جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

لذت، از اساسی ترين انگيزه های رفتار درآدمی است واز طرفی سعادت، به عنـوان غايـت اخـلاق تلقی می گردد. رابطه «لذت» با «سعادت» يكی از مباحث بنيادين در فلسفه اخلاق است. اين مقالـه به بررسی تطبيقی ديدگاه های دو متفكر با گرايش های مختلف (اپيكور، «لذت گرا» وملاصدرا به عنوان نماينده فلسفه اسلامی) در اين رابطه می پردازد. از ديـدگاه اپيكـور(Epicuruse (سـعادت، عين لذت است؛ اما مراد وی از «لذت» تنها لذت های حسی يا عياشی نيست. مقصود وی از لذت، «فقدان رنج» است، وراه وصول به سـعادت را تعـديل اميـال و دوری از لـذت هـای غيرضـروری همچون تجمل پرستی وقدرت طلبی می دانسـت؛ زيـرا ايـن اميـال و خواسـته هـا، بيشـتر سرچشـمه رنج اند تا منبع شادمانی. طبق نظريه اخلاقی ملاصدرا_ كه ديدگاهی دينی فلسفی است_ سعادت حقيقی در تقرب بـه ذات الهـی اسـت. وی، بـرخلاف اپيكـور، انسـان را موجـودی تـك سـاحتی نمی بيند، بلكه علاوه بر جسم، برای انسان روح و روان نيز قائل است كه دارای لذاتی متناسـب بـا خود است ودر سايه قرب الهی، انسان بـه بهتـرين و عميـق تـرين لـذات روحـی و معنـوی دسـت می یابد. راه رسيدن به ايـن سـعادت در دو گـام اسـت: اول، تهـذيب نفـس وپـاك كـردن روح از رذايل و دوم، تلاش در كسب معرفت و شناخت خداوند. نتيجه حاصل از اين پژوهش دو مطلـب است: نخست، عدم كفايت توان و دانش متعارف بشردر تشخيص سعادت حقيقـی انسـان و دوم، اينكه سعادت حقيقی همراه است با نائل شدن به اوج لذت كه آنهم بر محور قرب الهی دور می زند.