جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه من استدلال می کنم که انجیلیان آمریکایی به کلیسای کاتولیک نیاز دارند تا کتاب مقدس را به خوبی تفسیر کنند. غالباً کلیسای شناسی نقشی جزئی در هرمنوتیک انجیلی ایفا می کند. با این حال، نیاز بیشتر انجیلی ها به مشارکت کلیسای کاتولیک به طور خاص در کار تفسیر کتاب مقدس است. من خواستار ارزیابی مجدد الهیاتی، از منظر انجیلی، در مورد ضرورت کلیسای شناسی، از جمله توجه مقدس به کلیسای کاتولیک، برای کار تفسیر کتاب مقدس هستم. این پایان نامه یک خط سیر تاریخی ایجاد می کند که نشان می دهد انجیلی ها از کجای رابطه بدیهی دیرینه بین کلیسا و کتاب مقدس فاصله گرفته اند و به ویژه غفلت دائمی آنها از ارزش الهیاتی و عملی کلیسای کاتولیک معاصر برای هرمنوتیک کتاب مقدس را برجسته می کند. این اثر، در تلاش برای نشان دادن ارزش کلیسای کاتولیک برای هرمنوتیک انجیلی، خود را از طریق استفاده زیاد از نوشته‌های الهیات کاتولیک متمایز می‌کند. علاوه بر نویسندگان کلیدی مسیحی که قبل از اصلاحات و نویسندگان مهم انجیلی دوران مدرن بودند، از الهیات کاتولیک مانند یوهان سباستین فون دری و یوهان آدام مولر از توبینگن، هانری دو لوباک از جنبش منابع کاتولیک، فیلسوفان موریس بلوندل استفاده می کنم. و پل ریکور، مایکل پولانی، اسناد رسمی مختلف واتیکان، و آثار بندیکت شانزدهم. منظور از گنجاندن نویسندگان کاتولیک به عنوان نمونه ای از مأموریت الهیات انجیلی برای اعمال همدلی انتقادی برای کلیسای کاتولیک است.

ترجمه ماشینی : هدف این پایان نامه بررسی کلیسای تثلیثی الهیات انجیلی آمریکای شمالی استنلی جی گرنز (متوفی 2005)، همراه با الهیات تصویری او، تثلیث اجتماعی تجدیدنظر شده، الهیات روایی، ادغام تئوس، و الهیات است. مشارکت سه گانه این پایان نامه همچنین از فلسفه هرمنوتیکی پل ریکور، در پیوند با کلیسای شناسی تثلیث گرنز، برای پیشنهاد کلیسای هرمنوتیکی و رسالتی استفاده می کند. فصل اول با مروری بر الهیات گرنز و بحث در مورد وضعیت فعلی بورس تحصیلی گرنز آغاز می شود. سپس هرمنوتیک خود و نظریه هویت روایی ریکور را معرفی می کند. این فصل با مروری بر فصل های دوم، سوم و چهارم به پایان می رسد. فصل دوم، شیوه‌ای را نشان می‌دهد که در آن تثلیث‌گرایی اجتماعی گرنز و الهیات imago Dei، یک تصویر اجتماعی به دست می‌دهند. بخش اول کلیاتی از خدای اجتماعی و خود رابطه ای گرنز، تصویر اجتماعی، خود کلیسایی، مفهوم او از پیشبرد آخرت شناختی کلیسایی، و الهیات او در مورد مشارکت سه گانه را بررسی می کند. بخش دوم به انتقادات کلیدی از تثلیث گرایی اجتماعی پاسخ می‌دهد، گرنز و ریکور را در مورد خود رابطه‌ای مورد بحث قرار می‌دهد، و روشی را بیان می‌کند که الاهیات گرنز در مورد تئوس و مشارکت سه‌گانه «در مسیح» و از طریق روح، یک تئوانسان‌شناسی جمعی با جهت‌گیری کلیسایی را ارائه می‌دهد. بخش آخر به تصویر اجتماعی گرنز و مشارکت سه گانه در رابطه با متقابل زن/مرد در مشارکت کلیسایی و اجتماع می پردازد. فصل سوم الهیات روایی گرنز و توسعه یک تصویر روایی را مورد بحث قرار می دهد. بخش اول به مروری بر کتاب «خدای نام‌گذاری شده» و «مسئله هستی» گرنز و توسعه روایت نام الهی به‌عنوان حماسه‌ی خدای سه‌گانه، استفاده بیشتر او از تئوس، و تصویر روایی برخاسته از مشارکت داستانی «در مسیح» می‌پردازد. روح. بخش دوم به بررسی تداوم نام خدا با خدای اجتماعی می پردازد و استدلال می کند که گرنز یک تثلیث گرایی اجتماعی تجدید نظر شده را ارائه می دهد. بخش دوم همچنین گرنز و ریکور را درباره خود روایی در نظر می‌گیرد و پیشنهاد می‌کند که تئوانسان‌شناسی کلیسایی گرنز اکنون به یک کریستو-انسان‌شناسی صلیبی تبدیل می‌شود. بخش سوم به تصویر روایی و متقابل زن/مرد و صلیبی می پردازد که از رابطه کلیسایی مشارکت سه گانه الهیات داستانی و جمعی ناشی می شود. فصل چهارم به توسعه یک تصویر کلیسایی گرنزی می پردازد و کلیسای شناسی رسالتی و هرمنوتیکی را پیشنهاد می کند. بخش اول کلیسای شناسی گرنز را به عنوان معطوف به رسالت و پیوند تئوس، مشارکت سه گانه و کلیسا ارائه می کند. سپس این بخش دستور زبان رسالتی را برای کلیسا به عنوان هرمنوتیک کلیسایی خدا در جامعه پیشنهاد می کند. بخش دوم اتهامات بالقوه مبناگرایی کلیسایی را مورد بحث قرار می دهد، گرنز و ریکور را در مورد خود احضار شده در نظر می گیرد، و تئوانسان شناسی گرنز و کریستو-انسان شناسی گرنز را به یک ماموریت-انسان شناسی بسط می دهد. بخش سوم متقابل را در نظر می گیرد…

ترجمه ماشینی : این پایان نامه «لحظه جدید» را در دریافت پولین در نوشته های آلن بدیو، تری ایگلتون و اسلاوی ژیژک دنبال می کند. این کتاب چگونگی خواندن رساله های پولس را بررسی می کند و در اندیشه آنها نقش می بندد. پاسخ به این سوال، "چرا پل؟" باعث تأمل در مورد خواندن و درک رسول می شود. یک مقدمه نویسندگان این «لحظه جدید» [یعقوب تاوبس، جورجیو آگامبن، استانیسلاس برتون، و همچنین بدیو، ایگلتون و ژیژک] را قبل از جداسازی چهره‌های این مطالعه معرفی می‌کند. دریافت این «لحظه» توسط جریان اصلی مطالعات عهد جدید، و همراه با آن اتهام «تخصیص» در نظر گرفته شده است. مفهوم «تخصیص» مورد بررسی قرار می‌گیرد و به منظور ارزیابی قرائتی که در ادامه به کشف آنها خواهیم پرداخت، به تعریفی رسید. به عنوان بخشی از این مفهوم «اختصاص»، چرخش به گادامر در مطالعه اخیر عهد جدید بررسی شده است. ما یک رویکرد هرمنوتیکی بالقوه دیگری را پیشنهاد می‌کنیم که از گادامر نشأت می‌گیرد. بنابراین، هدف این مطالعه هم نمونه ای از و هم ابزاری برای نقد درک عهد جدید Wirkungsgeschichte است. سپس هر یک از متفکران ما به نوبه خود مورد بررسی قرار می گیرند. طرح کلی هر فصل یکسان است. مقدمه‌ای کوتاه بر این شخصیت با پیشینه‌ی کتاب‌شناختی که در خوانش پولینی او برجسته است، پیش از چند نمونه متنی نشان‌دهنده آن خوانش است. سپس به تحلیل نحوه خوانش و برخی مشکلات مفهومی که در جریان نامزدی با پولس آشکار می شود، می پردازیم.

ترجمه ماشینی: پدیدارشناسی یا ساختارشکنی؟ شامل خوانش های جدیدی از موریس مرلوپونتی، پل ریکور و ژان لوک نانسی است. درگیری ژاک دریدا با مضامین پدیدارشناختی، درک جدیدی از «هستی» و «حضور» ایجاد می‌کند که نقاط کور مهمی را در خوانش‌های سنتی هم از پدیدارشناسی و هم ساختارشکنی آشکار می‌کند. کریستوفر واتکین در بازتولید نه واکنش پدیدارشناختی انبار به واسازی و نه خوانش ساختارشکن معمولی از پدیدارشناسی، ارزیابی تازه ای از آینده پدیدارشناسی همراه با خوانشی جدید از میراث ساختارشکن ارائه می دهد. واتکین از طریق مطالعات دقیق فلسفه مرلوپونتی، ریکور و نانسی نشان می‌دهد که چگونه یک سنت پدیدارشناختی بسیار گسترده‌تر و غنی‌تر از هوسرل یا هایدگر، نقد دریدا از هستی‌شناسی را در عین پایبندی به امر هستی‌شناختی مورد توجه قرار می‌دهد. این خوانش جدید اساساً رابطه بین ساختارشکنی و پدیدارشناسی را بازسازی می‌کند و اولین بحث پایدار درباره احتمالات و مشکلات «پدیدارشناسی ساختارشکنی» آینده را نشان می‌دهد.

ترجمه ماشینی: جیمز کارتر در کتاب ریکور در باب دین اخلاقی استدلال می‌کند که نوشته‌های فلسفی بعدی پل ریکور کلید تفسیری بسیار آموزنده‌ای را برای ارزیابی پروژه فلسفی او در کل ارائه می‌کند. این اولین مطالعه سیستماتیک درباره «ریکور متأخر» بازسازی انتقادی و در عین حال دلسوزانه هرمنوتیک زندگی اخلاقی ریکور را ارائه می‌کند که سهم قابل توجه او را در فلسفه دین و فلسفه اخلاق معاصر نشان می‌دهد. آنچه پدیدار می شود یک دین اخلاقی روشن و متمایز است که انسان ها را به طور جهانی بر اساس زندگی مشترک آنها به عنوان موجوداتی توانا به هم پیوند می دهد. کارتر همچنین رشته‌ای پیش‌بینی‌نشده را در نوشته‌های ریکور در مورد زندگی اخلاقی کشف می‌کند که از طریق خوانش‌های خودش از اسپینوزا، ارسطو و کانت کشیده شده است. هرمنوتیک ریکور توسط معماری کانتی ساخته شده است که در سطوح مختلف توسط این سه فیلسوف اطلاع رسانی شده است، که شرحی غنی، کل نگر و در نهایت عقل گرایانه از زندگی اخلاقی و دین را پایه گذاری می کنند که در برابر تله های پوزیتیویسم و ​​پست مدرنیسم مقاومت می کند.

ترجمه ماشینی : هدف این پایان نامه تعیین ویژگی های متمایز فلسفه گابریل مارسل (1889-1973) است. در حالی که آثار او عمدتاً به‌عنوان شکلی از «اگزیستانسیالیسم مسیحی» (به‌ویژه توسط ژان پل سارتر) پذیرفته شده است، و بنابراین در رابطه با سایر فلسفه‌های هستی تفسیر شده است، به نظر من این مانع از درک ویژگی او می‌شود. بنابراین، خوانش جدیدی از اندیشه او را توصیه می‌کنم، که از طریق تحلیل ارائه‌های مختلف فلسفی او از زمان، او را دوباره در سنت فکری قرن بیستم فرانسه قرار می‌دهد. بخش اول پایان نامه مقدمه ای بر فلسفه زمان او ارائه می کند و موقعیت او را در رابطه خاص با هانری برگسون (1859-1941) تحلیل می کند. فصل اول این سؤال را مطرح می‌کند که آیا موقعیت او با درگیری او با ابدیت به خطر می‌افتد، زیرا به نظر می‌رسد که این امر اهمیت زمان را تضعیف می‌کند. با این حال، آنچه از فصل دوم به بعد شروع به ظهور می کند، این است که چنین پرسشی ممکن است با توجه به درک مارسل از فلسفه نامناسب باشد. بخش دوم (فصل سوم و چهارم) سپس به بررسی مفاهیمی می‌پردازد که حالت‌های مختلف کار او بر محتوای استدلال‌هایش دارد: اول، شکل دفتر خاطرات آثار شکل‌دهنده او و استفاده (ادامه) او از سبک روایت اول شخص در داستان‌هایش. مقالات و سخنرانی ها؛ و دوم، شکل (غیر روایی) تئاتر او، که مارسل برای آن اهمیت فلسفی نیز قائل بود. در اینجا، مارسل در کنار پل ریکور (1913-2005) و امانوئل لویناس (1906-1995) خوانده می شود، که همچنین سعی کردند به گونه ای متفاوت به فلسفه بپردازند - چنانکه به ویژه در تصوراتشان از زمان آشکار است. در نهایت، بخش سوم (فصل پنجم) رابطه بین فلسفه و دین مارسل را مورد بازنگری قرار می‌دهد و می‌پرسد ارجاعات او به خدا چگونه بر اساس فلسفه او تأثیر می‌گذارد، و این امر برای تفسیر زمان در کار او چه می‌خواهد. در پرتو این بحث‌ها، نتیجه‌گیری سپس به این موضوع می‌پردازد که فلسفه برای مارسل چیست و بنابراین چگونه باید از او استقبال کرد.

ترجمه ماشینی : در پاسخ به ابهام روش‌شناختی در الهیات عمومی، من نظریه‌ای درباره «قطع» می‌سازم که متکلم عمومی را قادر می‌سازد تا به مقتضیات معاصر و به نحوی مناسب به خودفهمی‌های سنتی پاسخ دهد. پس از بررسی چهار جریان اندیشه عمومی-الهیاتی (فصل اول)، مناظره بین دیوید تریسی (فصل دوم) و جورج لیندبک (فصل سوم) را در نظر می‌گیرم. مشاهدات مختلف این سه فصل جای خود را به معیاری پیشنهادی برای الهیات عمومی می دهد. سپس به پل ریکور (فصل چهارم) و والتر بنجامین (فصل پنجم) می پردازم تا در ساختن نظریه قطعه (فصل ششم) کمک کنم. پایان نامه دفاع شده توسط این پایان نامه به شرح زیر است: با ارائه مجدد کلاسیک سنت های الهیات منحصر به فرد خود به عنوان مجموعه ای مونتاژ مانند از قطعات، متکلمان عمومی ابزاری برای عبور از بن بست های مختلف در بحث های معاصر الهیات عمومی پیدا می کنند.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه با تکیه بر نوشته های اولیه فیلسوف فرانسوی پل ریکور (1913-2005) به بحث های مربوط به ماهیت تناهی انسان کمک می کند. مفهوم تناهی ریکور دارای چندین ویژگی منحصر به فرد است که آن را از بسیاری از مواردی که در گفتمان فلسفی فرانسه رایج بودند (و هنوز هم هستند) متمایز می کند، که تقریباً همه آنها به طور قابل توجهی از کار مارتین هایدگر (1889-1976) متمایز می شوند. در فلسفه ریکور، تناهی انسان را نمی توان از منظری بی طرف متافیزیکی یا مذهبی توصیف کرد. پاسخ‌های ضمنی فرد به پرسش‌های مربوط به دین، خدا و مبدأ جهان بر چگونگی درک شرایط انسانی تأثیر می‌گذارد. هر یک از چهار فصل، متناهی ریکوری را در رابطه با یک حوزه خاص بررسی می کند: حقیقت، تعالی، شر و خلقت. فصل اول نشان می‌دهد که از نظر ریکور، ظرفیت‌های متناهی ما به این معناست که فلسفه جستجوی حقیقت است، با انگیزه‌ی مشارکت در حقیقت، اما هرگز ادعا نمی‌کند که به تکمیل سیستماتیک رسیده است. فصل دوم استدلال می‌کند که، در جایی که تناهی هایدگری، ماندگاری کامل است و بنابراین چیزی جز تناهی نیست، تناهی ریکوری به طور متناقضی به نامتناهی ملحق می‌شود که گشودگی به سوی تعالی را امکان‌پذیر می‌سازد. فصل سوم به طور مشابه، مفاهیم رایج تناهی را به عنوان گناهکار ذاتاً با تلاش‌های دقیق ریکور برای تشخیص تناهی از شر، گناه و گناه مقایسه می‌کند. ریکور از قوه مولد تخیل استفاده می کند تا تصویری از تناهی معصومانه قبل از فساد ارائه دهد. سرانجام، فصل چهارم این مورد را نشان می‌دهد که «تصویر بی‌گناهی» ریکور از روایت کتاب مقدس در مورد خلقت آمده است. آفرینش، از نظر ریکور، یک «نماد» است، به معنای ایده ای برگرفته از فلسفه بیرونی که با این وجود اندیشه را تحریک می کند و درک فلسفی را روشن می کند. من با پیشنهاد روش‌هایی به پایان می‌رسم که از طریق آنها این مطالعه به بحث جاری در مورد رابطه بین فلسفه و دین در آثار ریکور کمک می‌کند. این مطالعه به بررسی نوشته‌های ریکور قبل از «چرخش هرمنوتیک» پس از 1960 و تعامل او با فروید محدود می‌شود. از نظر روش‌شناختی، اندیشه ریکور را در پس زمینه‌ای از سه تأثیر عمده می‌سازد: گابریل مارسل (1889-1973)، کارل یاسپرس (1883-1969)، و مکتب فلسفی بازتابی فرانسوی. این پس‌زمینه سه‌گانه از مزایای برجسته‌کردن عناصری در فلسفه ریکور برخوردار است که وقتی تمرکز بر میراث پدیدارشناختی او است، اغلب نادیده گرفته می‌شوند.

ترجمه ماشینی: در طول دهه 1970، فیلسوف فرانسوی پل ریکور دو پروژه جداگانه را انجام داد که به هرمنوتیک فلسفی و هرمنوتیک کتاب مقدس معروف شد. تا به حال، این دو مجموعه کاری به طور گسترده مستقل از یکدیگر تلقی می شدند. پژوهش حاضر بر آن است تا ارزیابی مجددی از دیدگاه هرمنوتیکی ریکور از این دوره ارائه دهد و نقش بازتاب دینی را در آن تعیین کند. با تمرکز بر انتشارات ریکور از 1968 تا 1979، در ابتدا مشاهده می شود که هرمنوتیک او شباهت های قابل توجهی با به اصطلاح مدل رمانتیک قرن نوزدهم دارد. بنابراین، بخش اول پایان نامه به نقد ریکور از سنت هرمنوتیکی می پردازد و اینکه چگونه او از ابتدا تحقیقات خود را با اصول «جهانی» فردریش شلایرماخر همسو می کند. مشخصاً نشان داده شده است که ریکور از شلایرماخر این باور را به خود اختصاص داده است که تنها از طریق یک حرکت رفت و برگشتی بین نظریه کلی فلسفی و تفسیر منطقه ای، هرمنوتیک می تواند به ابزاری مفید برای علوم انسانی تبدیل شود. همچنین ادعا می‌شود که پیرو این دیدگاه «کلی-منطقه‌ای»، هرمنوتیک ریکور از طریق «تضاد برساخته» بین هرمنوتیک فلسفی و کتاب مقدس شکل گرفت. بخش 2 پایان نامه بررسی مفصلی از تحقیقات فردی را ارائه می دهد که ریکور در طول دهه 1970 انجام داد، به ویژه نشان می دهد که چگونه کاوش های چندمعنی، استعاره و زبان شاعرانه او مطالعه "زبان به عنوان گفتمان" و تفسیر کتاب مقدس را گرد هم می آورد. امید است که با افشای رابطه بین این دو جنبه رقیب هرمنوتیک ریکور، این تحقیق امکان ارزیابی مجدد گسترده‌تری از سازگاری بین فلسفه زبان معاصر و متن کتاب مقدس را فراهم کند.