جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: ریک استراسمن، روانپزشک بالینی، اثرات DMT، یکی از قوی ترین روانگردان های شناخته شده را بررسی می کند. چکیده: روان‌پزشک بالینی، ریک استراسمن، اثرات DMT، یکی از قوی‌ترین روان‌گردان‌های شناخته شده را بررسی می‌کند.

ترجمه ماشینی: در این مطالعه اصلی، موشه ایدل، محقق برجسته عرفان و اندیشه یهودی، و عصب شناس شناختی و شاهار ارضی، عصب شناس شناختی، تخصص قابل توجه خود را برای کشف اسرار کابالا از منظری کاملاً جدید ترکیب می کنند: از منظر مغز انسان. نویسندگان به جای رویکردهای الهیاتی، جامعه شناختی و روانکاوی که عموماً بر مطالعه تجربیات عرفانی خلسه مسلط بوده اند، سعی در رمزگشایی مکانیسم های مغزی نهفته در این پدیده ها دارند. آرزی و ایدل توصیفات اول شخص را تجزیه و تحلیل می‌کنند تا تکنیک‌های کابالیستی را که توسط اکثر عرفای برجسته یهودی به کار می‌رود برای تأثیرگذاری بر تکرارهای بدنی، تفکیک‌ها و سایر پدیده‌ها بررسی کنند و آنها را با مشاهدات عصبی اخیر و آزمایش‌های آزمایشگاهی امروزی مقایسه کنند. مطالعه حاصل به خوانندگان درکی علمی و مبتنی بر مغز بیشتر از چگونگی دستیابی کابالیست های سرمست به گرانبهاترین تجربیات عرفانی خود ارائه می دهد. این مطالعه بیشتر نشان می‌دهد که چگونه این کابالیست‌ها مدت‌هاست به‌عنوان محققین پیشگام در خود انسان عمل کرده‌اند.

ترجمه ماشینی: در قرن شانزدهم، کابالیست معروف، آیزاک لوریا، مجموعه ای مخفی از اعمال بسیار پیچیده عرفانی را به گروه های منتخبی از دانش آموزان منتقل کرد. این مراقبه‌ها برای استفاده از حالت‌های خواب و مرگ به منظور تقسیم مؤثر روح به بخش‌های متعدد طراحی شده‌اند، و هنگامی که به درستی انجام شوند، به فرد ماهر اجازه می‌دهد تا خود را از چرخه تولد دوباره رها کند. زوی ایش-شالوم از طریق تحلیل عمیق این شیوه‌های متفکرانه در بافت وسیع‌تر ادبیات لوریایی، ما را در یک سفر علمی نافذ به قلمروی از آموزه‌ها و شیوه‌های عرفانی که قبلاً به زبان انگلیسی در دسترس نبوده، راهنمایی می‌کند و یک بینش رادیکال مونیستی از واقعیت را روشن می‌کند. در قلب متافیزیک و عمل کابالیستی.

ترجمه ماشینی: دکتر مک نامارا یک عصب شناس با اشتیاق به درک پدیده های مذهبی است. این کتاب دمی خوشایند برای علم دین است، زیرا مک‌نامارا علاقه‌ای به استدلال‌های خسته‌کننده‌ای که اغلب در آثار مقایسه‌ای مانند این مبهم هستند، ندارد. مک نامارا در بخش اول کتاب برخی از این استدلال‌ها را به طور عمیق بررسی می‌کند، مانند استدلال «دین توهم است» و چندین مورد از تغییراتی که دین را به «اشتباه عصبی» یا «دستگاه شناختی اشتباه» نسبت می‌دهند. این استدلال‌ها عمدتاً مبتنی بر فرضیات دلخواه هستند که خود به‌طور تجربی ثابت نشده‌اند. در عین حال، مک نامارا یک عذرخواهی مذهبی نیست. او همچنین علاقه ای به انتقاد از الحاد ندارد، موضعی که او بیان می کند "صداقت زیادی دارد". او بیشتر علاقه مند به ایجاد یک کار مقایسه ای محکم است که با نگاهی انتقادی و بی طرفانه به عصب شناسی، شیمی عصبی و نورودینامیک که در تفکر مذهبی، مناسک و سایر فعالیت هایی که مذهبی تلقی می شوند، نگاه کند. او با این کار مدلی از "خود" را می سازد که بر حسب مدارهای مختلف مغز مانند قشر جلوی پیشانی، ناحیه پیشانی گیجگاهی و نواحی لیمبیک تعریف می کند و نشان می دهد که چگونه حتی با داده های تجربی جامد کمی که در اختیار داریم، می توان آنها را کنار هم قرار داد. یک نظریه منسجم در مورد عملکرد و مکانیسم‌های فعالیت دینی و اینکه چرا این همه همه‌جا وجود دارد و در بسیاری از موارد در ایجاد تغییرات واقعی برای بهتر یا بدتر شدن مؤثر است. یک همراه خوش‌آمد برای آثار جاستین بارت، اسکات آتران، دیوید ویلسون یا هاروی وایت‌هاوس - در واقع، فکر می‌کنم مک‌نامارا می‌تواند به خوبی بتواند مدتی را با نوشته‌های کارل یونگ یا آنتونی استیونز بگذراند، زیرا بسیاری از ایده‌های مک نامارا به وضوح هستند. به پیشگویی یونگ مفاهیم مک نامارا از "خود ایده آل" (تصاویر کهن الگوی یونگ)، دگرگونی خود (تبدیل نفس) و دیدگاه بیولوژیکی او از طیف بین اسکیزوفرنی و عملکرد طبیعی ذهنی، خود تکه تکه (کمپلکس ها و شکل های ناخودآگاه جمعی) و غیره. یک تطابق نسبتاً تمیز تشکیل دهید. تنها بحث کوچک من این است که مک نامارا در اکثر موارد فقط می‌تواند نظریه خود را با ادیان رایج‌تر مانند سنت‌های مسیحی یا بودایی مقایسه کند - با این حال، این به دلیل برنامه‌ای از قبل موجود نیست، بلکه صرفاً یک موضوع شخصی خودش است. تجربه. او در اوایل به این محدودیت صریحاً اعتراف می کند و ابراز امیدواری می کند که بتوان تحقیقاتش را در سنت های دیگر مانند بسیاری از ادیان مشرک یا بومی جهان به کار برد. از آنجایی که او این روایات را نادیده نمی گیرد و با آنها محترمانه رفتار می کند، بلکه فقط عدم صلاحیت خود را در آنها اظهار می کند، به نظر می رسد که دستور کار او موضعی کاملاً علمی و غیر انکارآمیز است. علاوه بر این، او از چندین نمونه از گزارش‌های دین بومی استفاده می‌کند تا نشان دهد که چگونه می‌توان آن را از دیدگاه او درک کرد، او فقط قادر به پیگیری آنها در هیچ عمقی نیست. به گمان من، کار آینده با انجام مطالعات بیشتر، جزئیات را پر خواهد کرد. مخاطب این کتاب چه کسانی هستند؟ هیچ نظری ندارم؛ به عنوان یک روانپزشک، هیچ مشکلی در پیروی از استدلال های دقیق مک نامارا نیافتم. با این حال، من گمان می‌کنم که برخی ممکن است در بخش‌های عصب‌شناسی و شیمی اعصاب گم شوند، اگرچه اینها به وضوح برای مخاطبان فنی نوشته نشده‌اند. تصور می‌کنم که یک خواننده غیرعادی تحصیل‌کرده می‌تواند با سهولت نسبی در این کتاب پیمایش کند، اما آن را با کمی نمک بپذیرد. امیدواریم این بررسی برای شما مفید بوده باشد.

ترجمه ماشینی: این اثر کاتالیزور که در تقاطع روانشناسی و دین ایستاده است، روش علمی را در زمینه ای که سرشار از نظریه انتزاعی است به کار می برد. ویلیام جیمز معتقد بود که تجربیات مذهبی فردی، به جای دستورات ادیان سازمان یافته، ستون فقرات زندگی دینی جهان است. بحث های او در مورد تغییر دین، توبه، عرفان و قداست، و مشاهدات او در مورد تجربیات واقعی و شخصی دینی - همه این تز را تأیید می کند. مارتین ای. مارتی در مقدمه خود به این موضوع می پردازد که چگونه دیدگاه کثرت گرایانه جیمز نسبت به دین منجر به تحمل قابل توجه اشکال افراطی رفتار مذهبی، نظریه های چالش برانگیز و بسیار بدیع او و عدم استقبال او از عدم تظاهر در همه مشاهداتش در مورد فرد و افراد شد. الهی

ترجمه ماشینی: این کتاب با معرفی اندیشه فیلسوف و الهی‌دان ژان ایو لاکوست، مروری بر اولین آثار لاکوست در مورد تقدس تا آخرین اثر او Etre en Danger (2011) است که در آن لاکوست تجربه عبادی را بر روی یک تجربه معنوی از زندگی باز می‌کند. شریورز منطق چیزی را که لاکوست «تجربه عبادی» می‌نامد، از تنوع خشونت‌آمیز آن در Expérience et Absolu تا منطق عشق و امکان عشق، همانطور که در آثار بعدی توسعه می‌یابد، آشکار می‌کند. در سراسر کتاب، تمرکز بر گفت و گوی لاکوست با هایدگر و از این طریق تلاش او برای گسترش دامنه پدیدارشناسی تا شامل پدیداری امر الهی است.

ترجمه ماشینی: مقالاتی در «وعده الهیات انتقادی» که در ادای احترام به یکی از برجسته‌ترین الهی‌دانان کاتولیک در جهان انگلیسی‌زبان نوشته شده است، به این سؤال می‌پردازد: آیا الهیات انتقادی می‌تواند عملکرد انتقادی خود را بدون تضعیف پایه‌های آن در سنت و تجربه دینی تضمین کند؟ آیا «الهیات انتقادی» وقتی از هر دو طرف معادله نگاه می‌شود، صرفاً یک امر بدبینانه است؟ از مقاله مقدماتی مارک لالوند که موضع بنیادی دیویس را مشخص می کند، که وظیفه اصلی الهیات انتقادی، نقد درستی دینی است، این مقالات تمایز دیویس بین ایمان و اعتقاد را بررسی می کنند و بر قول الهیات انتقادی که به طور جدایی ناپذیر به وعده وابسته است، می پردازند. از ایمان می پرسند: وعده آن چیست؟ چه ایده‌ها، مضامین و داستان‌های مذهبی خاصی برای بیان عینی آن مناسب است؟ جامعه ایمانی چگونه می تواند پیام تحول آفرین خود را دریافت کند؟ سهم سایر سنت ها و فلسفه های دینی چه می تواند باشد؟ مقالات پل لیکلند، دنیس مک کان، کنت ملچین، مایکل اوپنهایم و مارشا هویت به این پرسش‌ها و سایر پرسش‌ها پاسخ می‌دهند و به طور انتقادی کار دیویس را با تحولات جاری در الهیات مدرن، نظریه انتقادی، فلسفه و علوم اجتماعی مرتبط می‌کنند. تنوع آنها گویای دامنه جامع اندیشه دیویس است و ویژگی مترقی گفتمان دینی معاصر را نشان می دهد. آنها دیویس را گرامی می دارند و وعده تفکر انتقادی دینی را در خود روشن می کنند.

ترجمه ماشینی: ویلیام پی آلستون در این گزارش روشن و تحریک‌آمیز از معرفت‌شناسی تجربه دینی استدلال می‌کند که ادراک خدا - اصطلاح او برای آگاهی تجربی مستقیم از خدا - سهم عمده‌ای در زمینه‌های اعتقاد دینی دارد. آلستون با بررسی انواع تجارب مستقیم گزارش شده از خدا، نشان می دهد که یک شخص را می توان در داشتن باورهای خاصی در مورد خدا بر اساس تجربه عرفانی توجیه کرد.

فردریک شلایرماخر با توصیف جوهر دین به عنوان پدیده ای که حاصل معرفت - چه علمی و چه فلسفی - نیست و نیز نباید آن را در معنای اخلاقی جستجو کرد و آن را نباید حاصل هیچ استدلالی دانست، تاثیر ماندگار و تازه ای بر الهیات پروتستان نهاد. به نظر او جوهر دین در احساس دینی خاصی که احساس وابستگی مطلق است، یافت می شود. او بر این باور است فلسفه دین بی حاصلی که در «دئیزم» مطرح است و دگماهایی که کلیسا از آن خبر می دهد، در حقیقت دین نیست. دین حقیقی یعنی شهود بی واسطه وجود جمعی همه جهان کرانمند در آن وجود و به واسطه آن وجود بی کران و درک همه اشیای زمانمند در وجودی لایزال. دین حقیقی احساس و چشیدن این وجود بی کران است.

پلنتینگا، بر مبنای معرفت شناسی اصلاح شده، باور به وجود خدا را از جمله باورهای واقعا پایه می داند که در توجیه و تضمین خود، به هیچ شاهد و دلیلی متکی نیست. دیویس معتقد است که نظریه پلنتینگا در باب توجیه و تضمین باور به خدا، هر چند عموما برهان تجربه دینی به شمار نیامده، اما واقعا چنین است. این مقاله، با بررسی جوانب گوناگون دیدگاه پلنتینگا، می کوشد با به دست دادن صورت بندی پیشنهادی برای برهان تجربه دینی بر اساس دیدگاه پلنتینگا، دشواری های ادعای دیویس را نشان دهد. البته از آنچه پلنتینگا درباره حس خداشناختی مطرح کرده، می توان در بحث تجربه دینی بهره برد و از آن برای تبیین وقوع دسته ای از این تجربه ها سود برد. از نظر او، وقوع زمینه ای مناسب، به فعالیت حس خداشناختی می انجامد، که وقوع تجربه باورساز را به همراه دارد و آن، باور به گزاره ای مربوط به خدا را نتیجه می دهد.