جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫علم غيب، از نوع علم حضوري است که مختص خداوند بوده، و مي‌تواند به اولياي خود آن را افاضه نمايد. مخالفان اين مسأله، يا اصل امور غيبي را انکار کرده‌اند، و يا آن را از دسترس بشر خارج مي‌دانند، يا آن‌که دستيابي انبيا به غيب را پذيرفته و آگاهي غيبي امامان را انکار کرده‌اند. از سوي دو دسته اخير، مستنداتي ارايه شده که از جمله مي‌توان به آيات انحصار غيب به خداوند، آياتي که پيامبر علم غيب را از خود نفي کرده، و آياتي که مطلق علم را از پيامبر نفي مي‌کند، اشاره کرد. همچنين رواياتي نيز مورد استناد آنان قرار گرفته است. اما بهترين جواب اين اشکالات آن است که مراد آيات و رواياتي که علم غيب را از معصومين نفي مي‌کند، نفي علم غيب ذاتي و استقلالي است، و اين ادله شامل علم تعليمي به اذن الهي نمي‌شود. در مقابل، مأموريت وسيع معصومين، ضرورت امامت، عصمت، فياضيت خدا و برهان افضليت، دلايل عقلي است که امکان دست‌يابي بشر به دانش غيبي را اثبات مي‌کند. همچنين آيات تعليم اسماء، گواهي بر اعمال، گزارشات انبيا از غيب، و اخبار غيبي خود قرآن، همگي وقوع علم غيب از طرف انبيا را مبرهن مي‌سازد. بر اين اساس، خداوند هر علمي را که براي معصومين و ائمه ممکن و لازم باشد، در اختيار آن‌ها قرار مي‌دهد. ملاک حصول علم نيز نه خواست معصوم، بلکه نياز معصوم مي‌باشد. البته استفاده معصومين از علم غيب، بسيار اندک بوده، و با اذن خدا براي هدايت انسان‌ها و اثبات حقانيت دين استفاده شده است. علم امام حسين( به حادثه عاشورا نيز علم تفصيلي و از نوع علم غيبي است، و گزارشات حادثه قبل از وقوع آن، و کيفيت وقوع حادثه اين ادعا را تأييد مي‌کند. همچنين بر خلاف ديدگاه رايج، علم غيب مي‌تواند قابل عمل باشد. ضعف اسناد روايات موجود در اين زمينه نيز از طريق موافقت مضمون روايات با قرآن، جبران مي‌شود.