جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫اين پايان نامه، ترجمه کتاب فلسفه دين تأليف علي‌اکبر صادقي رشاد است، که در آن شناخت و منطق فهم دين، لوازم فلسفي و کلامي معرفت ديني، ديدگاه مبتني بر پلوراليسم ديني و نظريّه دکتر عبدالکريم سروش مبني بر وجود صراط‌هاي مستقيم، نقد و ارزيابي مي‌شود. نويسنده در کتاب مذکور مي‌کوشد ضوابط صحيح فهم دين و موانع آن را تبيين کرده و روش شناسي و معرفت شناسي فهم دين را شرح دهد. وي در قالب هفت مقاله به بررسي اين موضوع مي‌پردازد. در مقاله اوّل به ظهور فلسفه دين و خاستگاه اصلي آن در جهان غرب، پرداخته و ارتباط اين علم با ساير علوم را بيان مي‌کند. در مقاله دوم منطق فهم دين و گزاره‌هاي ديني، نقش علم اصول فقه و درک دين اسلام و آموزه‌هاي آن بررسي مي‌شود. در اين زمينه نويسنده همچنين با اشاره به تأثير علم منطق در اجتهاد ديني، ادّعاي وجود تعدّد قرائات از دين را ارزيابي مي‌کند. در اين مقاله نويسنده همچنين به روش صحيح فهم گزاره‌هاي ديني، نحوه استدلال صحيح در اين زمينه، ضوابط فهم گزاره‌هاي ديني، موانع فهم دين و چگونگي استدلال‌ها در معرفت ديني اشاره کرده است. وي در مقاله سوم اصول مربوط به فهم قرآن و گزاره‌هاي قرآني و چگونگي استدلال از کتاب و سنّت به وسيله دليل عقلي را شرح مي‌دهد. نگارنده به همين منظور به حقيقت مفهوم دين، فهم عُرفي از دين، عقلانيت فهم قرآن و عرفي بودن فهم آن به رغم شامل شدن اصطلاحات و واژه‌هاي قرآني بر معاني متعدّد نيز پرداخته، امکان فهم آموزه‌هاي ديني و قرآني را ثابت مي‌کند. در مقاله چهارم نويسنده به مناقشه آراي دکتر عبدالکريم سروش در مقاله "صراط‌هاي مستقيم" پرداخته و احتمال تفسيرهاي متعدّد و مختلف و در عين حال صحيح از دين را بررسي کرده است. او در مقاله پنجم که حاصل گفت گوي مؤلّف کتاب مذکور با جان هيک فليسوف دين و صاحب نظر پلوراليسم ديني است، ديدگاه‌هاي جان هيک درباره درست بودن نظريات متناقض از فهم دين را به چالش مي‌کشد. در مقاله ششم نيز که حاصل يک گفت گوي تلويزيوني مؤلّف است، رابطه و تعامل دين با ايدئولوژي و تعارض نداشتن آن ها را توضيح مي‌دهد. مقاله هفتم به تبيين نظريه پايان تاريخ و انتظار فَرَج اختصاص دارد.

یکی از موضوعات قابل توجه در هر نظام و حکومتی آسیب‌های آن نظام است. در همین راستا آسیب شناسی حکومت از دیدگاه آیت ا... نائینی و امام خمینی مسأله این پژوهش توصیفی ـ تحلیلی قرار گرفت. حکومت از دیدگاه این دو اندیشمند، در دو بخش ساختاری و کارکردی قابل طبقه بندی است.با توجه به آنچه در رساله حاضر آمده، اهم دستاوردهای رساله حاضر چنین است: در حوزۀ آسیب‌های ساختاری حکومت، آسیب ضرورت تشکیل حکومت که از نظر آیت الله نائینی انحراف حاکمان از انجام امور نوعیۀ مردم است اما از نظر امام خمینی آسیب ضرورت تشکیل حکومت اجرا نکردن احکام اسلام است. در آسیب عناصر و نهادهای حکومت که از آسیب‌های ساختاری می‌باشد، آسیب نهاد رهبری بررسی شد. آیت الله نائینی حاکم و رهبر را پادشاه می‌داند و بر این اساس آسیب آن را سلطنت نامحدود و تجاوز از انجام امور نوعیه مردم بر می‌شمرد اما امام خمینی رهبر را ولی فقیه می‌داند و بر این اساس آسیب آن را بر شمرده است. در بررسی آسیب قوۀ مجریه آیت الله نائینی به طور کلی آسیب قوۀ مجریه را استبدادی شدن قوۀ مجریه بر شمرد اما نهادی بنام ریاست جمهوری را مورد بررسی قرار نداد. اما امام خمینی نهاد ریاست جمهوری را در ذیل قوۀ مجریه به طور مفصل مورد آسیب‌شناسی قرار داد. در بررسی آسیب‌های قوۀ مقننه هر دو فقیه بزرگوار شرایطی را برای نمایندگان در نظر گرفته-اند که نبود آن شرایط در آنها، باعث اختلال در انجام وظایف آنها خواهد شد. در بررسی آسیب‌شناسی قوۀ قضائیه آیت الله نائینی به طور مختصر و اجمالی این نهاد را مورد آسیب‌شناسی قرار داد اما امام خمینی به طور مفصل این نهاد را بررسی نموده‌اند. در بررسی آسیب مرزهای قدرت دولت که در ساختارهای حکومت جای می‌گیرد آیت الله نائینی مرزهای دولت را مرزهای ملی می‌داند در صورتیکه امام خمینی آسیب مرزهای دولت را مرزهای ملی می‌داند. در بررسی آسیب شبکۀ قدرت دولت که در ذیل ساختارهای حکومت قرار می‌گیرد. آیت الله نائینی در مورد ورود زنان به درون شبکۀ قدرت اظهار نظر نکردند اما ورود اقلیت‌ها را در حد امور محلی و نمایندگی مجلس پذیرفته‌اند و تجاوز از آن حد را آسیب شمرده‌اند. در ذیل آسیب‌های کارکردی حکومت آسیب مرکز تصمیم‌گیری، آسیب دامنۀ قدرت دولت، آسیب جریان قدرت دولت و آسیب باز خورد حکومت قابل بررسی است. در بررسی آسیب مرکز تصمیم‌گیری، آیت الله نائینی مرکز تصمیم‌گیری را فقها و مردم با هم می‌داند اما امام خمینی مرکز تصمیم‌گیری را فقیه جامع الشرایط می‌داند و بر این اساس آسیب‌های متفاوتی را برای آن بر می-شمرند آیت الله نائینی و اما خمینی هر دو آسیب قلمرو دخالت دولت را، دخالت دولت در حوزۀ خصوصی افراد می‌دانند. این دو فقیه بزرگوار آسیب جریان قدرت را یک طرفه شدن جریان قدرت بر می‌شمرند. آیت الله نائینی و امام خمینی هر دو ترک امر به معروف و نهی از منکر را از آسیب‌های باز خوردی حکومت بر شمرده‌اند.