جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫اين پاياننامه به ترجمه و تحقيق كتاب مناهل العرفان فى علوم القرآن بخش نزول قرآن اختصاص دارد و از اين موضوعات بحث كرده است: معناى نزول قرآن، تنزيلات قرآن، حكمت نزول دفعى و تدريجى، مدت نزول تدريجى قرآن، حكمت نزول تدريجى قرآن، و نخستين و آخرين آيهاى كه نازل شده است.

یکى از مسائل مهمى که امروزه در عرصه فقه اجتماعى موردتوجه قرارگرفته است، سوال از حرکت‌هاى نامتعارف در عزادارى اهل‌بیت (علیهم‌السلام) است.باور بسیارى بر آن است که هر عملى که به‌قصد عزادارى صورت گیرد، شرعیت لازم را دارد و عزادارى امام حسین (ع)، از همه حرمت‌ها استثناء مى‌باشد. ازاین‌رو، طبق این باور قمه زنى و برخى اعمال نامتعارف مانند لطمه زدن فى حد نفسه و ماوراى شرایط موجود جامعه حلال است. به عبارتى حکم اولیه آن حلیت است و اگر برخى از مراجع آن را تحریم کرده‌اند، صرفاً به جهت شرایط خاص سیاسى دنیاى اسلام است.در ادامه بحث و بعد از پاسخ به سوالات و شبهات مخالفین، حرمت آن‌ها را ازاین‌جهت نیز ثابت کرده است.در این پایان‌نامه تلاش شده است تا معضلات مجالس عزاداری اهل‌بیت (ع) شناسایی شوند و بعدازآن به راهکارهای کلی، ساختاری و محتوایی پرداخته شود تا بتوانیم آسیب‌های فقهی مجالس عزاداری اهل‌بیت (ع) را از بین ببریم و یا حداقل کمتر کنیم.با توجه به آسیب‌هایی که در مجالس عزاداری اهل‌بیت (ع) روند رو به رشدی پیداکرده است و هرسال نسبت به سال گذشته تفاوت‌هایی از حیث شیوه و محتوا انجام می‌گیرد، بدین‌صورت که اکاذیب نیز داخل در مداحی‌ها شده و اشعار بسیار سطح پایین در مدح و وصف اهل‌بیت(ع) خوانده می‌شود. آسیب‌هایی همچون خرافات تا جایی که غنا و موسیقی نیز در حال ممزوج شدن با سبک مداحی‌های عصر حاضرشده و از کمتر مداحان عزیز دیده‌شده که از موسیقی و سبک‌های موسیقی پاپ و ... استفاده نکنند؛ و همچنین مراسم‌های قمه‌زنی که تا حد زیادی منجر به وهن مذهب شیعه شده و استفاده از ادواتی که مردم در عزاداری‌ها استفاده می‌کنند که سبک و روش عزاداری‌ها نسبت به عزاداری‌های اصیل مذهب شیعه کاملاً تفاوت پیداکرده گرچه با این‌همه شاهد عزاداری‌های اصیل هستیم ولی هنوز در این موارد بسیار جای کار دارد. لذا ضروری دانستیم به بحث آسیب‌شناسی فقهی مجالس عزاداری مجالس اهل‌بیت (ع) پرداخته، دنبال راه کارهای آسیب زدایی آن‌ها باشیم.آسیب‌هایی که می‌تواند مجالس عزاداری اهل‌بیت (ع) را تحت شعاع قرار دهد، آفاتی هستند که محتوا و شکل مجالس عزاداری اهل‌بیت (علیهم‌السلام) را به چالش کشانده‌اند.لذا سعی برآن است تا در ابتدا شناخت کلی نسبت به آسیب‌هایی که مجالس عزاداری اهل‌بیت (ع) با آن‌ها روبرو هستند داشته باشیم.

‫نويسنده در اين پژوهش، آموزه‌ها و روش هاي تربيتي و اخلاقي اسلام و هندوئيزم و ارکان تربيت را از منظر اين دوآيين مطرح نموده و ديدگاه هاي مشترک و اختلاف نظرهاي آن دو را در ضمن چهار فصل، منعکس کرده است. در فصل اول، علاوه بر طرح کليات و اهداف تحقيق؛ مفاهيم کليدي مربوط به آن؛ از جمله تربيت، مباني، اهداف، اصول، روش، دين، آئين، هندوئيزم و اسلام بحث و بررسي قرار شده است. در فصل دوم، پس از طرح اهداف و مباني تربيت درآيين هندوئيزم، ويژگي‌هاي انسان و تربيت او از منظر اين آيين؛ ديدگاه برهما، ويشنو و شيوا در مورد انسان و جسم و روح او و نيزدر زمينه مسأله تناسخ مطرح شده و اهداف تربيتي هندوئيزم، مانند وضع ترس و حوادث متوقع و تحصيل نيروهاي چهار‌گانه تشريح گرديده است. اشاره به اصول و قواعد کلي حاکم بر روش‌هاي تربيتي آنان، مانند پذيرش دهرمه و قانون کرمه؛ و نيز نقد و ارزيابي اين اصول از منظر دين اسلام، بخش پاياني دومين فصل اين تحقيق مي‌باشد. در فصل سوم، روش‌هاي متعدد آيين هندوئيزم در زمينه تربيت، مانند روش تزکيه، روش رياضت، تفکر، قصه‌گويي، تذکر و يادآوري، الگوسازي، پرستش موسيقي و تقديس اشيا مطرح شده و اين روش ها نقد و بررسي گرديده است. فصل چهارم افزون بر تبيين و ترسيم مشترکات و تفاوت‌هاي دو ديدگاه تربيتي اسلام و آيين هندوئيزم؛ به روش‌هايي مانند روش تزکيه، روش آموزش، روش تفکر، روش قصه‌گويي، روش تحميل به نفس (رياضت نفس)، الگوسازي و معرفي الگو، روش مسئوليت‌دهي، روش اعطاي آزادي، به عنوان روش‌هاي مشترک تربيتي اسلام و هندوئيزم اشاره کرده؛ در عين حال روش‌هايي مانند روش تقديس و پرستش اشيا و حيوانات، استفاده از کارهاي خارق‌العاده و ترسناک، روش رقص و موسيقي و روش مرحله‌اي کردن تکليف از جمله روش‌هاي متفاوت اسلام و هندوئيزم در فرايند تربيت عنوان شده اند. بحث نقادي درخصوص اين موارد، بخشي از فصل چهارم تحقيق مي‌باشد.