جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

شخصیت حضرت ابراهیم 7 به علت انتصاب همه‏ی ادیان توحیدی به ایشان از اهمیت بالایی برخودار ‏است از این رو داستان ایشان در همه کتب مقدس به تفصیل بیان شده است، بدین لحاظ سبک خاص هر ‏کتاب در بیان داستان می‏تواند زوایای پنهان آن داستان را اشکار کند، ‏‎از این‌رو، تلاش شده است با تدبّر و تعمّق ‏در آیات قرآن و عهدعتیق که به بیان داستان حضرت ابراهیم و لوطاشاره دارند و با تکیه بر روش ‏توصیفی – ‏تحلیلی، سبک داستان‏پردازی آنها مورد بررسی قرار گیرد،به همین دلیل رساله از الگوی شش‏گانه پاول ‏سیمپسون به دلیل جامعیت و نگرش کامل در بیان سبک داستان و مرزبندی مناسب در محتوا بهره برده است ‏که در آن داستان بر این الگو وارد و براساس آن مورد تحلیل قرار گرفت، با تحلیل داده‏ها این نتایج به‏دست آمد ‏که رسانه متنی قرآن به گفتار و عهد عتیق به نوشتار تطابق دارد، زمان و مکان وقوع داستان در قرآن پس‏زمینه ‏تاریخی و فرهنگی آن را نشان می‏دهد اما عهد عتیق شمای کلی زمان و مکان را نشان می‏دهد ولی به زمینه ‏فرهنگی نمی‏توان از آن دست یافت، کنش‏ها و رویدادها در قرآن به گفتگویی و واقعی بودن نزدیک و در عهد ‏عتیق به توصیفات و شناسایی نزدیک است، اندیشه کلی حاکم بر دو کتاب بر زوایه دید زمانی تاثیر مستقیم ‏داشته است؛ ‏ترتیب در داستان ‏عهد عتیق بارزتر از قرآن کریم می ‏باشد و زمان قرائت با زمان روایت نسبت ‏هماهنگ‏تری در ‏قران ‏کریم بر عهد عتیق دارد و نیز بسامد در قرآن کریم مکرر و در عهد عتیق در اغلب از ‏نوع ‏مفرد است، این موارد از ‏ایدئولوژی قرآن که هدایتی و تربیتی است و در عهد قدیم تاریخی ‏است، را نشأت ‏گرفته و به صورت کلی سعی در بیان آن را دارد، ساختار گفتگویی قرآن با وجود روای کل بودن آن مشخص ‏است ولی عهد عتیق با وجود روای کل، دارای چرخش در روای است، ساختار متنی قرآن ترتیب منطقی کاملی ‏ندارد و این در پس هدف کل قرآن است ولی در عهد عتیق این مورد را بهتر نشان می‏دهد، بینامتنیت در قرآن ‏به کتب مقدس و خود قرآن و در عهد عتیق به علت قدمت زیاد فقط به خود آن است،اما در حالت کلی ‏می‏توان ادعا کرد که زبان الهی بودن در قرآن نمود بیشتر است و باتوجه به این نتایج می‏توان به تحریف عهد ‏عتیق نظر داد.‏

‫اين نوشتار به بحث درباره احکام و شؤون مختلف ولي فقيه به ويژه شؤون حکومتي او در فقه اماميه مي‌پردازد و نظريات فقهي فقهاي اماميه در مقوله ولايت فقيه، اختيارهاي وي در عصر غيبت و محدوده ولاتش را بررسي مي‌کند. نويسنده ادله مختلف عقلي، نقلي و سيره متشرعه را در تبيين احکام ولي امر در دولت اسلامي بررسيده و ديدگاه فقهاي بزرگ شيعه اماميه را در اين زمينه منعکس مي‌سازد. وي در بيان ادله نقلي به شرح حديث "مقبوله بن حنظله" که طبق آن امام زمان( مردم را در عصر غيبت به فقهاي عادل جامع‌الشرائط ارجاع داده‌اند و آنان را حجت خويش بر همگان دانسته و اطاعت و تقليد از آن‌ها را واجب دانسته‌اند، پرداخته و نحوه استدلال فقهاي اماميه را در اين زمينه بيان مي‌نمايد. وي ضمن طرح قرائن مختلف موجود در اين حديث، مناقشه برخي فقهاي اماميه، مانندِ آيت الله خويي را در اين زمينه تجزيه و تحليل کرده و جواب برخي ديگر از فقهاي اماميه به اعتراض‌هاي ايشان را نيز در اثبات ولايت مطلقه فقيه نَقل مي‌کند. نگارنده با همين هدف به چند روايت ديگر نيز که براي فقيه در فرضِ حاضر نبودن امام معصوم، شؤون مختلف ديني و اجتماعي در نظر گرفته‌اند، استناد کرده و از اين روايات، شؤون و اختيارهاي ولي فقيه در عصر غيبت و ولايت مطلقه او را استفاده کرده است. وي از اطلاق احاديث مزبور ولايت مطلقه را کشف کرده و ديدگاه‌هاي برخي فقهاي شيعه اماميه همچون: امام خميني، آيت‌الله بروجردي آيت‌الله سيدمحسن طباطبايي حکيم در زمينه مناصب حکومتي فقيه، مانندِ قضا، اجراي حدود الهي، تشکيل دولت، اجراي قوانين شرعي در جامعه، امر به معروف و نهي از منکر، دخالت در امور حسبيه و... را منعکس مي‌سازد. او از لِحاظ عقلي نيز بر ضرورت تشکيل حکومت و شأن فقيه جامع‌الشّرايط در اين زمينه تأکيد ورزيده، اعتقاد دارد تشکيل حکومت و بودن فقيه عادل، مدير، مدبّر و... بر رأس آن کاملاً عقلي است و برخي ديگر از آيات قرآن را در اين باره شرح و تفسير مي‌کند. تطبيق نظريه حکومت براي ولايت فقيه، نقد نظريه تزاحم احکام صادر شده از سوي فقها، تطبيق نظريه حکومت و ورود بر ولي امر و ميزان ولايت او، از ديگر مندرجات اين نوشتار محسوب مي‌شود.