جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫فرقه اسماعيليه يکي از فرق اسلامي و منشعب از مذهب شيعه مي‌باشد، که در عصر حاضر شاخه‌هاي متعددي از اين فرقه، مانند بهره‌ها و خوجه‌ها در شبه قاره هند زندگي مي‌کنند، و از نظر اقتصادي و اجتماعي فعاليت‌هاي چشم‌گيري دارند. اين رساله با روش تحقيق ميداني و مصاحبه با شخصيت‌هاي مشهور اسماعيليه، به بررسي وضعيت سياسي، اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي اين فرقه در صد سال اخير در کشور هندوستان پرداخته است. پس از تقسيم اسماعيليان به دو جناح مستعليه و نزاريه در مصر، اين فرقه در هند نيز به دو گروه بهره‌ها و خوجه‌ها تقسيم شدند. فرقه بهره از لحاظ اعتقادات و احکام به مذهب شيعه اثني‌عشري نزديک‌تر است. دوران امامت در اين فرقه تا بيست و يکمين امام ادامه يافت، و بعد از آن، سلسله داعي‌ها آغاز شد. در زمان حاضر، سيد برهان‌الدين داعي کنوني اين فرقه در هندوستان است. در نزاري‌ها، انحراف اعتقادي شدت بيشتري داشته است، و در حال حاضر چهل و نهمين امام اين فرقه، کريم شاه‌حسين مي‌باشد. بهره‌ها به دو گروه تقسيم شدند، که گروه مهم آن متعلق به تاجران شيعي است، و گروه ديگر آن کشاورزان هستند که جزء سني‌ها مي‌باشند و جمعيت آن‌ها بالغ بر يک ميليون نفر است. بهره‌ها مؤسسات مالي و اقتصادي بزرگي دارند و در حالي که از يک زندگي کاملا مرفه برخوردارند، هيچ کاري با سياست ندارند. خوجه‌ها که در سال 148 هجري از اسماعيليه جدا شدند، در طول زمان، به چند شاخه تقسيم گشتند که در حال حاضر مسلک آقاخاني از جمله آن‌هاست. اين فرقه در هند به نام خوجه‌ها، و در پاکستان به نام ملتاني و شمسي‌ها معروف هستند. خوجه‌ها در اکثر شهرهاي مهم و تجاري هند حضور دارند، اما بيشتر در بمبئي و گجرات زندگي مي‌کنند. آن‌ها نيز از وضعيت اقتصادي خوبي برخوردارند و با سياست چندان کاري ندارند.

‫در اين تحقيق سعى شده كليات قواعد حقوق بين الملل در آيات قرآن طى پنج فصل بررسى شود. در فصل اول نقد و بررسى سيستمهاى مختلف حقوق بين الملل و در فصل دوم حقوق بين الملل اسلام بررسى شده است؛ فصل سوم و چهارم به موضوع يعنى قواعد حقوق بين الملل اسلام اختصاص دارد و در آن از اصول تفاهم، مشاركت، همزيستى، امنيت، نفى زور و تجاوز، حمايت از مبارزات حق طلبانه، عدم مداخله و جز آنها بحث شده است. در فصل پنجم بعضى از قواعد حقوق بين الملل از ديدگاه منشور ملل متحد بررسى شده است."

‫اين رساله پژوهشى است درباره تأثير نجواى قرآن بر كاهش اضطراب بيماران مسلمان. نويسنده از روش كارآزمايى بالينى بهره گرفته و با انتخاب 62 نفر در دو بيمارستان به مطالعه پرداخته است. نخست با اشاره به آيه أَلا بِذِكْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ به بررسى زبان قرآن و رواندرمانى با قرآن مىپردازد و آنگاه رابطه ايمان و احساس امنيت را بررسى مىكند. نتايج آمارى اين پژوهش نشان مىدهد كه شنيدن آيات قرآن، نه تنها اضطراب بيماران اتاق عمل را كاهش مىدهد، بلكه از ميزان داروى مصرفى براى كاهش اضطراب نيز مىكاهد. همچنين در آرامش بيماران تأثير بسيارى دارد.

‫وحدت در جوامع انساني از مسائلي است که در عرصه‌هاي گوناگون زندگي جمعي، اثرگذار است. در همين راستا، وحدت امت اسلامي که مورد تأکيد قرآن و روايات مي‌باشد، همواره مورد توجه انديشمندان مسلمان نيز بوده است. پژوهش حاضر اين مسأله را با روش تاريخي، توصيفي و تحليلي در سيره امام علي(ع) مورد بررسي قرار داده است. منظور از وحدت اسلامي، همکاري پيروان مذاهب اسلامي بر پايه اصول مشترک و ثابت به منظور تحقق اهداف و مصالح عاليه امت مسلمان، و اتخاذ موضع متحد در برابر دشمنان مشترک مي‌باشد. بديهي است که اين اتحاد همراه با احترام به تعهدات عقيدتي و علمي هر مسلمان در برابر مذهب خويش خواهد بود. بررسي سيره امام علي(ع) نشان مي‌دهد که آن حضرت در شرايطي که کيان اسلام و يکپارچگي امت تهديد مي‌شد براي تحقق وحدت امت اسلامي تلاش نموده و سختي‌هاي بسياري را متحمل گرديده است. ايشان پس از رحلت پيامبر اکرم‌( و با وجود غصب خلافت از سوي مخالفانش، به‌خاطر حفظ اساس اسلام و صلاح دين، با دلسوزي و خيرانديشي به همکاري با خلفا پرداخت، و بهانه را از دست فرصت‌طلباني که به‌دنبال تفرقه در ميان مسلمانان بودند، گرفت. او حتي براي خواباندن غائله سياسي و شورش مردم عليه خليفه سوم، شخصاً وارد عمل شد. سيره عملي و فرهنگي امام علي(ع) نيز نشان مي‌دهد که آن حضرت حتي در زمان رهبري امت اسلامي براي کاهش تنش‌ها، در برابر برخوردهاي منفي افراد خويشتن‌داري مي‌کرد و با چشم‌پوشي از برخي تقصيرات افراد، شيوه معاشرت اسلامي را به پيروان خود مي‌آموخت. ايشان با حضور در محافل علمي، اجتماعي و عبادي، اهتمام جدي خود را براي همگرايي مسلمانان نشان مي‌داد و با حضور در مجلس خلفا از ايدئولوژي اسلام در برابر شائبه‌هاي عقيدتي صيانت مي‌کرد. قبيله‌گرايي، رياست‌طلبي، حب دنيا و جهالت، از جمله آسيب‌هايي بودند که وحدت جامعه اسلامي را تهديد مي‌کرد و امام علي(ع) با آن‌ها مقابله مي‌کرد.