جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

شعر «نشانی» از جمله برترین اشعار سپهری است. در این مقاله سعی بر آن است که اولا علل برتری این شعر را بیان کنیم؛ ثانیا به تفسیری دست یابیم که در افقی نزدیکتر به ذهنیت شاعر باشد. برای این کار و نیز گریز از جزم اندیشی، شعر را بر مبنای اندیشه سیال شاعر در هشت کتاب تفسیر کرده ایم؛ یعنی مفاهیم مختلف کلمات کلیدی شعر «نشانی» را در این کتاب یافته، نزدیکترین مفهوم با شعر «نشانی» را انتخاب کرده ایم و بر مبنای آن به توضیح شعر پرداخته ایم.

اصطلاح پست مدرن- صرف نظر از ورود به حوزه گفتمانهای فلسفی آن – در ادبیات داستانی به آثاری اطلاق می شود که ویژگیهایی همچون: تناقض، عدم انسجام، عدم قطعیت، معنا باختگی، حضور راوی، روایتهای تودرتو و ... در آنها سایه افکنده است. رمان «کولی کنار آتش» نوشته منیرو روانی پور را نمی توان به طور قطع در زمره آثار پست مدرنیستی قلمداد کرد، زیرا رمان در چارچوب کلی خود دارای فرجام مشخصی است، حال آنکه عدم قطعیت و فرجام نامشخص یکی از اصلی ترین مشخصه های چنین آثاری است. با این حال، وجود عناصری از قبیل حضور راوی در داستان، تداخل روایتهای متعدد در موضوع اصلی، بافت باز و گشاده داستان که نویسنده را بر افزودن حوادث و شخصیتهای متعدد- بی آنکه نیاز به مقدمه چینی داشته باشد- توانا می سازد، اثر را به ساحت پست مدرنیسم نزدیک کرده است. در این مقاله ضمن تعریف اصطلاح پست مدرنیسم، اصلی ترین مولفه های آن در عرصه داستان نویسی بر شمرده شده، آنگاه رمان«کولی کنار آتش» بر پایه مشخصه های متعارف این مکتب تحلیل شده است.

هرمنوتیک، بخشهایی از دانش بشری را به بازنگری واداشته و موجب دگرگونی چشمگیری در نظریه پردازی ادبی شده است. عرصه هرمنوتیک گسترده است؛ چرا که ازیک سو به مثابه سخنی فلسفی، در چارچوب هستی شناسی جای می گیرد و ازسوی دیگر، به عنوان روشی خاص در برخورد با متن، به مباحثی مانند ماهیت متن و تفسیر و تاویل متن از افق نگاه مخاطبان به موضوعی در خور توجه، یعنی فهم متن می پردازد.

تغییر بنیادی در جهان بینی بشر، طی دو قرن اخیر و تحول اساس نظریه های علمی- فلسفی ازمفهوم ثبات به مفهوم تغییر دائمی و نسبیت همه واقعیتهای خارجی و تلقی ماده به عنوان مبنای هستی همه از یک سو و وقایع سیاسی جهان بخصوص وقایع نیمه اول قرن بیستم از سوی دیگر، زمینه فکری را برای پذیرش عقیده بیهودگی و بیهدفی وجود و عالم و اعتقاد به تابعیت قهری و جبری انسان در برابر عوامل فیزیکی، محیطی، مادی و روانی فراهم ساخت. محصول چیرگی این عقیده بر اندیشه و ذهن بشر بیگانگی او از خویش و از معنویت و از عالم خارجی و واقعی بود که نه تنها بر آرای فلسفی بلکه بر ادبیات و هنر تاثیری عمیق داشت و شعر معاصر عرب نیز از این تاثیر بر کنار نماند. این گفتار عهده دار انعکاس پاره ای از این دیدگاه هاست.

یکی از مشایخ و شخصیتهای متقدم عرفان که از یک سو پیرو مطلق ابوسعید و خرقانی بوده و از سوی دیگر در آیین فتوت و مکتب خسروانی برجسته، شیخ ابوالعباس قصاب آملی است. وی در قرن چهارم و اوایل قرن پنجم می زیسته و قشیری، خرقانی، ابوسعید، خواجه عبدالله، میبدی، عین القضاه و شیخ اشراق از او به عنوان پیر و مراد مشایخ سلف و عارف حکمت خسروانی یاد کرده اند، ولی هیچ کدام از آنان متعرض مقام و مرتبت ایشان در آیین فتیانی نشده اند. در این مقاله مولف ضمن نقد و تحلیل شخصیت او در عرفان و تصوف اسلامی به اثبات این دقیقه می پردازد که ایشان به عنوان جامع سه طریقت خسروانی، فتیانی و عرفان اسلامی؛ حلقه ارتباط تصوف ایرانی و عرفان اسلامی و پیشرو طریقت بزرگانی چون شیخ اشراق بوده که به عنوان عارف مکتب خسروانی شهره خاص و عام است. نگارنده بر اساس نسخه میکروفیلم مرادالمریدین و بازبینی حدود 20 اثر اثبات می کند که شیخ علاوه بر التزام عملی و نظری به مکتب عرفان قبل از اسلام (خسروانی)، سروال و نعلین به مریدان اعطا می کرده و به کلیه آداب و رسوم آیین فتیانی واقف بوده است. بر این اساس می توان شیخ را جامع و مسقط الراس تلاقی سه فرهنگ عرفان ایران قبل از اسلام (خسروانی) و عرفان اسلامی و آیین فتیانی، قبل از شیخ اشراق دانست.

حمله فرانسه به مصر در آغاز قرن نوزدهم و حضور سه ساله فرانسویان در این کشور، آثار علمی و فرهنگی فراوانی را بر جای گذاشت که نمونه های آن در بخشهای مختلف اعم از نظامی، سیاسی، ادبی و فنی به چشم می خورد. از جمله در ادبیات و علوم انسانی، شاعر معروف مصری، احمد شوقی تحت تاثیر لافونتین، شاعر فرانسوی، قسمت زیادی از دیوان شعرش را به قصه و داستان از زبان حیوانات اختصاص داد، البته این داستانها موضوعات سیاسی و اجتماعی را شامل می شد اما در نزد احمد شوقی فقط برای بیان آنچه که در تربیت کودکان کاربرد دارد، مورد استفاده قرار گرفته است. شوقی می خواست از خلال این داستانها پایه های ادبیات کودکان و ویژگیها و صفات آنها را بیان کند؛ از جمله آن که ادبیات کودکان بی واسطه یا مستقیم است. صفت دوم ادبیات کودکان، ادبیات تعلیمی و آموزشی است. ویژگی سوم، ادبیاتی است با واژگان ساده که به طور واضح در شعر شوقی دیده می شود، و بالاخره ویژگی چهارم، که ادبیات به طور کلی بویژه ادبیات کودکان نزد احمد شوقی به آنها متمایز می شود، شیوع فکاهه و طنز در داستانهایی است که او روایت می کند. نوشتار حاضر می کوشد تا برخی از داستان جانوران را در دیوان احمد شوقی – شاعر معاصر کشور مصر – مورد بررسی قرار دهد.

با استنباط از اوستا، در جهان دو اصل و دو نیروی خیر و شر به نامهای اشه و دروغ وجود دارد که یکی مظهر نظم و راستی و دیگری نماد آشوب و ناراستی است. بر این اساس، جهان به دو اردوگاه خوبی و بدی تقسیم می شود. در برابر هر آفریده خیری، جلوه ای از شر ظهور می نماید. بنا بر متون دینی، آن دو مینو در هیچ مساله ای وحدت ندارند و هرگز میان آن دو اتفاق و دوستی رخ نمی دهد. این تقسیم بندی و جدایی دو اصل خیر و شر چنان اهمیت دارد که تمام آفرینش را به دو بخش کاملا مجزا تقسیم می کند. این ثنویت نه تنها موجودات زنده و اندامهای آنها، بلکه تمام افعال آنها را نیز در بر می گیرد و وارد حوزه ادبیات و واژگان هم می شود.

به دلیل ماندگاری مضمونهای اساطیری و نیز تجلی آنها در آثار ادبی – اعم از نظم و نثر – بررسی سابقه اساطیری برخی از تصویرهای ادبی از موضوعات قابل توجهی است که از شاخه های نقد اساطیری (myth criticism) محسوب می شود. یکی از تصویرهای رایج و پرنمود ادبی در شعر پارسی که اساس شکل گیری آن را باید در اساطیر ایرانی جست، بن مایه «روییدن گیاه از انسان» است، بدین معنی که در ادوار و سبکهای گوناگون شعر پارسی با مضمونها و تصاویری روبرو می شویم که در آنها از اشک چشم، خون، خوی، اندامها و متعلقات و خاک گور انسان، «گیاه» به معنای عام آن می روید. الگوی کهن و پیش نمونه اساطیری این بن مایه در فرهنگ ایران، اسطوره بندهشی ریباس از آب پشت گیومرث است که نخستین بازتاب ادبی آن، به دو صورت روییدن گیاه از اشک فریدون و سربرآوردن درخت از خون سیاوش در شاهنامه دیده می شود. تجلیات پنج گانه بن مایه کلی «رستن گیاه از انسان» شواهد متعددی در اساطیر و داستانهای ایرانی و ملل دیگر و نیز ادب پارسی دارد که مجموع آنها در نهایت با گیاه تباری انسان نخستین در اسطوره و به تبع آن، جنبه توتمیک گیاه در معتقدات باستانی مرتبط است.

رشد و گسترش نثر فنی در خراسان قرن چهارم و طلوع ستاره ای پرفروغ به نام بدیع الزمان همدانی در این سرزمین پهناور، که در ادب عربی و نثر فنی از جایگاهی بس ارجمند برخوردار است، و اعتراف صریح یاقوت حموی، ادیب و شرح حال نویس شهیر قرن ششم و هفتم، در توجه ویژه ثعالبی به او و آثارش، نگارنده را بر آن داشت تا به بیان خصوصیات رسائل بدیع و اغراض آن از خلال یتیمه الدهر، که ارزنده ترین اثر ثعالبی است، بپردازد و گوشه ای از سهم بزرگ خراسانیان را در رشد و تقویت ادب عربی به مشتاقان تاریخ و ادب این دیار، نشان دهد.

رد المطلع، یکی از آرایه های بدیعی است که نیما با تغییر در ماهیت و نام آن به «برگردان»، به زیبایی و ظرافت از آن در ساختمان شعر خود بهره گرفته است. در این مقاله، ضمن بررسی تعریف و کارکرد ردالمطلع در شعر سنتی، وجوه زیبایی، بسامد، و شیوه های گوناگون ظهور برگردان - با توجه به تاریخ سرودن هر شعر - در مجموعه اشعار نیما مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است.توجه به نگاه تازه نیما در شکل آفرینی شعر، افزایش کارکردهای بلاغی شیوه برگردان، و تقویت نمادهای محوری شعر از نتایج این بررسی به شمار می رود.