جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در آثار علامه جعفری علاقه چندانی به پی‌گیری مباحث سنتی فلسفه اسلامی مانند هستی‌شناسی و شرح و تفسیر حكمت مشایی، اشراقی یا حكمت متعالیه دیده نمی‌شود. از میان فلاسفه اسلامی، شاید بتوان گفت او بیشتر به #ابن‌سینا توجه دارد. از مقدمه او بر جلد سوم حكمت بوعلی سینا اثر شیخ محمدصالح حائری مازندرانی و همزبانی او با مؤلف در برخی نقدهای او بر ملاصدرا به ویژه در بحث اصالت وجود و وحدت وجود نیز این نكته استفاده می‌شود كه او دست‌كم در جوانی چنین گرایشی داشته است. او هم در انتخاب موضوعات، هم شیوه بحث و گاه در دیدگاه‌ها بیشتر مستقل است و به سختی می‌توان او را در یكی از سنت‌های رایج فلسفی یا كلامی قرار داد. شاید یكی از علل این مسئله، این است كه او به مدت طولانی نزد فیلسوف خاصی به فلسفه‌آموزی نپرداخته است. دوره فلسفه‌آموزی رسمی او نزد استادان نسبتاً كوتاه بوده و تفكر فلسفی او بیشتر در خلال مطالعه آثار فیلسوفان شرق و غرب، به ویژه در مسائل روز فلسفه بوده است. در عرفان نیز مشی او مستقل است. او با اینكه به عرفان اسلامی علاقه‌مند است، به سختی می‌توان او را پیرو یك جریان یا شخصیت خاصی در عرفان اسلامی دانست. تعلق خاطر او به عرفانی است كه خود از قرآن و سنت و اندیشه‌های عرفای اسلامی استفاده می‌كند.

عرفان و تصوف، در دورۀ حیات خود، مخالفان و موافقان بسیاری داشته است. اصلی‌ترین دلیل مخالفان روایاتی است که در مذمت تصوف و عرفان نقل شده است و آنان، با استناد به همین روایات، گاهی به کفر و الحاد عارفان نظر داده‌اند. مهم این است که تاکنون هیچ‌یک از موافقان و مخالفان به ارزیابی بنیادین روایات یادشده نپرداخته‌اند. برای نخستین بار، نوشتار حاضر به بررسی سندی و دلالی این روایات برخاسته و حقایق تازه‌ای فراروی خوانندگان قرار داده است.