چکیده :
لئون کائتانی[۱] اسلامشناس، مورخ، شرقشناس و سیاستمدار ایتالیایی در ۱۲ سپتامیر ۱۸۶۹ از پدری ایتالیایی و مادری انگلیسی در رم زاده شد. وی از تبار شاهزادگان بود و پدرش به عنوان “دوک سرمونتا”[۲] شناخته میشد. نیاکان او همه از افراد سرشناس بودند و نام دو پاپ در میان آنها به نام چشم میخورد.کائتانی پیشگام بهکارگیری روشهای تاریخی در بررسی سنتها و رخدادهای صدر اسلام است که به تجزیه و تحلیل وقایع ازجهت تاریخی و روانشناختی میپرداخت. او از کودکی به یادگیری زبانهای خارجی علاقمند بود و از ۱۵ سالگی شروع به یادگیری زبان عربی و سانسکریت کرد. بعدها به دانشکده زبانهای شرقی در دانشگاه رم رفت و به صورت فشرده عربی ، عبری، فارسی، سانسکریت و زبان سریانی (و شاید هم ترکی) را نزد ایگناسیو گودی[۳] و جیاموکو لیگنانا[۴] آموخت و در سال ۱۸۹۲ با مدرک فلسفه و ادبیات از دانشگاه رم فارغ التحصیل شد. مابین سالهای ۱۹۰۳ تا ۱۹۰۹ سمت معاون پارلمانی ایتالیا را داشت اما موضع سوسیالیست رادیکال او موجب خشم رژیم فاشیستی و اخراج او از کشور و از دست دادن تابعیت ایتالیایی بود. به ناچار همراه با همسر دوم و دخترش به ونکوور کانادا رفت. کائتانی سالهای زیادی را صرف تحقیق درباره اسلام و وقایع سالهای اولیه پیدایش اسلام کرد و سفرهای زیادی به کشورهای مسلمان و دارای فرهنگ اسلامی از جمله تونس، الجزایر، مصر، سوریه، ترکیه، عراق، شام، صحرای بزرگ آفریقا، هند، آسیای مرکزی و جنوب روسیه داشت. او سالهای بسیاری صرف تجزیه و تحلیل گسترده منابع مربوط به ریشههای قرآنی و اندیشههای اسلامی به ترتیب وقوع حوادث و با توالی زمانی پرداخت تا آنچه از نظر او تناقضات و اختلافات مربوط به تاریخ صدر اسلام میبود را بیابد. کائتانی ادعا کرد که بسیاری از سنتهای صدر اسلام ساختگی و توسط نسلهای بعد نوشته شده است. کتاب ده جلدی او با نام تاریخ اسلام “Annali dell’Islam” وقایع دوران پیش از اسلام، صدراسلام، پیامبر و خلافای چهارگانه را در برمیگیرد. بر اساس ادعای کائتانی تا زمان حیات پیامبر، او میتوانست به تمامی سوالات اعتقادی و قرانی مردم پاسخ دهد و بنابراین قرآن مکتوبی وجود نداشت و نگارش قرآن در زمان خلیفه اول و به پیشنهاد عثمان آغاز شد وقرآن امروزی کتابی است که یک سال پس از مرگ عثمان و با پاکسازی کلیه نسخه های قرآنی متفاوت تهیه شده و با آنچه بر محمد (ص) وحی میشد متفاوت است. یکی از ده جلد کتاب با عنوان عثمان و بازنویسی قرآن ” Uthman and the Recension of the Koran” به این موضوع اختصاص یافته است. همچنین او بر این عقیده است که فتوحات اسلامی نه دلایل اعتقادی و ظهور و حقانیت دین محمد(ص) بلکه علل راهبردی و نظامی دارد. گرچه ایراد و شبهات فراوانی به نوشتههای کائتانی وارد است اما با این حال کتاب تاریخ ده جلدی او نقطه عطفی در مطالعات اسلامی در نظر گرفته میشود و تا امروزه از وی به عنوان یکی از بهترین کارشناسان اسلامی ایتالیایی یاد میشود. با وجود مشکلات سیاسی و دوری از وطن کائتانی همواره همبستگی و ارتباط خود با محافل علمی را حفظ میکرد و مقالات زیادی را با امضای مستعار به چاپ رساند. لئون کاتئانی در ۱۹۳۵ به دلیل تومور حنجره درگذشت.
کتابشناسی
آثار منتخب
Leone Caetani, Annali dell’Islam, Milano-Roma, U. Hœpli-Fondazione Caetani della Reale Accademia dei Lincei, 1905-1926, 10 voll. (repr. Georg Olms, New York, 1972).
Leone, Caetani, Studi di storia orientale, Milano, U. Hœpli, 1911-1914, vol. I e III (rist. in 2 voll., Roma, Edizioni di Storia e Letteratura, 2012).
Leone, Caetani, La funzione dell’Islam nell’evoluzione della Civiltà, Bologna, Zanichelli, Estratto da Scientia Rivista di Scienza, Vol. XI, Anno VI (1912), XXIII-3
سایر آثار
Francesco Gabrieli, «CAETANI, Leone», Dizionario Biografico degli Italiani, Vol. XVI , Roma : Istituto dell’Enciclopedia italiana Treccani, 1973
Francesco Gabrieli (a cura di), Giornata di studio nel cinquantenario della morte di Leone Caetani – (Roma 16-XII-1985), Fondazione Leone Caetani dell’Accademia Nazionale dei Lincei, Roma, 1985 (con saggi di F. Gabrieli (“Leone Caetani linceo”); A. Bausani (“Leone Caetani e l’Islam”); R. Traini (“Leone Caetani e la sua biblioteca”); C. Lo Jacono (“I «Romanzi Waqidei» e l’opera di Ibn Aʿtham al-Kūfī“); B. Scarcia Amoretti (“I materiali onomastici di Caetani e le attuali ricerche di onomastica araba”).
Francesco Gabrieli, Orientalisti del Novecento, Roma, Istituto per l’Oriente, 1993
Giorgio Levi Della Vida, Fantasmi ritrovati, Napoli, Liguori, 2004 (II ed.)
Fulvio Tessitore, Schizzi e schegge di storiografia arabo-islamica italiana, Bari, Palomar, 1995
Claudio Lo Jacono, “Leone Caetani attraverso il suo Archivio”, in: Archivio di storia della cultura, XIX (2006), Napoli, Liguori, pp. ۳۳۵–۳۴۸
(su Caetani presunto esoterico)
Stefano Arcella, L’enigma della Grande Orma, in Gianfranco de Turris (curatore). Esoterismo e fascismo. Roma, Edizioni Mediterranee, 2006. pp. ۱۲۵ – ۱۴۵. ISBN 88-272-1831-9.
Marco Baistrocchi, “Il Genio di Roma”. Politica Romana ۳, ۱۹۹۶.
Sandro Consolato, “Giacomo Boni, il veggente del Palatino”. Politica Romana ۶, ۲۰۰۴.
Renato Del Ponte, Il movimento tradizionalista romano nel Novecento. Scandiano, SeaR, 1987.
R. Caesar Augustus, NON CONFUNDITUR – Ovvero se debba avere fine la polemica sull’identità di N.R. Ottaviano con Leone Caetani. Elixirn. 2, Ed. Rebis, 2006.
Caelicus, “Il Rumon di Ignis: la scena e le quinte”, Prefazione a Ignis, Rumon sacrae Romae origines, Roma, ediz. del Graal, 1997 ISBN 88-7950-067-8
Marullus Catulus, Rumon e i segni del Fuoco perenne, Postfazione a Ignis, Rumon sacrae Romae origines, Roma, ediz. del Graal, 2009 ISBN 88-7950-067-8
F. Maddalena Capiferro, Cristian Guzzo, “Le Quinte, La Scena, La Grande Orma”, su Politica Romanan.7, 2005-2007.
F. Maddalena Capiferro, “Agitata Crescunt. Ulteriori documenti sulla vera identità di N.R. Ottaviano”, su Elixirn. 9. Ediz. Rebis, 2010
–
[۱] – Leone Caetani
[۲] – duca di Sermoneta
[۳] – Ignazio Guidi
[۴] – Giacomo Lignana
سیدموسوی