جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

آخوند ملا علي نامي از شيخ احسائي پرسشهايي درباره بعضي از اسرار اعتقاديه مي كند و اين اسرار اعتقاديه پاره اي از آيات قرآني است كه تفسير آن خواسته مي شود و پاره اي ديگر از مباحث فلسفي و رموز ديني است و بعضي ديگر اشاراتي به بعضي از خطب نهج البلاغه، شيخ به يكايك اين اسئله بنا بر مذاق و مسلك خود جواب مي گويد. بنابر مندرجات متن اين كتاب بگاهي پرداخته مي شود كه شيخ احمد مشغول شرح رساله مشاعر ملا صدرا بوده است.(عبدالله انوار) اجوبة عن مسائله حول المعراج و البرزخ و كيفية ترابط الروح و الجسم. كتبها في 1232 اول المسائل حول الصوفيه و قد حكم في الجواب يكفرهم و زندقتهم و بقية مسائله ايضا حول التصوف و المريد و المراد و الشيخ و امثالها ذكرها شيخنا في الذريعه 5/188 (عبدالعزيز طباطبائي) آخوند ملا علي از شيخ احمد پرسشهاي زير را مي كند كه از آنجمله است معني «ان القيامة الكبري الواقعه في باطن باطن الزمان اذهي الغاية يسئلونك عن الساعة ايان مرسيها فيم انت من ذكريها الي ربك منتهاها في وراء الوراء ينبغي ان تكون قائمةً او در ذيل اين قول مي گويد كه قيامت محيط بزمانست و زمان منقسم بحال و ماضي و استقبال ميشود و پس از آن مطالب مفصلي راجع بقيامت مي آورد و شيخ احمد يكايك اقوال او را نقل مي كند و در تتميم آن توضيحات مفصل مي دهد (عبدالله انوار) [كتابخانه ملي 9/64؛ مكتبة اميرالمومنين 1/50]

پاسخ به پرسش کسي است که سخني را به سيدکاظم رشتي نسبت داده به اين مضمون که رشتي گفته است درعصرغيبت واجب است عالم عارفي باشدکه فيض را از امام عصر (ع) دريافت نمايد وبه رعيت برساند، مجيب که ظاهراً کريم خان کرماني است ضمن تکذيب چنين نسبتي به رشتي، بر بطلان اين سخن ادله اي اقامه مي نمايد

رساله كوتاهي است در اصول دين كه مؤلف براي عامه مردم بروشي عرفاني و ساده در اصول پنجگانه نگاشته و در پايان مختصري از احكام نماز جماعت و مسائل ضروري شك و سهو را نيز آورده است. آغاز كتاب: الحمدلله رب العالمين. . غرض از خلقت آدم تحصيل اصول دين است و بي معرفت آن كسي را ايمان درست نيست. انجام كتاب: نسخه: اينست مختصري از احوال جهنم أعوذ بالله من النار و اسأله الجنة ... [مرعشي 7/313؛ فهرستواره منزوي 7/139]

سائل كه از نواصب به شمار مي رود از عالمي شيعي درباره حديث ثقلين پرسيده و مدعي است كه فرمان تمسك در اين حديث به ثقل اكبر است، نه ثقل اصغر، از اين رو در برابر آن حظي و بهره اي ندارد. عالم شيعي با عناوين «قوله -اقول» با دلائل قاطع و مستدل به او پاسخ داده و ثابت كرده كه ثقل اكبر از ثقل اصغر افتراق ناپذير و تمسك به دومي عين تمسك به ثقل اكبر است. [آستان قدس 26/234]

از: گويا احمد بن زين الدين احسائي (د: 1241ه). ظاهرا بخشي از سوالات باشد كه شيخ احمد احسائي پاسخ داده است با عناوين «مسئلة - اقول». «محمود نظري» [مجلس شورا 50/86]

رساله اي كوتاه در پاسخ به پرسش هاي حاج علي محمد نراقي. در اول جمادي الثاني 1302هـ در تهران و بر اساس روش و مشرب شيخيه نگاشته شده است. (طيار مراغي، محمود) [شورا 1/45/33]

در پاسخ به خرده گيري هايي كه درباره ركن رابع گرفته شده است، در پيوند با «لزوم وجود نقبا و اوتاد» (هفـ). در انجامه تاريخ به پايان رسيدن 28 رمضان 1314ق آورده شده است. وي بايستي نگارنده «عقايد المؤمنين» در اصول دين به سال 1325ق باشد كه در 1326 ق چاپ شده است (ذريعه 15/285). كه 3 كار ديگر او به نام هاي: شرح دعاي عديله، اول ما خلق الله. رساله طبيبيه در دست هست. قم (مرعشي 13/396). هر چهار به فارسي. (احمد منزوي) [دائرة المعارف اسلامي 1/106]

سؤالات ابوحنيفه نعمان بن ثابت از عثمان ليثي در مسئله جبر و قدر. (عبدالحسين حائري) پاسخ كوتاهي است راجع به پرسش ابو حنيفه در موضوع هدايت مردم بسوي حق و حقيقت. (سيد احمد اشكوري) آغاز كتاب: اسئلة لابي حنيفة النعمان بن ثابت الكوفي. انجام كتاب: مع أخذه منهم بالنواصي و توليته امضاهم في الاشياء. [مرعشي 1/284]

فصول چندي است در اينكه علم الهي عين ذات نيست، به پيروي از گفته هاي شيخ احمد احسائي و توضيح آنچه نسبت به وي داده اند بعنوان انكار علم خدا. اين رساله بدرخواست يكي از بزرگان و براي تبرئه شيخ احسائي نگاشته شده است. (سيد احمد اشكوري) نويسنده ميگويد برخي معتقد بودند كه با توجه به برخي نظرات و نوشتجات شيخ احمد احسايي، وي خداوند را مسبوق به جهل مي دانسته است، مولف كه در ظاهرا از هواخاهان احسايي بوده اين رساله را در تبين و تشريح نظرات شيخ تحرير و از وي رد اتهام نموده است. «مراغي، طيار» آغاز كتاب: الحمدلله رب العالمين ... چون در اين ايام جمعي از خواص و عوام بسبب اينكه شنيده بودند انجام كتاب: و چون مقصود صرف بيان مرادشان بود و نقل اقوال فايده نداشت لهذا بهمين قدر كه فهم ايشان حاصل شود اكتفا شد [نشريه 11/140؛ مرعشي 16/294؛ فهرستواره منزوي 6/198 و 7/667، مجلس شورا 2/98/33]