جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ژوستین لاندو کارشناسی ارشد «ادبیات فرانسه» را از دانشگاه سوربن دریافت کرد و در دسامبر ۲۰۱۲ از رساله دکتری خود با راهنمایی استاد ادبیات تطبیقی یان ریشار عضو هیئت علمی موسسه مطالعات ایرانی دانشگاه سوربن جدید- پاریس دفاع کرد. او به زبان و فرهنگ فارسی و کردی آشنایی دارد. چنانکه خود می‌گوید آواهای موزونی که از زبان یک دختر بچه ایرانی شنیده، او را به پژوهش دربارۀ شعر فارسی ترغیب کرده است. وی در حال حاضر پژوهشگر موسسه مطالعات ایرانی آکادمی علوم اتریش است.

مایکل باری در ژوئیه ۱۹۴۸ در نیویورک متولد شد. در رشته انسان شناسی، تاریخ و ادبیات قرون وسطی و خاورمیانه در دانشگاه پرینتسون تحصیل کرد و از دانشگاه کمبریج دیپلم نژادشناسی دریافت نمود. در فاصله سالهای ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۳ به منظور تحقیق و پژوهش در مورد ایران و افغانستان، در این دو کشور اقامت نمود. مایکل باری به زبانهای انگلیسی، فرانسوی، ایتالیایی، اسپانیولی، لاتین، فارسی و عربی مسلط می باشد وبازبانهای پرتغالی، اردووآلمانی نیزآشناست و سالها در دانشگاه مک گیل زبان عربی تدریس کرده است. وی در سال ۱۹۹۷ مسئول تحریریه فصل پنجم کتاب تاریخ بشر یونسکو بود و در سال ۱۹۹۸ مسئولیت کنفرانسهای سالانه موسسه مطالعات ایران در دانشگاه سوربن را برعهده داشت

ایدلمان در ۱۹۳۰ در مسکو متولد شد و در ۱۹۵۳ از دانشکده زبان و ادبیات دانشگاه مسکو به درجه لیسانس نایل گردید. در ۱۹۷۰ از رساله دکتری خود در موضوع زبانهای ایرانی دفاع کرد. در حال حاضر کارشناس ارشد انستیتوی زبان ‌شناسی آکادمی علوم روسیه و استاد دانشگاه مسکو است. وی بیش از ۲۰۰ کتاب و مقاله در موضوع تاریخ و دستور تطبیقی زبانهای ایرانی تدوین و منتشر کرده است.

دکتر شی گوآنگ، دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه پکینگ چین است. زمینه تحقیقاتی وی فرهنگ ایرانی و زبان و ادبیات فارسی است، و در سال ۲۰۱۰ از آیین بزرگداشت حامیان نسخ خطی در ایران جایزه دریافت داشته است.

عیسی بلاطه در سال ۱۹۲۹ در فلسطین به دنیا آمد. تحصیلات اولیه را در فلسطین گذراند و سپس به انگلستان رفت و مدرک کارشناسی عرب، کارشناسی ارشد مطالعات اسلامی و دکتری ادبیات عرب را هر سه از دانشگاه لندن بدست آورد. بلاطه ۷ سال در مدرسه علوم دینی هارتفورد[۱] به تدریس دروس عربی پرداخت. پس از آن در ۱۹۷۵ به دانشگاه مک‌گیل در مونترال کانادا رفت. در مک‌گیل دوره‌های تکمیلی ادبیات عرب، اندیشه مدرن عرب و مطالعات اسلامی را تا زمان بازنشستگی یعنی سال ۲۰۰۴ تدریس می‌کرد. درسال ۲۰۰۹ عنوان افتخاری استاد صاحب کرسی را از دانشگاه مک‌گیل کسب کرد. از سال ۲۰۰۶ بلاطه سمت مشاوره جشنواره بین المللی ادبی آبی متروپولیس[۲] در مونترال را برعهده گرفت و با حمایت او یک جایزه سالانه برای یک نویسنده عرب از طرف اداره فرهنگ ابوظبی در نظر گرفته شد. بلاطه نویسنده کتاب‌های مختلفی در زمینه ادبیات عرب، شعر و قرآن است. او مقالات و نقد و بررسی‌های بسیاری برای مجلات علمی نگاشته است و نیز سابقه تالیفات برای چندین دائره‌المعارف را دارد. بلاطه از برجسته‌ترین مترجمان زبان عربی است و دو بار برنده جایزه ترجمه عربی آرکانزاس شده است. علاوه بر این او یکی از سردبیران مجله  بانیپال[۳] لندن بوده است و ترجمه‌های ادبی او در شماره‌های مختلف این مجله دیده می‌شود. آثار و پژوهش‌های متعددی در زمینه شعر مدرن عربی، رمان مدرن عربی، تاریخچه تفسیر قرآن کلاسیک و اندیشه معاصر عرب از او به جای مانده است. عیسی بلاطه ۴۱ سال در مونترال کانادا زندگی کرد و در سال ۲۰۱۹ در سن ۹۰ سالگی درگذشت. کتابشناسی Outlines of Romanticism in Modern Arabic Poetry (1960), new edition (2014) (in Arabic الرومانسیه ومعالمها فی الشعر العربی الحدیث) Badr Shakir al-Sayyab: His Life and Poetry (1971; 6th ed. 2007) (in Arabic بدر شاکر السیاب : حیاته وشعره) Modern Arab Poets, 1950–۱۹۷۵ (۱۹۷۶) (an anthology in English translation) Trends and Issues in Contemporary Arab Thought (1990) A Window on Modernism: Studies in the Works of Jabra Ibrahim Jabra (2002) (in Arabic نافذه على الحداثه: دراسات فی أدب جبرا إبراهیم جبرا ) Homecoming to Jerusalem (1998) (a novel in Arabic عائد إلى القدس) A Retired Gentleman and Other Stories (2007) (a short-story collection in English); republished as True Arab Love and Other Short Stories (2016); translated into French as Amours Arabes (2016) Rocks and a Wisp of Soil (2005) (in Arabic صخر وحفنه من تراب : مقالات فی النقد الأدبی ),(essays in literary criticism) The Bells of Memory: A Palestinian Boyhood in Jerusalem (2014)( a memoir, covering years from 1929 to 1948); translated into French as Les Échos de la Mémoire: Une Enfance Palestinienne à Jérusalem(2014). ۱- Hartford Seminary [۲] – Montreal’s annual Blue Metropolis International Literary Festival [۳] – Banipal

موریس اَ. پومرنتس دانشیار ادبیات در دانشگاه نیویورک ابوظبی است. وی در تحقیقات خویش به بررسی میراث غنیِ نثر عربی در دوره‌های پیشامدرن می‌پردازد. پومرنتس دوره‌ی دکتری خود را درسال ۲۰۱۰ میلادی در گروه تمدن‌ها و زبان‌های خاورنزدیک در دانشگاه شیکاگو به پایان رساند. او علاوه بر کتاب سحر حلال، به تصحیح و ویراستاریِ کتاب‌های میراث معارف عربی-اسلامی و در حضور قدرت پرداخته است. وی همچنین عضو هیئت تحریریه نشریه‌ی ادبیات عربی و کتابخانه‌ی مجموعه ترجمه‌های ادبیات عرب است که توسط دانشگاه نیویورک منتشر می‌شود.

محقق علوم اسلامی و مستشرق ترک است. او استاد بازنشسته از تاریخ علم طبیعی در دانشگاه یوهان ولفگانگ گوته در فرانکفورت، آلمان و بنیانگذار و مدیر افتخاری موسسه تاریخ علوم عربی – اسلامی آنجا است . زندگی نامه: سزگین در زمینه احیاء و بازسازی دستاوردهای تمدنی دانشمندان اسلامی کارهای ماندگار و ارزشمندی را انجام داده و اکنون از این مجموعه بازسازی شده یک مرکز نمایشگاهی و موزه‌ای ارزشمندی را در شهر فرانکفورت و در مرکز انستیتو تاریخ علوم اسلامی این شهر تشکیل داده است. برای تحصیلات دانشگاهی نخست در دانشکده مهندسی ثبت نام کرد ولی سپس به راهنمایی و زیر نظر هلموت ریتر )شرق‌شناس آلمانی) به مطالعات شرقی در دانشکده هنرهای دانشگاه استانبول پرداخت. وی در همانجا لیسانس، فوق لیسانس (۱۹۴۹) و دکتری (۱۹۵۴) خود را در رشته علوم اسلامی و مطالعات ایرانی گرفت و در همان جا مشغول تدریس شد. سزگین در سال ۱۹۵۶ به آلمان نقل مکان کرد. وی تاکنون ۱۴۰۰ جلد کتاب را تالیف کرده است. شناخته شده ترین اثر او ۱۳ جلد کتاب تاریخ ادبیات عربی است که اصل کتاب به زبان آلمانی نوسته شده و یک کتاب مرجع استاندارد است. عنوان رسالهٔ دکترای او با عنوان “Buhari’nin Kaynaklari” (منابع بخاری) نشان داد که خلاف عقیده رایج در میان شرق شناسان اروپا، تالیفات حدیثی البخاری از منابعی نوشته شده است که قدمت آن به قبل از قرن ۷ می‌رسد و همچنین تاریخ شفاهی بود. او مدرس دانشگاه استانبول بود، اما در پی کودتای ۱۹۶۰ این سمت را از دست داد. نتیجتاً او در سال ۱۹۶۱ به آلمان مهاجرت کرد و به عنوان استاد مدعو در دانشگاه فرانکفورت شروع به کار کرد. در سال ۱۹۸۲، سزگین موسسه تاریخ علوم اسلامی عربی را تاسیس کرد. امروز این موسسه جامع ترین مجموعه از متون تاریخ علم عربی اسلامی در جهان را داراست. در سال ۱۹۸۳ سزگین همچنین یک موزه منحصربه‌فرد در این موسسه، با گرد هم آوردن بیش از ۸۰۰ مدل از دستگاه‌های علمی تاریخی، ابزار و نقشه‌ها، عمدتاً متعلق به عصر طلایی علوم اسلامی تاسیس کرد. موزه بسیار مشابهی در سال ۲۰۰۸ در استانبول افتتاح شد. در سال ۱۹۶۸، سزگین چهار کتاب ناشناخته حساب دیوفانت را در حرم امام رضا در شهرستان اسلامی مشهد مقدس در شمال شرقی ایران یافت. ۱۳ جلد کتاب تاریخ ادبیات عربی او (۱۹۶۷-۲۰۰۰) زیر بنای تاریخ علم و فناوری در جهان اسلام و گاهشمار دانشمندان و مهندسان مسلمان است. کتاب ۵ جلدی علوم طبیعی اسلام او اسناد اقلام موجود در موزه فرانکفورت است. از سال ۱۹۸۴ او مجله تاریخ علوم عربی اسلامی را ویرایش می‌کند. سزگین استدلال کرده است که دریانوردان مسلمان آمریکا را پیش از غربیها کشف کرده بودند و با اسناد معتبر نشان داده که غربی‌ها بدون استفاده از مدارک مسلمانان نمی‌توانستند با آن امکانات دریانوردی آن موقع به آمریکا برسند. اثار: Geschichte des Arabischen Schrifttums(1967-2000) 13 volume Natural Sciences of Islam 5 volume Journal for the History of Arabic-Islamic Science (Eitor)

گوتز کونیگ‌ ایران‌شناسِ‌ آلمانیِ‌ متولد ۱۹۶۸ است. آثار او بر متون‌ فارسی‌ کهن‌ و میانه‌، که‌ به‌ آیین‌ زرتشتی‌ مرتبط می‌شوند، تمرکز دارد. کونیگ در حال‌ حاضر در دانشگاه‌ فرای ‌برلین‌ (در آلمان) دربارۀ‌ متون‌ متعلق‌ به‌‌ ‌خرده‌اوستا‌‌‌ ‌پژوهش‌ می‌کند. او ‌دربارۀ‌ تاریخ‌ دینی‌ و فکری‌ِ ایران‌ باستان‌ و ایران‌‌ باستانِ‌ متأخر و نیز دربارۀ‌ متون‌ زرتشتی‌ متعلق‌ به‌ اوستا، ترجمۀ‌ اوستا و ادبیات‌ پهلویِ قرون‌ نهم‌ و دهم‌ میلادی‌، کتاب‌ها و مقالاتی‌ را منتشر کرده‌ است.

گرگور شولر متولد ۱۹۴۴ – آلمان، از سال ۱۹۸۲ تاکنون استاد مطالعات اسلامی در دانشگاه بازل سوئیس است. دیدگاه های وی در مطالعات اسلامی بیشتر به سبب انتشار مجموعه ای از مقالات درباره ماهیت نقل شفاهی و کتبی در سنت اسلامی، شناخته شده است. مشخصه اصلی دیدگاه شولر ارزش نهادن به نظام نقل تواُمان شفاهی و کتبی در سنت اسلامی و تحلیل روایات اسلامی بر همین مبناست.

کارل بروکلمان[۱] در ۱۷ سپتامبر ۱۸۶۸ در روستوک در آلمان به دنیا آمد. در ۱۸۸۶ وارد دانشگاه روستوک شد. نخست به فراگیری زبان و متن‌شناسی یونانی و لاتین و عربی و حبشی، و علوم و زبانهای شرقی و زبان‌های هند و ژرمانیک پرداخت. در سال ۱۸۸۸ در استراسبورگ به محضر درس نولدکه[۲] رفت، و در درس زبان های سانسکریت و ارمنی و زبان مصری قدیم حاضر شد. در ۱۸۹۰، تحت نظر نولدکه از دانشگاه استراسبورگ درجه دکتری گرفت. عنوان رساله دکتری او «ارتباط میان الکامل فی التّاریخ ابن اثیر و تاریخ الرّسل والملوک محمّدبن جریر طبری» بود. وسپس در یکی از مدرسه‌های پروتستانی شروع  به تدریس کرد. در همین ایام  به گردآوری مواردی برای تألیف فرهنگ سریانی پرداخت. در ۱۸۹۳ رساله دکتری دوم خود را، که مجوّز شایستگی او برای تدریس در دانشگاه بود، درباره تلقیح فهوم اهل الا´ثار فی مختصرالسّیر والاخبار، اثر عبدالرحمان ابوالفرج ابن جوزی، ارائه داد.  در فوریه ۱۸۹۵ این فرهنگ با نام واژه‌نامه سریانی منتشر شد. پس از آن به دعوت ادوارد زاخائو[۳] در نشر تحقیقی و انتقادی طبقات ابن سعد شرکت کرد. بروکلمان برای گردآوری نسخه‌های خطی این کتاب در سال ۱۸۹۵ به لندن و استانبول سفر کرد و با استفاده از این فرصت به تصحیح متن عیون‌الاخبار ابن قتیبه پرداخت و در ۱۸۹۶ به برسلاو بازگشت. جلد هشتم از طبقات ابن سعد به کوشش بروکلمان در ۱۹۰۴ به وسیله آکادمی برلین منتشر گردید. اثر مشهور او با عنوان «تاریخ ادبیات عربی» طی سالهای ۱۸۹۷ تا ۱۹۰۲ منتشر شد، و به صورت نهایی خود با ملحقات آن طی سال های  ۱۹۳۷-۱۹۴۲در پنج جلد انتشار یافت و بااستقبال خاورشناسان و اسلام‌شناسان مواجه شد، زیرا مشتمل بر همه آثاری بود که به زبان عربی تحریر یافته‌است. در بهار ۱۹۰۰ ادوارد زاخائو از بروکلمان خواست تا تدریس زبان عربی را در مدرسه زبان های شرقی برلین بپذیرد. در تابستان همان سال کرسی دانشگاه‌های ارلانگن و برسلاو به وی پیشنهاد شد، و او ترجیح داد که به برسلاو برود. از همین زمان بروکلمان در تألیف مجموعه‌ای درباره تاریخ ادبیات شرق، که از ۱۹۰۱ آغاز شده بود سهیم شد و تألیف جزء هفتم از این مجموعه، بخش «تاریخ ادبیات مسیحی در شرق» را که شامل ادبیات سریانی و عربی می‌شد، به عهده گرفت. بروکلمان در ۱۹۰۳ نسخه‌های خطی شرقیِ کتابخانه شهرداری برسلاو، و در سالهای بعد نسخِ خطی شرقی کتابخانه شهرداری هامبورگ را فهرست کرد  سپس از او دعوت شد که در دانشگاه کونیگسبرگ تدریس کند. او در آنجا بیشتر کتاب های خود از جمله «دستور تطبیقی زبان های سامی» را (دو مجلّد ۱۹۰۷ـ۱۹۰۳) تألیف کرد. در ۱۹۰۹ در دانشگاه هاله متصدی کرسی خاورشناسی شد و از ۱۹۱۰ تا ۱۹۲۲ در آنجا مستقر شد. در همانجا جزء دوم کتاب «دستور تطبیقی زبان های سامی» را نوشت و چاپ دوم «فرهنگ سریانی» را آماده کرد، ولی جنگ جهانی اول کار او را کند ساخت، زیرا بسیاری از متون سریانی که در خارج آلمان منتشر شده بود به آلمان نمی‌رسید. جزء اول این کتاب در ۱۹۱۸ منتشر شد و نشر کامل آن در  ۱۹۲۸صورت گرفت. بروکلمان به موازات توجه به زبان های سامی، به زبان ترکی نیز عنایت داشت و در آغاز جنگ جهانی دوم دیوان لغات‌الترک کاشغری را در استانبول چاپ کرد. این کتاب مشتمل بر اطلاعات فراوانی از اقوام ترک در آسیای مرکزی بود و بر اساس همین کتاب، «کنزاللغه ترکی میانه» را تألیف کرد که با کمک آکادمی علوم مجارستان به چاپ رسید. بروکلمان در تابستان ۱۹۳۲ به ریاست دانشگاه برسلاو منصوب گشت. در این دوران دانشجویان بر ضد کوهن[۴] که یهودی بود تظاهرات کردند و چون بروکلمان از آزادی دانشگاه در انتخاب استادان به هر مذهبی که باشند دفاع می‌کرد، در ۱۹۳۳ ناچار به استعفا گردید، ولی کرسی استادی خود را در دانشگاه تا پاییز ۱۹۳۵ که بازنشسته شد حفظ کرد. او در بهار ۱۹۳۷ به شهر هاله منتقل گشت تا بتواند از کتابخانه خاورشناسی آلمانی آنجا استفاده کند و به تصحیح و تکمیل کار اصلی خود «تاریخ تألیفات عربی» بپردازد. بروکلمان تا ۱۹۱۴ به گردآوری اطلاعات درباره تاریخ اسلام پرداخت و نگارش فصل «تاریخ اسلام» را در اثری که زیر نظر یولیوس فون پلوگ هارتونگ درباره تاریخ جهان نوشته می‌شد به عهده گرفت. این فصل به طور فشرده تاریخ اسلام را از آغاز تا زمان حاضر در بر می‌گرفت. بروکلمان در طی بیست و پنج سال این مطلب را گسترش داد و فصلی دراز درباره اوضاع دولت های جدید اسلامی بعد از جنگ جهانی اول تا ۱۹۳۹ بر آن افزود. حاصل کار، کتاب مشهور «تاریخ ملل و دول اسلامی» بود که در سال ۱۹۳۹ انتشار یافت. او در زمان بازنشستگی، در ۱۹۴۵ کتابداری انجمن خاورشناسان آلمان را عهده دار گردید. وی در تابستان ۱۹۴۷ به عنوان استاد ممتاز، درس ها و سخنرانی‌هایی مطابق میل خود ارائه داد؛ از جمله به تدریس ترکی جدید و تاریخ عثمانی و نیز زبان‌های سریانی و آشوری و بابلی و حبشی و قبطی پرداخت و گاه گاه درس زبان فارسی جدید و فارسی میانه و زبان ارمنی را هم به کارهای خود می‌افزود. او علاوه بر مهارت در زبان های اروپایی، مانند یونانی و لاتین و فرانسوی و ایتالیایی و اسپانیایی، یازده زبان شرقی (عربی، سریانی، عبری، آشوری، بابلی، حبشی، فارسی میانه، فارسی جدید، ارمنی، ترکی و قبطی) نیز می‌دانست. بروکلمان در تابستان ۱۹۵۳ برای بار دوم بازنشسته شد ولی درس و بحث را رها نکرد. سرانجام در ۶ می ۱۹۵۶ درگذشت. بروکلمان شرح حالی از خود باقی گذاشته که در مجله اورینس به چاپ رسیده است. یوهان فوک نیز مقاله‌ای تحت عنوان «بروکلمان به عنوان یک خاورشناس» دارد که در «مجله انجمن خاورشناسان آلمان» (۱۹۵۸) منتشر شده است. کتابشناسی: ۱۸۹۵: Lexicon Syriacum. Berlin: Reuther & Reichard; Edinburgh: T. & T. Clark. [1995 edition: ISBN 3-487-01181-6] ۱۹۰۸-۱۹۱۳: Grundriss der vergleichenden Grammatik der semitischen Sprachen. 2 vols. Berlin: Reuther and Reichard. ۱۹۵۰: Abessinsche Studien. Berlin: Akademie Verlag. _________________________________________ [۱] – Carl Brockelmann [۲] – Theodor Nöldeke [۳] – Eduard Sachau [۴] – Kuhn منبع: ویکی پدیا