جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«اعتباری» اصطلاح پرکاربرد در معرفت‌شناسی است. جیمز از اعتبار به عنوان برون‌رفتی از عقل‌گرایی حداکثری استفاده می‌کند و آن را «فرض باور» یا «پذیرش اولیه باور» معنا می‌کند به‌گونه‌ای که شواهدی بعدی صدق یا ابطال آن را متاثر از همین فرآیند معتبرسازی باور نشان می‌دهد. از نقدهای اساسی نظریه جیمز، مطابقت امر اعتباری با واقعیت در حال تکامل و تحقق؛ و فروکاستن صدق به سودمندی است. کاربرد مهم دیگر اصطلاح اعتباری در نظریه ادراکات اعتباری علامه طباطبائی است که به معنای جعل و قراداد مفاهیمی به جهت رفع نیازهای اساسی انسان است. دیدگاه علامه، اگرچه ادعای صدق برای ادراکات اعتباری نکرده‌، اما مستلزم جعلی و نسبی بودن بسیاری از مفاهیم و احکام عملی و اخلاقی است. پژوهش حاضر بر آن است که می‌توان با تبیین جدیدی از اعتباری، بدون تغییر در معنای صدق و بدون جعلی دانستن امور اخلاقی، رهیافتی برای معضل معرفت‌شناسی باورهای ضروری و سودمندی که قرینه کافی برای اثبات یا ابطال آنها وجود ندارد، تدارک دید. در این تحلیل نشان داده می‌شود که با پذیرش کاربرد اعتباری به معنای «فرض باور» یا «تلقی به پذیرش» به‌گونه‌ای که آثار متوقع از باور بر آن مترتب گردد بدون آنکه به صدق متصف شود، می‌‌‌توان این دست باورها را پذیرفت و ادراکات اعتباری به این معنا را در حوزه علوم نظری و علوم عملی معتبر دانست.

ترجمه ماشینی: ویلیام جیمز (1842-1910) که شخصیتی عمیقاً تأثیرگذار در روانشناسی آمریکایی بود، همچنین فیلسوف برجسته ای بود که از نظریه های پراگماتیسم چارلز اس.پیرس به عنوان مبنایی برای برداشت خود از آن فلسفه تأثیرگذار استفاده کرد. برای جیمز، این به معنای تأکید بر «تجربه‌گرایی رادیکال» و این مفهوم بود که معنای هر ایده - فلسفی، سیاسی، اجتماعی یا غیر آن - فقط از نظر پیامدهای تجربی و عملی آن اعتبار دارد. جیمز نظریات پراگماتیسم خود را در این کتاب مطرح کرد که یکی از مهم ترین نظریه های فلسفه آمریکایی است. به یک معنا، او می‌خواست سیستم‌های فکری رقیب را در «بازار تجربه واقعی» آزمایش کند تا اعتبار آنها را تعیین کند، یعنی اینکه آیا اتخاذ یک نظریه فلسفی خاص یا شیوه‌ای از نگاه به جهان، تفاوت واقعی در رفتار فردی یا نحوه ما ایجاد می‌کند. انواع تجربیات را درک کرده و به آن واکنش نشان می دهند. در این صفحات، جیمز نه تنها دلیل محکمی برای ایده های خود مطرح می کند، بلکه حمله ای قدرتمند علیه سنت متعالی و خردگرایانه انجام می دهد. برای هر کسی که به ویلیام جیمز یا تاریخ تفکر فلسفی آمریکایی علاقه دارد، پراگماتیسم یک مرجع ضروری و تفکر برانگیز است. در این نسخه مفید و ارزان، هر فرد متفکری را به چالش می کشد و تحریک می کند.

ترجمه ماشینی: ویلیام جیمز در کتاب: «انواع تجربه دینی: مطالعه ای در طبیعت انسان (1902)» به بررسی نقش عرفان در توسعه دین می پردازد. جیمز استدلال می کند که ریشه همه ادیان دقیقاً تجربه حالات عرفانی آگاهی است. همانطور که خواهیم دید، اگرچه جیمز خود اعتراف می‌کند که ساختار روان‌شناختی‌اش او را از این تجربیات باز می‌دارد، تصدیق پیشرفت‌های عملی عرفان در ادیان نهادینه‌شده، واقعیت این حالت‌های آگاهی را نشان می‌دهد، موضعی که توسط پراگماتیسم جیمز پشتیبانی می‌شود. بنابراین، این مقاله نه تنها به بررسی ماهیت عرفان می پردازد، بلکه دیدگاه عمل گرایانه جیمز از دین را ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی: صد سال پس از ایراد سخنرانی های مشهور ویلیام جیمز که به «انواع تجربیات دینی» تبدیل شد، یکی از برجسته ترین متفکران در دنیای انگلیسی زبان به پرسش های مطرح شده در شاهکار جیمز بازگشت تا شرایط و شرایط دین در روزگار ما را روشن کند. کتاب قدرتمند چارلز تیلور که ترکیبی ظریف از فلسفه و جامعه‌شناسی دین است، چشم‌انداز روشنی از کار جیمز در زمینه‌های تاریخی و فرهنگی آن حفظ می‌کند، در حالی که نوری جدید و آشکار بر زمان حال می‌افکند. روشن، خواندنی، و متراکم با ایده هایی که نوید دگرگونی بحث های کنونی در مورد دین و سکولاریسم را می دهد، Varieties of Religion Today بسیار بیشتر از بازبینی کتاب کلاسیک جیمز است. در عوض، تحلیل جیمز از تجربه دینی و معضلات شک و اعتقاد را در یک زمینه ناآشنا اما روشنگر قرار می دهد، یعنی افق اجتماعی که در وهله اول سؤالات دین به افراد ارائه می شود. تیلور با پرسش‌هایی درباره نحوه درک موضوع جیمز شروع می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه این پرسش‌ها از راه‌های مختلف درک دین که در زمان جیمز با یکدیگر روبه‌رو بودند و امروز هم ادامه می‌دهند، ناشی می‌شوند. با ارزیابی رفتار جیمز با اخلاق اعتقادی، او در ادامه قرائتی مبتکرانه و تحریک‌آمیز از شرایط عمومی و فرهنگی ایجاد می‌کند که در آن پرسش‌های مربوط به باور یا بی‌باوری به عنوان پرسش‌های فردی تلقی می‌شوند. آنچه پدیدار می شود، دیدگاهی قابل توجه و نافذ از رابطه دین و نظم اجتماعی و در نهایت معنای «دین» است.

در عرفان اسلامی- مکاشفه مسئله مهم و مورد توجه خاص و ویژه­ای بوده و هست. زمانی که عارف بر اثر تهذیب نفس و ریاضتی که از سوی مرشد و پیر به او القامی­شود و به حالات و مقاماتی دست یافت درواقع واجد مکاشفاتی شده­است. روزبهان بقلی از عارفان بزرگ قرن6 هجری می­باشد که از دو گرایش بارز در تصوف اسلامی که به سکر و صحو (یا به­قول حافظ مستی و مستوری) شهرت دارد، روزبهان بی شک در خط گرایش اول است. نگاه جدید به دین و باورهای دینی و طرح عناوین و پرسش­های نو در این ارتباط مدت زمانی است که اذهان متفکران دینی را به خود معطوف کرده­است، از جمله این عناوین جدید بحث تجربه دینی است. ویلیام جیمز دین را تاثیرات، احساسات و رویدادهایی می­داند که برای هر انسانی در عالم تنهایی رخ­می­دهد و احساسات را مفهوم ذاتی دین می­داند. از دیدگاه او تجربه دینی گوهر دین است، به این معنا که حقیقت دین احساسات و عواطفی است که در انسان هنگام رویارویی با حقیقت غائی پدید­می­آید و امور دیگر مانند عقاید اعمال و مناسک مؤخر از این تجربه­اند. این تحقیق پس از پرداختن به مکاشفات روزبهان این موضوع را مورد بررسی قرارخواهدداد که آیا مکاشفات روزبهان براساس الگوی ویلیام جیمز قابل­تحلیل است یا خیر؟ روش تحقیق: روش این مطالعه توصیفی تحلیلی است و روش گردآوری اطلاعات به شیوه کتابخانه‌ای است و از کتاب، مقاله، نرم‌افزار استفاده­‌شده و ابزار گردآوری اطلاعات فیش‌برداری است.

ترجمه ماشینی : در این نسخه خطی، پارامترهای تفسیری اندیشه آلفرد نورث وایتهد را گسترش می‌دهم تا بتوانم فلسفه او را به آسانی در دسترس دغدغه‌هایی قرار دهم که معمولاً به آن پرداخته نمی‌شود، مانند مواردی که حساسیت وجودی را تعریف می‌کنند. من معتقدم که ارائه کافی از فلسفه وایتهد باید شامل بررسی و بحث در مورد بعد زیبایی شناختی و ویژگی تجربه باشد. وایتهد با درک جهان در قالب فرآیندی و ترکیبی، جهان را به لحاظ زیبایی شناختی، از نظر احساس، تأثیر، ارزش، امکان و دستاورد درک می کند. بدون این پایه در تجربه و بیان زیبایی‌شناختی، فلسفه وایتهد خرید تجربی خود را از دست می‌دهد. آنچه من در اینجا ارائه می‌دهم رویکردی دو جانبه برای درک وایتهد است که برای باز کردن تعامل با افکار وایتهد، چه در داخل و چه در خارج از محافل که قبلاً با فلسفه او آشنا هستند، مفید خواهد بود. اولین عامل ایجاد ارتباط بین وایتهد و اندیشه ویلیام جیمز، به ویژه تجربه گرایی رادیکال جیمز است. وایتهد، در کنار جیمز، یک تجربه گرا رادیکال به معنای کامل بود. دومین عامل این است که بر تفسیر وایتهد از زیبایی‌شناسی به‌عنوان تکیه‌گاه فلسفه‌اش تأکید کنیم، گره‌ای که پیچیدگی‌های مختلف آن از طریق آن ترکیب می‌شود. اما زیبایی‌شناسی وایتهد را نمی‌توان بدون بررسی تجربه‌گرایی رادیکال جیمز و درک خود وایتهد از زمان و امکان درک کرد. به همین دلیل، این دست‌نوشته عمدتاً به شرح زیرساخت‌های متافیزیکی لازم برای کار بر روی زیبایی‌شناسی وایتهد در زمینه‌های وجودی، اجتماعی، سیاسی، محیطی و علمی گسترده‌تر اختصاص دارد. در تعقیب این اهداف، من فراگیر متافیزیکی تجربه گرایی رادیکال و تعهد تزلزل ناپذیر آن به قابل فهم کردن جهان از نظر تجربی را بیان می کنم. من همچنین روح تجربه گرایی رادیکال را به بحث زمان و امکان تعمیم می دهم و نشان می دهم که این دو ایده، که به درستی درک شوند، برای درک نظریه وایتهد در مورد موقعیت های واقعی و در نتیجه ارائه او از فرآیند و تجربه ضروری هستند. نسخه حاصل از متافیزیک وایتهد انتقال به درک بعد زیبایی‌شناختی تجربه و کاربردهای مختلف ایده‌های وایتهد را بسیار منسجم‌تر می‌کند.