جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تعریفی نخستین و ساده از استدلال «دانستن دلیل آوردن و دانستن اندیشیدن» است. یعنی فراخواندن خرد خویش برای تسلط بر پاسخ های بسیار سریع و ناگهانیمان، یعنی: شهودها، باورها و هیجان‌ها. استدلال یک فضیلت است اما می تواند به یک نقص نیز تبدیل شود. در بهترین آثار ادبی، «خردورزان» (دلیل‌آوران) را افرادی دانسته اند که «بسیار می اندیشند» یعنی در هر مسئله ای استدلال و مباحثه می کنند. در نگاه نخست، «استدلال» ممکن است اصطلاحی جدی و کمی ملال آور باشد. در مجموعه ی «چه می دانم؟» درباره ی استدلال چه می توان گفت؟ این موضوع، منطق و قواعدش (قیاس‌ها، «اگر – پس»، وغیره) و موشکافی «تفکر صوری» را به یاد می آورد. درست است. اما اگر خواننده، آن را مانند «شعر» ببیند، سازوکار استدلال را عمیقا درک خواهد کرد. «آرتور رمبو» از شاعران توقع داشت که «... همیشه در جستجوی نو باشند و به ناشناخته برسند...». هنگامی که مغز به استدلال می پردازد و اندیشیدن را یاد می گیرد،«فرضیه‌ها» را اعلام می کند، آن ها را می‌آزماید («اگر»)، نتیجه می‌گیرد، استنتاج (قیاس) می‌کند («پس») و راه حل هایی را می جوید که برای او (و شاید برای همه) جدید باشند، و این خلاقیت است.

سر آنتونی جان پاتریک کنی فیلسوف انگلیسی است که علایق او در فلسفه ذهن ، فلسفه باستان و مکتبی ، فلسفه ویتگنشتاین و فلسفه دین است. وی با پیتر گیچ سهم بسزایی در تحلیلی تومیسم ، جنبشی داشت که هدف آن ارائه اندیشه سنت توماس آکوئیناس به سبک فلسفه تحلیلی است. وی یکی از مجریان دارایی های ادبی ویتگنشتاین است. وی رئیس سابق آکادمی انگلیس و موسسه فلسفه سلطنتی است. گرچه کنی به شدت علاقه مند به تدریس سنتی کاتولیک و ادامه حضور در مراسم مذهبی کاتولیک بود ، اکنون صریحا خود را به عنوان یک عرفان شناس معرفی می کند ، و در کتاب "آنچه من باور دارم" هم توضیح می دهد که چرا او یک خداباور نیست و چرا او یک ملحد نیست. کتاب 2006 او آنچه من معتقدم دارد (به عنوان بند 3) "چرا من آتئیست نیستم" ، که اینگونه آغاز می شود: "ممکن است تعاریف مختلفی از کلمه" خدا "ارائه شود. او از عقلانیت دعای اکتشافی با خدا دفاع می کند وی در مورد وجودش تردید دارد و اظهار داشت: "مطمئنا این کار غیرعاقلانه ای نیست از مردی که در اقیانوس گرفتار شده ، در یک غار گرفتار شده یا در دامنه کوهی گیر کرده است ، که برای کمک گریه می کند هرچند ممکن است هرگز نشنیده باشد یا سیگنالی را شلیک کند که ممکن است هرگز دیده نشود. کنی در مورد توماس آکوئیناس مطالب زیادی نوشت. در پنج راه ، او به پنج راه اثبات خدا می پردازد. در این مقاله ، او استدلال می کند که هیچ یک از ادله اثبات توماس کاملا معتبر نیست ، و در عوض تلاش می کند تا اشکال را از پنج طریق نشان دهد. بحثهای او از مسئله حرکت ارسطویی در یک زمینه علمی مدرن گرفته تا توانایی موجودات احتمالی در ایجاد ابدیت در موجودات احتمالی دیگر را شامل می شود. اعتراضات او همه معطوف به تفسیری مدرن از سنت توماس است. کنی صریحا اوضاع آغاز جهان را توصیف می کند ، که هم ملحدان و هم اگنوستیسک ها با آن روبرو می شوند و می نویسد: "طبق نظریه بیگ بنگ ، کل ماده جهان در یک زمان خاص از گذشته های دور آغاز شده است. طرفدار چنین تئوری ، حداقل اگر او یک ملحد باشد ، باید معتقد باشد که ماده جهان از هیچ ناشی نشده است.

کتاب حاضر، مطالعه‌اي است دقيق درباره مهم‌ترين اثر كانت در فلسفه‌ اخلاق يعني بنياد متافيزيک اخلاق. اما اين کتاب فقط براي محققان كانت نوشته نشده، بلکه براي همه‌کساني نوشته‌شده که به مسائل اخلاقي توجه دارند، به‌ويژه کساني که از نظريه‌هاي نسبي انگارانه جديد که مي‌خواهند تمايز ميان خوب و بد را ملغي کنند ناخرسندند. اين کتاب با زباني تا حد امکان روشن و ساده استدلال مي‌کند که کانت، چنان‌که خودش ادعا کرده، در صورت‌بندي اصول بنياديني که حيات اخلاقي بر آن‌ها استوار است، موفق بوده است. اين کتاب مي‌کوشد کاربرد عقل در عمل انسان، و به‌ويژه در عمل اخلاقي کاربردي که امروز ناديده گرفته يا تمسخر مي‌شود را مورد توصيف و دفاع قرار دهد. اين کتاب صرفاً تحقيقي تاريخي نيست بلکه اثري در راستاي تفکر اخلاقي است؛ و در دوره‌اي که بي‌قانوني در عمل در آشفتگي فکري بازتاب مي‌يابد، تفکر اخلاقي ضروري است.

در کتاب حاضر، هنری بابکاک ویچ، منطق‌دان ارسطویی-توماسی معاصر، مفاهیم و مسائل فراموش‌شده منطق قدیم را بار دیگر به صحنه می‌آورد و یادآوری می‌کند که روزگاری منطقدانان نگاه دیگری به مفهوم، گزاره، استدلال، حمل، هستی مندعقلی، صورت، ماده، قصدیت و ... داشتند، دیدن این دو نظام منطقی درآینه یکدیگر شناخت دقیق‌تر ویژگی‌های هریک را ممکن می‌کند.

کتاب هنر همیشه بر حق بودن، اثری نوشته ی آرتور شوپنهاور است که نخستین بار در سال 1831 انتشار یافت. این کتاب جالب توجه، رساله ای گزنده و کنایه آمیز است که با نثر منحصر به فرد و تأثیرگذار شوپنهاور، بدون تردید در خاطر مخاطبین ثبت خواهد شد. شوپنهاور در این اثر، سی و هشت روش را برای پیروز شدن بر رقیب در مناظرات و گفت و گوهای مختلف مورد تحلیل و بررسی قرار می دهد. این اندیشمند آلمانی برجسته، کتاب هنر همیشه بر حق بودن را با این ایده آغاز می کند که فیلسوفان به شکلی گسترده بر نقش منطق در گفت و گوها تمرکز کرده اند اما توجهی به هنر تاریک تر دیالکتیک (به خصوص پس از امانوئل کانت)، یعنی مجادله نداشته اند. شوپنهاور در این کتاب به مخاطبین نشان می دهد که چگونه می توانید کاری کنید که در گفت و گوها، همیشه حق را به شما بدهند.

رساله‌‌ی ضیافت، یکی از شناخته‌‌شده‌‌ترین و مهم‌‌ترین آثار افلاطون، گفت‌‌وگویی فلسفی درباره‌‌ی ماهیت و فضایل عشق (اروس) است. این رساله ازطریق هفت سخنرانی، سعی بر این دارد که ماهیت پدیده‌‌ای به نام اِروس را بررسی کند. بااینکه شخصیت‌‌ها و صحنه‌‌ی مورد بحث افلاطون واقعی هستند اما موقعیت‌‌ها و گفت‌‌وگوهایی که وی در این رساله آورده است، تخیلی‌‌اند.

رابطهٔ هایدگر با ناسیونال‌سوسیالیسم پیچیده و گاه متناقض بوده است. پوگلر در این کتاب بدون آنکه سعی کند این ارتباط را تطهیر کند، ضمن بررسی جهت‌گیری سیاسی هایدگر، به زوایای کمتردیده‌شدهٔ وی اشاره می‌کند. برای مثال، اعتقاد اصلی بسیاری از متفکران حامی نازیسم، به‌ویژه هایدگر، این بود که «اساساً انقلاب باید از دانشگاه نشئت بگیرد». بنابراین، روند آلمانی‌شدن دانشگاه‌ها برای تربیت استادان موردِ تأیید رژیم نازیسم، به‌ویژه تحت ریاست هایدگر، یکی از محورهای اصلی بخش یکم کتاب حاضر است.اما آیا مشارکت هایدگر مسئله‌ای درون‌کشوری است و به خودِ کشور آلمان مربوط می‌شود؟ آیا می‌توانیم ادعا کنیم که «ما» ی ایرانی نیز از مشارکت در جنبه‌های سیاست یا حتی ادبیات متأثیر شده‌ایم؟ بخش دوم کتابِ پیشارو، تلاش دارد کلیدی برای فهم این روابط از طریق یکی از خوانشگران مهم تفکر هایدگر در ایران – سید احمد فردید – پیدا کند.

تعریفی نخستین و ساده از استدلال «دانستن دلیل آوردن و دانستن اندیشیدن» است. یعنی فراخواندن خرد خویش برای تسلط بر پاسخ های بسیار سریع و ناگهانیمان، یعنی: شهودها، باورها و هیجان‌ها. استدلال یک فضیلت است اما می تواند به یک نقص نیز تبدیل شود. در بهترین آثار ادبی، «خردورزان» (دلیل‌آوران) را افرادی دانسته اند که «بسیار می اندیشند» یعنی در هر مسئله ای استدلال و مباحثه می کنند. در نگاه نخست، «استدلال» ممکن است اصطلاحی جدی و کمی ملال آور باشد. در مجموعه ی «چه می دانم؟» درباره ی استدلال چه می توان گفت؟ این موضوع، منطق و قواعدش (قیاس‌ها، «اگر – پس»، وغیره) و موشکافی «تفکر صوری» را به یاد می آورد. درست است. اما اگر خواننده، آن را مانند «شعر» ببیند، سازوکار استدلال را عمیقا درک خواهد کرد. «آرتور رمبو» از شاعران توقع داشت که «... همیشه در جستجوی نو باشند و به ناشناخته برسند...». هنگامی که مغز به استدلال می پردازد و اندیشیدن را یاد می گیرد،«فرضیه‌ها» را اعلام می کند، آن ها را می‌آزماید («اگر»)، نتیجه می‌گیرد، استنتاج (قیاس) می‌کند («پس»)