جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: هدف این پایان نامه ارائه گزارشی از دیدگاه کانت درباره خودآگاهی است. من از منظر فلسفه کانت به این پرسش‌ها پاسخ می‌دهم که خودآگاهی چه ویژگی‌هایی دارد و چگونه در ایجاد دانش مشارکت دارد. من استدلال می کنم که دیدگاه کانت در مورد خودآگاهی در دو خط استدلال توسعه یافته است. در مورد اول، خودآگاهی با توضیح اینکه چگونه مقولات لزوماً با موضوعات تجربه مطابقت دارند محدود می شود. تفکر - تجلی خودآگاهی برتر - تا آنجا که مقولات رابطه ای بین بازنمایی ها و ابژه های آن برقرار می کنند عینی نشان داده می شود. این نکته به توضیح ویژگی اصلی دیدگاه کانت درباره خودآگاهی کمک می کند: خودکفایی آن. خودآگاهی به دلیل امکانش به معیارهای تجربی برای شناسایی موضوع تجربه نیاز ندارد. خط دوم استدلال مربوط به این است که مقولات در کارشان چه شرایطی دارند. کانت از این نظر مدعی است که ادراک استعلایی زمینه پیشینی همه مفاهیم است و این موضوع مفهوم سوژه استعلایی را در بر می گیرد. من نشان می‌دهم که ادراک استعلایی، در لباس سوژه استعلایی، آن زمینه است که جنبه عملکردی حرکات یک عامل جسمانی را ممکن می‌سازد. با این حال، این عامل باید جسمانی در نظر گرفته شود، و تا کنون حرکات او توانایی توسعه تکنیک های لازم برای قضاوت اشیاء مستقل موجود را نشان می دهد. این مطالعه با پس زمینه دکارت گرایی و تجربه گرایی کلاسیک انجام شده است. ادعاهایی که از تحلیل کانت از ادراک استعلایی در دو خط استدلال به دست می‌آیند، به فرد اجازه می‌دهد در نهایت، این نکته کانت را روشن کند که پیشینیان او خودآگاهی را با خودشناسی اشتباه می‌گیرند.

ترجمه ماشینی: هدف این پایان نامه نشان دادن این است که معرفت شناسی کانت در رفع شبهات شکی موفق نیست. این با این استدلال محقق می شود که اگرچه به عنوان ابزاری برای اشاره به اشتباهات آموزه های قبلی مفید است، اما ایده آلیسم استعلایی ابزاری برای تضمین استقلال ذهن دنیای تجربی در اختیار ما قرار نمی دهد. با در نظر گرفتن این موضوع، پایان نامه به دو بخش تقسیم می شود. هدف بخش اول، ارزیابی قاطعیت ایده‌آلیسم استعلایی به‌عنوان یک پیشنهاد معرفت‌شناختی است که به موجب آن واقع‌گرایی تجربی ثابت می‌شود. هدف بخش دوم ارزیابی شواهد ضد شکاکانه ادعایی در ایده آلیسم استعلایی است. بخش اول در 3 فصل تشکیل شده است. در فصل 1، ما ایده‌آلیسم استعلایی را به عنوان تصویری از جهان خارج ارائه می‌کنیم که هدف آن غلبه بر شکست نوعی رئالیسم است که کانت آن را «استعلایی» نامیده است. در فصل 2، خروج کانت از پدیدارگرایی را با در نظر گرفتن دفاع او از شخصیت پیشینی مکان و زمان توصیف می کنیم. در فصل 3، نشان می‌دهیم که مفهوم شهود پیشینی مشکلات غیرقابل حلی برای کانت ایجاد می‌کند تا رئالیسم تجربی را با استفاده از ایده‌آلیسم استعلایی ایجاد کند. قسمت دوم نیز به نوبه خود در 3 فصل تشکیل شده است. در فصل 4، «استقلال استعلایی مقوله‌ها» را بررسی می‌کنیم و بر خلاف نظر استراسون و دیگران استدلال می‌کنیم که کانت برای پاسخ به شکاکان ابداع نکرده است. در فصل 5، "رد ایده آلیسم" را بررسی می کنیم و نشان می دهیم که با برخی از آموزه های اصلی ایده آلیسم متعالی در تضاد است. سرانجام، در فصل 6، ما ادعا می کنیم که استدلال های استعلایی را نمی توان به درستی به کار برد، زیرا آنها شکاک را از توسل به یک برداشت واقع گرایانه استعلایی از جهان خارج باز نمی دارد.

ترجمه ماشینی: در طول دهه 1970، فیلسوف فرانسوی پل ریکور دو پروژه جداگانه را انجام داد که به هرمنوتیک فلسفی و هرمنوتیک کتاب مقدس معروف شد. تا به حال، این دو مجموعه کاری به طور گسترده مستقل از یکدیگر تلقی می شدند. پژوهش حاضر بر آن است تا ارزیابی مجددی از دیدگاه هرمنوتیکی ریکور از این دوره ارائه دهد و نقش بازتاب دینی را در آن تعیین کند. با تمرکز بر انتشارات ریکور از 1968 تا 1979، در ابتدا مشاهده می شود که هرمنوتیک او شباهت های قابل توجهی با به اصطلاح مدل رمانتیک قرن نوزدهم دارد. بنابراین، بخش اول پایان نامه به نقد ریکور از سنت هرمنوتیکی می پردازد و اینکه چگونه او از ابتدا تحقیقات خود را با اصول «جهانی» فردریش شلایرماخر همسو می کند. مشخصاً نشان داده شده است که ریکور از شلایرماخر این باور را به خود اختصاص داده است که تنها از طریق یک حرکت رفت و برگشتی بین نظریه کلی فلسفی و تفسیر منطقه ای، هرمنوتیک می تواند به ابزاری مفید برای علوم انسانی تبدیل شود. همچنین ادعا می‌شود که پیرو این دیدگاه «کلی-منطقه‌ای»، هرمنوتیک ریکور از طریق «تضاد برساخته» بین هرمنوتیک فلسفی و کتاب مقدس شکل گرفت. بخش 2 پایان نامه بررسی مفصلی از تحقیقات فردی را ارائه می دهد که ریکور در طول دهه 1970 انجام داد، به ویژه نشان می دهد که چگونه کاوش های چندمعنی، استعاره و زبان شاعرانه او مطالعه "زبان به عنوان گفتمان" و تفسیر کتاب مقدس را گرد هم می آورد. امید است که با افشای رابطه بین این دو جنبه رقیب هرمنوتیک ریکور، این تحقیق امکان ارزیابی مجدد گسترده‌تری از سازگاری بین فلسفه زبان معاصر و متن کتاب مقدس را فراهم کند.

ترجمه ماشینی: درباره دین: سخنانی برای تحقیرکنندگان فرهیخته آن (به آلمانی: Über die Religion: Reden an die Gebildeten unter ihren Verächtern) کتابی است که توسط متکلم آلمانی فردریش شلایرماخر (1768-1834) نوشته شده است. در ابتدا در سال 1799 منتشر شد، دو نسخه دیگر در طول زندگی شلایرماخر در سال های 1806 و 1821 منتشر شد. شلایرماخر در حین تدریس و موعظه در برلین درباره دین نوشت. عصر روشنگری به تحقیقات علمی و تاریخی قوت بخشیده بود و الهیات را در دانشگاه تحت الشعاع قرار داده بود. شلایرماخر در این اثر از دین در برابر بدبینی مخاطب مدرن دفاع می کند.

ترجمه ماشینی: این پایان نامه بررسی مفصلی از رابطه بین ایمان تاریخی و دین عقلانی در فلسفه امانوئل کانت است، به ویژه آنگونه که در کتاب دین در مرزهای عقل صرف ارائه شده است. با توجه به بحث های فلسفی معاصر اخیر در مورد فلسفه دین کانت، هدف این اثر روشن کردن دیدگاه کانت در مورد ایمان وحی است. این ابتدا با طرح بحث معاصر و برخورد کانت با ایمان تاریخی و دین عقلانی تکمیل خواهد شد. سپس این رابطه با پرداختن به دو تناقض ظاهری در رابطه مورد بررسی قرار خواهد گرفت: ضرورت ایمان تاریخی و برابری باورهای تاریخی. از اینجا تصویر کلی تری از این رابطه نشان داده خواهد شد که نقش منحصر به فردی را که ایمان تاریخی در فلسفه دین کانت ایفا می کند و پیامدهایی که برای بحث اخیر و فلسفه دین به طور کلی دارد را نشان می دهد.

وجه تمایز ایده‌آلیسم کانت با ایده‌آلیسم جزمی ‌و مادی در نقد اول بطور کامل مشخص است. یک نوع ایده‌آلسیم دیگر که کانت به انکار آن میپردازد؛ ایده‌آلیسم اِشکالی (problematic)(صوری)‌ است که علم انسان به جهان خارج را به واسطه‌ی همین تجربه درونی و مفاهیم می‌داند که آنهم نیازمند استدلال به شیوه تحلیلی است. کانت در مقابل این ایده‌آلیسم، بحثِ ایده‌آلیسم استعلایی را پیش می‌کشد، هر چند بطور کلی با ایده آلیسم صوری یا اِشکالی و روش آن موافقت کامل دارد. سوال اساسی در اینجاست که وجه تمایز انواع ایده آلیسم های مختلف در چه موردی است؟ و وجه برتری از آن کدام نوع است؟ و دلایل این برتری در چه جنبه های است؟ در این مقاله به جنبه های برتری ایده آلیسم استعلایی بر ایده آلیسم مطلق می پردازیم، در عین حال مشکلات جدیدی که دراین باب بوجود می آید را بیان نموده ایم؛ همچنین شوپنهاور و نیچه نقدهای برنده‌ای در بحثِ فی نفسه دارند که در این پژوهش به آنها پرداخته شده است، بخصوص نیچه که معتقدست کانت یک نوع بازی در این مطلب انجام داده است. در تحلیل نهایی به نتیجه رسیدم که کانت علی رغم همه موضوعاتی که برای وجه تمایز خود با ایده‌آلسیم جزمی و اِشکالی ارائه می دهد؛ در باب اعتبار شناخت و تبین وجودات خاص خارجی با مشکلات جدی مواجه میشود.

آیا انسان در عین حال که می‌داند عملی نادرست است به انجام آن مبادرت می‌ورزد؟ پاسخ سقراطی ـ افلاطونی به این سوال منفی است. به نظر ایشان شرط لازم و کافی برای عمل درست و فضیلتمندانه علم به درستی آن است. مفهوم مخالف این آموزه، هم از طرف فلاسفه و هم از دید مردم عادی مورد تردید واقع شده است. افراد بسیاری را می‌بینیم که در حالی که می‌دانند عملی اخلاقا نادرست است، به انجام آن مبادرت می‌کنند. این پدیده متداول را چگونه می‌توان تبیین کرد؟ در این مقاله به تبیین کانت در این خصوص پرداخته شده است. این بررسی عمدتا با محوریت کتاب دین در محدوده عقل تنها، با نگاهی گذرا به بنیادگذاری و در مواضعی مقایسه با آراء افلاطون و ارسطو صورت گرفته است. ترتیب مطالب به این صورت است که پس از تعریف عمل اخلاقا نادرست (شر بنیادی) و به زمینه‌های خیر و شر در انسان پرداخته شده و پس از آن به تبیین کانت از انتخاب شر و نسبت این انتخاب با علم به نادرستی آن بررسی شده و سرانجام نسبت آن با آراء دو فیلسوف بررسی و نتیجه‌گیری شده است.

نسبت میان مبانی ریاضی و خلّاقیت در طراحی معماری اهمیت فراوانی دارد. براساس دیدگاه معمارانی چون سالینگاروس صرفاً با رجوع به ریاضیات، می‌توان طرحی را ارائه و حتی شهری را بنا کرد؛ اما کانت در کتاب نقد قوۀ حکم، بر آن است که در خلق یک شیء، که بتواند ابژۀ زیبایی‌شناختی باشد، نیازمند یک نابغه هستیم؛ یعنی کسی که براساس ایده‌های نو و نه صرفاً قوانین ازپیش‌موجود، مانند قواعد ریاضی به خلق شیء اقدام می‌کند. در غیر این صورت، سازۀ مذکور نه‌تنها اثر هنری نیست، بلکه ابژۀ زیبایی‌شناختی نیز نیست. به‌این‌معنا که ما نمی‌توانیم حکم خود را دارایِ چنان کلیتی بدانیم که دیگران را نیز دربرگیرد. یعنی نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم که دیگران نیز آن لذت را دریافته باشند؛ بنابراین، این سازه‌ها به‌عنوان اموری مطبوع در نظر گرفته خواهند شد؛ نه اموری زیبا. پژوهش حاضر، در پی ارزش‌گذاری میان سبک‌های مختلف معماری نیست و صرفاً خوانشی کانتی از دیدگاهِ سالینگاروس و امثالِ وی در حوزۀ معماری ارائه می‌دهد.