جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نسبت میان مبانی ریاضی و خلّاقیت در طراحی معماری اهمیت فراوانی دارد. براساس دیدگاه معمارانی چون سالینگاروس صرفاً با رجوع به ریاضیات، می‌توان طرحی را ارائه و حتی شهری را بنا کرد؛ اما کانت در کتاب نقد قوۀ حکم، بر آن است که در خلق یک شیء، که بتواند ابژۀ زیبایی‌شناختی باشد، نیازمند یک نابغه هستیم؛ یعنی کسی که براساس ایده‌های نو و نه صرفاً قوانین ازپیش‌موجود، مانند قواعد ریاضی به خلق شیء اقدام می‌کند. در غیر این صورت، سازۀ مذکور نه‌تنها اثر هنری نیست، بلکه ابژۀ زیبایی‌شناختی نیز نیست. به‌این‌معنا که ما نمی‌توانیم حکم خود را دارایِ چنان کلیتی بدانیم که دیگران را نیز دربرگیرد. یعنی نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم که دیگران نیز آن لذت را دریافته باشند؛ بنابراین، این سازه‌ها به‌عنوان اموری مطبوع در نظر گرفته خواهند شد؛ نه اموری زیبا. پژوهش حاضر، در پی ارزش‌گذاری میان سبک‌های مختلف معماری نیست و صرفاً خوانشی کانتی از دیدگاهِ سالینگاروس و امثالِ وی در حوزۀ معماری ارائه می‌دهد.

کانت، در مقدمۀ دوم نقد عقل محض، یکی از اهداف خود از نوشتن این کتاب را بازکردن جایی برای ایمان مطرح می‌کند و در بند A822/B850 به طرح سه‌گانۀ «معرفت»، «ایمان» و «عقیده» می‌پردازد و می‌گوید معرفت آن چیزی است که به‌صورت ابژکتیو و سوبژکتیو بسنده است؛ ایمان چیزی است که ازجهت سوبژکتیو بسنده و ازجهت ابژکتیو نابسنده است و عقیده چیزی است که ازجهت سوبژکتیو و ابژکتیو نابسنده است. در این میان، وضیعت متناقض‌نمای ایمان، توجه کانت‌پژوهان را به خود جلب کرده است. در این پژوهش توضیح داده می‌شود که: نخست، ایمان در اندیشۀ کانت چیست و چگونه توجیه می‌شود؟ دوم اینکه نسبت ایمان و معرفت در اندیشۀ کانت چیست؟ و درنهایت توضیح داده می‌شود که فهمِ کانت از ایمان که از آن با عنوان ایمان عقلی محض یاد می‌کند، اگرچه با تعریف ایمان در مسیحیت دارای اشتراکاتی است، بنیان و شالوده‌ای کاملاً متمایز دارد. به‌عبارت دقیق‌تر، کانت معنایی بشری و زمینی (سکولار) از ایمان و دین ارائه می‌دهد که با مضامین اصلی ایمان در ادیان ابراهیمی مانند ایمان به غیب کاملاً متعارض و متضاد است. این نکتۀ مهمی است که برخی از کانت‌پژوهان معاصر به آن توجه نکرده‌اند.

هوسرل در خلال سال 1906 دربارۀ وضعیت فلسفی خویش دچار بحران و در پی آن، تحولی در افکار خود شد. او علاوه بر آشنایی غیرمستقیم با کانت به‌واسطۀ حضور در فضای نوکانتی دانشگاه‌های آلمان، مستقیماً به مطالعۀ آثار کانت پرداخت و این امر زمینه‌ای را برای او فراهم کرد تا از بحران پیش‌آمده عبور کند. هوسرل به‌واسطۀ آشنایی با کانت، دچار گشت استعلایی شد و پدیدارشناسی او در ایده‌ها رنگ‌وبوی دیگری یافت. وی در موضوعاتی همچون «تحویل استعلایی»، «تقویم اشیا» و «ابژۀ قصدی» از کانت تأثیر پذیرفت؛ اما با وجودِ این تأثیرپذیری‌ها و وجود برخی مسائل و خاستگاه‌های مشترک، درنهایت، پدیدارشناسی استعلایی او مسیری متفاوت با فلسفۀ استعلایی کانت پیمود. اختلاف‌های میان کانت و هوسرل، ریشه در دیدگاه متفاوت آنها دربارۀ «رابطۀ میان معرفت و واقعیت» دارد. در کانت از سویی همچنان رابطۀ ما با واقعیت به‌نوعی حفظ می‌شود؛ اما از سوی دیگر، معرفت دچار محدودیت خواهد شد. در مقابل، در پدیدارشناسی هوسرل، معرفت توسعۀ بیشتری پیدا می‌کند و از محدودیت‌های کانتی رها می‌شود؛ هرچند که مبنای خود را در واقعیت از دست می‌دهد و به جانب ایدئالیسم مطلق کشیده می‌شود.

ترجمه ماشینی: کنت آر. وستفال تفسیری اصیل از فلسفه‌های اخلاقی هیوم و کانت ارائه می‌کند که تفاوت‌های بین آن‌ها در گزارش‌های فلسفی جاری برجسته است. وستفال استدلال می کند که تمرکز بر این تفاوت ها، با این حال، یک دستاورد قطعی و مشترک را مسدود می کند: یک روش سازنده متمایز برای شناسایی اصول اخلاقی اساسی و توجیه عینیت دقیق آنها، بدون استناد به رئالیسم اخلاقی یا ضد واقع گرایی یا غیرواقع گرایی اخلاقی. برساخت گرایی آنها مبتنی بر بینش کلیدی هیوم است که «اگرچه قوانین عدالت مصنوعی هستند، اما خودسرانه نیستند». از خودسری در اصول اولیه اخلاقی با شروع با مشکلات اساسی هماهنگی اجتماعی که مربوط به رفتار بیرونی و نیازهای فیزیولوژیکی است، اجتناب می شود. اصول اساسی عدالت تصنعی هستند، زیرا حل آن مشکلات مستلزم توسل به رئالیسم اخلاقی (و نه ضد رئالیسم اخلاقی) نیست. درعوض، شناخت گرایی اخلاقی با شناسایی دلایل توجیهی کافی، که می تواند به همه طرف ها خطاب شود، برای حداقل اصول و نهادهای مشروع کافی که برای ارائه و محافظت از اشکال اساسی هماهنگی اجتماعی (از جمله رفتار کلامی) لازم است، حفظ می شود. هیوم ابتدا این نوع سازندگی را برای حقوق اولیه مالکیت و برای دولت توسعه داد. کانت ساختار عدالت هیوم را در «اصول متافیزیکی عدالت» خود به شدت اصلاح می کند، در حالی که مدل اصلی ساخت گرایی نوآورانه هیوم را حفظ می کند. ساخت‌گرایی هیوم و کانت از گرایش‌های قراردادی و نسبی‌گرایانه نهفته، اگر نه صریح در اشکال معاصر ساخت‌گرایی اخلاقی، اجتناب می‌کند.

در کتاب فوق، کانت به بحث درباب این مسائل می پردازد که ریاضیات محض چگونه ممکن است؟ علوم طبیعی محض چگونه ممکن است؟ مابعدالطبیعه به طور کلی چگونه ممکن است؟ و در آخر مرزهای عقل محض را بیان می کند.

ترجمه ماشینی: برنده: 2012 جایزه ناشران آمریکایی برای برتری حرفه ای و علمی در الهیات و مطالعات دینی، جایزه PROSE. در این اثر تامل برانگیز جدید، متکلم مشهور جهان، گری دورین، نشان می دهد که چگونه ایده آلیسم کانتی و پساکانتی در پایه گذاری و توسعه الهیات مسیحی مدرن مؤثر بوده است. بازاندیشی ریشه‌ای در ریشه‌های الهیات مدرن نشان می‌دهد که چگونه ایده‌آلیسم کانتی و پساکانتی در پایه‌گذاری و توسعه الهیات مسیحی مدرن مؤثر بوده‌اند نشان می‌دهد که چگونه نوشته‌های کانت در مورد اخلاق و دین شروع به حرکت کاملاً مدرن در اندیشه دینی کرد. سه نقد کانت از عقل و برداشت اخلاقی او از دین استدلال های جایگزین ارائه شده توسط شلایرماخر، شلینگ، هگل و دیگران را تجزیه و تحلیل می کند - حرکت به لحاظ تاریخی و زمانی در میان شخصیت های کلیدی در فلسفه و الهیات اروپایی، استدلال های دشوار و روشنفکرانه را به شیوه ای شفاف و قابل دسترس ارائه می کند. –22): فصل 2 ذهنیت در سؤال (صفحه های 23-83): فصل 3 ایجاد حس دین (صفحه های 84-158): فصل 4 دیالکتیک روح (صفحه های 159-242): فصل 5 روح هگلی در سؤال (صفحه 243) –314): فصل 6 تاریخ گرایی نئوکانتی (صفحه های 315-377): فصل 7 نظم آرمانی (صفحه های 378-453): ج فصل 8 شورش بارتیان (صفحات 454-529): فصل 9 کنایه های آرمانی (صفحات 530-573):

ترجمه ماشینی: روشنگری اروپایی که به شدت عقلانی بود، شاهد تولد جامعه و اندیشه مدرن غربی بود. عقل مقدس بود و برای اولین بار، باورها و نهادهای دینی در معرض انتقاد گسترده بودند. در این کتاب پیشگامانه، زیاد المارصافی این حکمت پذیرفته شده را به چالش می کشد و استدلال می کند که مذهب هنوز در آن دوران بسیار تأثیرگذار بوده است. اما دین مورد بحث مسیحیت نبود - اسلام بود. المارصافی با ترسیم تاریخ ترجمه‌های قرآن در اروپا در قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم نشان می‌دهد که تعدادی از شخصیت‌های کلیدی روشنگری - از جمله ولتر، روسو، گوته و ناپلئون - هم از قرآن الهام گرفته‌اند و هم ایده‌های خود را. این اثر شفاف و مستدل، که اسلام را در قلب روشنگری اروپایی بحث برانگیز قرار می‌دهد، دریچه‌ای ارزشمند به تعامل شرق و غرب در این دوره محوری در تاریخ بشر است. زیاد المرسفی، مدرس ارشد گروه انگلیسی و ادبیات مرتبط در دانشگاه یورک، انگلستان است.