جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نویسنده در این مقاله به دنبال پاسخ به این پرسش است که جریانات سیاسی کشور طی ادوار پنج گانه گذار، دفاع مقدس، سازندگی، اصلاحات و اصولگرایی چه تحولات فکری سیاسی را پشت سر گذارده است؟ در این راستا به جریان شناسی تحولات فکری سیاسی جمهوری اسلامی ایران پرداخته، طیف بندی ها و چالش های عمده جناح های سیاسی حاکم را بررسی و تحلیل کرده ایم. این مقاله می کوشد ضمن ارایه نمایی از تحولات سیاسی فکری و چالش های فراروی جریانات سیاسی در هر دوره سیاسی، نقاط عطف و چرخش های فکری سیاسی جریانات سیاسی درون نظام را بررسی و تحلیل کند.

تجربه‏ی دینی» امری فراگیر و همگانی است، امّا اندیشه‏ی تجربه‏ی دینی (یعنی تجربه‏ی دینی به عنوان فصل مهمی از مباحث فلسفی و دین شناختی) اندیشه‏ی جدیدی است که در دوره‏ی جدید (مدرنیته) و در کانون مباحث فلسفه‏ی دین، فلسفه‏ی عرفان، الهیات، پدیدارشناسی دین، روان‏شناسی دین و دین پژوهی تطبیقی طرح شد. مباحث متنوع بسیاری در قلمرو تجربه‏ی دینی مطرح شده است؛ تعریف تجربه‏ی دینی، ماهیت و حقیقت آن، تجربه و تفسیر (ذات گرایی و ساختی‏گرایی در تجربه‏ی دینی و عرفانی) و حجیّت معرفت شناختی تجربه‏ی دینی، از جمله‏ی مسائل مهمی است که در فلسفه‏ی دین و دین پژوهی معاصر مورد توجه اندیشمندان واقع شده، و موجب شکل‏گیری نظریات مختلفی در این عرصه شده است. نویسنده، در مقاله‏ی حاضر که هدف عمده‏ی آن،«ماهیت‏شناسی تجربه‏ی دینی» است، پس از تبیین بحث و طرح مباحث مقدماتی و زمینه‏های ظهور تجربه‏گرایی دینی، به نقد و بررسی سه نظریه‏ی مهم در باب سرشت تجربه‏ی دینی می‏پردازد: 1 ) نظریه‏ی حسی بودن تجربه‏ی دینی (دیدگاه شلایرماخر و ...)؛ 2 ) همانندی تجربه‏ی دینی با ادراک حسی (دیدگاه آلستون)؛ 3 ) تبیین ما فوق طبیعی تجربه‏ی دینی (دیدگاه پراودفوت). در ضمن بحث از ماهیت تجربه‏ی دینی، مباحث دیگری نیز به تناسب مطرح شده است، برخی از این مباحث عبارتند از : تجربه و تفسیر یا این مسأله که آیا تجارب دینی دارای هسته‏ی مشترکی هستند؟ (ذات‏گرایی و ساختی‏گرایی)، کثرت گرایی دینی و .... همچنین در پایان هر یک از نظریات سه‏گانه پیرامون ماهیت تجربه‏ی دینی، موضع هر کدام از آنها نسبت به مسأله‏ی موجّه سازی باور دینی از طریق تجربه‏ی دینی (حجیّت معرفت شناختی تجربه دینی) به طور اجمال بیان شده است.

‫کنترل جمعيت، که معمولاً در سطح کلان اجتماعي مطرح مي‌شود، گونه‌اي از سياست جمعيتي است که با در نظر گرفتن امکانات اقتصادي و طبيعي کشور و جامعه، در پي کاهش جمعيت مي‌باشد. سياست تنظيم خانواده نيز به مجموعه‌اي از تدابير و برنامه‌ها اطلاق مي‌شود که به خانواده اجازه و امکان مي‌دهد تا تعداد معيني از اولاد را دارا باشند. بر اين اساس، برنامه‌ريزان مسايل اقتصادي و اجتماعي تلاش مي‌کنند تا رشد جمعيت را با توجه به منابع، امکانات و محيط زيست جامعه، کنترل نمايند. بررسي آموزه‌هاي اسلامي نشان مي‌دهد که مقتضاي ادله اوليه، مطلوبيت تکثير اولاد و افزايش نسل مسلمانان است؛ ولي به اقتضاي حکم ثانوي و در شرايط خاص، جلوگيري از رشد جمعيت مي‌تواند رجحان داشته باشد، و يا حتي وجوب آن احراز مي‌گردد. در بعد فردي، مهم‌ترين دليل جواز کنترل جمعيت، روايات عزل مي‌باشد. در جنبه اجتماعي و در سطح جامعه نيز اگر رشد جمعيت، دولت و حاکم اسلامي را در تنگناي اقتصادي و اجتماعي قرار دهد، و موجب اختلال نظام گردد، دولت اسلامي مي‌تواند با تشخيص کارشناسان خود، جلوي رشد جمعيت را بگيرد، و حاکم اسلامي در اين زمينه از اختيارات بسياري برخوردار است. پس از اثبات جواز کنترل جمعيت در شرايط خاص، مي‌توان روش‌هاي پيشگيري از بارداري را نيز بررسي کرد. علاوه بر روش عزل، که دلايل جواز آن در اين پژوهش تقويت و تأييد گرديده است، ساير روش‌هاي طبيعي، شيميايي و هورموني هم تا زماني که با مشکل فقهي مانند ضرر، لمس و نظر غير، همراه نباشد، براي ممانعت از انعقاد نطفه جايز است. اما روش‌هايي که موجب سقط و دفع نطفه مي‌شود حرام است. عقيم نمودن مرد يا زن نيز از نظر بيشتر فقهاي معاصر حرام است؛ اگرچه برخي از فقها اين عمل را در صورت داشتن غرض عقلايي و يا در صورت داشتن فرزندان متعدد، جايز دانسته‌اند.