جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تجربه‏ی دینی و عرفانی از اسرار و عجایب عالم انسانی بوده و کلید علم به این اسرار شناخت روح انسان است. به عقیده‏ی عرفا روح انسان مظهر تجلی خداوند بوده و انسان مرآت ذات، صفات و افعال خداوند می‏باشد. همچنین انسان عالمی است منطبق با کل عوالم هستی و لذا راه وصول به خداوند و دیگر حقایق ماورای طبیعی، که از آن به تجربه‏ی دینی و عرفانی نام می‏برند، سیر و سلوک انفسی است. مسیر این سیر و سلوک، روح و قوای روحی انسان است. عرفا قوایی نظیر خیال و واهمه را مبدأ مکاشفات و الهامات می‏دانند و از نظر آنان کشف و شهود امری است ذو مراتب که بالاترین مرتبه‏ی آن متعلق است به انبیا. بعضی از عرفا وحی و الهام و نیز مکاشفه و مشاهده را متمایز دانسته و معتقدند وحی مخصوص انبیا، الهام مختص اولیا و کشف برای اهل سلوک می‏باشد.

‫حرز عبارت است از محل نگهداري مال به منظور حفظ از دستبرد. يکي از شرايط حد سرقت، اين است که صاحب مال، مال را در حرز قرار داده باشد. اين پژوهش در شش فصل، به بررسي ماهيت حرز در سرقتي که موجب حد ميشود، پرداخته است. نويسنده به ترتيب، به مفهوم سرقت و مفهوم و انواع حد، شرايط حد سرقت، راههاي اثبات سرقت و شرط اجراي حد سرقت، مفهوم حرز، مفهوم هتک حرز، شرايط حرز، و مصاديق حرز پرداخته است. قانونگذار اسلامي، سرقت را ربودن مال ديگري به طور پنهاني تعريف کرده است. اين تعريف برگرفته از ديدگاه فقهاي اماميه است. بنابراين، چهار عنصر سرقت عبارت است از: فعل ربودن، مال، تعلق مال به ديگري، و پنهاني بودن عمل سرقت. حدّ سرقت، مجازاتي بدني است که با شرايطي بر شخص سارق جاري ميشود که يکي از آن شرايط، هتک حرز است. هتک حرز در اصطلاح حقوقي و فقهي، خرابکردن، سوراخکردن، شکافتن، از جاي کندن، يا ساير اعمالي است که موجب برهمزدن محل نگهداري و محفظه يا محلي بشود که اموال منقول در آن قرار دارد. در خصوص اعتبار حرز در سرقت موجب حد، روايات بر اعتبار حرز دلالت دارد. نويسنده در مصاديق حرز، به حرز اشياي سبک وزن و سنگين وزن، جواهرات، خوراکيها، چهارپايان، سبزيجات و ميوه پرداخته است. در مصاديق مشتبه حرز، به حرز جيب، حرز در اماکن عمومي و حرز در سرقت اجيري که از مستاجر خود سرقت کند، پرداخته است. در مصاديق مستحدثه حرز، به حرز رايانه و حرز ماشين پرداخته است. به نظر اکثر فقها، محل حفظ مال، تنها در صورتي حرز محسوب ميشود که با آن متناسب باشد و تناسب حرز با مال را عرف تعيين ميکند و بديهي است که قضاوت عرف درباره تناسب يا عدم تناسب حرز با يک مال معين، نسبت به زمانها و مکانهاي مختلف متفاوت است.