جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تربیت هر فرد در اجتماع به دیدگاه و ایدئولوژی آن مکتب بر می گردد در تمامی مکاتب و جوامع بشری تربیت نسلی نو و مفید حائز اهمیت است و برای تربیت افراد روشهای متفاوت بسته به نوع نگرش مکاتب متعدد هست که در مسیر تربیت انسان امر تشویق و تنبیه در این مکاتب مورد توجه می باشد و هر مکتب نسبت به نوع ایدئولوژیی که دارد به روشی خاص به این امر پرداخته است. تشویق و تنبیه از ضروریات هر نظام تربیتی می باشد .نقش مثبت تربیتی تشویق ، بسیار حساس است. تشویق هم نقش قدردانی، نقش انگیزشی نیز دارد. چرا که تشویق باعث برانگیختن قوای بیشتر در جهت مطلوب دارد. نقش تنبیه ، فراهم کردن بیم از بدی و ن ایمن سازی است . البته هر دو ، زمانی مفیدند که مبتنی بر اصول صحیح باشند، در وگر نه آسیب هایی در زمینه های روحی و اجتماعی دارد. در جامعه اسلامی نیز تشویق و تنبیه باید مبتنی بر تعالیم اسلامی باشد. ضرورت وجود تشویق و تنبیه در هر نظام تربیتی ، جایگاه تشویق و تنبیه در فقه و حقوق اسلامی و دیدگاه علما در خصوص حدود تنبیه وتشویق سوالاتی است که در این پژوهش بررسی می شود. باتوجه به اینکه تشویق و تنبیه هر دو جنبه تربیتی دارند و در فقه موافقان و مخالفانی دارد. اسلام تشویق و تنبیه را دو عامل موثر در تعلیم وتربیت می داند و حدودی برای آن قائل شده است. هدف تعلیم و تربیت در اسلام این است که رفتار صحیح و پسندیده را در انسان ایجاد و تقویت نماید و رفتار غلط و نامناسب را تضعیف و حذف کند. از جمله قیود تادیب، جنبه تربیتی آن می باشد . هدف از تنبیه بدنی، تأدیب و تربیت افراد جامعه است در غیر این صورت، عمل مزبور مصداق ظلم و ستم می باشد. در هر دو مورد، محدودیت‌هایی وجود دارد که از جمله مهم‌ترین آنها، رعایت هدف تأدیب و پرهیز از انگیزه‌های نفسانی است که در صورت انجام این عمل ، تنبیه کننده مرتکب عمل حرام شده و قابل مجازات است. علاوه بر این ، محدودیت سنی هم مطرح است و آن، این که کودک در سنّی باشد که این عمل بر روی او اثرگذار باشد . اما نسبت به معلم ، حداکثر تنبیه‌بدنی مجاز از سوی او به مقدار سه ضربه است و بیشتر از آن، جایز نیست. در این تحقیق مسأله فوق از نظر قرآن و سیره پیامبران وائمه و روانشناسان و اندیشمندان علوم تربیتی مورد بررسی قرار گرفته است.