جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫قرآن براي اخلاق حکومتي رهبران الهي جايگاه ويژه‌اي قائل است. اين پژوهش در شش فصل به اين موضوع پرداخته است. رهبران الهي جلوه‌هاي برتر اخلاق و فضيلت هستند و اخلاق و سياست هم نسبت به هم از ارتباطي ناگسستني برخوردارند؛ از اين رو، در حکومت ديني، اخلاق از جايگاه خاصي برخوردار بوده است. حضرت موسي عليه السلام، طالوت عليه السلام، داوود عليه السلام، سليمان عليه السلام، يوسف و پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله و سلم ، از پيامبراني بودند که حکومت داشتند. رهبران الهي الگوهاي اخلاق و فضيلتاند؛ ابراهيم عليه السلام الگوي بندگي و ايمان به خدا، يوسف عليه السلام الگوي پاکي و پاکدامني، داوود عليه السلام الگوي توجه به خدا و سپاسگزاري دائمي، سليمان عليه السلام الگوي زهد، و پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم الگوي اتحاد و همگرايي بود. اهداف رهبران الهي عبارت است از: دعوت به توحيد، معاد، عبوديت خداوند، تعليم کتاب و حکمت، اجراي عدالت. همچنين هدف آنها، آزادي انسان‌ها از انواع اسارت است. آنها با هر ظلم و فسادي در جامعه مبارزه مي‌کنند و مهم‌ترين ويژگي آنها خداخواهي و اخلاص است. رهبران الهي امانتدار مردماند، با مردم همراهي و همدردي مي‌کنند، به مردم خدمت رساني مي‌کنند، متواضعاند، شرح صدر دارند و در مسير تعليم و تربيت مردم تلاش مي‌کنند. آنها کارگزاران حکومتي را به تقوا، رعايت عدالت، احساس تعهد و مسئوليت، و زهد و ساده زيستي دعوت ميکنند. همچنين بر کارگزاران نظارت دارند و آنها را بر اساس معيارهاي اخلاقي انتخاب مي‌کنند. با کارگزاران رفق و مدارا دارند و با کارگزاران متخلف و مفسد برخورد مي‌کنند. رهبران الهي در برخورد با مخالفان، صبر و استقامت دارند و در اصول، صراحت و قاطعيت دارند و سازش ناپذيرند. در عين حال، براي هدايت و جذب مخالفان تلاش مي‌کنند. آنها بدي‌ها را با خوبي پاسخ مي‌دهند؛ در عين حالي که شجاع اند و از غير خدا ترس ندارند. از ارتباط رهبران الهي با مخالفان و چگونگي برخورد و تعامل و رفتار آنان با مخالفان، مي‌توان به موارد يادشده پي برد.

‫چکیده و 20 صفحه از متن الکترونیکی در پیوست ها و منابع دیجیتالی قابل رؤیت می باشد

‫از جمله مضامينى كه در ادبيان فارسى، به چشم مى خورد و بدان عمق ببخشيده است، انديشه هاى باريك و بلندى است كه از قرآن سرچشمه گرفته است. بدين سبب لازم بود ميزان و نوع تأثير قرآن در متون بررسى شود. براى اين منظور، ابتدا كتب عرفانى فارسى مطالعه و جدولى تنظيم شد كه نشان مى داد هر آيه، در هر كتاب چندبار به كار رفته است. بدين ترتيب، آياتى كه بيشتر از همه در اين كتابها به كار رفته بودند، مشخص شدند و تعداد 48 آيه به منزله متداول ترين آيه هاى قرآنى، از مهمترين متون عرفانى برگزيده شدند. در مرحله بعدى، نوع و برداشت عرفا از اين آيه ها بررسى و در نهايت دسته بندى شد و به شرح زير در متن پايان نامه قرار گرفت. ابتدا ترجمه و تفسير هر يك از آيات، از متون تفسيرى مختلف عربى و فارسى نقل شده و در خاتمه نظر شيخ ابوالفتوح رازى به منزله يك تفسير عرفانى شيعه آورده شده است تا خواننده بين تفسيرهاى عرفانى و عادى نيز بتواند مقايسه اى اجمالى انجام دهد. آنگاه، مطالب و شاهد مثالهاى مختلف از آثار عرفانى نقل شد و در نهايت، نظر عرفا درباره آن آيه ها، بررسى و دسته بندى شد.