جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

استدلال وجهی کریپکی علیه نظریه‌ی توصیفی نام‌ها (توصیف‌گرایی) مبتنی بر این ایده است که توصیف‌گرایی نمی‌تواند شهودهای ناشی و حاکی از صلبیت نام‌های خاص را توضیح دهد. یک پاسخ به استدلال وجهی پاسخ مبتنی بر گسترده‌گرایی در دامنه است. من در این مقاله ابتدا استدلال وجهی و گسترده‌گرایی در دامنه را معرفی می‌کنم. پس از آن نشان می‌دهم که کریپکی و سومز چگونه گسترده‌گرایی را مورد نقد قرار می‌دهند. در گام بعدی پاسخ سوزا را به کریپکی و سومز بازسازی می‌کنم. سپس به سراغ نقد کپلن علیه راه حل سوزا می‌روم. مطابق نظر کپلن، راه حل سوزا منجر به از دست رفتن شهودهای اصلی و اولیه‌ی توصیف‌گرایی می‌شود. من سعی می‌کنم نشان دهم که سوزا می‌تواند از راه حل خود در برابر نقد کپلن دفاع کند.

بررسی و تحلیل آثار ارسطو نشان می­دهد که مباحث وی در مورد توخه یا بخت، در دو حوزه هستی ­شناسی و ارزش­شناسی قابل بررسی و ارزیابی است. وی در حوزه هستی ­شناسی به وجود بخت به عنوان علتی بالعرض معترف شده است؛ علتی بالعرض برای واقعه­ای که از روی انتخابِ مبتنی بر تفکر و برای مقصودی روی می­دهد. ارسطو هم چنین ویژگی­ها و خصوصیاتی را برای بخت بیان نموده است و معتقد است امور حاصل از بخت، موضوع قصد و تعقل می­باشند و از عواملی سر می­زنند که دارای افعال ارادی هستند. وی در عین حال بخت را به عنوان امری ضدقاعده، ناپایدار، دارای علل نامعین و بدون غایت معرفی کرده است. تحلیل و بررسی آراء ارسطو بیانگر تناقض­هایی آشکار و غیر قابل تردید در گفتار وی است؛ از جمله اینکه بخت بر اساس انتخابِ مبتنی بر تفکر روی می­دهد و دارای مقصودی است و در عین حال غایت ندارد و یا اینکه بخت موضوع قصد و تعقل است و در عین حال علل آن نامعین است. وی حتی در حوزه­ی افعال مربوط به تخنه و سعادت انسان نیز وجود بخت را پذیرفته است؛ اما از لحاظ ارزش ­شناسی برای آن اعتبار ارزشی قائل نیست و آن را علتی بالعرض و مؤخر از طبیعت و عقل بیان نموده و حتی معتقد است که برای آن علمی وجود ندارد. علاوه بر این در حوزه افعال مربوط به سعادت انسان نیز آن را فاقد اعتبار ارزشی بیان نموده است.

مسئله ای که در این مقاله پی گیری میکنیم آنست که آیا دو حمل گرایی ماینونگی موجه است؛ و فرضیه ما آنست که موجه نیست. به‌رغم این‌که نظام‌های منطقیِ دوحمل‌گرا ویژگی‌های صوری و معناشناختیِ اساساً متمایزی به حمل متداول و حمل ماینونگی (یا رمزانشی یا درونی) نسبت می‌دهند، خود دوحمل‌گراییِ ماینونگی خلاف شهود است. نشان می‌دهیم که وجوه اختلاف ادعاییِ این دو گونه‌ی حمل، فارغ از طبیعت این حمل‌ها هستند. این‌که گزاره‌های رمزانشی (یعنی آنها که حاوی حمل رمزانشی هستند) صرفاً در قالب نسبت‌های یک‌موضعی صورت‌بندی می‌شوند، این‌که نمی‌توان از آنها خاصیت‌های مرکب انتزاع کرد، این‌که مقید به بستار منطقی، ناتمامیت و ناسازگاری هستند، و این‌که اتفاقی نیستند، هیچ‌یک برآمده از سرشت رمزانش نیست و به کار تمایز نهادن میان انواع حمل نمی‌آید. همچنین معناشناسی‌های نظام‌های دوحمل‌گرا تنها هنگامی شهود‌های ما درباره‌ی طبیعتِ اشیاءِ ماینونگی را پاس می‌دارند که شهودهای دیگر ما درباره‌ی ثبات معنای حمل یا ثبات معنای شیء را نادیده انگارند. دوحمل‌گراییِ ماینونگی جواب نمی‌دهد.