جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در اين مقاله، ديدگاه علامه شهيد مرتضي مطهري درباره مخالفان فلسفه در فرهنگ اسلامي تبيين شده است. ايشان در مجموع، پنج گروه را جزو مخالفان فلسفه برمي‌شمرد: معتزله، اهل‌حديث، اشاعره، جريان تلفيقي (تلفيقي از اهل‌حديث و فلسفه حسّي) و عارفان مسلمان. از اين ميان، معتزله، به روش تفکر فلسفي بيش از ديگران نزديک بودند، ولي با وجود اين، روش آنان نيز روش جدلي بود نه برهاني. افزون‌براين، معتزليان برخي از آراي فلسفي را نيز قبول نداشتند. اهل‌حديث، ضمن پرهيز از هرگونه استدلال در زمينه باورهاي ديني، بر لزوم تمسک به ظواهر متون ديني تأکيد مي‌کردند. اشاعره، عقل و برهان عقلي را نه به‌صورت مستقل، بلکه به‌عنوان تابع ظواهر ديني مي‌پذيرفتند. جريان تلفيقي، باوجود برخورداري از ظاهرگرايي اهل‌حديث، از فلسفه حسّي نيز متأثر بودند. و سرانجام عارفان مسلمان، مخالفت‌شان از باب انکار ارزش براهين عقلي نبوده است، بلکه در مقايسه برهان عقلي با شهود قلبي، دست برتر را از آنِ شهود دانسته و پاي استدلاليان را چوبين مي‌شمردند. اين نوشتار درپي بيان ديدگاه استاد شهيد درباره هريک از اين گروه‌ها و پاسخ ايشان به ادله آنهاست.

ديدگاه راسل درباره وجود خداوند، «لاادري‌گري» يا به عبارتي، خداناباوري سلبي است. او از سويي، به وجود هيچ‌گونه خدايي باور ندارد و از سوي ديگر نيز آن را انکار نمي‌کند. پژوهش پيش‌رو درپي نقد دلايل راسل بر بي‌اعتبار کردن براهين اثبات خداوند است. و در روشي توصيفي- تحليلي با مراجعه به کتاب‌ها و مقالات دست اول راسل، ايرادات وي را به چالش کشيده است. نگارنده برآن است که راسل در تضعيف براهين اثبات خداوند، تنها به معلومات عمومي بسنده کرده است و مسئله خدا را منحصر به باورها و ايده‌هاي موهوم دانسته و سپس درپي تحليل، نقد و رد آنها گام برداشته است. در اين نوشتار با بررسي و نقد دلايل راسل، سستي و بي‌اعتباري منطقي آنها نمايان مي‌شود

از پيشينيان نقل شده است که دربرابر هريک از انواع موجود در عالم ماده، فرد مجرد عقلاني در عالم مجردات موجود است که مدبّر موجودات مادي است. انواع ماديه براي اتصال به رب النوع (عقل عرضي) خود پيوسته در حرکت هستند و غايت وجودي آنها رسيدن به موطن اصلي و پيوند به اصل خود است. بسياري از فيلسوفان، اتصال به عوالم غيبي را اوج تکامل ماديات مي‌دانند؛ اما قائلان به ارباب انواع، دربرابر هر نوع مادي، به يک فرد مجرد عقلاني قائل هستند؛ به‌گونه‌اي که اين فرد مجرد با آن افراد مادي، از نظر طبيعت و نوع يکسان‌اند. البته شماري از فيلسوفان، مخالف اين باورند و به عقول عرضيه باور ندارند و زنجيره عقول را طولي مي‌دانند. آنها اوج تکامل ماديات را اتصال به عقل عاشر (عقل دهم) مي‌دانند. قائلان به ارباب انواع، کثرات نوعي را مستقيماً مستند به عقول عرضي مي‌دانند و منکران عقول عرضيه، کثرات نوعي را مستند به جهات متکثره در عقل عاشر دانسته‌اند. در مقاله پيش‌رو، به بررسي ديدگاه حکيم سبزواري که از موافقان وجود عقول عرضيه است و علامه طباطبايي که از منکران آن است، پرداخته‌ايم.

در مقالۀ پيش‌رو، کوشيده‌ايم تا مقايسه‌اي ميان ديدگاه‌هاي ابن‌سينا و ملاصدرا درباره ادراک‌هاي باطني انجام دهيم. ازآنجاکه ابن‌سينا نفس نباتي و حيواني را جسماني مي‌دانسته، قواي ادراکي باطني را نيز جسماني و منطبع در ماده (بدن) به‌شمار آورده و براي هرکدام در مغز محلي معين کرده است؛ درحالي‌که ملاصدرا نفس نباتي و حيواني را غيرجسماني مي‌داند و بر تجرد نفس حيواني برهان اقامه مي‌کند. ملاصدرا قواي ادراکي باطني را نيز مجرد از ماده مي‌داند و محل‌هايي را که براي هرکدام در مغز مشخص شده است، صرفاً مظاهر آن قوا و محل حصول استعداد آنها در نظر مي‌گيرد. البته در ارائه تعريف، کارکردها و اثبات قواي ادراکي باطني ميان اين ‏دو فيلسوف شباهت بسياري به چشم مي‌خورد. سرانجام، ديدگاه ملاصدرا درباره ادراک‌هاي باطني به‌عنوان نظر جامع که هم جنبه‏هاي مادي ادراک را به رسميت مي‌شناسد و هم وجه غيرمادي بودن آن را دربر مي‌گيرد، معرفي مي‌شود.

برخي از شارحان متأخر حکمت متعاليه، به‌تازگي مباحثي را درباره نفي خلود عذاب براساس نفي تشکيک در ماهيت مطرح کرده‌اند. هدف مقاله پيش رو، بررسي فلسفي اين ادعاست که با روش توصيفي ـ تحليلي و با نگاه مسئله‌محور، نخست به تحليل مفهومي و دلايل مسئله تشکيک در ماهيت که مبناي بحث است، خواهد پرداخت و پس از دستيابي به نتيجه، امکان همبستگي ميان مسئله تشکيک در ماهيت و خلود عذاب مورد بررسي و تبيين قرار خواهد گرفت. همچنين پرسش‌هاي ديگري که از نظر عقلي ممکن است به آموزه کلامي «خلود عذاب» خدشه وارد کند، طرح و به آنها پاسخ درخور داده خواهد شد.

در ارتباط با (رابطه نفس و قوا) دیدگاه های مختلفی مطرح است که در یک دسته بندی به د و دسته تقسیم می شوند: الف: دسته ای که برای نفس، قوائی قائل نیستند: گروهی از این دسته می گویند: هر انسانی، دارای نفوس متعددی است که تمام کارهایش را به واسطه ی همین نفوس مختلف، انجام می دهد؛ لذا نیازی به قوا نیست. گروهی دیگر از این دسته، مانند فخررازی، می گویند: هر انسانی، یک نفس دارد و همین نفس، تمام کارها، غیر ار کارهای تحریکی غیرارادی، را مباشرة انجام می دهد. ب: دسته ای که قائلند انسان، علاوه بر نفس واحد، دارای قوای متعددی نیز هست: از این گروه، افرادی مانند ابن سینا می گویند: نفس، کلیات را مباشرة بدون نیاز به قوا، درک می کند و سایر کارها را با استخدام قوا انجام می دهد. گروه دیگر از این دسته، مانند ملاصدرا می گویند: قوای متعدد، مراتب و شؤون نفس بوده، وجود فی نفسه *؛ لذا نفس، تمام کارها را مباشرة انجام می دهد منتها بعضی کارها را در مرتبه ذات و بعضی دیگر از کارهایش را در مراتب قوایش انجام می دهد و برای همین گفته شد: النفس فی وحدتها کل القوی و فعالها فی فعله قد انطوی