جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

معناي حق، چيستي حق، تلازم حق و تکليف، انواع حق و منشأ حق برخي از مسائل مهم نظري در فلسفه حق است. مسئله «منشأ حق‌هاي تکويني» (که از آن به حق‌هاي فطري، ذاتي و طبيعي نيز تعبير مي‌شود) يکي از مسائل مهم در مباحث مربوط به حق مي‌باشد. امروزه ادعاهاي بسياري درباره حقوق بشر و حق‌هاي ذاتي مانند حق حيات و حق آزادي مي‌شود. سرنوشت مباحث گوناگون سياسي در حوزه مهم حقوق بشر، به حل مسئله منشأ حق‌هاي ذاتي ادعايي در حقوق بشر گره خورده است. با فرض قبول ذاتي بودن برخي حق‌ها، منشأ پيدايش چنين حق‌هايي نيازمند بررسي جدي است. آيا انسان از آن جهت که انسان است، حق‌هايي دارد؟ آيا کرامت انسان، منشأ حق‌هاي مذکور است؟ به نظر مي‌رسد منشأ حق‌هاي ذاتي يا تکويني بشر، منحصر در ملکيت تکويني و خداي متعال است.

علامه طباطبائي در «اصول فلسفه»، واقعيت را تصور ذات الهي مي‌داند؛ اما در آثار گوناگون خود تصورات متفاوتي از ذات الهي (به صفت منحصر يا لوازم يا...) ارائه مي‌نمايد و نيز تصورات مختلفي از واقعيت تبيين مي‌کند. در اين مقاله تلاش شده است تا تصور مختار علامه طباطبائي از ذات الهي، بر اساس مباني آن تبيين و تحليل گردد. اين تصور همان واقعيت وراي اطلاق و تقييد است؛ اما تبيين و تحليل تصور ذات الهي به عنوان واقعيت مقيد، واقعيت مطلق در برابر مقيد و مطلق واقعيت، مطابق با تصور مختار از ذات الهي و مباني موردنظر علامه طباطبائي نيست؛ هرچند، ميان اين تصورات با ابتنا بر مباني مختلف، سازگاري برقرار است. در نهايت با تحليل نحوه‌ شکل‎گيري واقعيت مطلق در ذهن از ديدگاه علامه طباطبائي، روش انتزاع علامه به تصور سلبي و سلب تصور منوط مي‌گردد.

بحث از مقام فوق تجرد نفس، يکي از مهم‌ترين مباحث، در معرفت نفس انساني است. در اين نوشتار مسئله را طبق مبناي هستي‌شناسي مؤسس حکمت متعاليه، صدرالمتألهين مطرح مي‌کنيم و به شرح ادله نقلي آن توسط فيلسوف و عارف برجسته پيرو مکتب او، امام خميني ره مي‌پردازيم. سپس براهين و ادله عقلي علامه حسن‌زاده آملي را در اين زمينه بررسي مي‌کنيم. اين نظريه، عبارت است از تجرد نفس از ماهيت. ماهيت حکايت از حد و قصور شيء و ضعف و نقص آن دارد، حال اينکه نفس را حد يقف نيست. ازاين‌رو حد منطقي براي او نيست، هرچند او را نسبت به مافوقش حد به معناي نفاد است. اين نظريه آنچنان شريف است که همه مباني حکمت صدرايي، اعم از اصالت وجود، وحدت وجود، تشکيک وجود، حرکت جوهري و اتحاد عاقل و معقول را به صورت سلسله‌اي زنجيروار، به هم پيوند مي‌دهد و بايد دانست شناخت نفس در اين مقام، بدون فهم اين مباني ميسر نيست. نفس، در اين مقام ار ويژگي‌هايي همچون وحدت حقه ظليه، خليفة‌الهي و مقام اتصال بين ماسوي‌الله و حق‌تعالي برخوردار مي‌شود.

يکي از مباحث الهيات، بحث کلام حق‌تعالي و متکلم بودن خداوند است. اين مسئله با روش حکمت متعاليه صدرالمتألهين، تحت عنوان بحث کلام و کتاب در کتب مختلف صدرالمتألهين آمده است. وي با ديدگاهي وجودشناختي و‎ با ذهن انتزاعي و تجريدي خود و با مدد آيات و روايات به بررسي کلام و کتاب الهي پرداخته و از مباني فلسفي خود در تبيين مسئله بهره جسته است. صدرالمتألهين نگاهي معرفت‎شناسانه به هستي دارد و اصولاً ميان هستي و هدايت‌هاي الهي جدايي نمي‌بيند. عالم و مراتب آن از نظر او، سراسر دلالت و به مثابه الفاظ انباشته از معنايند و براين‎اساس هر مرتبه از هستي از حيثي کلام است و از حيث ديگر کتاب؛ اما اينها نه شعر و تخيل است و نه صرف شهود عرفاني، و هنر صدرالمتألهين در همين‌جاست که با رويکرد وجودشناختي، به تبيين فلسفي ـ حکمي اين ساحت از هستي پرداخته است که مي‌توان براي آن قواعدي تنظيم کرد. در اين مقاله، اين قواعد استخراج و تبيين مي‌شود.

در حکمت متعاليه، ثبوت صفات الهي براي باري‌تعالي به‌مثابه ثبوت وجود براي ماهيت انگاشته مي‌شود. اين ثبوت، گاه متصف به «ثبوت بالعرض» و گاه نيز متصف به «ثبوت بالتبع» مي‌گردد. «ثبوت بالعرض» در نگاه منطق‎دانان و به اذعان صدرالمتألهين، ثبوتي غيرحقيقي و مجازي است؛ درحالي‎که در «ثبوت بالتبع»، محمول براي موضوع به نحو اجمالي ثابت مي‌گردد. اعتقاد به اين دو نوعِ متفاوت از ثبوت براي صفات الهي و ماهيات، در بدو امر ناممکن و متناقض‎نماست. مسئله پژوهش جاري، تحليل معناشناختي «ثبوت بالتبع» و «ثبوت بالعرض» از منظر صدرالمتألهين و مقايسه آن دو با يکديگر براي اثبات يا رفع متناقض‎نماي مذکور است. رهيافت به‌دست‌آمده که با روش تحليلي ‌ـ منطقي عبارات صدرالمتألهين حاصل گشته است، بيان دو احتمال در معناي «ثبوت بالتبع»، با لحاظِ دو نگاه متفاوت نسبت به ماهيات و صفات الهي است که هيچ‎يک با «ثبوت بالعرض» ناسازگار نخواهند بود.

ابن‌سينا، شيخ اشراق و صدرالمتألهين در باب نفس و نحوة تحقق آن دو بيان متفاوت دارند؛ در بيان نخست نفس را حادث و حدوث آن را همراه با بدن يا به عين حدوث بدن مي‌دانند؛ اما بيان ديگري نيز دارند که صراحتاً يا تلويحاً وجود نفس را قبل از بدن مي‌شمارند و به گونه‌اي سخن مي‌گويند که قِدم نفس از آن برداشت مي‌شود. عدم نگاه جامع به مجموعة آموزه‌هاي آنها سبب خواهد شد که آنها را به تناقض‌گويي متهم کنيم؛ اما نگاه جامع به آموزه‌هاي آنها ما را به درکي عميق‌تر از مسئلة نفس و نحوة تحقق آن در عالم ماده مي‌رساند. بر‌اين‌اساس عوالمي عقلي، مثالي و مادي براي نفس در نظر مي‌گيريم و وجود نفس قبل از بدن را ناظر به عوالم مثال و عقل، و وجود مادي نفس را مختص عالم ماده خواهيم دانست.

اوليات به عنوان پايه‌اي از معارف بشري، هماره مورد توجه معرفت‌شناسان بوده و هست. کانون اين توجه در اين‎گونه قضايا، معيار صدق است. «ارجاع اوليات به علم حضوري» نظريه‌اي خاص در اين باره است. مبدع اين نظريه، آيت‎الله مصباح، بر اين باور است که ملاک صدق اوليات را بايد در اشراف حضوري به حاکي، محکي و حکايت دنبال کرد. در مقابل، برخي از انديشمندان معتقدند اگر موضوع در قضية اولي، داراي مصداق در نفس‌الامر متناسب خويش باشد، آن‌گاه قضية اولي از آن مصداق در عالم واقع نيز حکايت مي‌کند. در اين ديدگاه نمي‌توان محکي در اين‎گونه قضايا را به علم حضوري ارجاع داد؛ چراکه ما هيچ‎گاه به امور بيرون از خويش اشراف حضوري نخواهيم داشت؛ اما با تحليل قضاياي اولي مي‌توان به اين نتيجه رسيد که قضاياي اولي، هيچ حکايتي از مصاديق محقق خويش در عالم واقع يا حقيقتِ لابشرطي که در ضمن مصاديق موجود است، ندارند. در اين ميان آيت‎الله مصباح ما را به سرمنزلي بديع دعوت مي‎کند. ايشان بر اين باور است که محکي قضاياي اولي را بايد نه در حکايت مفاهيم از عالم واقع، بلکه در فرض حکايت آنها از عالم واقع دنبال کرد.