جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ارزیابی و داوری بین آرا و اندیشه‌های مختلف درباره مسائل و مطرح‌کردن راه‌حل برای برطرف‌کردن این اختلاف‌ها از جمله مسائلی است که در سنت فلسفی ما وجود داشته است. کتاب الجمع بین رأیی الحکیمین ابونصر فارابی، که به بررسی دیدگاه‌های افلاطون و ارسطو می‌پردازد، به نوعی عهده‌دار چنین چیزی است و کوشیده است با ارزیابی دیدگاه‌های این دو فیلسوف و داوری درباره آن، به تبیین نقاط اشتراک و اختلاف بین آن‌ها بپردازد. اثر دیگری که باز هم در همین سنت ارزیابی و داوری بین دیدگاه‌های مختلف می‌گنجد محاکمات قطب‌الدین رازی است که به محاکمه و داوری بین دو شارح اشارات و تنبیهات ابن‌سینا، یعنی شرح فخرالدین ‌رازی و خواجه نصیرالدین طوسی پرداخته است. از این دو اثر که بگذریم، به آثار دیگری نیز می‌توان اشاره کرد که در آن‌ها فلاسفه با نگاهی به آثار و دیدگاه‌های گذشتگان درباره مسائل مختلف به داوری و ارزیابی دیدگاه‌ها پرداخته‌اند و در خلال این تضارب آرا رأی و نظر مختار خود را درباره مسئله‌ای خاص بیان کرده‌اند، از جمله ملاصدرا در حکمت متعالیه، که از آثار فاخر اسلامی است، در مسائل مختلفی که بیان می‌کند ضمن بیان دیدگاه‌ها و آرای مختلفی که درباره هر مسئله موجود است به داوری درباره اندیشه‌های مختلف می‌پردازد و سپس در خلال مباحث نظر مختار خود را بیان می‌کند.

در آغاز هر تحقیق فلسفی، شناسایی منابع آن تحقیق اهمیت ویژه‌ای دارد. این مقاله کوشیده است با دسته‌بندی منابع تحقیقاتی در زمینه‌های مختلف، اعم از نگارش رساله یا مقاله، و ترجمه یا تصحیح متون، برداشتن گام نخست در راه تحقیق را آسان‌تر کند. این مقاله به نحوی نگاشته شده است که لازم است هر بار با توجه به حیطه مد نظر خود، به بخشی از آن مراجعه کنید. در اکثر بخش‌های این مقاله، سعی شده است تمامی منابع فارسی گزارش شود، اما در حیطه منابع خارجی، فقط به ذکر برخی از مهم‌ترین منابع اکتفا شده است.باید توجه داشت که تحقیقات مرتبط با مباحث فلسفه اسلامی معمولاً با چند حیطه مختلف دیگر ارتباط دارد که از آن جمله می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: کلام، منطق، عرفان، قرآن و حدیث، ادبیات، تاریخ و ادیان؛ بدین‌جهت در مواردی لازم است به منابع موجود در این حیطه‌ها نیز مراجعه شود. همچنین، برخی از دانشمندان، همچون ابوریحان بیرونی، به نحو رسمی جزء فلاسفه به شمار نمی‌آیند، اما نظرات ایشان در برخی تحقیقات فلسفی مهم است. در این منبع‌شناسی، به این دانشمندان نیز به نحو تبعی توجه شده است و به صورت خاص، محل توجه قرار نگرفته‌اند. بر این اساس، باید توجه داشت که منبع‌شناسی حاضر تمامی این حیطه‌ها را پوشش نمی‌دهد و تمرکز آن بر منابع فلسفی است، محققان می‌توانند با ایده‌گرفتن از این منبع‌شناسی، منابع مد نظر خود در حیطه‌های دیگر را نیز بیابند. از آن‌جایی که بیشتر منابع معرفی‌شده در این مقاله از کتاب‌های مرجع است، مشخصات کتاب‌شناختی آن‌ها فقط در حد لزوم بیان شده‌ است.

در دوره معاصر، وضعیتی در جهان غلبه یافته که یکی از مهم‌ترین اقتضائات تداوم زندگی بشر، تفاهم در سطح فلسفی است، چراکه در هیچ برهه‌ای از تاریخ بشر، نیاز برای تفاهم میان ملت‌ها به اندازه عصر حاضر این‌گونه شدید احساس نشده است. راه‌حل خروج از این وضعیت، به‌تنهایی، نه در شرق یافت می‌شود و نه در غرب، بلکه در گفت‌وگو و مفاهمهٔ میان این دو است. برای رسیدن به این مفاهمه باید دست به تطبیق و مقایسه زد. اما پیش از هر مقایسه‌ای باید از خود پرسید آیا هر تطبیقی ممکن و صحیح است؟ شرایط معناداربودن فلسفهٔ تطبیقی چیست؟ یکی از شروط مهم این است که در فلسفهٔ تطبیقی، مقایسه‌کننده باید بداند که هر طرف تطبیق بر چه بستری ایستاده‌اند، و دیگر این‌که در تطبیق فلسفه غربی و شرقی همواره باید توجه داشت که فلسفهٔ شرقی آمیختگی عمیقی با عرفان، شهود و معنویت دارد. در این مقاله به‌تفصیل از شرایط معناداری فلسفهٔ تطبیقی بحث خواهد شد.

آنچه «پاسخ‌های کربن به هایدگر، از منظر فلسفه شیعی» نامیده شده است، پاسخ‌هایی است که کربن برای گذر از فلسفه هایدگر عرضه داشته است. در این کتاب نویسنده می‌کوشد از منظر آرای فلسفی هانری کربن، که به فلسفه اسلامی تعلق خاطر دارد، به بررسی آرای مارتین هایدگر بپردازد و به تعبیر نگارنده، هانری کربن می‌کوشد پاسخی برای بن‌بست‌های مارتین هایدگر پیدا کند. همچنین، در این اثر شرح ماجرای سفر کربن به ایران و دیدار با اساتید ایرانی و آشنایی با علامه طباطبایی مرور می‌شود و به بررسی نقد شرق‌شناسی و الهیات تنزیهی پرداخته می‌شود. در آخر هم دیدگاه‌های متنوعی درباره تشیع کربن بررسی می‌شود. آشنایی و آگاهی کربن از فیلسوف سرشناس آلمانی از دیگر بخش‌های این کتاب است.

در این مقاله به آرای پیتر برگر، یکی از برجسته‌ترین جامعه‌شناسان دین در عصر حاضر، در زمینه رابطه الهیات و جامعه‌شناسی و الزامات جامعه‌شناسی برای الهیات پرداخته می‌شود. وی بر اساس نگاه برساخت‌گرایانهای اجتماعی، دین را نوعی فراافکندن معانی ذهنی بشری به جهان خارج برای ایجاد جهانی مقدس و معنادار می‌داند. این فرا افکنی ریشه در زیرساخت‌های ویژه‌ای از تاریخ بشری دارد. بنابراین، برگر چالش جامعه‌شناسی برای الهیات را این می‌داند که این رشته - در ادامه رشته تاریخ و روان‌شناسی - دین را به گرداب تمام‌ عیار نسبی‌ شدن فرو برده است و آن را به جهانی در میان جهان‌های بسیار تبدیل کرده‌است؛ به‌ویژه جامعه‌شناسی دینامیک اجتماعیِ ساخته‌شدن سنت‌های دینی را نشان داده، از این طریق ماهیت تاریخی و ساختگی آن‌ها را آشکار کرده است.

علاقه‌مندان به فلسفه نام دکتر کریم مجتهدی را در این چند دهه اخیر با انتشار کتاب‌هایی درباره دکارت، کانت و هگل به خاطر دارند. دکتر مجتهدی، استاد ممتاز فلسفه دانشگاه تهران، چهره ماندگار علمی کشور و محقق و مؤلف برتر سال 1386 در بیست‌وچهارمین دوره کتاب سال، به سال 1309 در شهر تبریز به دنیا آمد. در هجده‌سالگی برای ادامه تحصیل به فرانسه رفت و در دانشگاه سوربن فلسفه خواند. ایشان در 1343 با درجه دکترای فلسفه به ایران بازگشت و از همان زمان در گروه فلسفه دانشگاه تهران مشغول به تدریس شد.در کارنامه دکتر مجتهدی علاوه بر تألیفات فراوان، بیش از چهل مقاله به زبان‌های فارسی و فرانسوی به چشم می‌خورد. وی به دلیل حضور مستمر در فضای فلسفه ایرانی در طول 40-50 سال گذشته، حرف‌ها و نکات قابل توجه بسیاری دارد که شاید این روزها دیگر نتوان به همین سادگی آن‌ها را یافت.در گفت‌وگویی که در ادامه می‌آید، استاد سخنانی را درباره مجله فلسفه (1355)، که اولین مجله تخصصی فلسفه غرب و نقد کتب فلسفی در ایران است، وضعیت‌شناسی نقد، آموزش، پژوهش و کتب تألیفی و ترجمه‌ای فلسفه غرب در ایران و تفاوت نقد در فضای اسلامی و نقادی در غرب بیان فرمودند.

این مقاله سخنانی در موضوع نقد و فلسفه در زمان رونمایی فصلنامه نقد کتاب کلام، فلسفه و عرفان بیان شد. سخنانی که در این مورد ایراد شد شامل: نقد ما به کتاب، بیشتر نقد صورت است؛ فلسفه آموختنی نیست؛ نقد باید با همدلی و همزبانی همراه باشد.

این کتاب به روشنی و در عین اختصار حوزه فلسفه اخلاق را می‌کاود و تازه‌ترین دیدگاه‌ها را عرضه می‌کند. نویسندگان، در کنار گزارش دیدگاه‌های گوناگون، می‌کوشند از عینیت اخلاق دفاع کنند و به مدعیات کسانی چون جان لزلی مکی پاسخ دهند که اخلاق را صرفاً امری مجعول و اخلاق‌باوران را فریفته خطایی نظام‌مند می‌دانستند. این کتاب جزء آخرین کارهای پویمن است و در آن پختگی معلمانه و اندیشه‌ورزی فیلسوفانه در هم تنیده شده است و همین لذت خواندنش را دوچندان می‌کند.

در این نوشتار، می‌کوشیم دو دعویِ اصلیِ کتابِ مابعدالطبیعهٔ زمان، در تفسیرش از نقد عقل محض، به بحث گذارده شود؛ 1. کتاب بر این رأی است که از آن‌جا که وجود و پدیدار، با واسطه‌گریِ ذاتیِ زمان، متساوق با هم‌اند، بنابراین، زمان به‌مثابه وجود، موضوعِ مابعدالطبیعه است. نشان داده خواهد شد که چگونه کتاب، به واسطهٔ برداشتش از تمایز میان شی‌ء فی‌نفسه و پدیدار و نیز به واسطهٔ درنیافتنِ مسئلهٔ اصلیِ هستی‌شناسیِ (استعلاییِ) دکارتی، نه‌تنها این رأی را پی‌جویی نمی‌کند، بلکه، پیشاپیش و هرگز، آن را طرح نمی‌کند؛ 2. دعویِ دیگر کتاب آن است که زمان مقوِّمِ نهایی و بی‌واسطهٔ هر گونه ضرورت و کلیت است؛ در گام اول، مسیری نشان داده خواهد شد که نابودگی و غیابِ آن، مستقیماً، موجب آن می‌شود که کتابِ مابعدالطبیعهٔ زمان، جایگاهِ تعیین‌کنندهٔ حسیات استعلایی و مشخصاً زمان را، چنین عارضی عرضه کند، و در واقع، به جایگاهِ تبیینِ امکانِ ضرورت و کلیت فرو کاهد؛ در گام دوم، سخن از این به میان خواهد آمد که کتاب حتی در گزارشِ سازگارانهٔ نسبتِ زمان و ضرورت نیز درمی‌ماند.

فلسفهٔ تاریخ، موضوعی است که در فضای علمی جامعهٔ ما کمتر بدان پرداخته می‌شود. از این‌روی، اطلاع از مباحث این رشتهٔ علمی چندان فراگیر نیست. به‌دست‌دادن تعریفی جامع از فلسفهٔ تاریخ بر بسیاری از صاحب‌نظران این شاخهٔ علمی نیز دشوار است ؛ یکی از دلایل این دشواری آن است که اصطلاح تاریخ در دو معنای متمایز اما مرتبط با یکدیگر به کار می‌رود: یک معنا، رویدادها و حوادث متوالی و زمانیِ گذشتهٔ انسان است؛ معنای دوم، نظامی علمی و جستاری است راجع به گذشتهٔ انسان. بنابراین، فلسفهٔ تاریخ می‌تواند به معنای تأمل فلسفی راجع به خود روند تاریخی باشد یا به معنای تأمل فلسفی دربارهٔ دانشی باشد که روند تاریخی را مطالعه می‌کند. هر دو تأمل در بین فیلسوفان تاریخ بوده است. درنتیجه، فلسفهٔ تاریخ دو شاخه پیدا کرده است: فلسفهٔ تأملی تاریخ و فلسفهٔ انتقادی تاریخ . در این نوشتار، به‌اختصار، به معرفی و نقد کتاب فلسفه انتقادی تاریخ تألیف سید ابوالفضل رضوی پرداخته می‌شود.