جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«معرفتشناسی عرفانی» اصطلاح جدیدي است که اخیراً در علم عرفان مطرح شـده اسـت. بـه نظر امام خمینی، عارف پس از مجاهده جسمی و روانی، میتواند به معرفت حق نایل شود و بـا رفع حجاب علم به مقام انسانیت گام نهد. ایشان مشاهده را جلوه وحدانیت حق به خلق توصـ یف و به دو وجه غیبی و قلبی تقسیم میکند. با پذیرش برهان عقلی و روش حسی متکـ ی بـه عقـل در معرفت حق، معرفت قلبی را ترجیح میدهد. تجربه عرفانی را مقام روحانی عارف میخواند که از نقص ذاتی خود و موجودات ممکن به کمال حق معرفت مییابد؛ ولی در مقـام ب یـ ان، چـه بسـا هضم قول عارف براي مخاطب دشوار است. ایشان معرفت را به چهار وجه تقسـ یم کـرده اسـت ؛ شهود و تجربه عرفانی را در صورتی معرفتبخش و واقعنما میداند که در تضـاد بـا آمـوزه هـا ي قرآن و شریعت نباشد. از آنان که سخنان عرفا را بیمبنا و برداشتهاي درویشی میدانند، انتقـاد میکند. معرفت و شهود حقیقی را براساس آیات قرآن و روایات ویژه اصحاب قلوبی میدانـد کـه معرفت خویش را از مشکات خاتم نبوت و خاتم ولایت دریافت کرده باشند.

موضوع تحقیق حاضر، بررسی دیدگاه فارابی در تأثیر فطرت و جامعه در نیل به فضایل اخلاقـ ی است. چگونگی نیل به فضایل اخلاقی، یکی از مسائل مهـم فلسـ فه اخـلاق مـی باشـد . پـس از بررسی سخنان فارابی، مشخص شد که فطرت در هـر دو کـاربردش نـزد ایشـان ـ یعنـ ی بعـد عقلانی و بعد استعداد و تواناییها ـ در نیل به فضایل اخلاقی، نقش زیربنـا یی دارد. هـر دو ب عـد فطرت، در هر فرد، حد معینی دارد. از این رو، فیلسوفان و رهبران جامعـه با یـ د بـه طـور فطـر ي شایستگی این مقام را داشته باشند؛ ولی فطرت فقط در مدینه فاضله به فعلیت میرسد، و در غیر این صورت، از میان میرود و رذایل اخلاقی جاي آن را میگیرد. مدینه فاضله، جامعـه اي اسـت که در آن افراد با رهبري انسان افضل یا فاضلی که قدرت تربیت دارد، همکاري میکننـد و اگـر هرکس به وظیفه خود عمل کند، ملکات فاضله در وجودش شکل میگیرد و بـه کمـال اخلاقـ ی خود میرسد.

یکی از مباحث بنیادین در گستره عرفان عملی، معرفت شهودي نفس اسـت. در فرآینـد معرفـت نفس، سالک به لایههاي باطنی و ژرف خویش، معرفتی حضوري مییابد و «مـن» خـویش را از «تن» خویش بازمیشناسد و مظهر اسماء و صفات حسناي پروردگار میشود و بـا ذکـر و فکـر و مراقبت از خویش، به پرورش و بالندگی آن میپردازد. دراینمیان، حکیم ابونصر فارابی در پرتو مبانی فلسفی خود مانند اصالت وجود، تشکیک وجود، تجرد نفس، حرکت جوهري، تطابق آفاق و انفس، به تبیین معرفت شهودي نفس و مراتـب آن و راهکارهاي دستیابی به آن پرداخته است. حکیم فارابی درباره کمال و غایت نفـس، دو دیـدگاه بدوي و نهایی دارد. در نوشتار حاضر، نخست دیدگاه ابتدایی ایشان بیان میشود کـه مبتنـی بـر روش مشاء است و سپس نظریه نهایی ایشان که بر شیوه عرفانی استوار شده است، تبیین خواهد شد. بهطور کلی از منظر فارابی، کمال نفس انسانی در پرتو تجرد و پیراستهشـدن آن از مـاده و مادیات محقق میگردد.

نوع نگرش به باورها و مدعیات دینی و نسبتی که آنها بـا انسـان و جهـان واقـع دارنـد، ازجملـه تأملات فیلسوفانه عصر حاضر درباب دین است. در بسیاري از آثار این تحلیل ها، به مفهوم واقـع و نقشی که زبان و زمینه هاي اجتماعی در آن ایفا میکنـد، معطـوف گشـته و اختلافـات نظـري خاصی را سبب شده است. برخی فیلسوفان دیـن بـا پیوسـتن بـه طیـف «نـاواقعگرایـان» و بـا تأثیرپذیري از آراي ویتگنشتاین، به گمان خود با این رویکرد، به دفاع از ایمان دینـی در برابـر انتقادات برخاسته اند. در این نگرش با تأکید بر ساحت عملی دین و نقش زبان در فهم پذیري آن، باورهاي دینی اموري مربوط به ساحت درونی انسان دانسته شد که فقط در زندگی مؤمنانه مفید، مطلوب و معنادارند. این دیدگاه اگرچه در ظاهر تأییدکننده حیات ایمانی اسـت، نـاگزیر مسـتلزم انکار حقانیت دین میباشد و به همین دلیل به نام الحاد نقابدار نیز خوانده شده است. مقالـه حاضـر به توصیف و نقد مدعیات طرفداران این نظریه پرداخته است.

دین در زندگی انسان، کارکردهاي گوناگون معرفتی، عملی، معنوي، مادي، اخروي و دنیایی دارد. توجه به این کارکردها در شناخت، تبیین و تبلیغ دین، فوایدي میتواند داشته باشد؛ مانند تسهیل پذیرش دین، بالارفتن کیفیت اعمال، روشنشدن پیوند مسائل دینی با زندگی و بیان عدم تنـافی میان دین و علم. ازسویی، توجه افراطی و خارج از ضابطه به کارکردهـا و اثـرات دیـن، بـهخصـوص کارکردهـاي عملی و دنیایی دین و بهعبارتدیگر، «عملزدگی» در توجه به آثار دین، آفـات جـدي در مسـیر دینداري افراد و تـرویج دیـن مـیتوانـد ایجـاد کنـد؛ آفـاتی همچـون نگـاه ابـزاري بـه دیـن، جایگزینپذیري در تکالیف دینی، تفسیرها و تأویلهـاي ذوقـی و بـدون مـدرك از دسـتورهاي دینی، ایجاد دلزدگـی نسـبت بـه تکـالیف دینـی بـا تـأمیننشـدن انتظـارات مـادي، غفلـت از کارکردهـاي اصـلی دیـن، تضـعیف روحیـه تعبـد در افـراد نسـبت بـه دسـتورها و... . برخـی روشنفکران معاصر مانند دکتر شریعتی و دکتر پاكنژاد بهدلیل توجه افراطی بـه آثـار عملـی و دنیایی دین، در ورطه عملزدگی در تبیین دین افتادهاند.

«نفس رحمانی» اصطلاحی کاملاً عرفانی است که بر تجلی اول، واحـد و سـاري حـق، اطـلاق میشود. در تاریخ آثار عرفانی، همـواره از نفـس رحمـانی بـه عنـوان حقیقتـی منبسـط، کلـی و همهشمول یاد شده است که بر هیاکل ماهیات جاري اسـت و باعـث ظهـور کثـرات مـیگـردد. حکمت متعالیه به دلیل قرابت غایتشناختی با عرفان نظـري، گـاه بـه طـور غیرمسـتقیم و گـاه بیپرده از اصطلاحات عرفا وام گرفته است؛ از جمله این معانی و واژگان، اصطلاح نفس رحمانی است که در آثار صدرالمتألهین بارها بدان اشاره شده است. ملاصدرا در موارد گوناگون، گـاه از اصطلاح «نفس رحمانی» و گاه از «وجود منبسط» استفاده کرده است. گرچه در نگاه اول، وجود منبسط صدرایی همان نفس رحمانی عرفانی به نظر میرسد؛ ولـی در مـواردي تفـاوتهـایی در کاربرد و احکام ملاحظه میشود که محقق را به احصا و تحقیق در این مـوارد ملـزم مـینمایـد. مطالعه حقیقت نفس رحمانی، جایگاه آن در مباحث عرفانی، گستره و دیگر احکام و اوصـاف آن، سپس بررسی این موارد در آثار صدرالمتألهین با لحاظ شاخص اصـطلاحی «وجـود منبسـط»، موضوع کاوش این مقاله است.

رتباط میان شناخت خود و شناخت خدا، از مشهورترین تأکیداتی است که در آموزههـاي دیـ ن اسـلام بیان شده است. پرسشهایی مانند: «منظور از شناخت خود، کدام گونه از شناخت است؟»، «ایـ ن نـوع شناخت، چگونه معرفتی از خداوند را به ارمغان میآورد؟» و «ملازمه میان این دو معرفت، چگونه قابـل تبیین است؟»، مسائلیاندکه هر ذهن متفکري را به خود مشغول میسازند. نظریههـایی کـه در پاسـخ به این پرسشها مطرح شدهاند، تفاوتهاي قابل ملاحظهاي با یکدیگر دارنـد؛ تفـاوت هـایی همچـون: «محالبودن چنین معرفتی تا واجببودن شناخت نفس»، «منتهیشدن به معرفت اصل وجود خـدا تـا وصول به معرفت اسما و صفات او» و «شهود نفس که به معرفت حضوري رب منجر گردد تا شـناخت حصولی آن دو، شناخت قبلی خدا تا پیبردن به وحدت شخصـ ی وجـود ». بـا توجـ ه بـه چنـ ین فـراز و فرودهایی، تبیین مقصود اینگونهروایات و نقـد و بررسـ ی نظریـ ههـاي مقابـل، امـر ي لازمدر جهـت پیبردن به مقصود واقعی این روایات است. در این نوشتار، پس از دستهبندي نوین در مورد نظریهها و نقد و بررسی آنهـا، م قصـود ایـ ن احادیث را تحلیل کردهایم تا گامی مؤثر درباره مهمترین فصل خداشناسی یعنی اثبات اصل وجود خداوند برداشته باشیم.

درباره تبیین ملازمه «معرفت نفس» و «معرفت رب» که در حدیث «من عرف نفسه فقـد عرف ربه» بیان شده، دیدگاهها و تقریرهاي گوناگونی در آثار اهل معرفت مطـرح شـده اسـت. پرسش بنیادین در این باره آن است که چه ملازمـه و پیونـدي میـان معرفـت نفـس و معرفـت پروردگار وجود دارد؟ در آثار ابنعربی و پیروان مکتب او، به طور کلی چهار تقریر و تفسیر در بیان ملازمه این دو معرفت ذکر کردهاند: تقریر «مظهریت»، «عینیت»، «مشابهت»، «اوصاف و خصلتها». ملاصدرا نخست براي حدیث «من عرف نفسه فقد عرف ربه» چهار تفسیر ذکر مـیکنـد، سپس سه تقریر «مشابهت»، «افتقار» و «اوصاف و خصلتها» را براي تبیـین ملازمـه معرفـت نفس و معرفت رب برمیشمرد. در این مقاله میان دیدگاه محیالدینبنعربی و صدرالمتألهین، مقایسـهاي صـورت گرفتـه است. نخست دیدگاه هر دو اندیشمند درباره تبیین رابطـه معرفـت نفـس و معرفـت رب تشـریح شده، سپس در مقایسهاي، نقاط اشتراك و امتیاز هر دو دیدگاه برجسته شده است