جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

اهداف پژوهش حاضر عبارتند از: 1- بررسی میزان شیوع درد در طول عمر (شیوع عمرانه)، 2- بررسی میزان شیوع درد طی یک دوره زمانی 6 ماهه قبل از شروع مطالعه، 3- بررسی میزان شیوع درد مزمن مستمر و 4- فراهم آوردن اطلاعات تفصیلی درباره برخی از ابعاد درد مزمن در جمعیت مورد مطالعه دو شهر کوچک قروه و ایلام. برای دستیابی به این اهداف، 512 نفر (298 مرد و 214 زن) از اهالی این دو شهر مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج بدست آمده نشان داده است که 72 درصد (370 نفر) از افراد مورد مطالعه دست کم یکبار در طول عمر خود دردی را تجربه کرده اند که یا به دلیل درد مذکور به پزشک مراجعه نموده اند و یا برای رهایی از آن دارو مصرف کرده اند. علاوه بر این، 26 درصد (133 نفر) از افراد مورد مطالعه در طول 6 ماه گذشته دردی را تجربه کرده اند که دست کم یک روز و یا بیشتر طول کشیده است. میانگین سن این گروه از افراد 33.02 سال (سال 11.90= انحراف معیار) و میانگین مدت استمرار درد آنها 21.07 ماه (ماه 36.6= انحراف معیار) گزارش شده است. از مجموع 133 نفر که در طول 6 ماه گذشته درد را تجربه کرده اند، 87 درصد به دلیل درد به پزشک مراجعه کرده اند، 14 درصد به دلیل درد دست کم یک بار تحت عمل جراحی قرار گرفته اند و 68 درصد از آنها به منظور رهایی از درد و یا تسکین آن دارو مصرف کرده اند. از مجموع 133 نفری که در طول 6 ماه قبل از انجام پژوهشی درد را تجربه کرده بودند، 46 نفر (یا 9 درصد کل نمونه مورد مطالعه) گزارش کردند که درد آنها در طول این مدت بطور مستمر ادامه داشته است. بنابراین، میزان شیوع درد مزمن مستمر در جمعیت مورد مطالعه 9 درصد بوده است. مقایسه دو گروه مبتلا به درد (133 نفر) و بدون درد (379 نفر) در 8 شاخص مربوط به سلامت عمومی (درد بدنی، سلامت عمومی، سلامت روانی، عملکرد جسمانی، ایفای نقش جسمانی، ایفای نقش هیجانی، عملکرد اجتماعی و سرزندگی) نشان داد که وضعیت افراد دارای درد در کلیه شاخص های مربوط به سلامت به نحو معنی داری پایین تر از وضعیت سلامت افراد گروه بدون درد است. بخشی از یافته های پژوهش حاضر، با نتایج پژوهش های انجام شده در کشورهای غربی دارای هماهنگی است.

هدف از این پژوهش، بررسی هنجاریابی، اعتبار و روایی «مقیاس سنجش مانیای یانگ» در دو گروه بهنجار و بیمار مانیک بوده است. برای گروه بهنجار به شیوه نمونه گیری هدفمند 250 نفر از جمعیت عمومی شهر اصفهان و برای گروه بیمار به روش نمونه در دسترس 64 بیمار مانیک بستری در اورژانس روانپزشکی «نور» انتخاب گردیدند. «پرسشنامه تشخیصی جامع بین المللی برای گروه بیمار»، «پرسشنامه سلامت عمومی» برای گروه بهنجار و «مقیاس سنجش مانیای یانگ» برای هر دو گروه اجرا شد. ضریب اعتبار آلفای کرونباخ گروه بیمار 0.72، گروه بهنجار 0.63 و اعتبار بین ارزشیابان گروه بیمار 0.96 بود. رتبه های درصدی و نمرات معیار T به عنوان هنجارهای مقیاس یانگ محاسبه گردید. ضریب روایی تشخیصی نمرات کل و عضویت گروهی برابر با 0.84 بدست آمد. روایی همزمان مقیاس یانگ با پرسشنامه تشخیصی جامع بین المللی برابر با 0.87 محاسبه شد. نتایج تحلیل تمایزات بیانگر نقطه برش 17.14، حساسیت 98.4 درصد و ویژگی 98.4 درصد بود. مقیاس یانگ ابزاری معتبر با روایی، حساسیت و ویژگی قابل قبول بوده و دارای قابلیت کاربرد در کارهای بالینی و پژوهشی می باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

این مطالعه با هدف بررسی میزان کارایی و اثربخشی شیوه درمانی آموزش پسخوراند زیستی در مهار درد حاد و همچنین بررسی نقش کمال گرایی در فرآیند تجربه و درمان درد حاد انجام گردید. در نمونه گیری اولیه 129 نفر از دانشجویان دانشگاه شاهد بوسیله ابزارهای تحقیق مورد ارزیابی قرار گرفتند و ضمن تکمیل «سیاهه کمال گرایی مثبت و منفی» تری شورت و همکاران (1995) میزان تحمل و شدت درد آنها بوسیله دستگاه «سرما دردزا» مورد اندازه گیری قرار گرفت. به منظور تشکیل گروه های نمونه از این تعداد 30 نفر از آنهایی که کمال گرایی مثبت آنها یک انحراف معیار بالاتر از میانگین نمونه بود و میزان تحمل یک انحراف معیار پایین تر از میانگین نمونه را داشتند، برای گروه های آزمایشی و کنترل اول و 30 نفر از آنهایی که کمال گرایی منفی آنها یک انحراف معیار بالاتر از میانگین نمونه بود و میزان تحمل آنها یک انحراف معیار پایین تر از میانگین نمونه بود برای گروه های آزمایشی و کنترل دوم انتخاب گردیدند. در مجموع چهار گروه 15 نفره (دو گروه آزمایشی و دو گروه کنترل) برای شرکت در تحقیق انتخاب شدند. آزمودنیهای گروه های آزمایشی به صورت انفرادی به مدت 3 جلسه و طی دو هفته، در جلسات جداگانه ای تحت آموزش پسخوراند زیستی قرار گرفتند. در حالی که گروه های کنترل هیچگونه آموزش یا مداخله ای دریافت نکردند. میزان تحمل و شدت درد آزمودنی های گروه های چهارگانه تحقیق نیز بعد از پایان جلسات آموزشی مجددا به وسیله دستگاه «سرما دردزا» مورد اندازه گیری قرار گرفت و نتایج پس از مداخله به منظور ارزیابی میزان تاثیر شیوه پسخوراند زیستی در مهار درد حاد با توجه به عامل کمال گرایی آزمودنی ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که از میان انواع مثبت و منفی کمال گرایی فقط «کمال گرایی مثبت» با شدت درد آزمودنی ها دارای رابطه منفی و معنادار بود و همچنین تحلیل نتایج مربوط به مقایسه گروه های آزمایشی و کنترل تحقیق آشکار ساخت که شیوه درمانگری آموزش پسخوراند زیستی توانسته است میزان تحمل درد حاد آزمودنی ها را افزایش و شدت درد آنها را کاهش دهد و در مجموع مهار درد حاد را فزونی بخشد. از سوی دیگر یافته های مطالعه حاضر تمایز معنی داری در نتایج مربوط به مهار درد حاد در دو گروه آزمایشی دارای کمال گرایی مثبت و منفی نشان نداد. به عبارت دیگر تاثیر راهبرد پسخوراند زیستی بر میزان مهار درد حاد آزمودنی های دو گروه آزمایشی با توجه به عامل کمال گرایی، تفاوت معناداری نداشت.

هدف این پژوهش مطالعه «رابطه بین توانمندسازی و خودکارآمدی با رضایت شغلی» است. نمونه آماری شامل 390 نفر از دبیران دبیرستانهای شهر تهران است که با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای از مناطق 3، 6، 11 و 18 انتخاب شدند. ابزار پژوهش عبارت بودند از:‌ «پرسشنامه مشخصات فردی»،‌ «مقیاس توانمندسازی اعضای مدرسه» شورت و راینهارت، «مقیاس خودکارآمدی عمومی شرر» و «پرسشنامه رضایت شغلی مینه سوتا» که به صورت همزمان توسط گروه نمونه تکمیل گردید. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از روش آزمون همبستگی پیرسون و تجزیه و تحلیل رگرسیون چند متغیره انجام شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین «توانمندسازی» و «رضایت شغلی»، بین «توانمندسازی» و «خودکارآمدی» رابطه مستقیم وجود دارد. بین «خودکارآمدی» و «رضایت شغلی» رابطه ای یافت نشد، در حالی که «توانمندسازی» و «خودکارآمدی» به صورت متعامل با «رضایت شغلی» رابطه داشتند. تحلیل نتایج حاکی از رابطه دو سویه بین «توانمندسازی» و «خودکارآمدی» است یعنی خودکارآمدی در معلمان در افزایش توانمندسازی آنها موثر است و به همین ترتیب توانمندسازی نیز در افزایش خودکارآمدی آنها موثر است. هم توانمندسازی و هم خودکارآمدی بر «رضایت شغلی» نیز تاثیر دارند به گونه ای که با افزایش «توانمندسازی» و «خودکارآمدی» می توان «رضایت شغلی» را در معلمان افزایش داد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

گرایش افراد در اسناد نتایج مثبت به خود و اسناد نتایج منفی به علل بیرونی، «سوگیری به نفع خود» نامیده می شود. هدف از این پژوهش تعیین وجود سوگیری به نفع خود در دو زمینه می باشد: 1. پیش بینی موفقیت ازدواج با توجه به ویژگی های جور/ ناجور، (یعنی تا چه حد آزمودنی ها ویژگی های جور یا هماهنگ با ویژگی های خود را با ازدواج موفق مرتبط می دانند) و 2. قضاوت خوشبینانه، (یعنی احتمال وقوع رویدادهای مثبت برای خودشان تا چه حد بیشتر می دانند). بدین منظور، 212 نفر از دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه اصفهان (107 دختر و 105 پسر) به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. سپس یک سناریو با مطرح نمودن یک تحقیق فرضی با یک آزمودنی فرضی به عنوان محرک، در مورد 16 ویژگی مناسب برای ازدواج به آنان ارایه شد. تحلیل داده های پژوهش با استفاده از روش رگرسیون چندگانه با کدگذاری طبقه ای تاثیر، آزمون t همبسته، آزمون t تک نمونه و آزمون t مستقل انجام گرفت. یافته های پژوهش نشان داد که آزمودنی ها ویژگی های جور را برای پیش بینی موفقیت ازدواج، بهتر از ویژگی های ناجور می دانستند (p<0.001). نتایج این پژوهش همچنین نشان داد که آزمودنی ها در مورد احتمال بروز حوادث مثبت و منفی برای خودشان به صورت خوشبینانه قضاوت می کنند. یعنی احتمال بروز حوادث مثبت برای خودشان را بیشتر می دانند (p<0.001). این نتایج، هر دو، فرضیه سوگیری به نفع خود را تایید می نمایند. همچنین مشخص شد دختران خوشبینانه تر از پسران در مورد حوادث آینده قضاوت و پیش بینی می کنند. بنابراین، به نظر می رسد که بر خلاف برخی از کشورهای آسیایی مانند چین و ژاپن،‌ در فرهنگ ایرانی بیشتر از سوگیری به نفع خود استفاده می شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

سنجش های بالینی بینش، عمدتا بر ناآگاهی بیماران از ابتلا به بیماری روانی و نیاز به درمان متمرکز شده است. اما رویکردهای اخیر در این زمینه بر فرآیندهای شناختی بیماران تاکید دارد، مانند ارزیابی مجدد بیماران از تجارب نابهنجارشان و سوء تعبیرهای خاص در مورد این تجارب. هدف پژوهش حاضر بررسی و سنجش میزان بینش شناختی در چهار گروه از بیماران دارای تشخیص های روان گسیختگی، روان گسیختگی عاطفی، افسردگی عمده با علایم روان گسستگی و افسردگی عمده بدون علایم روان گسستگی به وسیله «مقیاس بینش شناختی بک» بوده است. برای این منظور تعداد 120 نفر از بیماران دارای تشخیص های فوق که در مرکز روانپزشکی «مدرس» بستری بودند، به صورت در دسترس وارد مطالعه شدند. و «مقیاس بینش شناختی بک» بر روی آنها اجرا شد. نتایج بدست آمده نشان داد که «مقیاس بینش شناختی بک» مشخصه های روانسنجی لازم از قبیل روایی و اعتبار را برای اهداف پژوهشی دارا است. و بین چهار گروه دارای تشخیص های فوق از نظر میزان بینش شناختی تفاوت معناداری وجود دارد.