جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف مقاله حاضر مطالعه تفاوت های نقاشی های زنان و مردان، بدون محدود شدن به پیش فرض های هنر زنانه و هنر مردانه است. به همین دلیل ابتدا به جریان پیدایش دوگانگی هنر زنانه و مردانه در طول قرن هجدهم و نوزدهم می پردازیم. سپس گونه های مختلف نقاشی زنان، نقاشی زنانه و نقاشی فمینیستی را از یکدیگر متمایز می کنیم تا برنامه ای عملی برای مطالعه نقاشی زنان تدوین شود. در نهایت سعی می کنیم با ارایه یک مدل نظری تفاوت میان شگردهای بصری، سبک هنری، فضای رنگی و ... را در نقاشی زنان و مردان نشان دهیم.  جامعه آماری شامل 2525 تابلو و جامعه نمونه شامل 370 تابلو نقاشی می باشد که در سه مال اول سال 1387 در 60 نگارخانه فعال تهران به نمایش درآمده اند. یافته های تحقیق نشان می دهد که نقاشی زنان به لحاظ شگردهای بصری، روشن تر، منظم تر، شفاف تر و پرتزیین تر از نقاشی های مردان است. هم چنین به لحاظ سبکی، سمبولیستی تر و دکوراتیوتر هستند.

پیروزی طغرل در دندانقان در 431 ق. آغازگر دوره سلاجقه در ایران است. عصری که نقطه اوج آن را پادشاهی ده ساله آلپ ارسلان (65-455 ق.) و سلطنت بیست ساله پسرش ملکشاه (85-465 ق.) تشکیل می داد. البته این دوره وحدت سی ساله را می بایست عصر وزیر خواجه نظام الملک نیز نامید. وی رایزن خردمند سلاطین سلجوقی بود، که ولی نعمتان ترک خود را تشویق می کرد،‌ بر سنت ایرانشهری چون پادشاهی مطلق عمل کنند و در کتابش سیاست نامه نه تنها به نظریه پردازی درباره شیوه حکومت داری پرداخت، بلکه امیدوار بود طرح و نمونه دقیقی ارایه دهد که امپراتوری شرقی را مطابق آن بسازد. مقاله حاضر قصد دارد مساله جنسیت را همچون بسیاری از پدیده های انسانی و اجتماعی در قالب نظام فرهنگی یک جامعه بررسی کند. در این پژوهش تاریخی کتاب سیاست نامه متنی از اواخر قرن پنجم ق. به عنوان عرضه کننده نظام فرهنگی جامعه ایران در دوره مورد بحث انتخاب شده است. پس از معرفی جامعه و آن عصر، با تشریح محتوای متن و طبقه بندی استدلال های ارایه شده به وسیله نویسنده، پدیده جنسیت و قدرت را در اندیشه خواجه نظام الملک تجزیه و تحلیل خواهیم کرد. طی این تحقیق درمی یابیم که اندیشه های وزیر بزرگ سلاجقه در مورد زنان بیشتر متاثر از سنن کهن ایرانشهری است تا روح و قوانین اسلامی.

در این مقاله هدف کلی، پرداختن به ابعاد نظری برابری جنسیتی در حوزه سیاسی است. ابتدا رویکردهای اصلی نسبت به برابری جنسیتی در حوزه سیاسی مطرح‌گردیده و از این میان سه رویکرد برابری، تفاوت و نابرابری جنسیتی به‌عنوان سه نوع نگرش برابرگرا، تفاوت‌گرا و نابرابرگرا برگزیده‌شده‌است. سپس حوزه سیاسی به سه بخش حقوق شهروندی، مشارکت سیاسی و تصدی مناصب سیاسی تقسیم گردید. سپس نگرش 210 نفر از دانشجویان دانشگاه تهران به روش پیمایشی مورد سنجش قرارگرفت و از روش‌های آماری تحلیل یک متغیره، تحلیل واریانس، همبستگی و تحلیل مسیر استفاده‌شد. نتایج یافته‌های پژوهش، حاکی از تاثیرگذاری عوامل زمینه‌ای به‌ ویژه عامل اجتماعی‌شدن فرد در خانواده، و همچنین عوامل ذهنی ـ نگرشی و عوامل رفتاری بر نوع نگرش فرد نسبت به برابری به?طور کلی بیشتر دانشجویان، دارای نگرش تفاوت?گرای جنسیتی در حوزه سیاسی هستند و گرایش کمتری نسبت به نگرش نابرابرگرا و برابرگرای جنسیتی دارند ولی مردان دارای نگرش نابرابرگرای جنسیتی بیشتری نسبت به زنان هستند.

در این مقاله، نحوه کاربرد روش پژوهش بحث‌های گروهی در چارچوب نظریه فمینیست/ پسامدرن طرح می‌شود. بحث‌های گروهی با تلفیق مولفه‌های دو روش مشاهده مشارکتی و مصاحبه انفرادی و با فراهم‌کردن امکان خلق جمعی فرهنگ می‌‌تواند عاملی برای ایجاد هرچه بیشتر عدالت‌اجتماعی برای زنان باشد. درواقع این روش، روشی پژوهشی جمعی است تا روشی فردی و بر نظرات جمعی شرکت‌کنندگان درباره نگرش‌ها، حالات، تجربیات و اعتقادات خود تاکید می‌کند. ویژگی خاص بحث‌های گروهی، فراهم‌‌آوردن امکان مشاهده مهم‌ترین فرایند جامعه‌شناسی یعنی کنش‌های متقابل جمعی بشر است که آنها را قادر می‌سازد تا در یک دوره محدود زمانی، اطلاعات گسترده‌ای درباره این کنش‌های متقابل جمع‌آوری کنند. در واقع مزیت بارز این روش ایجاد زمینه برای مشاهده فرایندی فعال درمیان شرکت‌کنندگان است. این مقاله یادآور می‌شود که در سال‌های اخیر دانشمندان علوم‌اجتماعی این روش را به‌عنوان یک شیوه پژوهشی کیفی مهم مدنظر قرار داده‌اند. همچنین اشاره می‌کند که دانشمندان فمینیست با تاکید بر اولویت روش پژوهش قوم‌نگارانه بر شیوه‌های پژوهش پیمایشی، بر این باورند که در روش بحث‌های گروهی کنترل پژوهشگر نسبت به شرکت‌کنندگان در پژوهش به حداقل رسیده و طبیعت جمعی مصاحبه گروهی به شرکت‌کنندگان و به گفتار آنها قدرت و اعتبار می‌دهد و از آن جدایی که پژوهش سنتی میان اندیشه و احساس مشاهد‌ه‌گر و مشاهده‌شونده ایجاد می‌کند، دوری می‌گزیند.