فرازهایی از قرآن، توصیه به رعایت اعتدال در صدقه‌دادن می‌کنند. پس چرا امام علی(ع) به این توصیه‌ها عمل نکرده و تمام خوراک موجود در خانه‌اش را به فقرا داد و خود و خانواده‌اش گرسنه ماندند؟! | کتابخانه مجازی الفبا

در سوره اسراء آیه 29 آمده؛ نه آن‌قدر دست خود را باز بگذار که خودت در تنگنا قرار گیری و نه دست خود را بر گردنت ببند؛ یعنی نه آن‌قدر به دیگران کمک کن که خودت نیازمند شوی و نه در انفاق خساست به خرج ده. در حدیثی دیگر داریم که «خیر الامور اوسطها». حال با توجه به این آیات و روایات، آیا عمل ائمه(ع) در انفاق افطار خود در سه روز پیاپی که در سوره انسان ذکر شده، با توصیه‌های یاد شده تضاد ندارد؟

دوری از افراط و رعایت اعتدال و میانه‌‌روی در کارهای خیر، مورد تأکید قرآن کریم است. آن‌جا که با صراحت تمام به پیامبر(ص) دستور می‌دهد: «وَ لا تَجْعَلْ یَدَکَ مَغْلُولَةً إِلى‏ عُنُقِکَ وَ لا تَبْسُطْها کُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُورا»؛[1] هرگز دستت را بر گردنت زنجیر مکن، (و ترک انفاق و بخشش منما) و بیش از حدّ (نیز) دست خود را مگشاى، تا مورد سرزنش قرار گیرى و از کار فرومانى. در جایی دیگر پس از بیان نشانه‌‌های بندگان صالح و شایسته خدا، در مورد حد و مرز احسان و بخشش آنان می‌فرماید: «وَ الَّذینَ إِذا أَنْفَقُوا لَمْ یُسْرِفُوا وَ لَمْ یَقْتُرُوا وَ کانَ بَیْنَ ذلِکَ قَواما»؛[2] و کسانى که هر گاه انفاق کنند، نه اسراف می‌نمایند و نه سخت‌‌‏گیرى، بلکه در میان این‌‌دو، حدّ اعتدالى دارند. این معنا در تعالیم ائمه(ع) نیز مورد تأکید واقع شده است: «عَنْ عَلِیِّ بْنِ یَقْطِینٍ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا الْحَسَنِ ع مَا لِلرَّجُلِ مِنْ مَالِهِ عِنْدَ مَوْتِهِ قَالَ الثُّلُثُ وَ الثُّلُثُ کَثِیرٌ»؛[3] علی بن یقطین می‌گوید: از امام کاظم(ع) پرسیدم، انسان چه مقدار از اموالش را می‌تواند وصیت کرده(و از ملکیت وراث خارج کند)؟ حضرت فرمود: یک‌سوم و یک‌سوم هم زیاد است. در تاریخ آمده است؛ مردی از انصار از دنیا رفت، در حالی‌که دختر خردسالی داشت و شش برده که آنها را هنگام مرگ خویش آزاد نمود، و غیر از آن برده‌ها چیزی در بساط نداشت. پس از مرگش بازماندگانش محضر پیامبر اکرم(ص) رفته و گزارش ماجرا را به آن‌حضرت دادند، حضرت فرمودند: با آن مرده چه کردید؟ گفتند: او را دفن کردیم! حضرت فرمودند: اگر می‌دانستم او را در قبرستان مسلمانان دفن نمی‌کردم، وى فرزندى از خود به جا گذارده و (با این وصیت افراط‌ آمیز) او را محتاج و نیازمند به مردم نموده است.‏[4] گفتنی است که این آموزه‌‌ها قطعاً مورد توجه ائمه(ع) بوده است. اما در ماجرای انفاق در سه روز پیاپی، - و یا سه مرتبه در یک شب[5] - که از سوی امام علی(ع) و خانواده‌شان صورت گرفته، باید گفت؛ این موضوع منافاتی با اعتدال در انفاق ندارد، بلکه این مورد به نوعی ایثار است که فراتر از انفاق می‌باشد. مؤمنانی با درجه بالاتری از ایمان و صبر، می‌توانند از حد عادی و متعادل انفاق گذر کرده و به جایگاه ایثار دست، یابند. بر اساس آنچه گفته شد و نیز با توجه به نکات ذیل، انفاق امام علی(ع) و خانواده‌اش رویکردی کاملاً اسلامی بوده است؛ زیرا: 1. در قرآن کریم؛ از ایثار که همان مقدم داشتن خواسته دیگران بر خواسته‌های خویش - حتی در حالت تنگ‌دستی - است، به عنوان یکی از ویژگی‌های مؤمنان واقعی یاد شده است.[6] 2. امام علی(ع) به صورت یک‌جانبه به انفاق تمام خوراک خانواده‌اش اقدام نکرده بود، بلکه حضرتشان چون با درخواست‌های ترحم‌آمیزی از طرف افراد با‌ایمان مواجه شد، آنان را بر خود و خانواده‌اش ترجیح داد که در این‌گونه موارد نه تنها حضرتشان، بلکه بسیاری از انسان‌های مؤمن تا حدودی از حداقل خواسته‌های خود صرف نظر می‌کنند که کاری بسیار شایسته‌ است. 3. از آیات و روایات بر می‌آید که انسان در مقام انفاق نباید آن‌گونه تمام سرمایه خویش را بذل و بخشش کند که برای ادامه زندگی در آینده محتاج دیگران شود، و به یقین تمام سرمایه یک فرد، تنها آذوقه موجود در خانه‌ و یا تمام پول نقدی که در اختیارش می‌باشد نیست، بلکه ممکن است سرمایه‌های بالقوه دیگری - مانند خانه، زمین کشاورزی، سود قابل پیش‌بینی از فعالیت تجاری و تولیدی که در حال انجام است و ... - وجود داشته باشد که بتوان زندگی خود را با استفاده از آن موارد پیش برد. آیات تعادل در صدقه و انفاق، توصیه می‌کنند که تمام سرمایه‌های بالفعل و بالقوه خود؛ مانند منزل، وسیله نقلیه، پوشاک و ... را از دست ندهید تا بعدها کاملاً دست خالی بمانید. در همین راستا دلیلی وجود ندارد که در این ماجرا، امام علی(ع) جز شام یک یا چند شب، تمام سرمایه بالقوه‌اش را نیز از دست داده باشد. 4. در نهایت می‌توان گفت که توصیه به رعایت «تعادل در انفاق» می‌تواند در مورد مؤمنانی باشد که ظرفیت تحمل فقر را نداشته و بعد از صدقه فراوان اگر فقر سراغشان آمد، لب به شکایت می‌گشایند، اما افرادی؛ مانند امام علی(ع) و همسر و فرزندان بزرگوارشان که در مقابل فقر مانند کوهی استوار بودند و هیچ‌گاه و تحت هیچ شرایطی از پروردگار خویش شاکی و ناراضی نمی‌شدند، شاید مخاطب توصیه‌های موجود در «آیات تعادل در انفاق» نباشند.

اسلام کوئست نت