چکیده :
ترجمه ماشینی :
این کتاب آخرین کتاب از مجموعه چهار کتابی درباره هگل به‌عنوان الهی‌دان است که برای اولین بار در مقالات هگلی جدید (انتشارات پژوهشگران کمبریج، 2012) ارائه شد.
سپس در کتاب «از روایت تا ضرورت» (2012) موضوع اساسی الهیات هگل را به عنوان تعالی «تصویر اندیشی» مطرح کردیم.
در جلد سوم، reason's developing self-revelation (2013)، ما همین موضوع را به عنوان آینده کامل بشریت (پایان نهایی زندگی، ایده) مشخص کردیم.
در اینجا سرانجام آشتی ذهن با خود را به عنوان عصب اندیشه هگل کشف می کنیم.
از این رو، این کتاب با عنوان فرعی «منطق به مثابه شکل جهان»، به پرسش بلاغی گوتلوب فرگه، «جهان بدون دلیل چیست؟» می‌پردازد.
فصل اول بیان می‌کند که اتحاد صمیمانه خدا و انسان در جنبش اعترافات مسیحی آشکار خواهد شد و در اینجا به صورت فلسفی بیان شده است.
این امر به طور طبیعی منجر به یکسان سازی ایمان، فضیلت، با عادت عقلانیت می شود.
عذرخواهی دینی از فلسفه که یک سیستم را تشکیل می دهد کوتاهی می کند (فصل 15).
در «منطق و جهان» (فصل 18) ما بیشتر معرفت منطقی مانند صدور اراده عقلانی را مشخص می کنیم که در نوشته های هگلی جی.
ام.
ای.
مک تاگارت عشق نامیده می شود.
خود انسان در نهایت با ذهن به عنوان «شکل» (ایده) تعیین‌کننده منحصربه‌فرد طبیعت متعالی ما، همگانی‌کننده فرد، هم فردی کردن جهان‌شمول، و هم به همان نسبت، شکل «جهان» شناخته می‌شود.
در اینجا، محور متافیزیک هگل، نظرات ارسطو را در این مورد تأیید می کند.
در نهایت، پس از تأملات تاریخی و عملی (اندیشه قرون وسطی، روحانیت، مارکسیسم)، با تأثیر دگرگون‌کننده اندیشه هگل به‌عنوان توسعه آموزه خلقت الهی به‌ویژه، و در عین حال توسعه آموزه این تحول به پایان می‌رسیم.
بنابراین، در توسعه پیش بینی شده مقاله کلاسیک j.
h.
newman در سال 1845 در مورد توسعه دکترین مسیحی.
this book is the final one in a series of four on hegel as theologian, first presented as such in new hegelian essays (cambridge scholars publishing, 2012).
in from narrative to necessity (2012) we then set forth the essential theme of hegel’s theology as the transcendence of “picture-thinking”.
in a third volume, reason’s developing self-revelation (2013), we specified this same theme as humanity’s accomplished future (ultimate end of life, the idea).
here, finally, we discover the reconciliation of mind with itself as the nerve of hegel’s thought.
hence, this book is subtitled “logic as form of the world”, picking up on gottlob frege’s rhetorical question, “what is the world without the reason?”
the first chapter recapitulates that intimate union of god and man the christian confessional movement would manifest, set forth here philosophically.
this leads naturally to an identification of faith, the virtue, with the habit of rationality.
religious apologetic is found to fall short of philosophy, which forms a system (chapter 15).
in “logic and the world” (chapter18) we further specify such logical knowledge as issuing in rational will, called love in j.
m.
e.
mctaggart’s hegelian writings.
man himself, herself, is finally identified with mind as both the uniquely determining “form” (the idea) of our self-transcending nature, universalising the individual, individualising the universal, and, equally, form of “the world”.
here the thrust of hegel’s metaphysics confirms those of aristotle on this point.
last, after some historical and practical reflections (medieval thought, the clergy, marxism), we end where we began, with the transforming effect of hegel’s thought as developing the doctrine of a divine creation in particular, while also developing the doctrine of this development itself, in anticipatory development, therefore, of j.
h.
newman’s classic essay of 1845 on the development of christian doctrine.