جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این کتاب آنچه را که هگل «روح حیاتی جهان واقعی» می نامد، حقیقت، یعنی شکل و محتوای منطق را به عنوان یک کل انضمامی ارائه می دهد. در اینجا بدیهی است که تفکر لزوما آزاد و نامحدود است، اگر بتوانیم از تضاد اجرایی در ارزیابی آن فرار کنیم. تفکر مطلق است، چیزی که هگل آن را روح یا ذهن می نامد، Geist. او سه شکل از «روح مطلق» یعنی هنر، دین و فلسفه را شناسایی می‌کند که هر یک در شکل بعدی جذب می‌شود. فلسفه، دین و دین، هنر را در فرآیندی در جست‌وجوی و دستیابی به امر مطلق می‌دانند. بنابراین، هگل ادعا می کند که فلسفه در نهایت الهیات است به عنوان تحقق بخشیدن به خود استعلایی سازنده ذهن نسبت به «ایده مطلق»، که خود مطلق است. این «ایده‌آلیسم مطلق» است، که در آن ایده وجود حقیقی است و چیزهای متناهی مفاهیمی گذرا هستند. هدف این کتاب تبیین چنین مفاهیمی است که به موجب آن فیض متعالی «الهیاتی» طبیعی است یا «در همه چیز»، ایمان در نطفه معرفت مطلق است، چیزها برعکس آن چیزی هستند که «بلافاصله» به نظر می رسند، در حالی که خودآگاهی حاصل شده « ویرانی فرد» به طور انتزاعی از اشیاء خود جدا شد. بنابراین طبیعت خارجی درونی است، کل در یا یکی با جزء، ضرورت آزادی مطلق است، که اینها مراحل منطق هستند. هگل به سه شکل دوم مرتبط با سه شکل فوق نیاز دارد. این منطق، طبیعت و ذهن است، به همین ترتیب، در روندی بی وقفه، بازگشتی به خود. بنابراین کیفیت اساسی هنر منعکس کننده کیفیت "هنر منطقی" است. هنر-شی انفرادی، هنر به مثابه تلاش برای کمال مطلق، مسیر حرکت روح را پایه گذاری می کند. از این رو، آگاهی ابتدا فردی به نظر می رسد که به سمت خودآگاهی جهانی در «دانستن مطلق» قرار دارد.

ترجمه ماشینی : این کتاب پنجم درباره هگل پیامدهای اندیشه هگلی را برای معنویت ارزیابی می کند. عنوان چهارم در این مجموعه، فلسفه آشتی جهانی هگل (CSP 2013)، عبارت صریح‌تر «بازیابی همه چیز در مسیح» را یادآوری می‌کند، که امر کلی را با امر خاص و در نهایت فرد شناسایی می‌کند. این انضمام جهانی واقعی است. «نفی مضاعف»، «هگل ارتدکس»، نشان می‌دهد که چگونه جنبش مسیحی، که با شتاب خود مجبور به تشخیص هویت معنوی خود با اندیشه‌ای که به نام «هگلی» نامیده می‌شود، خود روح انگیزه است. همانطور که ارسطو زمانی برای عده‌ای فلسفه را وارد کرده بود، حتی با گنجاندن این جنبش، هگل آن ویژگی مشخصی را که دین را به سمت ایده‌آل جهان‌شمولی آن در یک فرد تعیین می‌کند، مثال می‌زند، روح بر «همه جسم» اما بر یک معین سرازیر می‌شود. روز". همان گونه که فلسفه از دین و هنر سرچشمه می گیرد، از «نبوت» سرچشمه می گیرد، سه «شکل روح مطلق» (هگل) که در فلسفه به کمال رسیده است، سومی که «دین مطلق» در نتیجه باید آن را برانگیزد. پس از نمایه سازی این پروژه، مضامین منطق، موضوع و محمول، معنا و هویت در تفاوت توسعه می یابد. فلسفه و ایده آلیسم مطلق شناسایی می شوند و بدین ترتیب دومی برای ارتدکس تسخیر می شود. تقدم فکر واسطه ای بر مشاهده فوری به عنوان اولین شرط علم و به طور کلی خودآگاهی معنوی ظاهر می شود. در فصل‌های بعدی، این اندیشه به مضامین الهیاتی- متافیزیکی درستی می‌رسد، مانند نقد رینالدی از هگلی‌ها، کنت فولدز و ریچارد وینفیلد. تثلیث، تجسم، جاودانگی، نامتناهی و مطلق همگی همراه با وحی، ایده مورد بحث قرار می گیرند. یک پس‌نوشته، اثر را به نگرش‌های مخالف برخی از متفکران ارتدکس، کوتاهی یا انکار حقوق و وظایف یک دلیل خاص حدس‌آمیز مرتبط می‌کند. در این عنوان هیچ اشاره ای به هیچ اثر اخیری که ارتدوکسی هگل یا به عبارت بهتر، خصلت هگلی ارتدکس را انکار کند، ندارد.

ترجمه ماشینی : این کتاب آخرین کتاب از مجموعه چهار کتابی درباره هگل به‌عنوان الهی‌دان است که برای اولین بار در مقالات هگلی جدید (انتشارات پژوهشگران کمبریج، 2012) ارائه شد. سپس در کتاب «از روایت تا ضرورت» (2012) موضوع اساسی الهیات هگل را به عنوان تعالی «تصویر اندیشی» مطرح کردیم. در جلد سوم، Reason's Developing Self-Revelation (2013)، ما همین موضوع را به عنوان آینده کامل بشریت (پایان نهایی زندگی، ایده) مشخص کردیم. در اینجا سرانجام آشتی ذهن با خود را به عنوان عصب اندیشه هگل کشف می کنیم. از این رو، این کتاب با عنوان فرعی «منطق به مثابه شکل جهان»، به پرسش بلاغی گوتلوب فرگه، «جهان بدون دلیل چیست؟» می‌پردازد. فصل اول بیان می‌کند که اتحاد صمیمانه خدا و انسان در جنبش اعترافات مسیحی آشکار خواهد شد و در اینجا به صورت فلسفی بیان شده است. این امر به طور طبیعی منجر به یکسان سازی ایمان، فضیلت، با عادت عقلانیت می شود. عذرخواهی دینی از فلسفه که یک سیستم را تشکیل می دهد کوتاهی می کند (فصل 15). در «منطق و جهان» (فصل 18) ما بیشتر معرفت منطقی مانند صدور اراده عقلانی را مشخص می کنیم که در نوشته های هگلی جی. ام. ای. مک تاگارت عشق نامیده می شود. خود انسان در نهایت با ذهن به عنوان «شکل» (ایده) تعیین‌کننده منحصربه‌فرد طبیعت متعالی ما، همگانی‌کننده فرد، هم فردی کردن جهان‌شمول، و هم به همان نسبت، شکل «جهان» شناخته می‌شود. در اینجا، محور متافیزیک هگل، نظرات ارسطو را در این مورد تأیید می کند. در نهایت، پس از تأملات تاریخی و عملی (اندیشه قرون وسطی، روحانیت، مارکسیسم)، با تأثیر دگرگون‌کننده اندیشه هگل به‌عنوان توسعه آموزه خلقت الهی به‌ویژه، و در عین حال توسعه آموزه این تحول به پایان می‌رسیم. بنابراین، در توسعه پیش بینی شده مقاله کلاسیک J. H. Newman در سال 1845 در مورد توسعه دکترین مسیحی.

ترجمه ماشینی : این کتاب دو مطالعه تثلیثی را با هم مقایسه می‌کند، آنهایی که در رساله‌های تثلیثی هگل و آکویناس، به دنبال کتاب سه‌گانه آگوستین. از نظر هگل، توسعه اعتقادی متون پیشین را از تناقض یا عقلانی سازی نادرست ("منطق سازی") آنها یا از تکرار صرف آنها متمایز می کند. همه جدایی‌های فلسفه و الهیات، به طور پیوسته با «ایده‌آلیسم مطلق» که در اینجا دفاع می‌شود، کنار گذاشته می‌شود. با این حال، زمینه های تاریخی در این کتاب محترم شمرده شده است. هگل، عمیق‌ترین فیلسوف-الهی‌دان تثلیث حداقل از زمان آکویناس، ادعا می‌کند که حقیقت «آشکارشده» در نهایت، عموماً «به نظم فلسفی» ضرورت تعلق دارد. ایمان اعتبارات فلسفی را در این بسط جهان‌شمول (کاتهولون) «مقدس» می‌یابد که حجاب را پاره می‌کند. هماهنگی تقریباً کاملی در زیر اصطلاحات بسیار متفاوت هگل و آکویناس یافت می شود، به ترتیب پس از کانتی و قرون وسطی، آمیزه ای مناسب برای القای بررسی علمی بیشتر یا برای خوانندگان عموماً مشارکت غنی در آنچه که برای خود انسان یا تفکر چند مفهومی ظاهر می شود. درك كردن. استناد کامل متون مرتبط، تومیست (لاتین و انگلیسی) و هگل (به تنهایی انگلیسی)، در سراسر کتاب ارائه شده است.

ترجمه ماشینی : خدا انسان شد تا انسان خدا شود. این تفکر که در قالب اشتراک طبیعت‌ها، انسانی و الهی بیان می‌شود، در کهن‌ترین عبادت‌های مسیحی یافت می‌شود و هنوز هم معمولاً در مراسم پیشنهادی استفاده می‌شود. این کتاب نشان می‌دهد که چگونه هگل این تفکر را، هرچند از زبان تصویر، در تداوم آگاهانه یا کمتر آگاهانه با این باور کتاب مقدس در قدرت تبدیل شدن به پسران خدا، در می‌آورد. این امر مستلزم خلاص شدن از بدن کاذبی است که بر فلسفه روح هگل توسط مفسرانی که ناآگاه هستند و از این رو قادر به دیدن این عنصر در او نیستند، و مایلند، کاملاً ناامیدانه، کار خود را با دیدگاه ماتریالیستی کنونی توسعه تطبیق دهند. بنابراین، این کتاب به خط توماس آکویناس و به‌طور مایل، مک‌تاگارت و دیگر متفکران ایده‌آلیست است، بلافاصله قبل از کشف مجدد این رشته و بیشتر در هگل توسط الهی‌دانان امروزی و دیگران، مانند چارلز تیلور در دنیای انگلیسی‌زبان ما، که، با این وجود، متأسفانه، اکثراً نمی توانند تمام گراز را بگذرانند. آنها نمی توانند باور کنند که تفکر هگل، از نظر تکاملی که توسط مثلاً نیومن ترسیم شده است، با خط اصلی پاتریستیکی مطابقت دارد. با این حال، حداقل از این جهات، همانطور که در اینجا بیان می شود، این کار را می کند.

ترجمه ماشینی : این کتاب آخرین کتاب از مجموعه چهار کتابی درباره هگل به‌عنوان الهی‌دان است که برای اولین بار در مقالات هگلی جدید (انتشارات پژوهشگران کمبریج، 2012) ارائه شد. سپس در کتاب «از روایت تا ضرورت» (2012) موضوع اساسی الهیات هگل را به عنوان تعالی «تصویر اندیشی» مطرح کردیم. در جلد سوم، Reason's Developing Self-Revelation (2013)، ما همین موضوع را به عنوان آینده کامل بشریت (پایان نهایی زندگی، ایده) مشخص کردیم. در اینجا سرانجام آشتی ذهن با خود را به عنوان عصب اندیشه هگل کشف می کنیم. از این رو، این کتاب با عنوان فرعی «منطق به مثابه شکل جهان»، به پرسش بلاغی گوتلوب فرگه، «جهان بدون دلیل چیست؟» می‌پردازد. فصل اول بیان می‌کند که اتحاد صمیمانه خدا و انسان در جنبش اعترافات مسیحی آشکار خواهد شد و در اینجا به صورت فلسفی بیان شده است. این امر به طور طبیعی منجر به یکسان سازی ایمان، فضیلت، با عادت عقلانیت می شود. عذرخواهی دینی از فلسفه که یک سیستم را تشکیل می دهد کوتاهی می کند (فصل 15). در «منطق و جهان» (فصل 18) ما بیشتر معرفت منطقی مانند صدور اراده عقلانی را مشخص می کنیم که در نوشته های هگلی جی. ام. ای. مک تاگارت عشق نامیده می شود. خود انسان در نهایت با ذهن به عنوان «شکل» (ایده) تعیین‌کننده منحصربه‌فرد طبیعت متعالی ما، همگانی‌کننده فرد، هم فردی کردن جهان‌شمول، و هم به همان نسبت، شکل «جهان» شناخته می‌شود. در اینجا، محور متافیزیک هگل، نظرات ارسطو را در این مورد تأیید می کند. در نهایت، پس از تأملات تاریخی و عملی (اندیشه قرون وسطی، روحانیت، مارکسیسم)، با تأثیر دگرگون‌کننده اندیشه هگل به‌عنوان توسعه آموزه خلقت الهی به‌ویژه، و در عین حال توسعه آموزه این تحول به پایان می‌رسیم. بنابراین، در توسعه پیش بینی شده مقاله کلاسیک J. H. Newman در سال 1845 در مورد توسعه دکترین مسیحی.