جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

با تطبیق تعریفی که فیلسوفان از «حرکت» (خروج تدریجی شیء از قوه به فعل ـ سیلان و تدرُّج در وجود) و «مجرد» (موجودی که نه‌تنها جسم عنصری و طبیعی نیست، بدون وجودِ جسم عنصری و تعلق به آن نیز می‌تواند باقی بماند) ارائه کرده‌اند بر اموری در روایات، به اشاراتی از روایات بر مسئله امکان حرکت در مجردات می‌توان دست یافت؛ لیکن در نگاه ابتدایی، تعارضی در این‌‌باره در روایات مشاهده می‌شود؛ تعدادِ اندکی از روایات بر عدم حرکت در مجردات دلالت دارند. اما این روایات، ضعیف، مجمل، متعارض با روایات قطعی و غیردالِّ بر ثَباتِ مطلقِ مجردات‌اند. درمقابل، انبوهی از روایات یافت می‌شوند که بر امکان حرکت در مجردات دلالت دارند. روایاتی که از حرکت در تمام ممکنات یا وقت و أجل داشتن تمام مخلوقات یا مرگ تمام آنها یا ازدیاد علم ملائکه یا تقرب بیشتر یافتن ایشان و... حکایت دارند. از دلالت مجموع این روایات، اجمالاً امکان حرکت در مجردات قابل استنباط است.

در تبیین نحوۀ فاعلیت الهی و غیرالهی، قاعده «لامؤثر فی الوجود الا الله» مورد پذیرش و تأکید اشاعره و ملاصدرا است. لکن هر کدام، تفسیری متفاوت از این قاعده ارائه کرده­اند. در این مقاله با روش توصیفی – تحلیلی – انتقادی، با بررسی تطبیقی میان این دو دیدگاه درپی­فهم پاسخ به ­این سؤال هستیم که تبیین، مبانی و لوازم دو دیدگاه از فاعلیت الهی و غیرالهی برپایه قاعده مزبور چیست؟ اشاعره بر اساس این قاعده، هرگونه علیت و تأثیر و تأثُّر را در میان فاعل­های غیر الهی انکار کرده­اند و فقط فاعلیت مستقیم الهی را برای همه افعال می­پذیرند. اما ملاصدرا بر اساس مبانی­ فلسفی خود در حکمت متعالیه، ضمن اثبات فاعلیَّت قریب الهی برای تمامی افعال، نقشی را نیز برای فاعل­های غیرالهی در افعال می­پذیرد و گونه­ای از تأثیر و تأثُّر در میان مخلوقات را اثبات می­کند. هر دو دیدگاه دارای اشتراکات و افتراقاتی هستند و هیچ­یک از آن دو خالی از اشکال به­نظر نرسید. با این­حال به­نظر می­رسد از میان تبیین­های متعدد و مختلفی که از دیدگاه ملاصدرا ارائه شده است، تبیینی که ملاعلی مدرس از آن ارائه کرده، تا حد زیادی پیراسته از اشکالات می­گردد.

متون درسي از ارکان مهم آموزش در هر نظام آموزشي هستند که نقش قابل‌‌توجهي در فرايند تعليم و تعلم دارند و همواره مورد اهتمام برنامه‌ريزان آموزشي بوده‌اند. بررسي وضعيت متون آموزشي و آسيب‌شناسي کتاب‌هاي درسي در جهت اصلاح، تکميل، روزآمد و کارآمد کردن آنها يکي از اقدامات لازم و متداول در نظام‌هاي آموزشي است. در بررسي و آسيب‌شناسي متون درسي «دانش عرفان نظري» در حوزة علمية قم، با روش «تحليل مضموني» داده‌هاي گردآمده از طريق مصاحبه و پژوهش کتابخانه‌اي، آسيب‌هاي متعددي را مي‌توان يافت که به دو بخش آسيب‌هاي عمومي و اختصاصي قابل تفکيک‌اند. در بخش آسيب‌هاي اختصاصي، اشکالات متعددي به چشم مي‌خورند؛ از جمله: دوگانه باطل عقل ـ قلب، فقدان ساختاري روشن و نظامي منسجم، نقصان برخي سرفصل‌ها، نبود طرح مسائل کلي و مقدماتي، بي‌توجهي به عرفان‌هاي نوپديد، بي‌توجهي به عرفان تطبيقي، کم‌توجهي به نقش عرفان در تمدن‌سازي نوين اسلامي، دشواري متون عرفاني، اختلاف محتوايي در بيان مباحث و برداشت‌هاي غلط از برخي مسائل. در بخش آسيب‌هاي عمومي نيز اشکالات و آسيب‌هاي فراواني ناظر به اهداف آموزشي، روش آموزشي، محتواي آموزشي، شکل و ظاهر متن آموزشي، ساختار متن آموزشي و جنبه‌هاي روان‌شناختي قابل مشاهده‌اند.

نظریه رایج در فلسفه، عدم امکان حرکت در مجردات است. مسئله این مقاله، بررسی دلالت ظاهر آیات قرآن بر امکان یا نفی حرکت در موجوداتی است که بر اساس تعریف و معیار فیلسوفان، می‌توان آنها را مجرد دانست. براساس یافته‌های تحقیق که با شیوه توصیفی ـ تحلیلی به‌دست آمده، ظهور آیات قرآن دراین‌باره متفاوت است؛ ظاهر برخی آیات مانند: صافات: 164 و بقره: 32 و فاطر: 35 دلالت بر ثَبات مجردات دارند؛ و آیات دیگری مثل حمد: 1 و بقره: 31 و 33 دلالت بر امکان حرکت در برخی دارند. با توجه به تدرُّجی که در کسب وجود و کمالات در تربیت‌شونده هست، آیه شریفه بر وجود حرکت در تمام موجودات، از جمله مجرَّدات، دلالت دارد. همچنین برخی آیات بر افزایش علم گونه‌هایی از ملائکه و یا وقوع اشتباه و تنزُّل مرتبه و سپس توبه توسط ملائکه دلالت دارند. وقوع چنین اموری حکایت از امکان تغیُّر در ملائکه دارد. با توجه به اینکه تعریف «مجرد»، بر ملائکه مزبور قابل تطبیق است، می‌توان گفت: تغیُّر و حرکت در مجرَّدات امکان دارد.

مسئله آميزش در دوره عادت ماهيانه مطمح‌نظر متون مقدس (کتاب مقدس و قرآن) اديان ابراهيمي (يهوديت، مسيحيت و اسلام) بوده و در اين متون با رويکردهاي گوناگون، احکامي را در این‌باره تشريع کرده‌اند. اين مقاله با روش توصيفي، تحليلي، تطبيقي روشن ساخته که رويکرد عهد عتيق از کتاب مقدس کنوني به این موضوع، رويکردي سختگيرانه بوده و بیشتر ارتباطات عادي و جنسي ميان مرد و زن در ايام عادت ماهيانه را ممنوع ساخته است. در مقابل، در عهد جديد و مسيحيت هيچ‌گونه محدوديتي در اين‌‌باره وضع نگرديده است. قرآن در آيه 222 سورة «بقره»، صرفاً آميزش در اين ايام را ممنوع کرده است که با توجه به مضمون آيه شريفه و روايات، به دست مي‌آيد که هدف اساسي از اين ممنوعيت، رعايت بهداشت و تأمين سلامت است؛ مطلبي که دانش روز پزشکي آن را تأييد مي‌کند.

با تقسیم موجود به مجرد و مادی در فلسفه و بیان احکام و ویژگی‌های هریک از آن دو، برخی اندیشمندان بر این اعتقادند که در مواردی میان دیدگاه‌های فلسفی و ظاهر برخی متون دینی (آیات و روایات) دربارۀ احکام مجردات، تعارضاتی وجود دارد؛ اما آیا اساساً تقسیم مخلوقات به مجرد و مادی از منظر متون دینی مورد توجه و پذیرش است تا بتوان گفت که در بیان احکام آنها میان متون دینی و فلسفه تعارض وجود دارد؟ به‌نظر می‌رسد برای اینکه به دیدگاه متون دینی در پذیرش تقسیم مزبور دست یابیم، سه موضع از آیات و روایات را می‌توانیم مورد بررسی قرار دهیم: 1. مواردی که به بیان خلقت اولین مخلوق خداوند متعال پرداخته شده؛ 2. مواردی که به وجود و اوصاف ملائکه توجه شده؛ 3. مواردی که تقسیماتی دربارۀ عوالم هستی و انواع موجودات ارائه شده است. به‌نظر می‌رسد از مجموع آیات و روایاتی که در این مواضع وارد شده‌اند، بتوان تقسیم موجودات به مجرد و مادی را از متون دینی به‌دست آورد.

حوزه‌هاي مختلفي مانند باورهاي مذهبي، نظريات طبيعي و کيهان‌شناختي، و حوزه انديشه‌ورزي درباره مسائل هستي‌شناسي و شناخت‌شناسي را مي‌توان زمينه‌هاي تاريخي تقسيم موجود به مجرد و مادي دانست. اگرچه فيلسوفان ملطي و الئائي آغازگر فلسفي اين تقسيم بودند، اما افلاطون و ارسطو به صورت برجسته و با شاخص‌هاي معين اين تقسيم را مطرح ساختند. اين روند به صورت تکاملي در طول تاريخ فلسفه تداوم داشت و همراه با تحولات در ساير موضوعات فلسفي، تحولاتي نيز در شاخص‌هاي تفکيک‌کننده موجود مجرد از مادي صورت گرفت. در طول تاريخ، فيلسوفان معيارها و ويژگي‌هاي متعددي را براي جداسازي موجود مادي از مجرد مطرح ساخته‌اند؛ صفاتي مانند امتداد، حيِّز، مکان و وضع داشتن، قابل انقسام بودن، قابل ادراک و اشاره حسي بودن، ماده داشتن و علم داشتن. برخي از اين معيارها به تفاوت موجود مادي با موجود عقلي بازمي‌گردد نه تفاوت مجرد و مادي؛ برخي نيز داراي اشکال است، اما برخي را مي‌توان با انجام اصلاحات يا بدون آن پذيرفت.

از جمله موضوعات پیچیده در مباحث تغیر و حرکت، امکان حرکت (سیلان وجود جوهری یا عرضی شیء) در مجردات (چیزی که نه تنها جسم نیست، بدون وجود جسم و تعلق به آن نیز می­تواند باقی بماند) است. آیا می­توان بر پایه مبانی موجود در فلسفه، وجهی را برای توجیه و تبیین حرکت در مجردات یافت؟ به نظر می­رسد با توجه به معنای «اتصاف» در «قبول و بالقوه بودن»، می­توان گفت: واقعیت بسیط سیالی که در حال حرکت است، هرچند بسیط است، هر جزء فرضی­اش، با اینکه فی­نفسه بالفعل است، خود بعینه نسبت به جزء بعدی خود بالقوه است و با انعدام جزء بالقوه (قابل فرضی)، جزء دیگری از واقعیت سیال تحقق می­یابد. لذا لازم نیست که واقعیت سیال در حال حرکت، مرکبی شامل هیولا و یا بسیطی حال در هیولا یا متعلق به آن باشد. بنابراین موجودات مجرد که وجودی بسیط دارند و ارتباطی با هیولا ندارند نیز می­توانند در عین بساطت وجود، دارای قوه، حرکت و سیلان در وجود باشند.

چکيده تکامل نفوس انسان‌ها در برزخ از مسائل مورد تأکيد در متون ديني است؛ اما در فلسفه به سبب برخي مباني، با مشکلاتي روبه‌روست. صدرالمتألهين صريحاً آن را نفي مي‌کند، اما به نظر مي‌رسد که بتوان بر اساس برخي مباني فلسفي صدرالمتألهين و با روشي عقلي، تکامل نفوس در برزخ را تبيين و اثبات فلسفي نمود. بر اساس برخي مباني همچون: نفي هيولاي مشائي، نفي کون و فساد در طبيعت، حرکت جوهري، و تعميم حرکت جوهري و سيلان به همه واقعياتي که مشمول دگرگوني و تغيرند، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان نتيجه گرفت که نفس، بلکه تمام واقعياتي که به دليل سيلان اشتدادي يا عروض کمالات بر آن واقعيات سيال، داراي تغيير و دگرگوني‌اند، نه براي حدوث و زوال تدريجي‌شان، و نه براي عروض حوادث بر آنها نيازمند حلول در هيولا يا تعلق به آن نيستند. بنابراين نفس در کمال‌پذيري خود نيازي به هيولا ندارد و فقدان ماده و هيولا، سبب نفي تکامل نفس در برزخ نمي‌شود.

اغلب فلاسفه قائل به ثبات مجردات هستند و حرکت را در آنها نفي مي‌كنند. مهم‌ترين مبنا و دليلِ ايشان در اين ديدگاه، برهان قوه و فعل است. در اين برهان با تکيه بر تقابل (عدم و ملکه) ميان فقدان (قوه) و وجدان (فعل)، اثبات مي‌شود که قوه از شئون ماده است و جسم که قوه دارد، ماده نيز دارد. ايشان از اين طريق هرگونه قوه را در مجرَّدات، به واسطه بساطت و نداشتن ترکيب از قوه و فعل، نفي مي‌كنند. ازآنجا‌که حرکت، خروج شيء از قوه به فعل است و موجود بسيطي که مرکب از قوه و فعل نيست، نمي‌تواند حرکت داشته باشد، ثبات و عدم امکان حرکت در مجردات که وجودي بسيط و انفعال‌ناپذير دارند؛ اثبات مي‌گردد؛ اما بايد توجه كرد که قيد «قوه» در حرکت، لزوماً به معناي چيزي نيست که منشأ آن «هيولا»ي مشائي باشد (کما اينکه منکران هيولاي مشائي نيز قوه را در تعريف حرکت قيد كرده‌اند)؛ بلکه «قوه» و «بالقوه» بودن با بساطت متحرِّک و موضوع حرکت نيز سازگار است. بنابراين موضوعِ حرکت قرار گرفتنِ مجردات را به اين دليل که بسيط و فاقد ماده و هيولاي مشائي­اند، نمي‌توان انکار كرد.