جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

از مباحث کهن در بحث های کلامی و اعتقادی، نحوه ارتباط صفات باری تعالی با ذات اوست . در این زمینه دیدگاه های متفاوتی از سوی متکلمان و حکما بیان شده است. برخی قائل اند ذات واجب تعالی ـ به خاطر بساطتش ـ به صفتی از صفات متصف نمی شود و استعمالات قرآنی از باب مجاز است. اشاعره، اتصاف ذات به برخی از صفات را جایز دانسته و از سوی دیگر به خاطر مغایرت بین ذات و صفات، قائل به «قدمای ثمانیه» شده اند.در مقابل، مدرسه اهل بیت نیز عینیت صفات با ذات باری تعالی را مطرح کرد که مورد توجه متکلمان شیعی و حکمای مسلمان قرار گرفت. در نحوه تحلیل این عینیت و چگونگی آن، بحث های گوناگونی مطرح شده که او آن را می توان در عرفان اسلامی با بهره گیری از حیییت تقییدی اندماجی و شأنی مشاهده کرد. از نظر عرفان اسلامی، حق تعالی در مقام ذات، همه احکام و صفات را به نحو اندماجی دارد و جمیع صفات ثبوتیه کمالیه، از باب « بسيط الحقيقية كل الاشياء »به حیثیت تقییدیه شأنیه حق تعالی در این مرتبه ذات موجودند و از یکدیگر تمییز ندارند. همان گونه که وجود در موطن ذات عین وجود حق است ، صفات کمالیه نیز چون از شئون وجودند، عین وجودند.