جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

سعد بن عبدالله اشعری قمی بیش از ۳۶ عنوان کتاب در موضوعات مختلف (فقه، کلام، تفسیر، رجال و...) نوشته که تعداد‌ اندکی از این آثار در لابلای کتاب‌های روایی و حدیثی موجود است. از جمله «بصائر الدرجات» گویا سعد این کتاب را به پیروی از کتاب بصائر الدرجات تالیف محمد بن حسن صفار قمی معاصر خود تالیف کرد و موضوع آن هم فضائل و مناقب ائمه اطهار (علیه‌السّلام) است. اصل کتاب در دسترس نیست و آنچه که اکنون موجود است، مختصری از آن است که توسط شیخ حسن بن سلیمان حلی، شاگرد شهید اول انتخاب شده است. ذکر این نکته ضروری است که «بصائر الدرجات» مذکور غیر از آن کتابی است که مرحوم علامه مجلسی در «بحار» از آن نقل می‌کند زیرا منظور از آن کتاب که علامه با رمز (یر) نشان می‌دهد، بصائر الدرجات تالیف محمد بن حسن صفار قمی است.

عقل به عنوان راهنمای درونی انسان، از نگاه روایات یکی از دو حجت الهی بوده که در جهت تشخیص حق از باطل، انسان را یاری می نماید. چنان که در قرآن نیزبسیار به تعقل و خردورزی دعوت شده است. از سوی دیگر روایات به عنوان دومین منبع دریافت معارف الهی می باشد که متاسفانه در گذر تاریخ، دچار آسیب هایی شده است. در این میان، عقل یکی از معیارهای نقد حدیث به شمار می آید که هم به عنوان عقل آلی و هم به عنوان عقل مستقل، می تواند در تشخیص روایات صحیح نقش آفرین باشد. گروه های مختلف مسلمانان در میزان بهره گیری از این قوه، رویکرد متفاوتی داشته اند؛ در شیعه، هم نص گرایان (بجز برخی افراطیان اندک) و هم عقل گرایان، به توانایی های عقل فطری اذعان داشتند ولی نص گرایان، غالبا عقل را به عنوان یکی از ادله شرعی معتبر ندانسته و در نقد حدیث هم کمتر از عقل گرایان از این معیار بهره برده اند. و عقل گرایان ضمن قبول عقل به عنوان یکی از ادله، در نقد روایات نیز، توجه ویژه به عقل داشته اند. در اهل سنت، با نظر به این که در منابع اصلی روایی ایشان، به عقل و تعقل توجهی نشده است، در حوزه نقد حدیث نیز کمتر از شیعه از این معیار استفاده کرده اند. و عقل گرایان ایشان نیز با رویکردی افراطی در نقادی عقلی روایات،بسیاری از روایاتی که در حیطه نقد عقلی نبوده، با معیار عقلی، یا آنها را رد کرده و یا به تاویل برده اند.

هدف پژوهش شناسایی جریان غلات و تاثیر آن بر احادیث و عقاید شیعه می باشد. روش پژوهش کتابخانه ای بوده است. نتیجه گیری نشان می دهد مواضع و ارشادات ائمه علیهم السلام و زحمات علمای شیعه٬ تاثیر غلات بر عقاید حقه و احادیث شیعه را به حداقل رسانیده لکن برخی پژوهشگران تحت تاثیر شدید این جریان قرار گرفته و در نقد این جریان افراط کرده اند.‬

یکی از مسائل مهم در تفسیر شریف لاهیجی، استفاده او از روایات مربوط به اختلاف قرائات است. در این مقاله ضمن ارائه شرح حال مختصری از مفسر، اقسام این قرائات بیان شده و سپس برای هر قسم شواهدی ذکر گردیده است. این مقام تنها به توصیف این قرائات می پردازد و داوری آن به خوانندگان احاله شده است.

پژوهش حاضر به این دلیل انجام شد تا با نگاهی تأویلی پرده از اسرار ندای آسمانی أذان بردارد. برای رسیدن به این منظور با استفاده از آیات قرآن کریم و روایات اهل بیت ? به بررسی تفسیری و تأویلی أذان پرداخته شد، و نتیجه ای که حاصل شد این است که، أذان علاوه بر اینکه در ظاهر ندای دعوت به نماز است، در باطن نیز ندای دعوت به پذیرش ولایت است. و این ندا در تمامی بندهای أذان تکرار و تأکید گشته است. أذان؛ آشکارکننده ایمان و علنى سازنده اسلام است، زیرا ندای کلمه توحید به صورت «لا إله إلا الله» در ابتدای أذان، ولایت را شرط نجات از عذاب الهی معرفی می کند، و پذیرش ولایت را شرط دخول در حصن توحید می داند و این ارتباط ناگسستنی را برای ما آشکار می کند، و به ما می فهماند که بین اطاعت خدا، پیامبر? و ائمه معصومین? ارتباطی ناگسستنی وجود دارد، و حقیقت دین پذیرش این ارتباط الهی است، زیرا که اصل ایمان همان توحید و اقرار به یگانگی خدای بزرگ است، و شرط اخلاص در توحید، اطاعت از خدا و پیامبرش و سر نهادن به ولایت اهل بیت ? می باشد وحقیقت ایمان اخص از اسلام می باشد، و روح ایمان، پذیرش ولایت ائمه معصومین ? است، که اگر ولایت نباشد ما به کمال در دین نمی رسیم. پس لازمه وصول به توحید، پذیرش ولایت است، در نتیجه توحید در بطن ولایت، و ولایت در راستای توحید می باشد، و ولایت برای‌ قوام‌ عالم‌ ضروری‌ است.

بلا و ابتلا برجسته ترین ویژگی زندگی دنیاست که بستر مناسبی برای پیراستگی از رذایل و آراستگی به فضایل را پدید آورده است. از این منظر زندگی مادی به عنوان عرصه ای برای تزکیه اخلاقی و تعالی معنوی، معنی دار شده و تمام رنج ها و بلا های آن ارزشمند، رشد دهنده و نجات بخش می شود. آزمایش و امتحان بیش از هر چیز، نشانه‌ای از لطف و رحمت الهی نسبت به بندگان است و موجب بروز و ظهور اسرار درون و عامل مهمی برای سازندگی خویشتن است و به تعبیر کلام الهی، سبب تمحیص و پاکسازی انسان از آلودگی به شرک و نفاق و شک و تردید است و می تواند رضایت الهی را به ارمغان آورد. همانگونه که میزان شناخت انسانها از دین متفاوت است، عکس العمل آنها در مقابل حوادث و مشکلات نیز متفاوت است. این سوال غالباً در ذهن توده مردم وقتی به آیات رحمت الهی نگاه می کنند به وجود می آید که: از آنجایی که رحمت خداوند وسیع و گسترده است و فرمود: وَرَحْمَتِی وَسِعَتْ کُلَّ شَیْء(اعراف/156) و هم چنین فرمود:کَتَبَ عَلَى نَفْسِهِ الرَّحْمَه(انعام/12)پس چرا خداوند بشر را برای رسیدن به پاداش آزمایش می نماید؟ مگر نمی شد خداوند بدون آزمایش نمودن آدمی را ثواب و پاداش بدهد؟که در پاسخ آن باید گفت: اگر خداوند رحمان و رحیم است و رحمت او گسترده و بی نهایت است، همان طور قدیر و جبّار و سخت کیفر هم می باشد. اوصاف خداوند هم هماهنگ و مرتبط می باشند، چرا که خداوند حکیم است و حکیم کارش با هدف می باشد. فرمود:لا إِلَهَ إِلا هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیم(آل عمران/ 6)ثانیاً: زمینه رسیدن به پاداش، عمل است. شخص حکیم براساس عمل، اجر و پاداش می دهد و این یکی از اصول قرآنی است که شرط رسیدن به پاداش، ایمان و عمل صالح است.بنابراین می توان گفت که: رحمت الهی با ابتلاء رابطه تنگاتنگ دارد و بلا نشانه دوست داشتن خداوند و نمادی از محبت او به بنده است؛ چرا که پختن انسان در سختی ها میسر است، نه در راحتی ها. خداوند قومی را که دوست داشته باشد مبتلا به عذاب و مشکلات می کند. . لذا اگر مومن، خدا را به شدیدترین وجه دوست دارد:وَالَّذِینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّه(بقره/165) خداوند بیشتر از بنده، او را دوست دارد، چرا که خالق محبت است.

کتاب «صفات الشیعة» یکی از کتب عالم معروف شیعه یعنی ابن بابویه (شیخ صدوق) است. این کتاب که مجموعه ای از احادیث می باشد در رابطه با صفات شیعیان به نگارش در آمده است. مترجم کتاب در ابتدا به بیان زندگی نامه شیخ صدوق پرداخته و سپس به ترجمه 71 حدیث از امام علی (ع)، امام باقر (ع)، امام صادق (ع) و... پیرامون صفات شیعیان پرداخته است. در این کتاب به صفاتی همانند شب زنده داری، خشوع و فروتنی، ادای امانت، پرهیز از گناه و ده ها نشانه از شخص مؤمن شیعی اشاره شده است.

در این پژوهش به بررسی تقابل ایمان و ایمان پنداری در قرآن کریم و حدیث پرداخته شده است. در فصل اول کلیات پژوهش مطرح شد. در فصل دوم به بررسی معناشناسی و ماهیت ایمان در قرآن و حدیث پرداخته شد. در فصل سوم، ویژگی های ایمان حقیقی در قرآن و حدیث بیان شد. در فصل چهارم به بررسی تقابل ایمان و ایمان پنداری پرداخته شد. ایمان از نظر لغوی به معنای ایجاد اطمینان و آرامش قلبی، و نیز گرویدن، ایمن گردانیدن و باور داشتن آمده است. از نظر اصطلاحی نیز ایمان را به اعتقاد قلبیِ همراه با اقرار زبانی و عمل جوارحی معنا می‌کنند. جمع بندی آیات قرآن، ویژگی های معنایی ایمان را در این موارد خلاصه می کند: ایمان مبتنی بر معرفت، اکتسابی و اختیاری، دارای مولفه عاطفی، فراتر از اسلام، قابل زیادت و نقصان است. همچنین متعلقات ایمان نیز عبارتند از: غیب، خداوند، آخرت، وحی، کتب الهی، پیامبران، فرشتگان و آیات الهی. در برابر ایمان واقعی، مسأله ایمان پنداری در حوزه دین مطرح گردیده است که در تمام ادوار و اعصار به عنوان یک آفت معرفتی شناخته شده و باعث ایجاد بسیاری از مفاسد و رذایل اخلاقی و اجتماعی در میان اقوام و ملل گوناگون گردیده است. افراد مبتلا به ایمان‌پنداری، ضمن پذیرش ظاهری دعوت انبیای الهی، در باطن، مومن به آن نبوده‌اند، و به همین دلیل ضمن اطاعت نکردن از اوامر و نواهی پیامبران، در دین الهی ایشان نیز انحرافات غیر قابل جبرانی را موجب شده‌اند. به دلیل پیوند و ارتباط بین اعتقادات یک انسان و رفتارهایش، تقابل بین ایمان حقیقی و ایمان‌پنداری، و تاثیر آنها بر هم نمایان می شود. بررسی آیات و احادیث نشان داد که انسانی که دارای ایمان حقیقی و اعتقادات درست باشد، غالباً رفتارها و اعمال او نیز بر اساس درستى و پاکى خواهد بود، امّا اگر دچار ایمان پنداری باشد و بر خلاف تصور وهمی خودش، افکار و اعتقادات او بر اساس صحیحى نباشد، معلوم است که چنین مسأله‏اى به صورت اعمال و رفتار منفى در او نمود می‌یابد و طبیعتاً از چنین انسانى رفتارى زشت و ناشایست سر مى‏زند. به طور کلی می توان نتیجه گیری کرد که با وجود آنکه ایمان حقیقی و ایمان پنداری از امور درونی و قلبی هستند، اما تقابل ایمان و ایمان پنداری در رفتار و اعمال انسان نمود می یابد. به عبارت دیگر چه بسا انسان‌هایی که در عین اینکه به ظاهر عمل خالص خدایی انجام می دهند، امّا در رفتار و عمل خود چه بسا دچار ریا و تکبر و حسد و ... و یا یک نوع بندگی غیر خدایی می‌گردند و که خود نشان دهنده نفوذ شرک در درون انسان است.

جریان غلات آن چنان بعضی از پژوهشگران را تحت تاثیر قرار داده که خود دچار گزافه گویی درباره برخی از معارف و فضائل معصومان صلوات الله علیهم اجمعین شده اند. این مقاله درصدد نقد یکی از آثار ایشان با عنوان «تاثیر اندیشه های غالیان بر برخی از مفسران اثرگرای شیعی» است که در شماره پنجم پژوهش نامه قرآن و حدیث به قلم آقای بمانعلی دهقان منگابادی به چاپ رسیده است.

علمای علم کلام معمولا بحث پیرامون معرفت خدا را به عنوان «اثبات صانع» آغاز می کنند و با طرح مقدماتی، وجوب معرفت باری را مطرح می نمایند. اهل کلام شناخت و معرفت خدا را امری بدیهی و بی نیازی از اثبات نمی دانند و معتقدند این موضوع نیز همانند دیگر موضوعات مجهول و مشکوکی است که شناخت آن ها از طریق علم حصولی و تصور آن ها صورت می گیرد، ولی از آنجا که تصور خدا امری محال است، می گویند: معرفت خدا یعنی قطع به وجود خدا با تصور وجه او، نه تصور خودش. و این معرفت را معرفت «معرفت بالوجه» می نامند. این در حالی است که قرآن کریم و روایات معصومین علیهم السلام معرفت خدا را امری بدیهی و فطری می دانند که نیاز به تذکر و یادآوری انبیا و اولیای الهی دارد. در این مقاله تلاش بر این است که فطری بودن معرفت خدا با استفاده از آیات و روایات به اثبات رسیده و انبیا و اولیای الهی به عنوان مذکران این نعمت فراموش شده معرفی گردند.