آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

قرآن کریم در موارد بسیار، ضمن شرح تاریخ پیامبران و امت ها و قصه های پیشینیان، اموری مهم را که از عناصر جوهری قصه اند مسکوت می گذارد، همچون تاریخ و محل رویدادها و اوضاع طبیعی و اجتماعی و سیاسی که در پیدایش و شکل گیری وقایع مؤثرند. این مسکوت نهادن تنها به این دلیل است که قرآن در قصه های خویش، اسلوب نیکوی هنری را در قصه گویی حقیقی و فنی برگزیده است. یعنی قصه گو هر شیوه ممکن را بر می گزیند تا به هدف خود دست یابد. قصه گو پیام مطلوب را کاملاً جان می بخشد ، بی آن که در باز شناساندن درست از نادرست چندان اصرار ورزد یا از همة عناصر جوهری قصه همچون تاریخ و مکان و دیگر و صفهای حوادث یاد کند. به این ترتیب، رواست که قرآن در راه رسیدن به مقصد خویش، یعنی هدایت انسانها به سوی سعادت، قصه هایی را که میان مردم یا اهل کتاب در عصر پیامبر رواج داشته اند دستمایه سخن سازد، هر چند که خود، آن ها را صحیح نداند یا همة عناصر جوهری آن قصه ها در همان شکل رایج تبیین نشده باشد. این است عصارة دیدگاه دکتر خلف الله که از سوی مفسران دیگر مورد نقد واقع شده است.

خروج مسیحیان از اورشلیم و انتشار آنان در سرزمینهای مختلف از جمله مناطق عرب‌نشین بشارت مسیحیت را به همراه داشت . مسیحیان که کسوت فرهنگ یونان را برتن کرده بودند در مراکز تعلیم و تعلم یونانی - مسیحی تار و پود خود را رشد داده، چنان در یکدیگر آمیختند که نحله‌های فلسفی یونان زایندهء فرقه‌های اعتقادی مسیحی شد. ورود مسیحیت به شبه جزیره عربستان نوید تعاطی فرهنگی جدیدی برای اعراب بود. و عرب از طرق گوناگون مخصوصا تجارت به وام‌گیری زبانی از مسیحیان پرداخت و زبان و ادبیات عرب دیگر وضع‌پیشین خود را نداشت . قرآن در میان فرهنگهایی نازل شد که یکی از آنها فرهنگ مسیحیت بود. همهء فرهنگهای آن زمان در تاثیر و تاثر نسبت به یکدیگر بودند. فرهنگ عرب که حال فرهنگ فرهنگهای موجود در شبه جزیره بود ظرف نزول وحی قرار گرفت . از آنجایی که قرآن دین خاتم است ، بی‌شک مواجههء آن با فرهنگهای مختلف مواجهه‌ای مستمر خواهد بود و لذا بررسی مواجههء قرآن با فرهنگهای زمان نزولش اصول مواجههء آن با فرهنگهای عصرهای دیگر را به دست می‌دهد. فرهنگ مسیحیت یکی از فرهنگهای موجود در شبه جزیرهء عربستان هنگام نزول قرآن است . مهمترین نقاط اعتقادی مسیحیت تثلیث ، تصلیب ، فداء و کلمه بودن مسیح(ع) است که هر یک از دینها به نحوی ریشه در اعتقادات دینی و غیر دینی مردمان روزگاران پیشین دارد. از رهگذر بررسی این اعتقادات می‌توان به تشابه میان اینها با آن اعتقادات دیرینه نیز دست یافت . هر چند بررسی این مهم در عهدهء این مقال نیست اما آموزندهء این نکته است که ادیان الهی در سرزمین عریان از اندیشه‌های بشری نازل نشدند و شرط نزول خود را اذهان تهی نمی‌دانستند بلکه با در آغوش گیری آن اندیشه‌ها که نتیجه حجت باطنی آدمیان است به تصحیح و تکمیل آنان پرداختند. در کنار هم نهادن دو تصویر قرآن و انجیل در مسائل اعتقادی مذکور، به بازبینی میزان هم‌آوایی و همنشینی آنان مدد می‌رساند، و این امکان را فراهم می‌آورد تا در پرتو آن چشمی بر وحدت ادیان و چشمی نیز بر سیر استکمالی آن بگشاییم. بررسی مواجههء قرآن با فرهنگ مسیحیت نشان می‌دهد که برخورد قرآن با این فرهنگ برخوردی اصلاحی بوده است نه بنیان کن. نیز احکام قرآن در باب مسیحیت آمیزه‌ای از احکام ثابت و متغیر است و همین مطلب راه را برای ورود تفسیرهای نوین مسیحیان از عقاید محوریشان می‌گشاید.

پرسش از ”معنای زندگی“ یکی از مهم ترین مسائلی است که در طول تاریخ همواره مطرح بوده است، اما طرح آن و نحوه ی پاسخ گویی به آن در دوران جدید به صورت جدی تر مورد توجه قرار گرفته است. امروزه ضرورت پرداختن به این پرسش بیش از گذشته احساس می شود؛ چرا که قلمرو بی معنایی روز به روز در حال گسترش و نابودی پیکره های معنا در اطراف ماست. از طرفی دیگر نحوه ی درگیری ما با این پرسش مهم و تلاش هایی که برای پاسخ بدان انجام می دهیم، تعیین کننده ی مسیر اصلی زندگی و سرنوشت ماست؛ که این، ضرورت پرداختن به این موضوع را برجسته تر می سازد . در این نوشتار به بررسی دو تقریر اساسی از پرسش ”معنای زندگی“، یعنی ”هدف زندگی“ و ”ارزش زندگی“، در نگاه مولوی پرداخته شده است. مراد از ”هدف زندگی“، غایتی است که مولانا در زندگی به عنوان مقصد نهایی در نظر می گیرد و مراد از ”ارزش زندگی“، عامل یا عواملی است که به واسطه ی آن ها زندگی ارزش زیستن می یابد؛ و نهایتا ما را به مقصود غایی رهنمون می گرداند. مولوی به غایت مندی هر چیز در عالم معتقد است. برای او تئوری ”زیستن برای زیستن“ بی معنا است. بنابراین او وقتی با چشم آخِربین خود به مسیر زندگی می نگرد، مقصدی می بیند؛ مقصد نهایی مسیر زندگی وی ”عدم“ است. از طرف دیگر در نگاه مولوی آن چه به زندگی ارزش زیستن می بخشد، وسیله یا وسایلی است که ما را در جاده ی زندگی، به مقصد نهایی می رساند. عشق، مصاحبت بزرگان و فطام سه ارزشی هستند که زندگی را سزاوار زیستن می سازند. مولوی کمال عشق را نیست و عدم گردیدن در معشوق، کمال مصاحبت بزرگان را در باختن هستی خود در هستی آنان و کمال فطام را قطع تعلق از تعلقات مرحله ی کنونی وجود، جهت نیل به غایت زندگی(عدم) می داند.

از زمانی که ستون «عقل» در بر پا نگاه داشتن بنای دین ناتوان گشت، متالهان به جستجوی ستونی دیگر برخاستند و «ایمان» را یافتند. به زعم آنان، ضعف عقل نظری را با استمداد از عقل عملی جبران می توان کرد. پیش از این متألهانی چون توماس آکویناس، تزلزل عقل را در پاره ای از گزاره های دینی دریافته و راه را بر ورود عقل عملی گشوده بودند. و آنگاه از پس فرو ریختن حشمت عقل، متالهانی چون ویلیام جیمز و پاسکال، پای عقل عملی را به محوری ترین، گزاره های دینی، یعنی وجود خدا و جهان آخرت کشاندند و به مؤمنان نوید دادند که رنجوری عقل را چه باک، «اراده» هست. رأی این بزرگان نیز چونان آراء پیشینیان از تیغ نقد محفوظ نماند و متألهان و غیر متألهان هر یک به نحوی به جرح آن پرداختند. جی.ال. مکی پرسشهایی در برابر این رأی نهاد که پاسخ قطعی نیافت. طرح و شرح پرسشها و انتقادهای وی بر تئوریهای «ایمان» بر عهده این نوشتار است.

مسأله کمی و بینشی پذیرفتن ایمان یکی از مهم ترین مسائل قرآنی است که متألهان مسلمان به آن می پردازند. ایمان از مؤلفه های علم، التزام و عمل تشکیل می شود. پرسش مهم این است که آیا هر یه مؤلفه ها در معرض شدت و ضعف قرار دارند؟ از نظر طباطبایی، علم شدت و ضعف نمی پذیرد و بلکه التزام و آن گاه عمل است که کم و زیاد می شود. اما ابن تیمیه هر سه مؤلفه را در معرض تغییر می داند. هر یک از این مؤلفه ها متعلق به یکی از ساحت های وجود آدمی است: معرفت، روان و عمل؛ و به نظر می رسد ساحت روان، مهم ترین نقش را در مراتب ایمان ایفا می کند. این جستار می کوشد با تحلیل این سه مؤلفه به توصیف فرایند شدت و ضعف ایمان از دیدگاه دو متأله مذکور بپردازد.