آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

مسئله علیت یکی از مهم‌ترین مسائل فلسفی است که بدون فهم آن درک جهان هستی ممکن نیست. اساساً هر نوع بحث، سخن و تجربه‌ای مبتنی بر فهم علیت و پذیرش آن است. مسئله علیت از جهات مختلف موردتوجه قرارگرفته است. فیلسوفان جدید غرب مانند هیوم و کانت این موضوع را از نظرگاه معرفت‌شناسی و فیلسوفان مسلمان از حیث وجود شناسی موردبررسی قرار داده‌اند. این مقاله سعی بر آن دارد که، با نظر به علیّت تحلیلی، چیستی و کاربردهای آن را در فلسفۀ اسلامی و خصوصاً از دیدگاهابن سینا و ملاصدرا مورد توجه قرار دهد. در فرجام به این نتیجه رسیده است که سنخیت علت و معلول دو معنی حداقلی و حداکثری دارد. معنای حداقلی بر مبنای نظام‌های فلسفی قبل از حکمت متعالیه تبیین می‌شود اما معنای حداکثری با توجه به مبانی خاص حکمت متعالیه چون اصالت وجود و تشکیک وجود تبیین می‌گردد. با این تفکیک آشکار می‌شود بسیاری از مخالفت‌ها با قاعده سنخیت علت و معلول در حقیقت متوجه معنای حداکثری سنخیت است و معنای حداقلی پذیرفته بیشتر فیلسوفان است.

از موضوعات مهم در همة اديان و مکاتب، کمال و سعادت نهايي انسان و رهاورد آن است. در مسيحيت نيز ـ که يکي از اديان آسماني است ـ موضوع کمال نهايي انسان مطرح است. در اديان الهي، کمال انسان نزديک شدن به خداوند و اتحاد با اوست. اين نوشتار به کمال نهايي يک مؤمن مسيحي و رهاوردهاي اين کمال، از منظر کتاب مقدس و مفسران آن، به‌ويژه الهيات رسمي کليسا، پرداخته است. در مسيحيت، کمال و سعادت انسان ـ که «اتحاد با خدا و مسيح» است ـ بيشتر اعطايي و به‌واسطة فيض خدا و فدية مسيح است تا توسط خود شخص و اعمال او. برخي از رهاوردهاي دنيوي و اخروي کمال نهايي مسيحي، امور ذيل هستند: نورانيت؛ جانشيني مسيح و ولايت بر امور؛ دريافت روح‌القدس؛ و رؤيت سعيده. آگاهي از دستاوردهاي سالکان طريق الي الله در مسيحيت، و بدين‌ترتيب آشنايي با ديگر اديان الهي، ورود به گفت‌وگوي اديان، و نزديک ساختن اديان الهي در برابر جبهة الحاد، مدّ نظر اين نوشتار بوده است. اين پژوهش با رويکرد بيشتر الهياتي، نه عرفاني، به بررسي کمال نهايي در مسيحيت و رهاوردهاي آن پرداخته است.

این نوشتار به الاهیات اجتماعی، یعنی کاربست‌های عملی ایمان مسیحی،‌ به منظور ترویج و تثبیت حضور اجتماعی دین می‌پردازد. الاهیات اجتماعی مسیحی در اثر مشکلات ناشی از مدرنیته و صنعتی شدن جوامع مسیحی، نظیر فقر گسترده، بیکاری، بی‌عدالتی، اعتیاد، تبعیض نژادی، استثمار و... و هم‌زمان با گسترش علوم اجتماعی و جامعه‌گرایی در قرن نوزدهم، به وجود آمد. الاهیات اجتماعی صریح کلیسای کاتولیک از 1891م توسط بیانیه پاپی امور جدیدِ لئوی سیزدهم، شکل و اقتدار یافت و تا امروز در تعداد قابل توجهی از بیانیه‌های پاپی، سندهای شورایی و بیانات کلیسایی و نامه‌های رسولی برای کنفراس‌های اسقفی دنبال شده است. عمده‌ترین مسائل مطرح در این بیانیه‌ها و سندها، عدالت اجتماعی، منزلت کار و کارگر، مالکیت خصوصی، جهانی‌سازی و توسعه، جنگ و صلح و محیط زیست است. تلاش‌هایی، هرچند ناموفق، نیز در قالب جنبش‌های دموکراتیک، نهضت‌های کارگری ـ کشیشی، شوراهای اسقفی و نهضت‌های تبشیری در جهت تحقق عملی این بیانیه‌ها صورت گرفته است.

در باب امکان سخن گفتن از امر متعال یا خداوند به زبان عادی بشری، با دو گونه الهیات مواجهیم: الهیات ایجابی و الهیات سلبی. پیروان الهیات ایجابی بر این باورند که دربارة اوصاف و افعال خداوند، با همین زبان بشری سخن می گوییم. طرف داران الهیات سلبی معتقدند که تنها به شیوة سلبی می توان دربارة افعال و صفات خداوند سخن گفت؛ اینکه خداوند چه چیزی نیست؛ نه اینکه چه چیزی است. الهیات سلبی، در طول تاریخ اندیشه، از پیروان بسیاری برخوردار بوده و از یونان باستان تا امروز تداوم داشته است.این نوشتار به سیر تاریخی الهیات سلبی پرداخته و در ادامه به نقد و بررسی دیدگاه ها در این زمینه خواهد پرداخت. هدف این نوشتار، ارائة راه اعتدال میان ایجاب محض و غلتیدن در ورطة شرک و تشبیه، سلب محض، تعطیل عقل از شناخت خداوند، و لاادری گری است.

سعادت و کمال انسان در ادیان ابراهیمی تقرب به خدای متعال است. از موضوعات مهم در این مقوله، مبانی تقرب به خداوند است. پرسش مهم در اینجا این است: «در اسلام و مسیحیت، قرب به خدا مبتنی بر چه مبانی الهیاتی و انسان‌شناختی است؟» آنچه می‌توان تحت عنوان مبانی الهیاتی قرب به خدا در این دو آیین مطرح کرد به دو گروه از مبانی خاصّ و مبانی عام تقسیم می‌‌شوند. مبانی عام الهیاتی قرب به خدا در این دو دین عبارت‌اند از: خدای شخصی، خدای متعال و خدای در دسترس و خدای پیش‌قدم در ایجاد رابطه با انسان. مبانی الهیاتی خاصّ مسیحیت در تقرب به خداوند ـ که ناشی از خداشناسی مسیحی مبتنی بر نوشته‌های پولس و یوحنا در عهد جدید است ـ عبارت‌اند از: مکاشفه، فیض، کلمه یا مسیح. ما این بحث را به‌منظور تبیین جایگاه ویژه و مهم مبانی قرب به خدا با رویکرد کتاب ‌مقدسی و با روش کلامی ـ تفسیری مورد بررسی قرار داده‌ایم.

یکی از واژگان کلیدی در عرفان، «ذکر» و به یاد خدا بودن در همه اوقات و همه اعمال است. ابن عربی مطابق این معنا، ذکر را به «همراه مذکور بودن» تعریف میکند. استفاده از واژه ذکر بیانگر رابطه دوسویه خدا و انسان است. به نظر ابن عربی، ذکر با نبوت پیوند دارد؛ زیرا این وظیفه پیامبران است که خدا را به یاد مردمان بیاورند. به عبارت دیگر، آنان «مذکّر» خدا از جانب خدا هستند. لازمه به یاد خدا بودن این است که یگانگی و حقیقت مطلق و بینهایتش را محور اندیشه، گفتار و کردار قرار دهیم. این، همان «پرستش» و «بندگی» حقیقی (واکنش شایسته به توحید و نبوت و عصاره عملی ذکر از منظر قرآن و سنت) است که برترین کمال انسان به شمار میرود. به بیان دیگر، ذکر خدا مستلزم اعمال، حالات و معرفت است. این معرفت معرفتی نظری نیست، بلکه معرفتی ذوقی و شهود حقیقی حضور مطلق خداست.

سعادت و کمال در اديان ابراهيمي، تقرب به خداي متعال است. اين تقرب را مي­توان از ابعاد گوناگون, نظير جايگاه آن در دين, تأثير آن در زندگي دنيوي و اخروي, راه­هاي تقرب به خدا و ... مورد بررسي قرار داد. اما يکي از موضوعات مهم، مباني و زيرساخت‌هاي اين قرب است. در اسلام و مسيحيت، قرب به خدا مبتني بر يکسري مباني الهياتي و انسان‌شناختي است. اين دو دين در برخي از مباني انسان‌شناختي قرب به خدا، نظير انسان طرف عهد با خدا، انسان در مسير شدن، انسان طالب کمال مطلق بودن و خليفة خدا و مسيح بودن انسان مشترک هستند. هرچند، با توجه به تفاوت بنيادين الهيات و انسان‌شناسي اسلام و مسيحيتِ مبتني بر نوشته‌هاي پولس، برخي از مباني تقرب به خداوند نيز در اين دو سنت متفاوت و مختص به يک دين است. در اسلام اين مباني اختصاصي عبارتند از: حامل امانت الهي بودن انسان، پاک­سرشتي انسان و توانايي او براي نيل به کمال. و در مسيحيت عبارتند از: آلوده­سرشتي انسان و ناتواني او براي نجات و قرب, جز با فيض خدا و فدية مسيح.

از موضوعات مهم در تقاطع مابعدالطبیعه، فلسفة اخلاق، فلسفة زیست شناسی، فلسفة دین و روان شناسی، معنای زندگی است. هرچند این موضوع با این عنوان موضوعی جدید است و پیشینة آن به دوران پس از مدرنیته و تهی شدن زندگی انسان مدرن از معنا بازمی گردد، اما در ادیان توحیدی سابقه ای طولانی دارد و به بحث مهم هدف داری آفرینش جهان و انسان و ارزش مند بودن زندگی انسان و نظام احسنِ حاکم بر آفرینش مرتبط است. واژة «معنادار» در بحث از معنای زندگی کلمه ای «کانونی» و جامع ابعاد بینشی، گرایشی و کنشی است. این ابعاد در هم تنیده هستند و بین شان رابطة متقابل برقرار است. معناداری یا بی معنایی زندگی وابسته به این ابعاد است. هر یک از ابعاد معنای زندگی دارای آثار فراوان مشهود و نامشهود، در درجات و مراتب متفاوت است. برخی از شاخصه های بینشی، گرایشی و کنشی زندگی معنادار به شرح ذیل است: داشتن جهان بینی صحیح، تبیین درست شرور و سختی ها، امید، خودباوری، خوش بینی، تعهد و احساس مسئولیت و آرامش و اطمینان.