آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

دربارۀ متعالی بودن یا حلولی بودن «برهمن» اوپانیشادها ، تفسیرهای متفاوتی ارائه شده است. طیفی بر این باور هستند که اوپانیشادها به نوعی بازگشت از جهان به درون آدمی است و گذر از آرای مشرکانه به آرای وحدت­گرایانه در هند است. در مقابل، گروهی از همه خدایی و حلول برهمن در اوپانیشادها سخن می­گویند. همچنین، «برهمن» به روایت اوپانیشادها گاهی به اوصاف پدیده­های این جهانی متصف می­شود و زمانی متعالی از هر اسم و وصف و شناختی معرفی می­شود. پرسش نگارنده این است: پارادوکس تعالی و انکار تعالی برهمن را چگونه می­توان تبیین کرد؟ نتایج این پژوهش عبارت است از: یکم. در اوپانیشادها ما با تعالی صرف برهمن روبرو نیستیم و مدام تعالی برهمن اثبات و انکار می­شود. این پدیدةبظاهرتناقض­آمیز در اوپانیشادها را می­توان با تفکیک دو مقام ذات و فعل یا تفکیک دو ساحت باطن و ظاهر برهمن برطرف کرد؛ دوم. برهمن در مقام ذات برخوردار از همة گونه­های تعالی بجز تعالی وجودی است و در همین برهمن در مقام فعل، همة گونه­های تعالی نفی می­شود و آنچه اثبات می­شود حضور است نه حلول؛ سوم. نام­ها و ویژگی­های شایع و رایجی را که میان ما مرسوم است نمی­توان بر برهمن اطلاق کرد چون برهمن نامتناهی است و نام­ها و ویژگی­های رایج، تعین­بخش و محدود کننده است و قاعدتاً برهمن باید رها و متعالی از این امور تقیدبخش باشد.

با توجه به اینکه مسئولیت پذیری در تمام ابعاد مختلف زندگی تأثیر بسزایی داشته و نگاه اندیشمندان و فلاسفه را نیز همواره در تمام ادوار زندگی به خود معطوف داشته است. نگاه پدیدارشناسانه به مسألة مسئولیت پذیری به ما کمک میکند تا با تاریکسازی و بداهتزدایی از مسئولیت پذیری به چهرة جدیدی از مسأله و لوازم متفاوتی از آن دست یابیم و جهانی که در آن، مسئولیت پذیری شکل میگیرد ترسیم شود. پژوهش حاضر با روش توصیفی و تحلیلی انجام شده است و به دنبال پاسخ به این پرسش است که «مؤلفه های پسینی جهان مسئولیت پذیری در نهج البلاغه چیست؟» دستاوردهای این پژوهش عبارت است از: مسئولیت پذیری محفوف به دو نحوه وجود است؛ 1. وجود مؤلفه های پیشینی که پیش از مسئولیت پذیری و فارغ از آن حضور دارند همانند: خدا، سلامت روح، انسان کامل به مثابة الگو، و وحی؛ 2 وجود مؤلفه های پسینی که پس از مسئولیت پذیری و برآمده از آن هستند همانند وجود اصیل آدمی، آرامش وجودی، شادی وجودی، و تعامل وجودی. مسئولیت پذیری نه فضیلتی در ردیف فضایل و کمالات، بلکه کانون شکلگیری کمالات و فضایل دیگر است و ما برای دین‌ورزی اصیل، سخت به مسئولیت پذیری نیاز داریم.

در حکمت سینوی، عمل برپایة مؤلفه­ هایی همچون قوة مُدرِکه و محرکه استوار است و گوناگونی قوای ادراکی و مهم­تر از آن، کارکرد سه ­گانة قوة متخیله (ترکیب، تفصیل و محاکات) و اثرپذیری عمل از مزاج، ملکه و شاکله، چهره متفاوتی از فرایند صدور عمل را عرضه می­ کند. پرسش اصلی پژوهش حاضر این است که براساس تحلیل فراشناختی عمل و ظرفیت­ های درونی حکمت سینوی، چند فرایند از صدور عمل می ­توان به ­دست داد. نتایج این پژوهش بدین شرح ­اند: برخلاف گزارش­هایی که از حکمت سینوی درباره صدور عمل به ­دست داده شده است، می­ توان گفت ما نه با یک فرایند ساده، بلکه با فرایندهای گوناگون صدور عمل روبه ­رو هستیم و دست ­کم، چهارده فرایند صدور عمل را می ­توان از آثار ابن‏ سینا استنباط کرد. برخلاف برخی گزارش­ها ابن‏ سینا در مواضع متعدد، دربارۀ محاکات قوه متخیله سخن گفته است. صور و معانی گاهی به ­صورت اولیه و پیش­از ترکیب و تفصیل، منشأ صدور عمل می­ شوند، گاهی پس­ از ترکیب و تفصیل به عمل می ­انجامند و گاه محاکاتی از صورت و معنا منشأ صدور فعل می ­شود. چهار گونه کنترل بر عمل به معاونت قوای متخیله و مفکره وجود دارد: کنترل ارادی پایه، کنترل ارادی فوری غیرپایه، کنترل ارادی بلندمدت و کنترل ارادی غیرمستقیم. شایان ذکر است که تاکنون، پژوهشی درحوزۀ ارائۀ چهارده فرایند از صدور عمل و صور چهارگانة کنترل عمل صورت نگرفته است.

به نظر یالوم، زندگی ذاتاً بی‌معناست و ما باید معنای زندگی را جعل کنیم نه کشف. پس زندگی معنادار از نظر او، منوط به رعایت یکسری اصول اخلاقی- روانشناختی‌ای است که خود بشر آنها را ابداع کرده است. این اصول اخلاقی- روانشناختی‌ مبتنی بر مؤلفه­های مابعدالطبیعی است. پرسش پایه این جستار به این قرار است: مؤلفه­های مابعدالطبیعی معنای زندگی به روایت اروین یالوم چیست؟ دستاوردهای پژوهش حاضر عبارت است از: 1. از نظر یالوم معنای زندگی در ارتباط با سه مؤلفه ارزش، دلواپسی­های غایی، و فرهنگ است؛2. جهان عاری از خدا، جهان عاری از معنا، و زندگی معنادار بدون حضور ماورای طبیعت از مهم­ترین مؤلفه­های هستی­شناختی معنای زندگی به روایت یالوم و مسئولیت، عشق، موقعیت مرزی (تجربیات مرزی)، احساس گناه، مرگ، آرزو و عواطف، ترس و اضطراب، و تنهایی از مهم­ترین مؤلفه­های انسان­شناختی معنای زندگی از نظر یالوم است.پس بر این اساس می‌توان گفت: یالوم، زندگی را بدون حضور خدا و ماورای طبیعت که از مؤلفه‌های مابعدالطبیعی و هستی‌شناختی معناداری زندگی نزد اوست، معنادار می‌داند. زیرا او، حقیقتاً اعتقاد به خدا و همچنین ماورای طبیعت را از شروط اصلی و ضروریِ اخلاقی- انسانی زیستن زندگی بشر نمی‌داند که بخواهد زندگی را با توجه به این دو مقوله، معنادار لحاظ کند.

در پژوهش حاضر تلاش شده تا به مسئله‌ی چگونگی سیر آیت شناسی در سه مکتب فلسفه اسلامی در مقایسه با قرآن؟ پرداخته شود از این رو آیت از دو زاویه هستی شناختی و معرفت شناختی مورد بررسی قرار گرفته است. ردپای این اصطلاح را در فلسفه اسلامی در قالب مباحث علت و معلول می توان جست و جو نمود به گونه ای که سیر تطور مباحث علت و معلول در این مکاتب و نگرشی که نسبت به رابطه علت و معلول وجود دارد نشان‌گر نوع نگرش، نسبت به هستی به عنوان آیت و علت هستی بخش است. در نظام هستی شناختی ابن سینا گرچه ممکنات در ایجاد خویش نیازمند واجب الوجود هستند اما حقیقت وجودی آن‌ها آیت الهی نیست؛ در فلسفه اشراق که مبتنی بر نور و اشراق است، رابطه علت و معلول، رابطه‌ای اشراقی است و می‌توان گفت هستی در این نظام در جایگاه آیت است، همچنین در معرفت برخاسته از این مکتب اشیاء آیات حق هستند؛ در فلسفه ملاصدرا آیت الهی بودن اشیاء چه در حوزه هستی شناختی و چه در حوزه معرفت شناختی به نحو چشمگیری نمود بیشتری می‌یابد به گونه‌ای که بر اساس الگوی وحدت شخصی وجود، اشیاء پیش از آن که حکایت گر وجود خویش باشند، نشانگر وجود علت هستی بخش و وجود الهی هستند. در قرآن نیز آیت در پنج حوزه کاربرد دارد و به معنای نشانه و علامت الهی ثابت در ذات و هویت پدیده‌ها است که فرد دین‌دار می‌تواند آن را رویت کند.

مسألۀ اسماء و صفات حق تعالی و کیفیت آن به ویژه علم الهی همواره مورد اختلاف بین متکلمان و حکماء بوده است. مهمترین و عمده ترین اقوال در این باب دو قول است: قول اول زیادت صفات بر ذات، و در قول دوم عینیت صفات با ذات حقمطرح است. قاضی سعید قمی که از شاگردان برجسته ملا رجب علی تبریزی و تحت تأثیر مواضع فکری فلسفی او بوده از جمله کسانی است که مخالف خود را با صدرالمتألّهین اعلام نموده است. وی در کتاب مهم خود، شرح توحید صدوق، قول عینیت صفات با ذات وقول به زیادت را مورد اشکال قرار دادهو قائلان آن را گمراه شمردهو معتقد است که علم الهی در حقیقت بهسلب نقیض و اثبات مثمرات یا اعطای علم الهی به مخلوق برمی گردد و اینگونه نیست که خداوند متّصف به اوصاف ایجابی گردد؛ وی ریشه سخنش رامستند به روایات و اخبار معصومین (علیهم السلام) می داند. و وجود و سایر صفات کمالی را میان واجب و ممکن مشترک لفظی می داند و در مورد صفات اضافی، اضافه را نیز انکار کرده است و حق تعالی را از اضافه به غیر منزّه و مبرّا می داند. مسألۀ مهم تر از آن، تبیین نحوۀ تعلق علم خداوند در دو برهۀ قبل از ایجاد و پس از ایجاد است. همچنین پرداختن به بحث علم بلا معلوم که در روایات معصومین علیهم السلام بدان اشاره رفته از مباحث مهم در آموزه های قاضی سعید قمی است او معتقد به علم الهی بدون اضافه است ودر این زمینه استدلالهایی آورده و روایات موید آن را نیز مطرح نموده که بخشی از تلاش نویسنده در این رساله معطوف به واکاوی آنهاست.کلمات کلیدی: علم؛ عینیت؛ تباین؛ معلوم؛ قاضی سعید.