آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

افراط گرایی فراتر از حد است و در اصطلاح فراتر از حد در مورد ائمه علیهم السلام است . اولین حادثه ای که از غلو می دانیم ، اتفاقی است که در زمان حضرت نوح علیه السلام و سپس در زمان بنی اسرائیل با عزیر و مسیحیان با حضرت عیسی علیه السلام بر پیامبر ما و او گذشت . اهل بیت علیهم السلام در اسلام رسول خدا صلی الله علیه و آله از افراط و تفریط برحذر داشت و امیرالمؤمنین علیه السلام نیز چنین بود و در زمان او افراط و تفریط ظاهر شد . از این رو ، افراط در هر عصری ظاهر می شد تا اینکه موضوع به زمان امام صادق علیه السلام رسید ، جایی که افراط گرایی بیش از هر زمان دیگری رشد و گسترش یافت . ملاک غلو گفتن چیزی در مورد ائمه است که خودشان نگفته اند و آنها را از بندگی خدای متعال دور می کنند . روح جنبش افراطی این بود که به دنبال رهبری در این جهان باشد و بسیاری از آنچه تندروها می گفتند با هدف آسیب رساندن به جهان بود و ایده بابیسم در روح سخنان او و جود داشت ، حتی اگر می کرد . آن را بیان نکن عقاید تندروها اعتقاد به ربوبیت امام و اعتقاد به نبوت او در آغاز امرشان است و سپس به اعتقاد به ربوبیت او روی می آورند و اینکه او مستقل از خداوند متعال غیب می داند . و مدعی انتقال ارواح و پاپ می شوند و مردم را به خود جذب می کرد و قتی حرام ها را بر آنها حلال می کرد و و اجبات را از آنها برمی داشت و به شناخت امام و شناخت دشمن او راضی می شد و می گفت: اطاعت را مرد انجام می دهد و او امام است و تمام کارهای زشت را مرد انجام می دهد و او دشمن امام است . اعمالشان بر اساس حلال و تکذیب و اجبات بود ، در ابتدا نماز مغرب را به تأخیر می انداختند تا ستارگان به هم برخورد کنند و بعد تصمیم گرفتند در حج تلبیه بخوانند تا امام را به جا آورند . این تطبیق اعتقاد آنها به خدا بود و ابوالخطاب برای اینکه آنها را به سوی خود جذب کند ، بسیار با ابلهان می نشست . امام صادق (علیه السلام) در مبارزه با آنها به روش های عام و خاص تکیه می کرد و ما روش های عام را می شناسیم که همانا انذار از آنها و افشای دروغ هایشان است ، از ترسی که و ارد شده بود به مردم می گفت و غالباً آنها را لعن و نفرین می کرد ، و این مانند موضع رسمی در مورد آنهاست که امام نگران این بود که به خاطر آنها نبرد با افراط گرایان ، که همان سهل انگاری است به مردم فضیلت داد و به افراطیون دستور داد که توبه کنند و چون کاری از آنها کار نکرد دستور کشتن برخی از آنان را داد . در مبارزه با عقاید و اعمال آنان بر روشهای کلی تکیه می کرد و عقاید آنان را نیز انکار می کرد و چگونگی تحریف آیات و تحریف احادیث خود را بیان می کرد و چگونگی تحریف معانی صحیح و روشن شدن آن معانی را بیان می کرد . چگونه با تندروها مخالفت می کردند و برخی از شیعیان امین را برای مراجعه به آنها منصوب می کرد و در برابر تندروها مواضعی داشتند . امام صادق (علیه السلام) در پاسخ به آنچه که او فرستاده بود ، نامه ای برای مفضل فرستاد و در نامه خود از سخنان تندروها به آنها حمله کرد و انحراف آنها و چگونگی تحریف آنها را توضیح داد معانی احادیث او را نشان داد و نشان داد که چگونه افراطیون در گمراهی هستند و چگونه افکار صحیح را می شناسیم .

پژوهش حاضر با هدف تحلیل سیاسی امام جعفر صادق علیه‌السلام، مضامین سیاسی در نامه‌های منسوب به ایشان می‌پردازد. این نامه‌ها در بستر تاریخی خلافت اموی و آغاز خلافت عباسی تدوین شده‌اند و واجد محتوایی راهبردی در تبیین مضامین سیاسی شیعه هستند. پژوهش با روش توصیفی‌‌- تحلیلی و رویکرد تاریخی انجام گرفته و دوازده محور کلیدی در مضامین سیاسی این نامه‌ها شناسایی و تحلیل شده است: امامت، وصایت و ولایت، مشروعیت حکومت، و عدالت. امام صادق علیه‌السلام امامت را عنصر بنیادین سیاسی معرفی می‌فرمایند که بر پایه علم لدنی، عصمت و نص الهی استوار است. وصایت و ولایت در گفتمان ایشان، تداوم رسالت نبوی تلقی شده و در برابر خلافت‌های مبتنی بر زور و غصب، همچون خلافت اموی و عباسی، به‌عنوان بدیلی الهی مطرح می‌شوند. از منظر امام، هرگونه حاکمیت سیاسی فاقد اتصال به امامت الهی، نامشروع و مردود است. امر به معروف و نهی از منکر در نامه‌ها صرفاً جنبه فردی و اخلاقی ندارند، بلکه به مثابه مکانیزم نظارت عمومی و ابزار اصلاح ساختار قدرت در چارچوب مقاومت سیاسی تبیین شده‌اند. همچنین مفاهیم جهاد و اطاعت از اهل حق، به صورت چند بعدی و با تأکید بر جهاد علمی در شرایط خاص نظامی، بازنمایی شده‌اند. اطاعت از اهل حق، شرط لازم تحقق جامعه توحیدی معرفی می‌شود. ظلم، اهل باطل و عدالت، در منظومه مضامین سیاسی امام، مفاهیمی کلیدی‌اند که چارچوب مرزهای حق و باطل را ترسیم می‌کنند. یافته‌های این پژوهش این هست که این نامه‌ها مضامین سیاسی الهی‌اند که ظرفیت بازخوانی نظریه حکمرانی دینی در عصر معاصر را دارا می‌باشند.

امام جعفر صادق ع به عنوان یکی از برجسته ترین شخصیت های تاریخ اسلام و ششمین امام شیعه نقش بی بدیلی در گسترش معارف اسلامی و تربیت شاگردان برجسته ایفا نمودند. با این حال پس از شهادت ایشان، خاندان علوی شاهد انشعاباتی بود که منجر به پیدایش فرقه های مختلف شیعه و تاثیرات ژرفی بر تاریخ تشیع شد، این انشعاب، پدیده‌ای پیچیده و چندلایه است که ریشه در عوامل تاریخی، سیاسی، اعتقادی و اجتماعی دارد. از جمله عوامل اجتماعی و سیاسی و اعتقادی، تنوع و تعصبات قومی و مذهبی، رقابت میان رهبران شیعه و خلفای اموی و عباسی ، اختلاف در دیدگاه های کلامی، اختلاف در تفسیرهای متفاوت از آموزه های اسلامی و به دنبال آن تشکیل فرقه هایی مانند زیدیه، کیسانیه، که با قیام علیه امویان؛ فصل جدیدی در تاریخ شیعه گشوده شد.یا فرقه هایی مانند اسماعیلیه، واقفیه و امامیه ، با توجه به شرایط تاریخی و اجتماعی زمان خود، راهی متفاوت را در پیش گرفتند. این رویداد نه تنها مسیر امامت و رهبری شیعه را تحت الشعاع قرار داده بلکه تا امروز نیز بر جوامع شیعی تاثیرگذار بوده است. در میان عوامل متعددی که به انشعاب علویان پس از شهادت امام صادق منجر شده اختلافات درون خاندانی از اهمیت ویژه ای برخوردار است که این اختلافات نه تنها به پراکندگی شیعیان بلکه باعث تضعیف قدرت و نفوذ آنها در برابر دشمنانشان نیز شد از جمله این عوامل، اختلاف در مساله امامت، اختلاف در مسائل فقهی و کلامی، رقابت بر سر قدرت و ثروت برخی از فرزندان و نوادگان خاص علوی که به دنبال کسب قدرت از طریق امامت بودند، اختلاف در مورد جانشینی امام صادق ع که برخی به موروثی بودن آن اعتقاد داشته و برخی به لیاقت و شایستگی افراد تاکید داشتند. علل انشعاب شیعه، موضوعی است که در پژوهش های پیشین از زوایای مختلفی مورد بررسی قرار گرفته است با این حال این پژوهش به واکاوی ریشه ها و عوامل انشعاب در میان علویان بعد از شهادت امام صادق ع می پردازد و در این میان نقش کلیدی به اختلافات درون خاندانی که غالباً نادیده انگاشته شده را مورد بررسی قرار می دهد. درک عمیق این رویدادها به روشن شدن ابعاد مختلف تاریخ اسلام و تشیع کمک شایانی خواهد کرد. پس به سوالاتی از قبیل ابعاد پنهان و ناگفته این انشعاب، پیامدهای ناشی از آن، و این که اختلافات درون خاندانی چه سهم در این انشعاب را داشتند، پاسخ خواهد داد.

عرفان اسلامی با تأکید بر تربیت درونی و تهذیب نفس، یکی از غنی‌ترین نظام‌های تربیتی در سنت فکری و معنوی ایران است. در میان متون عرفانی، مصباح‌الشریعه (منسوب به امام صادق علیه‌السلام) و مصباح‌الهدایه (اثر عزالدین کاشانی) از جایگاهی ویژه برخوردارند؛ زیرا هر دو، با ترکیب آموزه‌های شریعت، طریقت و حقیقت، الگویی منسجم برای پرورش انسان اخلاقی و کامل ارائه می‌دهند. پژوهش حاضر با هدف تبیین الگوی تربیت عرفانی در این دو اثر و بررسی نقش آن در بهبود روابط انسانی انجام می‌شود. این تحقیق بر پایه‌ی رویکردی کیفی، تحلیلی و تطبیقی است و ده مؤلفه‌ی اصلی تربیت عرفانی شامل صدق، صبر، رضا، شکر، حسن خلق، عفو و احسان، حلم، تواضع، قناعت و توکل را در دو کتاب مورد تحلیل قرار می‌دهد. انتظار می‌رود نتایج پژوهش نشان دهد که این مؤلفه‌ها نه تنها در تهذیب فردی سالک مؤثرند، بلکه با ایجاد صفاتی چون صداقت، مدارا، گذشت و عدالت، موجب استحکام روابط انسانی و بهبود تعاملات اجتماعی نیز می‌شوند. نوآوری این پژوهش در تحلیل تطبیقی دو متن بنیادین و ارائه‌ی الگویی تربیتی-اجتماعی از عرفان اسلامی است که می‌تواند در بازسازی اخلاق و معنویت در زندگی معاصر کارآمد باشد.

در مورد این کتاب لازم است بدانید که مولفین محترم کلیه روایات، آداب و پاسخ هایی که از ناحیه امام جعفر صادق علیه السلام صادر شده اند را جمع آوری نموده اند. (مثلا؛ آداب سفر، آزردن پدر و مادر، آماج دشمنان خداوند، آیا خوردن روغن مخلوط با گوشت خوب است؟ آیا گناهان کبیره استثناء هم دارند؟ آیا باز پس گرفتن صدقه خوب است؟ آیا پیامبر منافقین را می‌شناخت؟ آیا جایز است انسان خود را تعریف کند؟ آیا آرزو مرگ کردن خوب است؟ آیا ابلیس در آسمان مسؤولیتی داشت؟ آیا استفاده از پرده‌های عکس دار جایز است؟ آیا نامگذاری فرزندان طبق نامهای ائمه مفید است؟ آیا امام حسن علیه السلام با پای پیاده به حج رفتند؟ آیا بعضی از ائمه از بعضی دیگر برتر هستند؟ آیه «کسانی که ایمان آوردند» درباره چه کسانی است؟