آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: دوره پس از پایان جنگ جهانی دوم به‌طور غم‌انگیز درون‌نگر بوده است – نه حداقل به دلیل درد ارزیابی مجدد نگرش مسیحیت به یهودیت. مواد اولیه مسیحیت اغلب برای ارزیابی نقش آنها در نگرش منفی طولانی مدت مسیحیان به یهودیان مورد بررسی قرار گرفته است. انگیزه نگرش گاه خشن کلیسای اولیه تا حدی الاهیاتی بود - نیاز داشت که خود را در برابر پدر و مادرش تعریف کند - و تا حدی جامعه شناختی - باید خطی را که گروه نوپای مؤمنان مسیحی را از گروهی که بیشتر با آن ها بود تقسیم می کرد، مشخص می کرد. به احتمال زیاد گیج می شود این مجموعه از مطالعات بر زمینه و تاریخ مسیحیت اولیه در بازنگری بسیاری از عبارات کلاسیکی که به توسعه ضدیهودیت در مسیحیت کمک کرده است، تأکید می کند. این جلد با مقاله ای آغاز می شود که به وضوح وضعیت مسئله ضدیهودیت را در مسیحیت اولیه ترسیم می کند. سپس مباحث مربوط به قسمت های خاص در نوشته های پولس و همچنین اناجیل را دنبال کنید.

اين مقاله به بررسي تحليلي و انتقادي انسان شناسي پولس مي پردازد. درك الهيات پولس، در گرو درك انسان شناسي اوست. قلب الهيات او تأثير مكاشفه و فيض خدا در انسان است. پولس وجود انسان را داراي ساحتي سه گانه جسم، نفس و روح مي داند كه هر ساحت، خود دو جزء دارد: 1. بدن و تن، 2. عقل يا ذهن و قلب 3. روح و نفس. انسان دو شيوة زيست دارد: در موافقت با خدا و در موافقت با دوره پيش از مسيح. ديدگاه او درباره انسان عبارت از: توضيح ذات او در سه وضع آفرينش، هبوط و نجات است. در باب وضع آفرينش بايد گفت: انسان به صورت خدا و براي ارتباط با خدا آفريده شد. آدم قبل از هبوط، با اراده آزاد خود مرتكب گناه شد و وضعيتي نامطلوب يافت. گناه او به فرزندانش انتقال يافت. نتيجه گناه مرگ شد. اراده انسان متمايل به گناه است. انجام عمل نيك و نجات، تنها با فيض خدا ممكن است. نجات هديه رايگان خداوند است كه به وسيله فيض و از طريق ايمان حاصل مي شود.

پولس تأثيرگذارترين شخص پس از حضرت عيسي مسيح در تنسيق و تکميل مسيحيت است، به‌گونه‌اي‌كه مي‌توان الهيات مسيحي را «الهيات پولسي» دانست. نامه‌هاي پولس، که تنها ميراث مکتوب او به‌شمار مي‌رود، دربردارندة انسان‌شناسي خاصي است که بر اساس آن، به چيستي سرشت انسان پاسخ داده شده است. در اين مقاله، با مراجعة مستقيم به نامه‌هاي پولس و به‌ويژه رسالة «روميان»، مؤلفه‌هاي اصلي انسان‌شناسي او استخراج شده است. بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش، حيات انسان به سه مرحلة ابتدايي، قبل از صليب، و بعد از صليب تقسيم مي‌شود. انسان ابتدايي به واسطة اتفاقات باغ عدن و گناه آدم و حوا، دچار مرگ و تمايل به گناه شد؛ اما با مرگ فديه‌وار عيسي و به صليب کشيده شدن او، انسان‌ها عدالت و تقدس خود را بازيافته، اين مكان را پيدا كردند كه با ايمان به مسيح، به پاکي اولية خود بازگردند.

از جمله اقسام انسان شناسي، انسان شناسي ديني است كه با تكيه بر متون مقدس اديان، به بررسي ابعاد و سرشت انساني مي پردازد. با توجه به تأثيرپذيري انكار ناپذير مسيحيت از آموزه هاي پولس، اين مقاله تلاش دارد با مراجعه مستقيم به نامه هاي پولس در عهد جديد و همچنين با توجه به شواهد تاريخي، ديدگاه او درباره چندگانگي ساحت وجودي انسان را واكاوي نمايد. بر اساس نتايج اين تحقيق، مي توان گفت: پولس به غير از جسم، ساحت ديگري نيز براي انسان قائل است كه بر خلاف جسم، مانا و ماندگار است و داراي آثار مختلف و متنوعي است. همچنين با اينكه پولس در بعضي عبارات خود بين نفس و روح تفكيك قائل شده است، اما ساير نوشته هاي وي، تمايز جوهري ميان اين دو را تأييد نمي كند. اين اسامي مختلف، صرفاً به كاربردهاي مختلف ساحت غيرجسماني اشاره دارند و دليلي بر مجزا بودن آنها در دست نيست.

پولس كه بايد شاكلة مسيحيت كنوني را ساخته و پرداختة انديشه‌هاي او دانست، در راستاي رسالت شباني و تكليفي كه براي رساندن پيام انجيل بر خود واجب مي‌دانست، نامه‌هايي را با اين مضمون به افراد و گروه‌هاي مختلف نوشت كه نجات، نه از راه عمل به شريعت، بلكه فقط از راه ايمان به دست مي‌آيد. او نام گفتمان خود را «شريعت ايمان» نهاد و آن را شريعت حضرت عيسي عليه السلام معرفي کرد. اکنون با انكار شريعت و انحصار حصول نجات در ايمان، آيا فرقي ميان انجام عمل نيك يا بد وجود خواهد داشت يا خير؟! اين مقاله با هدف يافتن پاسخ اين پرسش، با روش توصيفي‌تحليلي به مطالعة دوبارة نامه‌هاي پولس پرداخته و به اين نتيجه رسيده است که پولس درصدد است با گفتمان نه‌چندان منسجم خود، از راه اخلاق، مسيحيان را از ارتکاب عمل زشت بازدارد و به آنان بفهماند كه اگرچه عمل در نجات دخلي ندارد، اما يک مسيحي واقعي نبايد به خود اجازة گناه بدهد؛ چون براي امور فراتري آفريده شده است.

مسئله اخلاق نزد ارسطو و پولس، پاسخ به اين پرسش است كه چگونه بايد بود؟ و نه، چه بايد كرد؟ موضوع در هر دو اخلاق، فضايل هستند و نه اعمال. در نتيجه، اخلاق در هر دو، از مجموعه قواعد و اصول رفتاري، به پرداختن به خويشتن بدل مي شود. با اين حال، اختلاف مباني پولس و ارسطو، امكان يكساني اين دو متفكر را در سامان دهي نـظرية اخـلاقي واحدي فروكاهد. شالوده اخلاق پولس بر پايه سه اصل ايمان، اميد و عشق است. ارسطو بر فضايل چهارگانة عدالت، حكمت، شجاعت و عفت تأكيد دارد كه هريك پيامدهاي معرفت شناختي چندي را در حوزه اخلاق بـه دنبال دارد. ثانياً، تأكيد بر نـقش فيض در سعادت انسان، در اخلاق پولس از يك سو و تعريف متفاوت فضيلت و تكيه بر نقش معرفت شناسانه حكمت عملي در اخـلاق ارسطو از سوي ديگر، اين تفاوت را بارزتر مي سازد. به رغم تأثير پولس از فرهنگ يوناني در شكل دهي الهياتش، وي كاملاً مستقل از اخلاق فضيلت ارسطو، مباني اخلاقي خويش را ساماندهي كرده است. تعريف اخلاق فضيلت نزد ارسطو، بررسي مختصات كلي اخلاق پولس و بازخواني سه اصل مذكور در رسالات وي و شرح و بسط تمايز آن با اخلاق ارسطو، از جمله موضوعاتي است كه اين پژوهش بدان پرداخته است.

سه رسالۀ اول و دوم تیموتائوس و تیتوس در عهد جدید، منسوب به پولس، معروف به رسالات شبانی هستند. وثاقت این رسالات تا قرون‌وسطی موردپذیرش بود اما با شروع جریان نقد تاریخی کتاب مقدس همچون دیگر نوشته های کتاب مقدس، سندیت و محتوای این رسائل موردبررسی جدید قرار گرفتند. این مقاله درپی پاسخ به دو سؤال دربارۀ این رسالات است؛ نخست بررسی انتساب این رسالات به پولس و دوم تأثیر آموزه‌ها و الهیات این رسالات بعد از جریان نقد تاریخی کتاب مقدس. نخستین بار شلایرماخر سندیت این رسالات را مورد تردید قرار داد و دانشمندان بعدی با تأیید نظر او دلایل بیشتری را ارائه دادند. روش بررسی ای مسئله روش تحلیل مفهومی است. به نظر می‌رسد پولس نویسندۀ حقیقی رسالات شبانی نیست. علی‌رغم تمامی نقدها و بررسی­ها، امروزه رسالات شبانی منشأ الهام و تأثیر در جامعۀ مسیحی هستند. تأثیر رسالات شبانی بر ساختار کلیسای مسیحی، الگوی رفتاری مؤمنان و انجمن‌های خیریه هنوز قابل‌توجه است