آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: «چرخش الهیاتی» در فلسفه قاره‌ای و «روی به پولس» در فلسفه سیاسی باعث بازگشت به الهیات رادیکال شده است، سنتی که میراث فلسفی آن را می‌توان در مرگ خدا که در آثار نیچه و هگل اعلام شده است، ردیابی کرد. الهیات ساختارشکن جان دو کاپوتو و الهیات ماتریالیستی اسلاوی ژیژک دو الاهیات رادیکال هستند که به بررسی معنای گذر از مرگ خدا و کنار گذاشتن این تجربه به عنوان خاص مسیحی می پردازند. الاهیات رادیکال و مسیحیت نوظهور نشان می دهد که چگونه این الهیات در حال دگرگونی اعمال مذهبی روزمره از طریق بررسی آثار پیتر رولینز و کستر بروین هستند، دو شخصیتی که در حاشیه بیان معاصر دینداری غربی به نام مسیحیت نوظهور هستند. نویسنده از تحلیل خود از هر چهار چهره استفاده می کند تا استدلال کند که اعمال ساختارشکن می تواند جوامع مذهبی را قادر سازد تا بخشی از یک جمع ماتریالیستی گسترده تر شوند که در آن مرگ خدا همچنان طنین انداز می شود. این کتاب با پیش بردن مرزهای روش شناختی فلسفه دین از طریق بررسی اعمال دینی به عنوان محل دلالت فلسفی، محققان و دست اندرکاران را به یک گفتگو به چالش می کشد تا گفت و گوی جدید و سخت تری بین نظریه و عملکرد داشته باشند.

ترجمه ماشینی : این ایده که معرفت باید بر فقدان هرگونه ارجاع به یک مطلق استوار شود، امروزه خود را به بی اعتقادی واقعی به امکان مفصل بندی بین دانش و میل تبدیل می کند. در نتیجه، ما شاهد ناپدید شدن هر نوع انتقالی هستیم که بتواند کلام جدید را به پیش ببرد، در حالی که به خود اجازه می دهیم فریفته کلمه سودآور و فراوانی شویم که مخفیانه بر بدهی روزافزون فعلی متکی است. بنابراین، از ما دعوت شده است تا خود را درگیر وظیفه اندیشیدن، به شیوه ای قابل انتقال، به بن بست های کنونی اندیشه انتقادی کنیم - به تعبیر هگل: مفهوم سازی کنیم که چه چیزی ما را به مخمصه فعلی ما نه تنها به عنوان ایراد بلکه به عنوان ابژه مرتبط می کند.

ژیژک در نظرگرفتن فلسفة هگل را همچون اوج سیستم­سازی و ایده­آلیسم مطلق که درنهایت تنوع و چندگانگی واقعیت را در ایده و معرفت مطلق منحل می­کند، نوعی داوری شتابزده درباب فلسفه‌ او می­داند. او بر این باور است که با استفاده از لکان می­توان زنگارهای برداشت مطلق‌گرایانه را از سر و روی هگل پاک نمود. بر این اساس خوانش ژیژک از سوژة هگلی برخلاف متفکران سلف و معاصر وی در فضای مفاهیم لکانی و در بستر امر واقع رخ می­دهد. در این راستا سوژة هگلی چیزی ازپیش- داده‌شده و دارای انسجام پیشینی نیست، بلکه همواره مقید به شرایط حادث بیرونی است. هستی سوژه محصول یک نفی تمام‌عیار انتزاعی است که ساختار اقتدارطلب و تمامیت‌خواهانة نظم جوهری را به چالش می‌کشد. دستاویز قرار دادن لکان برای بازخوانی هگل نه به این دلیل است که ژیژک هگل را دربند نوعی فروبستگی معنایی و خودمرجعی ساختاری فرض می­کند، بلکه همواره نوعی فقدان مازاد را در فلسفة روح هگل شناسایی می­کند که جز با استفاده از مفاهیم روانکاوی لکانی قابل تحلیل نخواهد بود. ژیژک دیالکتیک هگل را از سطح منطق دال که در آن میل از طریق دیگری به بازشناسی دست می‌یابد و سوژه به صورت سوژة یک دال در نظم نمادین هضم می­شود به سطح منطق امر واقعی لکان‌ برمی‌کشد که در آن دیگری بزرگ کامل، وجود نداشته و همواره به صورت ناقص، خط خورده و نه-همه حول یک فقدان بنیادی ساختار یافته است. به زعم ژیژک در سوژه امری واقعی وجود دارد که غیر ممکن نیست و میلی هست که در چارچوب تولید فانتزی، دال و دیگری بزرگ نمی­گنجد و این درست همان نقطه­ای است که سوژه در آن شکل می­گیرد.

ترجمه ماشینی: کاترین مالابو، آنتونیو نگری، جان دی. کاپوتو، برونو بوستیلز، مارک سی تیلور، و اسلاوی ژیژک به هفت نفر دیگر – از جمله ویلیام دزموند، کاترین پهل، آدریان جانستون، ادیت ویشوگرود و توماس آ. لوئیس- می‌پیوندند تا اندیشه هگل را در فلسفه، سیاست و دین قرن بیست و یکم. این متفکران با حذف ادعاهایی مبنی بر پایان یافتن تکامل اندیشه و تاریخ، از نوآوری های هگل در برابر بی ربط بودن محافظت می کنند و مهمتر از همه، تمایز سکولار و مقدس را مجدداً تغییر می دهند. این مشارکت های اولیه بر تحلیل هگلی و ارزش دگرگون کننده اندیشه فیلسوف در رابطه با «روی به دین» کنونی ما متمرکز است. ملابو موتیف اعتراف هگل را در رابطه با بخشش توسعه می دهد. نگری در مورد فلسفه حق هگل می نویسد. کاپوتو بر الاهیات رادیکالی که توسط هگل ممکن شده است، تاکید می کند. و Bosteels خوانش های مد روز از فیلسوف را نقد می کند و بر ضد تقلیل پذیری دیالکتیک او استدلال می کند. تیلور مطلق بودن هگل را به عنوان فرآیندی از بی قراری بی پایان باز پس می گیرد، و ژیژک مفاهیم مذهبی مفهوم رها کردن هگل را دوباره بررسی می کند. این مقالات که منعکس کننده مسیر خود فیلسوف هستند، از طریق سیاست، الهیات، هنر، ادبیات، فلسفه و علم به صورت دیالکتیکی پیشرفت می کنند، گفتمان های نظری پیشرفته را طی می کنند و راه هایی را که هگل در آنها زندگی می کند، روشن می کند.

اسلاوی ژیژک، فیلسوف مغرور، نویسنده بیش از 30 کتاب، که به عنوان "الویس نظریه فرهنگی" تحسین شده و بحث برانگیزترین روشنفکر عمومی امروزی است. آثار او حوزه‌های فلسفه، روانکاوی، الهیات، تاریخ و نظریه سیاسی را طی می‌کند و فیلم، فرهنگ عامه، ادبیات و جوک‌ها را مورد توجه قرار می‌دهد - همه برای ارائه تحلیل‌های دقیق از پیچیدگی‌های ایدئولوژی معاصر و همچنین یک فلسفه جدی و پیچیده. فیلم های اخیر او The Pervert’s Guide to the Cinema و ژیژک! یک نظریه پرداز در اوج قدرت و یک ارتباط دهنده ماهر را نشان می دهد. اکنون اوعناوین کلاسیک خود را که هرکدام از آنها هسته اصلی کار زندگی در حال گسترش او هستند را به عنوان نسخه های جدید در دسترس قرار می دهد. هر کدام به زیبایی دوباره بسته بندی شده اند، از جمله معرفی های جدید از خود ژیژک. به بیان ساده، آنها متون ضروری برای درک اندیشه ژیژک و در نتیجه سنگ بنای فلسفه معاصر هستند. موضوع جالب ژیژک مرکز غایب هستی شناسی سیاسی: شبحی در اندیشه غربی، شبح سوژه دکارتی است. اسلاوی ژیژک در این کتاب هسته‌ای برانداز را برای این شبح گریزان کشف می‌کند و در درون آن نقطه مرجع فلسفی ضروری برای هر پروژه رهایی‌بخش واقعی را می‌یابد.

اسلاوی ژیژک، فیلسوف مغرور، نویسنده بیش از 30 کتاب، که به عنوان "الویس نظریه فرهنگی" تحسین شده و بحث برانگیزترین روشنفکر عمومی امروزی است. آثار او حوزه‌های فلسفه، روانکاوی، الهیات، تاریخ و نظریه سیاسی را طی می‌کند و فیلم، فرهنگ عامه، ادبیات و جوک‌ها را مورد توجه قرار می‌دهد - همه برای ارائه تحلیل‌های دقیق از پیچیدگی‌های ایدئولوژی معاصر و همچنین یک فلسفه جدی و پیچیده. فیلم های اخیر او The Pervert’s Guide to the Cinema و ژیژک! یک نظریه پرداز در اوج قدرت و یک ارتباط دهنده ماهر را نشان می دهد. اکنون اوعناوین کلاسیک خود را که هرکدام از آنها هسته اصلی کار زندگی در حال گسترش او هستند را به عنوان نسخه های جدید در دسترس قرار می دهد. هر کدام به زیبایی دوباره بسته بندی شده اند، از جمله معرفی های جدید از خود ژیژک. به بیان ساده، آنها متون ضروری برای درک اندیشه ژیژک و در نتیجه سنگ بنای فلسفه معاصر هستند. موضوع جالب ژیژک مرکز غایب هستی شناسی سیاسی: شبحی در اندیشه غربی، شبح سوژه دکارتی است. اسلاوی ژیژک در این کتاب هسته‌ای برانداز را برای این شبح گریزان کشف می‌کند و در درون آن نقطه مرجع فلسفی ضروری برای هر پروژه رهایی‌بخش واقعی را می‌یابد.

سلاوی ژیژک در فاصله کمتر از پنج سال، با انتشار چهار کتاب راهگشا، شهرت یکی از متفکران چالش برانگیز، آگاه کننده و رسواکننده اخیر را به دست آورده است. شاید بیش از هر نویسنده دیگری، نوشته‌های او قانع‌کننده‌ترین شواهد موجود برای شناخت ژاک لاکان به‌عنوان فیلسوف برجسته عصر ما باشد. ژیژک در گام برداشتن با تفکر منفی، نقد معاصر ایدئولوژی را به چالش می کشد و با انجام این کار راه را برای درک جدیدی از تضاد اجتماعی، به ویژه طغیان های اخیر ناسیونالیسم و مبارزه قومی باز می کند. ژیژک می‌پرسد، آیا ما محدود به جهان پست مدرنی هستیم که در آن حقیقت به تأثیر احتمالی رویه‌های گفتمانی گوناگون تقلیل می‌یابد و سوبژکتیویته ما از طریق انبوهی از مواضع ایدئولوژیک پراکنده می‌شود؟ پاسخ او خیر است و راه خروج، بازگشت به فلسفه است. این بازنگری به ایده آلیسم آلمانی به ژیژک اجازه می دهد تا نقد ایدئولوژی را به عنوان ابزاری برای افشای پویایی جامعه ما بازنگری کند، که یکی از جنبه های مهم آن بحث بر سر ناسیونالیسم است، به ویژه آن گونه که در بالکان - خانه ژیژک - گسترش یافته است. او بحث در مورد ناسیونالیسم را وارد حوزه سیاست فرهنگی معاصر می کند و بن بست متمرکز بر ملی گرایی ها را همزمان با آرمان های فاشیستی و ضد استعماری می شکند. ژیژک به طرز تحریک آمیزی استدلال می کند که آنچه موجب تضاد ملی گرایانه و قومی می شود، امتناع جمعی از لذت خودمان است. این اثر با استفاده از نمونه‌هایی از فرهنگ عامه و تئوری عالی برای روشن کردن یکدیگر - اپرا، فیلم نوآر، جهان‌شمولی سرمایه‌داری، بنیادگرایی مذهبی و قومی - گواه این واقعیت است که کانت و هگل بسیار رادیکال‌تر از سوفسطایی‌های پست مدرن، معاصران ما هستند. این کتاب موضوع تاریخ، فلسفه، منطق به چاپ رسیده است.اکنون فروپاشی دیگری بزرگ به بخشی از تجربه‌ٔ هر روزه‌ٔ ما تبدیل شده است. ژیژک در کتاب درنگیدن با امر منفی هرگونه تلاش برای گریز از پذیرش این فروپاشی را خوار می‌شمارد ــ خواه عقب‌نشینی بزدلانه به سنت و پناه‌جویی در اَشکال پیشادکارتیِ اتحاد با دیگری بزرگ، خواه توسل کلبی‌منشانه به حقایق نسبی. از دید او، یگانه راه حقیقی در مواجهه با فروپاشی دیگری بزرگ، تکرار حرکت کانت و هگل، به گردن گرفتن نبود دیگری و «درنگیدن با امر منفی» است. از این‌رو، او در کتاب حاضر، با به‌کارگیری مثال‌هایی از فرهنگ عامه و فلسفه‌ٔ محض ــ از فیلم نوآر و تاریخ اپرا و تاریخ فلسفه گرفته تا ظهور ملی‌گرایی و نزاع‌های قومی و بنیادگرایی‌های دینی ــ نشان می‌دهد که کانت و هگل، بسی بیش از سوفیست‌های پسامدرن، معاصران ما هستند.

سلاوی ژیژک در فاصله کمتر از پنج سال، با انتشار چهار کتاب راهگشا، شهرت یکی از متفکران چالش برانگیز، آگاه کننده و رسواکننده اخیر را به دست آورده است. شاید بیش از هر نویسنده دیگری، نوشته‌های او قانع‌کننده‌ترین شواهد موجود برای شناخت ژاک لاکان به‌عنوان فیلسوف برجسته عصر ما باشد. ژیژک در گام برداشتن با تفکر منفی، نقد معاصر ایدئولوژی را به چالش می کشد و با انجام این کار راه را برای درک جدیدی از تضاد اجتماعی، به ویژه طغیان های اخیر ناسیونالیسم و مبارزه قومی باز می کند. ژیژک می‌پرسد، آیا ما محدود به جهان پست مدرنی هستیم که در آن حقیقت به تأثیر احتمالی رویه‌های گفتمانی گوناگون تقلیل می‌یابد و سوبژکتیویته ما از طریق انبوهی از مواضع ایدئولوژیک پراکنده می‌شود؟ پاسخ او خیر است و راه خروج، بازگشت به فلسفه است. این بازنگری به ایده آلیسم آلمانی به ژیژک اجازه می دهد تا نقد ایدئولوژی را به عنوان ابزاری برای افشای پویایی جامعه ما بازنگری کند، که یکی از جنبه های مهم آن بحث بر سر ناسیونالیسم است، به ویژه آن گونه که در بالکان - خانه ژیژک - گسترش یافته است. او بحث در مورد ناسیونالیسم را وارد حوزه سیاست فرهنگی معاصر می کند و بن بست متمرکز بر ملی گرایی ها را همزمان با آرمان های فاشیستی و ضد استعماری می شکند. ژیژک به طرز تحریک آمیزی استدلال می کند که آنچه موجب تضاد ملی گرایانه و قومی می شود، امتناع جمعی از لذت خودمان است. این اثر با استفاده از نمونه‌هایی از فرهنگ عامه و تئوری عالی برای روشن کردن یکدیگر - اپرا، فیلم نوآر، جهان‌شمولی سرمایه‌داری، بنیادگرایی مذهبی و قومی - گواه این واقعیت است که کانت و هگل بسیار رادیکال‌تر از سوفسطایی‌های پست مدرن، معاصران ما هستند. این کتاب موضوع تاریخ، فلسفه، منطق به چاپ رسیده است.اکنون فروپاشی دیگری بزرگ به بخشی از تجربه‌ٔ هر روزه‌ٔ ما تبدیل شده است. ژیژک در کتاب درنگیدن با امر منفی هرگونه تلاش برای گریز از پذیرش این فروپاشی را خوار می‌شمارد ــ خواه عقب‌نشینی بزدلانه به سنت و پناه‌جویی در اَشکال پیشادکارتیِ اتحاد با دیگری بزرگ، خواه توسل کلبی‌منشانه به حقایق نسبی. از دید او، یگانه راه حقیقی در مواجهه با فروپاشی دیگری بزرگ، تکرار حرکت کانت و هگل، به گردن گرفتن نبود دیگری و «درنگیدن با امر منفی» است. از این‌رو، او در کتاب حاضر، با به‌کارگیری مثال‌هایی از فرهنگ عامه و فلسفه‌ٔ محض ــ از فیلم نوآر و تاریخ اپرا و تاریخ فلسفه گرفته تا ظهور ملی‌گرایی و نزاع‌های قومی و بنیادگرایی‌های دینی ــ نشان می‌دهد که کانت و هگل، بسی بیش از سوفیست‌های پسامدرن، معاصران ما هستند.