آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : علاقه رالف والدو امرسون به شرق در سراسر مقالات، اشعار و سخنرانی های او مشهود است. او شیفتگی خود را به فرهنگ‌ها، مذاهب و شعر شرقی نشان می‌دهد که از متون شرقی برای تقویت ایده‌های خود مانند مفهوم فراروان، اشراق، دانش و طبیعت نقل قول می‌کند. او شرق را قلمرو نادیده گرفته‌شده‌ای از دانش می‌داند که حاوی حکمت بسیار ارزشمندی است که منتظر کاوش توسط متفکران غربی است. از آنجا که جهان شاهد شکاف فزاینده ای بین شرق و غرب است، امرسون نشان دهنده شیوه تفکر جهانی است، زیرا او معتقد به جستجوی دانش در هر نقطه از جهان است و از آن دفاع می کند. علاوه بر نقل قول های مستقیم از متون شرقی، به نظر می رسد امرسون برخی از دانش خود را از نوشته های شرقی، به ویژه اسلامی، در متون خود ادغام می کند. هدف این اثر بررسی ارجاعات ضمنی به فلسفه اسلامی و قرآن در آثار امرسون است. این اثر با مطالعه دقیق آثار امرسون، قرآن و فلسفه اسلامی، شباهت های قابل توجهی را بین آنها نشان می دهد. شباهت ها نشان دهنده خوانش عمیق امرسون از متون اسلامی است، زیرا او منابع دانش جدید را در آنها می بیند. این پایان نامه چنین پیوندهای ضمنی را در آثار امرسون آشکار می کند و نشان می دهد که امرسون قرآن و سایر متون اسلامی را عمیقا خوانده است. نتیجه می‌گیرم که امرسون از دانش عمیق خود از قرآن و متون اسلامی برای اثبات عقاید خود در آثارش استفاده می‌کند.

ترجمه ماشینی: این جلد امرسون و نیچه را عمدتاً متفکران دینی پسا الهیاتی می داند و به درک آنها از ماهیت دین و زبان می پردازد. این استدلال می کند که انتقاد آنها از مسیحیت و رد تعالی، که به آنها امکان بازیابی الوهیت در درون فرد را می دهد، با تأکید آنها بر انسانیت عیسی است. ایده عیسی به عنوان انسان همچنین کلید تفسیر آنها از زبان است.

ترجمه ماشینی : فیلسوفان تقریباً همیشه موضوع تجدید نظر را به حاشیه رشته خود واگذار کرده اند، اگر اصلاً در مورد آن فکر کرده باشند. این کتاب مدعی است که اعمال بازنگری در پروژه فلسفی محوری و ضروری هستند و فلسفه باید اساساً به عنوان تمرین بازخوانی و بازنویسی تفسیر شود. این کتاب عمدتاً بر تفسیر بسیار تأثیرگذار هایدگر از نیچه متمرکز است، که در سخنرانی‌های دهه‌های 1930 و 1940 انجام شد و در سال 1961 منتشر شد. نویسنده از نزدیک ابزارهای بلاغی را تجزیه و تحلیل می‌کند که توسط هایدگر تفکر نیچه را در یک تاریخ گسترده‌تر از متافیزیک خود قرار می‌دهد. تفسیر مجدد خود به عنوان قرائت «درست» آن تاریخ است. نویسنده استدلال می‌کند که پروژه تجدیدنظرطلبانه هایدگر، متن فلسفی را به‌عنوان پارالیپسیس بازنویسی می‌کند، نوع خاصی از بیان کنایه‌آمیز که وقتی «به‌درستی» توسط بازخوان‌کننده فلسفی دریافت شود، آنچه را که متن نگفته و نمی‌توانست بیان کند، بیان می‌کند. مطالعه چنین تجدیدنظرطلبی پارالیپتیکی در چارچوب قانون فلسفی، راه جدیدی برای درک تاریخمندی اساسی متن فلسفی ارائه می‌دهد، متنی که به‌طور انتقادی از تاریخ تفسیرهای آینده‌اش قابل تشخیص نیست. فلسفه خود بازنگری است، یک عمل بازخوانی عمیقاً تاریخ‌گرایانه، تصاحب مداوم گذشته متنی نامناسب خود. این کتاب علاوه بر اینکه اولین مطالعه منتشر شده از تفسیر هایدگر از نیچه است، آثار هانس رابرت یاوس، هارولد بلوم و دیگر منتقدان تجدیدنظر را نیز بررسی می‌کند. به ویژه، مقالات اولیه رالف والدو امرسون در مورد تاریخ، که هم با تحلیل هایدگر از متافیزیک خوانده می شود و هم علیه آن، نشان می دهد که چرا مداخله تاریخی حاصل از خوانش تجدیدنظرطلبانه نه تنها یک تغییر رسمی و موضوعی گذشته است، بلکه یک اجبار بلاغی بر تفسیر آینده است. گرایش ها هیچ خواننده فلسفی صرفاً کاربر یا قربانی روش‌های تجدیدنظرطلب نیست: در بازخوانی گذشته‌های فلسفی، خواننده همان مکانیسمی است که به وسیله آن چنین گرایش‌های تفسیری برای اولین بار به مشکلات یا افکار درون کانون فلسفی تبدیل می‌شوند.