آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : زیبایی شناسی متافیزیکی در ادبیات زیبایی شناسی معاصر دوباره ظهور کرده است. نام آن فلسفه هنر است و آرتور سی. دانتو، که آشکارا رویکرد هستی‌شناختی به هنر را اعلام می‌کند، آشکارترین طرفدار آن است. نلسون گودمن نیز در این اردو حضور دارد به این معنا که دیدگاه های کلی او در فلسفه هنر با پاسخ او به این پرسش که چیست تعیین می شود. فصل اول اصطلاح «زیبایی‌شناسی متافیزیکی» را با در نظر گرفتن چهار زیبایی‌شناس اوایل قرن بیستم، بندتو کروچه، هنری برگسون، جان دیویی و آر. جی. کالینگ‌وود تعریف می‌کند. این زیبایی‌شناسان به‌عنوان زیبایی‌شناسان متافیزیکی طبقه‌بندی می‌شوند، زیرا در سنت کلاسیکی می‌نویسند که رابطه‌ای بین زیبایی‌شناسی و متافیزیک را فرض می‌کند. این فصل همچنین نقدهای اوایل قرن بیستم از «زیبایی شناسی متافیزیکی» را در نظر می گیرد و پیشنهاد می کند که با پیشرفت قرن بیستم، جریان اصلی تفکر زیبایی شناسی به طور کلی از متافیزیک دور می شود. بنابراین، در اواسط قرن، زیبایی شناسی مستقل از متافیزیک تلقی می شود. فصل دوم آرتور سی. دانتو را به عنوان زیبایی‌شناس متافیزیکی معرفی می‌کند. این مقاله مقالات اولیه دانتو، "دنیای هنر"، "تأملاتی بر نظریه زبان راندال" و "آثار هنری و چیزهای واقعی" را با توجه به شخصیت متافیزیکی آنها در نظر می گیرد. فصل سوم به تجزیه و تحلیل اساسی ترین اثر دانتو در زیبایی شناسی، «تغییر مکان رایج» (1981) می پردازد. این تحلیل نشان می‌دهد که دیدگاه‌های متافیزیکی دانتو بر تعریف او از هنر، نظریه تقلید او و مفهوم او از ساختار یک اثر هنری تأثیر می‌گذارد. فصل چهارم به بررسی زبان های هنر نلسون گودمن با توجه به ویژگی متافیزیکی آن می پردازد. نتیجه‌گیری‌های گودمن در فلسفه هنر، مانند دانتو، با تعهدات هستی‌شناختی تعیین می‌شوند، در این مورد اقتصاد هستی‌شناختی یک نومینالیست. بنابراین گودمن نمونه دیگری از فیلسوفی است که در زیبایی‌شناسی تحلیلی معاصر کار می‌کند که زیبایی‌شناسی آن بر مبانی هستی‌شناختی و نه کاملاً تجربی مبتنی است. فصل پایانی ماهیت زیبایی‌شناسی متافیزیکی معاصر را با پس‌زمینه زیبایی‌شناسی متافیزیکی در شکل سنتی آن، زیبایی‌شناسان کلاسیک و زیبایی‌شناسان اوایل قرن بیستم، صورت‌بندی می‌کند.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه تأثیر فلسفه هنری برگسون بر ادبیات میانی بین سال های 1899 و 1939 را بررسی می کند. در انجام این کار با آثار جوزف کنراد، الجرنون بلک وود و جان بوکان و همچنین منتقدان جان مولارکی، سوزان گوئرلاک، مایکل وان و مایکل کلکمن درگیر می شود. در طی سه دهه گذشته، احیای بین رشته ای و ارزیابی مجدد کار برگسون را برانگیخته است. به طور خاص، این مطالعه بر اساس کار منتقدان ادبی مانند پل داگلاس، هیلاری فینک، مری آن گیلیز و S.E. گونتارسکی که از دهه 1990 مطالعات گسترده ای در مورد تأثیر فلسفه برگسون بر مدرنیسم انجام داده است. در حالی که هر یک از این مطالعات تأثیر قابل توجهی را که برگسون بر فرهنگ و ادبیات این دوره گذاشت، تأیید می کند، هر یک تمرکز خود را به نویسندگان متعارف مدرنیست «بالا» محدود می کند. با توجه به محبوبیت فراگیر برگسون در این مقطع، و پیروی از روح درخواست‌های اخیر در مطالعات مدرنیستی برای تفاسیر جامع‌تر، «انعطاف‌پذیر و واضح‌تر» از ادبیات آن دوره، این پروژه قصد دارد پارامترهای تحقیقات موجود را گسترش دهد تا اوایل قرن بیستم را در بر گیرد. داستان «ابرو وسط» با این باور که برگسون نشان دهنده پل فرهنگی و ایدئولوژیک مهمی بین این جریان های ادبی قطبی شده است. به این ترتیب، این مطالعه کار دانشمندانی مانند نیکولا هامبل، کیت مک‌دونالد، اریکا براون و مری گروور را گسترش می‌دهد که برای وام گرفتن اصطلاح هومبل، به دنبال «بازسازی» و ارزیابی مجدد برداشت‌های انتقادی از نوشته‌های «ابرو وسط» در اوایل قرن بیستم بوده‌اند. پس از توضیح مفصل درباره فلسفه برگسون، جایگاه آن در فرهنگ بریتانیای اوایل قرن بیستم و ارتباط آن با مطالعات ادبی امروز، به بحث درباره آثار کلیدی جوزف کنراد، الجرنون بلک‌وود، آرتور ماخن و جان بوکان در رابطه با فلسفه برگسون خواهم پرداخت. تمرکز ویژه بر جنبه های عرفانی تر و کاربردهای موضوعی و ساختاری آنها. هدف چنین تحقیقی نفی سهم بی‌نظیر برگسون در الهام‌بخشی، توضیح و حمایت از نوآوری‌های رسمی مدرنیسم نیست، اما امیدوار است بر این واقعیت تأکید کند که ایده‌های او بسیار فراتر از این زمینه طنین‌انداز بوده و توجه طیف گسترده‌ای از جامعه را به خود جلب کرده است. اغلب راه های غیرمنتظره، غیر متعارف و هنوز کشف نشده.

ترجمه ماشینی: در ربع اول قرن بیستم، هانری برگسون فیلسوف فرانسوی به یک شهرت بین المللی تبدیل شد و عمیقاً بر جریان های فکری و هنری معاصر تأثیر گذاشت. در حالی که برگسونیسم مد بود، ال. سوزان استبینگ، برتراند راسل، موریتز شلیک و رودلف کارنپ حملات انتقادی متفاوتی را علیه برخی از نظرات برگسون انجام دادند. این کتاب به بررسی این سلسله پاسخ‌های انتقادی به برگسونیسم در اوایل تاریخ فلسفه تحلیلی می‌پردازد. انتقادهای تحلیلی از برگسونیسم تحت تأثیر ویلیام جیمز بود که برگسون را متحد «ضد روشنفکری» پراگماتیسم آمریکایی می‌دانست و ماکس شلر که او را به عنوان پیامبر Lebensphilosophie می‌دید. برخی از ایرادات تحلیلی اصلی به برگسون در کار کارین کاستلو-استفن پاسخ داده شده است. ضد برگسونیسم تحلیلی با ردیه های اولیه ایده آلیسم توسط راسل و مور همراه شد و بعداً بر نقد متافیزیک حلقه وین تأثیر گذاشت. در نهایت به شکل‌گیری این دیدگاه کمک کرد که فلسفه «تحلیلی» از همتای «قاره‌ای» خود جدا می‌شود.