آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

مواجه الاهیات با فرهنگ مدرن و تجلیات انضمامی آن در قلمرو عرفان، فلسفه علم، نقاشی، روان‌شناسی و سیاست و ... محتوای اصلی این کتاب را تشکیل می‌دهند. نویسنده تلاش می‌کند تا خواننده را به حضور دائمی ساحت دینی در همه آفریده‌های فرهنگ بشری دلالت کند، حتی اگر این آفریده‌ها در ظاهر با دین به مفهوم محدودتر کلمه، هیچ نسبتی نداشته باشد. تیلیش با بهره‌گیری از «دیالکتیک تهاجمی» کی یرکگور و مارکس در نقد جامعه و فرهنگ بورژوای مسیحی، تصویری تأثیرگذار و زنده از تعاطی دین و فرهنگ مدرن را به نمایش می‌گذارد و گویی اثبات می‌کند که مباحث الاهیات بدون الاهیات فرهنگ بی‌ثمر و عقیم می‌ماند. این اثر شامل چهار بخش و هر بخش دارای چند فصل می‌باشد که ذیلاً به معرفی مختصر آن می‌پردازیم.

«دیوید کوزنز هوی» در کتاب ارزشمند «حلقه انتقادی» "ادبیات،تاریخ و هرمنوتیک فلسفی" نشان می‌دهد که می‌توان سنت‌های انتقادی فرانسوی، آلمانی و انگلیسی-آمریکایی را به یک رابطه معنادار تبدیل کرد، بدون اینکه تمایزاتی را که آنها را از هم جدا می‌کند محو کرد. مضمون اصلی این کتاب انتقادی ماهیت و وضعیت بحث و جدل‌های معاصر در باب فلسفه هرمنوتیکی است... دیوید کوزنز هوی در این کتاب نشان می‌دهد که می‌تواند میان تفکر انتقادی فرانسوی، آلمانی و انگلو امریکایی، بدون محو تمایزات ذاتی آن‌ها، رابطه‌ای با معنا برقرار کرد. محور اصلی کار او شرح مواضع هانس گئورگ گادامر فیلسوف معاصر آلمانی و دفاع انتقادی از آن‌ها در برابر مخالفان و منتقدان گادامر است...

امانوئل لویناس (1906-1995 م) فیلسوف فرانسوی است و تفکر او از دو خاستگاه متفاوت فلسفه گفت و شنودی یهودی و پدیدار شناسی سرچشمه می‌گیرد. کتاب حاضر شامل گفت‌وگوهای لویناس با فیلیپ نمو در سال 1981 است. ده گفت وگوی مزبور مسیرتحول تفکر لویناس را از دوران دانشجویی تا واپسین مقالات و کتاب‌هایش در دهة 1970 به تصویر می‌کشند. لویناس فیلسوف اخلاق است؛ و به گفتة فیلیپ نمو یگانه اخلاق‌گرای تفکر معاصر. به نظر لویناس، فلسفه از همان روزگار طفولیت خویش مبتلا به حساسیتی علاج ناپذیر بوده؛ هراس از غیری که غیر می‌ماند. بدین ترتیب، فلسفه‌ همواره کوشیده دیگری را به نحوی به چیزی دریافتنی و فراچنگ گرفتن موکول کند؛ از وجود و ذات گرفته تا دیگر مقولات متافیزیکی. لیکن، به زعم لویناس، پرسش راستین آدمی چیزی جدای از وجود و فراسوی ذات است و ساختار بنیادی سوژه بودن انسان همان قرار گرفتن در معرض دیگر است.