آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

پیوست در منابع دیجیتالی

قضا و قدر از مبادی فعل خدا و از مسائل اساسی الهیات قرآن است. تبیین صحیح قضا و قدر الهی و نقش انسان در جهان و سرنوشت خود اهمیت به سزایی در اندیشه و کُنش توحیدی دارد. هدف این پژوهش، بررسی چیستی قضا و قدر خدا در آفرینش و نقش انسان در جهان و سرنوشت خویش است. طرح مسئله قضا و قدر خدا و سرنوشت انسان، ضرورت بازتحلیل رابطه خدا، جهان و انسان را می نماید. رویکرد این مطالعه، بازخوانی نگاه قرآن در مسأله است. روش این تحقیق، عقلی ـ نقلی است که بر شیوه تحلیل مستندات سامان یافته است. براساس یافته این پژوهش، قضا و قدر از مبادی فعل خداست که فاعلیت خدا را بر مدار نظام اسباب تفسیر می‌کند. بر پایه این تفسیر، خداوند علت موجبه همه پدیده‌هاست و تشخُّص وجودی آفریده‌ها از مسیر علل تعیّن­بخش، تقدیر خداوند است. نتیجه این پژوهش اثبات می‌کند که قضا و قدر خدا در منظومه معرفتی قرآن منافاتی با نقش انسان در جهان و اراده او در سرنوشت خود ندارد، بلکه آفرینش الهی بر مدار نظام قانونمند سببی­ـ مسببی، موجب پیدایش هر پدیده از راه علت مناسب خویش است. بر این اساس، اراده انسان نیز جزء اخیر علت تامه فعل ارادی انسان و مصداقی از قضا و قدر خداوند است.

معناشناسی فرهنگی روشی است که بر نقش اجتماعی زبان استوار است. این نظریه بر پایۀ نسبیت زبان طرح شد. این الگو از بستر زبانشناسی تاریخی و شیوۀ ساختگرایی نشأت یافت و در چارچوب معناشناسی نقشگرا ظاهر شد. براساس این نظریه معنای زبانی، پیوندی ژرف با فرهنگ هر جامعه دارد و بازنمود فکری و جهان‌بینی آن جامعه است. نظریۀ قومی زبانی اثر جدی برمعناشناسی اروپا و آمریکا گذاشت. هدف این تحقیق بازخوانی و ارزیابی مبانی و روش معناشناسی فرهنگی، و همچنین روایی یا ناروایی تطبیق آن بر معناشناسی قرآن است. روش این پژوهش تحلیل یافته­ها بر پایۀ منابع تلفیقی است. این بررسی آشکار می‌سازد که روش قومی فرهنگی، از حیث مبانی نظری فاقد اعتبار، و از لحاظ جامعیت پوشش دهندۀ همۀ عناصر معنایی یک متن، به ویژه وحی قرآن نیست و نمی­تواند الگویی معتبر در شناخت همۀ سطوح معنایی و مقاصد قرآن باشد.

پژوهش حاضر با هدف توصیف ماهیت «معنا» سامان یافته است. مسئله چیستیِ معنا از مبانی دانش تفسیر متون به شمار می‌رود. از این رو گزینش هر نظریة خاص معنایی، نقش مؤثری در تفسیر متون به صورت عام و تفسیر متون دینی به ویژه ایفا می‌نماید. در این پژوهش نخست به شیوه تحلیل بوده‌ها، برخی از نظریه‌های قابلِ توجهِ معنایی ارزیابی شده، آن گاه ضمن تبیین ارتباط لفظ و معنا، و گستره معانی و حقایق نفس‌الامری، نظریة «وضع‌گروی» با ویژگی شمول‌گرایی معنایی توجیه یافته است. نظر­داشت کلی در پژوهش حاضر، تطبیق مبانی، دلایل و لوازم منطقی نظریه‌ها بوده است.

زمینه. مسئله نیازمندی پیوسته جهان به خدا، و ضرورت حضور فاعلی و نقش خدا در کار عالم پس از آفرینش، از جمله مسائل اساسی الهیات در شمار است. هدف. این پژوهش تلاش می‌کند مسئله یادشده را در پرتو آیات قرآن و تحلیل عقلی حکمی بررسی نماید. روش. روش انجام این پژوهش کاربرد تحلیل عقلی، تفسیر و تحلیل گفتمانی توصیفات قرآن از نقش و حضور فاعلی خدا در جهان و نیاز دائمی جهان به خداست. یافته‌ها. بر اساس توصیف قرآن از رابطه خدا با جهان، همسو با تحلیل عقلی حکیمان مسلمان از امکان ذاتی و فقر وجودی ممکنات، جهان هستی نه یک حدوث تاریخی، بلکه عالمی سراپا نیاز و پیوسته در حال حدوث و متکی بر خدای قیوم است. نتیجه. خدای قرآن هماره در متن جهان حضور فاعلی دارد و عالم هستی و تک‌تک پدیده‌های آن، دائم در حال حدوث و تکوّن جدید و پیوسته نیازمند به خدای هستی‌بخش‌اند.

هدف نوشتار ذیل بررسی این مساله است که واژگان بسیط قرآن در چه نوع معنایی استعمال شده است و با چه روشی می توان معنای مقصود آنها را باز یافت؟ در این مقاله با اشاره به سه نوع حقیقت لغوی، عرفی و شرعی و تحلیل مفاد وضع به ویژه از منظر اصولیان شیعه و بیان نقش بافت سخن و فرهنگ قرآن در ترسیم معنای واژه های آن، مفردات قرآن در سه گروه مفهوم لغوی، معنای عرفی و معنای خاص قرآنی دسته بندی می شود و آنگاه پی جویی گام به گام سه سنخ معنای وضعی، معنای عرفی متداول در عصر نزول و معنای برخاسته از بافت و فرهنگ خاص قرآن، به عنوان مولفه های موثر در شناخت مفاهیم قرآن معرفی می گردد که با روش تدریجی و گام به گام قابل دستیابی است.

از جمله مسایل مطرح در معنی شناسی و تحلیل واژگان متون، اهمیت دادن به «معنای نسبی» کلمات در کنار «معنای پایه» است. در این مساله برخی معنای نسبی را رجحان بخشیده، بافت متن و عناصر درونی و بیرونی آن را برخوردار از سهم اصلی در تحلیل معنا دانسته اند. گروهی نیز بافت را در حوزه خاص زمینه و موقعیت فرهنگی – اجتماعی پیدایش گفتار یا متن محدود نموده، بافت اجتماعی را عنصر اصلی معنا دانسته اند. همچنان که پیداست جهت گیری در این مساله و نوع ارزیابی آن، تاثیر بسیار شگرفی در تفسیر متون دینی قرآن و سنت بر جای می نهد. مقاله حاضر به بررسی این مساله می پردازد. در این پژوهش ضمن ملاحظه برخی دیدگاه های جدید، تلاش می شود تا در نگاهی متوازن عناصر درون متنی و فرامتنی اثر گذار در معنای نسبی ارزیابی شود. بر این اساس عوامل زبانی و فرازبانی مولد معنا از نقطه نظر عالمان مسلمان مورد جستجو قرار می گیرد که در عین حال نوعی نگرش مقایسه ای میان دیدگاه های اندیشمندان مسلمان و رویکردهای جدید در معناشناسی است.

پژوهشی در شیوه های کاربردی تربیت دینی و رشد و پرورش استعدادهای بالقوه انسان از دیدگاه قرآن است. نویسنده این پژوهش را در دو بخش تنظیم نموده که بخش اول به مباحث مقدماتی و بخش دوم به شیوه های کاربردی تربیت دینی اختصاص دارد. وی در بخش دوم به مباحثی همچون اسوه دهی و اسوه پذیری و شرایط آن، موعظه، تبشیر و تنذیر، وعده و وعید، تشویق و تنبیه، امید و ترس، بخشش و عبرت آموزی پرداخته است. نویسنده در خاتمه در قالب چند سؤال و پاسخ اشاره کرده است که از جمله نتیجه گرفته است که اسلام برای تربیت انسان، طریقه و روش خاصی دارد و تربیت انسان با این شیوه، سازنده شخصیت خاصی از فرد می شود که آن شخصیت مدّنظر نظام تربیتی اسلام است، و در پاسخ به این سؤال که شیوه های تربیتی اسلام را بدون نیاز به هیچ منبعی می توان از قرآن استفاده نمود.

واقع‏ گرایی و معرفت ‏بخشی گزاره‏ های متافیزیکی، دینی و اخلاقی از مسائل چالش‏ بر‏انگیز میان پوزیتیویست ‏ها و دین‏ باوران در چند دهه اخیر است. مناقشه در صدق این سنخ قضایا به فلسفه علم پوزیتیویستی ارجاع می‏شود که مناط اثبات هر نوع واقع را وابسته به تحقیق تجربی نمود. واقع چیست؟ واقع‏ گرایی چیست و پارادایم ‏های آن کدام است؟ منطق و مناط اثبات صدق گزاره‏ های گوناگون چیست؟ در این مقال ضمن بیان مفهوم واقع‏ گرایی، یعنی اذعان به واقعیت‏ های مستِقل از فاعل شناسا واشاره به پارادایم ‏های واقع ‏گرایی، واقع‏ گرایی انتقادی نقد می‎شود و از واقع‎گرایی خاص، یعنی دیدگاهی که متعلق شناخت را غیر از فاعل شناسا دانسته، سهم عین و ذهن را به تناسب در معرفت ملحوظ داشته، بر جامعیت مبادی معرفتی اذعان و علم را بر اساس سنجه‏پذیری به قطعی و معتبر تقسیم کرده و بر کمال‏پذیری معرفت انسان باور دارد، حمایت می‏شود. آن‏گاه با اشاره به تنوع گزاره‎ها و تکیه بر مفهوم واقع- در هر مورد به تناسب خود- و همین‏ طور تبیین معیار صدق و فلسفه علم مبتنی بر تطابق گزاره با واقع یا خارج و نظر به اینکه هر نوع گزاره متضمن نوعی خاص از واقعیت است، این رویکرد تأیید می‏شود که «هر نوع واقعیتی منطق خاص خود» و «شرایط صدق» مناسب خود را دارد و نمی‏ توان منطق اثبات گزاره ‏های تجربی را بر تمامی گزاره‏ ها تعمیم داد. بر اساس معیار فوق، روش تحقیق در «گزاره‏ های دینی» و اثبات صدق آنها نیز به حسب نوع گزاره معلوم می‏شود.