آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

نوبت گذشته به پاره‌­ای از اِلِمان‌های اخلاقی و اگزیستنسل در قرآن با محوریت آیات سوره اسرا پرداختم. البته در انتها استشهادی کردم و گریزی هم به آیات سوره یوسف زدم. امروز بنا دارم همان مضامین را که در انتها به بحث گذاشتیم، قدری توضیح بیشتری بدهم. با توجه به برخی پرسش‌ها و ملاحظاتی که طی برگزاری این جلسات به دست من رسیده است، با مخاطبان این مباحث را در میان می‌­نهم. اشاره‌­ای به انسان‌­شناسی قرآن کردم. در نوبت پیشین اشاره کردم نوعی انسان­‌شناسی است که متناسب و متلائم است با آدمی­ان متوسط الحال. به تعبیر حافظ خرقه‌ای‌تر دامن و سجاده­‌ای شراب­ آلوده دارد. دوش رفتم به درِ میکده خواب آلوده خرقه تردامن و سجاده شراب آلوده من از همین جاها بحثم را پی می­‌گیرم. در راستای پاره‌­ای نکات که در باب تصویر پیامبر (ص) در قرآن وجود دارد سخن می­‌گویم. به آیه آخر سوره یوسف که توسعاً در بابت پیامبران است هم خواهم پرداخت.

در این جستار، می‌کوشم تا نگرش و بینش عرفانی مولانا جلال الدین را با اشعار و ایده‌های اگزیستانسیالیستی سهراب سپهری، سالک مدرن و شاعر معاصر، مقایسه کرده و با تاکید بر مفاهیم «غم وشادی”، “امر متعالی”، “مرگ اندیشی”، “عشق” و … میراث فکری این دو سالک اندیشه ورز را مورد کاوش و بررسی قرار دهم.

در این مقاله، پنج گونه عاشقی را از یکدیگر تفکیک کرده‌ام که عبارتند از: عشق رمانتیک، عشق افلاطونی، عشق آسمانی، عشق نوع‌دوستانه و عشق اگزیستانسیل.

جلسه هفتم و آخر از سلسله جلسات مضامین اخلاقی و اگزیستتسیل قرآن را در خدمت شما هستم. ابتدا مروری می­کنم به مباحثی که در این سلسله جلسات طرح شد. به یکی دو پرسشی که دوستان بیرون از جلسات از من پرسیده­اند و ناظر به این مباحث هم از منظر دیگر می­پردازم. بعد به سه آیه از آیات سوره اسراء که در نظر گرفته­ام به مثابه آخرین مضمونی که قرار است در این سلسله جلسات محل بحث ما واقع شود، خواهم پرداخت. سپس با جمع بندی آنها سخنانم را به پایان می­برم. مشتاقم که از ملاحظات دوستان هم در انتها بهره‌­مند شوم.

این نوبت ششمین جلسه از سلسله جلساتِ مضامین اخلاقی و اگزیستنسیل قرآن است که به همت دوستان گرامی در ماه رمضان برگزار می‌شود. امیدوارم که با عنایت به ایام و لیالی سپری شده، دوستان احوال خوش معنوی را تجربه کرده باشند. رفته رفته به انتهای ماه رمضان نزدیک می‌شویم و حدوداً یک هفته از این ماه معنوی باقی مانده است.

مدت‌هاست در این اندیشه‌ام که درباره «رقص» بنویسم و تلقیِ خویش از این کنش انسانیِ پر بسامد در جوامع پیرامونی را با مخاطبان در میان گذارم.[۱] جهت ایضاح بیشترِ مدعیاتم، از پی دکارت، فیلسوف فرانسویِ سده شانزدهم که می‌گفت: «تقسیم کن تا پیروز شوی»؛ رواست چهار نوع رقص را از یکدیگر تفکیک کنیم: “رقص اروتیک”، “رقص شاد”، ” رقص هنری” و “رقص صوفیانه” (سماع).[۲] مطابق با توضیحی که خواهد آمد، به روایت نگارنده، رقص شاد و رقص هنری و رقص صوفیانه، ذیل «اوصاف اخلاقیِ بدساز»[۳] قرار نمی‌گیرند، متصف به وصف بدی نمی‌گردند و رفتارهای انسانیِ ناموجهی از منظر اخلاقی نیستند.

احمد شاملو و سهراب سپهری، هر دو، در زمره شاعران نوپرداز دورهٔ معاصرند. درباره این دو چهره شاخص ادبی و فرهنگی، بسیار سخن گفته شده است و آثار متعددی درباب زندگی، اندیشه و شعر این دو شاعر، نوشته شده است. در این جستار، می‌کوشم تا با تکیه بر سه مقوله ” امر سیاسی”، “غزل اجتماعی” و ” اشعار اگزیستانسیال”، قرابت‌های فکری و تفاوت‌های دیدگاه این دو شاعر نوپرداز را بررسی کنم.