مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در ربع اول قرن بیستم، هانری برگسون فیلسوف فرانسوی به یک شهرت بین المللی تبدیل شد و عمیقاً بر جریان های فکری و هنری معاصر تأثیر گذاشت. در حالی که برگسونیسم مد بود، ال. سوزان استبینگ، برتراند راسل، موریتز شلیک و رودلف کارنپ حملات انتقادی متفاوتی را علیه برخی از نظرات برگسون انجام دادند. این کتاب به بررسی این سلسله پاسخ‌های انتقادی به برگسونیسم در اوایل تاریخ فلسفه تحلیلی می‌پردازد. انتقادهای تحلیلی از برگسونیسم تحت تأثیر ویلیام جیمز بود که برگسون را متحد «ضد روشنفکری» پراگماتیسم آمریکایی می‌دانست و ماکس شلر که او را به عنوان پیامبر Lebensphilosophie می‌دید. برخی از ایرادات تحلیلی اصلی به برگسون در کار کارین کاستلو-استفن پاسخ داده شده است. ضد برگسونیسم تحلیلی با ردیه های اولیه ایده آلیسم توسط راسل و مور همراه شد و بعداً بر نقد متافیزیک حلقه وین تأثیر گذاشت. در نهایت به شکل‌گیری این دیدگاه کمک کرد که فلسفه «تحلیلی» از همتای «قاره‌ای» خود جدا می‌شود.

ترجه ماشینی: جی.ال. آستین در مورد "پرده کور کننده سهولت و آشکاری که مکانیسم های عمل موفقیت آمیز طبیعی را پنهان می کند" نوشته است. با بازبینی یک معمای کلاسیک "متافیزیک کوچک" برگرفته از فیزیک که هزاران کشتی فلسفی بزرگتر، تقلید از سختگیری را به آب انداخت. از بینش‌های اخیر در مورد معماری‌های استدلال مؤثر به‌عنوان وسیله‌ای برای توضیح نحوه عملکرد «مکانیسم‌های» مخفی آستین در شرایط عینی استفاده می‌کند. با این ابزار، کتاب تلاش می‌کند تا فلسفه تحلیلی را با عملی‌های در حال تکامل در علم پیوند دهد که بسیاری از نگرانی های بزرگتر آن در ابتدا به وجود آمد. با انجام این کار، یک «تاریخ جایگزین» از چگونگی توسعه موضوع ارائه می‌کند، اگر بینش‌های تشخیصی پیشینیان فیلسوف/دانشمند آن (مانند هاینریش هرتز و ارنست ماخ) در تعقیب بیهوده موارد نامناسب کنار گذاشته نشده باشد. استانداردهای "ersatz rigor".

ترجمه ماشینی: به مدت 30 سال، کواین، یک شخصیت مسلط در نظریه منطقی و فلسفه منطق، بینش‌هایی را در روش‌شناسی، زبان، معرفت‌شناسی و هستی‌شناسی ترکیب کرده است تا مرزهای متافیزیک نظری و علوم طبیعی را محو کند. این متن اصلاح شده شامل دو مقاله جدید با پاسخ از کواین است.

ترجمه ماشینی: در اواسط قرن بیستم، فیلسوفان عموماً موافق بودند که بر خلاف علوم طبیعی، فلسفه نباید هیچ تفکر اساسی درباره ماهیت کلی واقعیت انضمامی ارائه دهد. به طور معمول، فیلسوفان به چیزی بیش از معنای شناسی کلمات معمولی توجه نداشتند: کلمه «درک می کند» از نظر معنایی با کلمه «باور می کند» تفاوت دارد زیرا «درک می کند» باید دقیق تر از «باور» استفاده شود. در حالی که ممکن است کسی در گفتن "من معتقدم یک میز جلوی من وجود دارد" درست باشد، خواه یک میز قبل از او باشد یا نباشد، او در گفتن "من متوجه می شوم که یک میز جلوی من وجود دارد" درست خواهد بود فقط در صورتی که جدولی در آنجا وجود داشته باشد. اگرچه این فکر ایده‌ای جزئی است، اما درستی یا عدم وجود آن تفاوتی در نحوه وضعیت موجود در واقعیت ملموس ایجاد می‌کند. اگرچه بی اهمیت است، اما یک ایده کاملاً اساسی است. در ارتباط با هر ایده به طور ملموس، یک ایده تحلیلی وجود دارد: ممکن است کسی باور داشته باشد که جدولی در جلوی او وجود دارد، خواه وجود داشته باشد یا نباشد، اما تنها در صورتی متوجه خواهد شد که جدولی جلوی او وجود دارد. آن افکاری که هیچ تفاوتی در چگونگی اوضاع و احوال با واقعیت ملموس ایجاد نمی‌کنند، ایده‌های انضمامی توخالی هستند. در میان فیلسوفان دانشگاهی، باور عمومی بر این است که همه چیز از سال 1970 تا حد زیادی تغییر کرده است. این کتاب استدلال می کند که این یک توهم گسترده است. همچنین استدلال می‌کند که، تا زمانی که فیلسوفان روش‌های علمی دیدن را نیز اتخاذ نکنند، نمی‌توانند ایده‌های غیرقطعی عینی ارائه کنند و در نتیجه فیلسوفان نمی‌توانند بیش از آنچه در اواسط قرن بیستم می‌توانستند به دست آورند.