مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: انقلاب ایران در سال 1979 نه تنها پایه های جامعه، مذهب و سیاست ایران، بلکه درک ما از نقش دین در حکومت مدرن را نیز بازنگری کرد. در اینجا بهروز قمری تبریزی ما را به سفری روشنگر می برد و نشان می دهد که انقلاب ناخواسته عرصه عمومی را به روی تفاسیر رقیب از اسلام گشود. در ایران معاصر، متکلمان، روشنفکران، حقوق دانان و فعالان اجتماعی عامیانه به دور از آن که مانند گذشته در انحصار حوزویان عالی رتبه باشد، در بحث های مربوط به معنای اسلام گفتگوی فعال و تأثیرگذار دارند. یکی از چهره های کلیدی، فیلسوف عبدالکریم سروش، یک نیروی پیشرو است. پشت جنبش دموکراسی خواهی ایران و منتقد سرسخت دولت. قمری تبریزی با مطالعه دقیق نوشته‌های سروش، و با ردیابی پیوندهای بین نقد روشنفکر مسلمان و سیاست واقعی جنگ‌های قدرت پس از انقلاب، چیزی کمتر از ارزیابی مجدد راهگشا از انقلاب ایران ارائه می‌کند. با بینش قدرتمند، "اسلام و مخالفت" برای درک جهان اسلام امروز، به عنوان روابط جدید بین دین، سیاست و دموکراسی که در سراسر جهان قابل مشاهده است، ضروری است. ایران. سروش یک چهره کلیدی در ایران و به طور کلی در خاورمیانه است. این عنوان توسط اساتید دانشگاهی در حوزه اسلام و سیاست توصیه شده است.

ترجمه ماشینی: ایران و چالش تنوع: بنیادگرایی اسلامی، نژادپرستی آریایی‌گرا و مبارزات دموکراتیک اثر علیرضا اصغرزاده (پالگریو مک میلان) ساخت نژادپرستانه آریا/آریا و آریایی‌گرایی را در بافتی ایرانی مورد بازجویی قرار می‌دهد و استدلال می‌کند که تفسیر نژادپرستانه از این مفاهیم هندی را به دست آورده است. - قومیت فارسی زبان اروپایی برتری نسبت به ملیت ها و جوامع غیرفارس ایران است. علیرضا اصغرزاده با تکیه بر تحقیقات چند رشته ای تاریخ، جامعه شناسی، ادبیات، سیاست، مردم شناسی و مطالعات فرهنگی، جایگاه ممتاز فارسی و اقوام فارس را در ایران معاصر نقد می کند. این کتاب تفاوت و تنوع را به‌عنوان موضوعات عمده سیاسی-اجتماعی برجسته می‌کند که مسیر آینده تحولات اجتماعی، فرهنگی و سیاسی ایران را تعیین خواهد کرد. اصغرزاده با اشاره به نارسایی فزاینده بنیادگرایی اسلامی در عملکرد به عنوان یک روایت کلان، رویکرد نژادپرستانه حکومت اسلامی کنونی را در قبال مسائل اختلاف و تنوع در کشور بررسی می کند و نشان می دهد که چگونه این مسائل موجودیت رژیم اسلامی را به چالش می کشد. ایران. این مطالعه یک اثر چند رشته‌ای است که در زمینه‌های تاریخ، جامعه‌شناسی، ادبیات، سیاست، مردم‌شناسی و مطالعات فرهنگی برای بررسی پیدایش، توسعه و تداوم اندیشه‌های نژادپرستانه در ایران است. این کتاب به تحلیل روابط میان اندیشه‌های نژادپرستانه اروپایی، ایجاد خانواده زبان‌های هندواروپایی، و پیدایش نژادپرستی مدرن در ایران می‌پردازد و ساخت مفاهیمی مانند آریا، نژاد آریایی و آریایی‌گرایی را در بستر ایرانی مورد پرسش قرار می‌دهد. این پژوهش با قرار دادن ایران در چارچوب گفتمان شرق شناسی و با بررسی تحولات فرهنگی، زبانی و قومی آن در پرتو بازسازی شرق شناسانه/آریایی تاریخ ایران، سطوح مختلف ملت سازی، هویت سازی و ناسیونالیسم تهاجمی را در ایران بررسی می کند. . این نشان می دهد که چگونه ناسیونالیسم و ​​نژادپرستی برای قرار دادن اقوام ایرانی هندواروپایی زبان در موقعیت برتری در برابر ملیت ها، گروه های قومی و جوامع غیرفارس ایران کار کردند. با این کار، مفاهیم متعارف تاریخ، فرهنگ و زبان ایران را با امتیاز دادن به ویژگی چند ملیتی، چند فرهنگی و چند زبانه جامعه ایران به چالش می کشد. این مطالعه با استفاده از دیدگاه‌ها و چارچوب‌های نظری متعدد، مسائل مربوط به نابرابری قومیتی، طرد و ستم در ایران را از دیدگاه ضد نژادپرستی و ضداستعماری تحلیل می‌کند. وجود نژادپرستی در ایران را به عنوان یک عامل تعیین کننده برجسته در ایجاد نابرابری اجتماعی، سرکوب و روابط نابرابر قدرت تثبیت می کند. این تحقیق با بررسی آثار منتخب تاریخ، ادبیات، دین، سیاست و نشریات مختلف رسمی و غیر رسمی، به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه گروه غالب از سایت‌هایی مانند ادبیات، تاریخ، زبان و نظام آموزشی به عنوان فضاهای استراتژیک برای توجیه موقعیت ممتاز خود استفاده می‌کند. در جامعه. از طریق کاوش انتقادی از گفتمان مسلط، این مطالعه این امکان را پیشنهاد می‌کند که اقلیت‌ها می‌توانند از سایت‌های گفتمانی خود برای مقاومت در برابر اعمال نژادپرستی، استعماری و ستم استفاده کنند. برای این منظور، تحلیلی از گفتمان «ضد هژمونیک» ارائه می دهد که توسط حاشیه نشینان برای مقاومت و مبارزه با نژادپرستی ایجاد شده است. این مطالعه به محدودیت های آشکار این سایت ها برای افراد مستعمره اشاره می کند و راه هایی را برای بهبود اثربخشی آنها ارائه می دهد. به عنوان یک نتیجه گیری، این مطالعه جهت گیری های آتی برای تحقیق و احتمالات برای تحولات دموکراتیک در یک بافت ایرانی و همچنین خاورمیانه را برجسته می کند. اصغرزاده در تکمیل این پژوهش، علاوه بر بهره‌مندی از تجربیات دیگر در قالب روایت‌های موجود پیرامون موضوع، از تجربیات و دانش شخصی خود نیز بهره می‌برد. اصغرزاده به عنوان عضوی از قومیت اقلیت آذربایجانی در ایران، از دوران کودکی درد و رنج ناتوانی در برقراری ارتباط، خواندن و نوشتن به زبان مادری خود را آموخت. اندکی پس از تأسیس سلطنت پهلوی در سال 1925، تمامی اقوام و ملیت های غیرفارس در ایران از حق تحصیل به زبان خود محروم شدند. علی‌رغم اینکه آذری‌ها، کردها، عرب‌ها، بلوچ‌ها، ترکمن‌ها و دیگران اکثریت عددی کشور را تشکیل می‌دادند، دولت تلاش کرد زبان‌ها، فرهنگ‌ها و تاریخ ما را با زبان اقلیت فارس جایگزین کند. ما به عنوان شهروندان غیرفارس ایران، در معرض اعمال آشکار و شرم آور زبان کشی، نابودی فرهنگی و یکسان سازی اجباری قرار گرفتیم. اصغرزاده تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در سیستم آموزشی به پایان رساند که در آن اجازه خواندن، نوشتن و حتی صحبت کردن به زبان مادری خود را نداشت. نظام آموزشی در ایران حس سطحی ناسیونالیسم مبتنی بر زبان و هویت فارسی را ترویج و به اجرا گذاشت. خصلت بسیار چندفرهنگی، چند قومیتی و چندزبانه جامعه ایران به صراحت رد شد. محیط مدرسه، کتاب‌های درسی، برنامه‌های درسی، فعالیت‌های فوق برنامه، معلمان و کارکنان اداری مدرسه، همه از دیدگاهی پیروی می‌کردند که ایران را یک ملت با یک زبان و یک هویت می‌دید. در اصل، تکفرهنگی و تک زبانی به دکترین رسمی فرآیندهای ملت سازی در کشور تبدیل شد. در نتیجه، خود نظام آموزشی ایران به عنوان موتوری عظیم برای زبان کشی، فرهنگ زدایی و همسان سازی عمل کرد. اصغرزاده مانند میلیون‌ها ایرانی غیرفارسی زبان، در حسرت نظام آموزشی بزرگ شد که در آن تفاوت و تنوع بها داده می‌شد، جایی که دانش‌آموزان تشویق می‌شدند و احساس غرور می‌کردند تا به زبان خود صحبت کنند، تاریخ خود را همراه با تاریخ‌های دیگر بخوانند، ببینند. که کمک‌های مردمشان در کتاب‌های درسی در کنار سایر مشارکت‌ها ثبت شد تا از اینکه چه کسانی هستند و از کجا آمده‌اند، احساس غرور کنند. با این حال، دستیابی به این اهداف و اهداف در زادگاه او برای من و میلیون‌ها دانش‌آموز، معلم و مربی دیگر یک ایده‌آل باقی ماند. اصغرزاده در اوایل دهه 20 خود ایران را ترک کرد و آرزو داشت در جامعه ای زندگی کند که تفاوت و تنوع در آن محترم شمرده می شد. بعدها که بالاخره اصغرزاده به مراکز آموزشی کانادا راه یافت، از دیدن سطح توجه، بحث و تحلیلی که به مفهوم سازی، نظریه پردازی و درک تفاوت و تنوع در این مؤسسات آموزشی و آموزشی انجامید، واقعاً تحت تأثیر قرار گرفت. اصغرزاده در کانادا بود که خواندن و نوشتن را به زبان مادری خود آموخت. او به مدت سه سال از نزدیک با یک مجله دو زبانه که توسط مرکز اجتماعی آذری-کانادایی در تورنتو منتشر می شد، همکاری کرد. اندکی بعد سردبیر مجله آذربایجانی-فارسی دیگری به نام قرطلوش شد. کار با این مجلات راه های جدیدی برای یادگیری در مورد مسائل قدرت، هژمونی فرهنگی و سرکوب زبانی باز کرد. صرف این واقعیت که بخشی از این مجلات به زبان آذری نوشته شده بود، دلیل کافی بود تا اعضای زبان غالب او و همکارانش را خائن، تجزیه طلب و تجزیه طلب معرفی کنند. دوستان و آشنایان سابق بدون خواندن مجله و اطلاع از محتوای آن، شروع به منزوی کردن او کردند و اصغرزاده را عنصری خطرناک و رادیکال و بی‌وفا به تمامیت ارضی ایران می‌دانستند. به دلیل همین تجربه دردناک بود که او به درجه کوته فکری و کوته فکری که حس ارتجاعی ملت، ملی گرایی، مرزهای ملی و ملت گرایی می تواند ایجاد کند، پی برد. تجربه رفتار ظالمانه اعضای گروه مسلط باعث شد تا متوجه شوم که قرار گرفتن در یک مکان ممتاز به دلیل زبان و قومیت خود تا چه حد می تواند فرد را از شرارت بی عدالتی و ظلم کور کند. اقدامات و رفتارهای سرکوبگرانه برخی از اعضای گروه مسلط منجر به درک عمیق و قدردانی او از حقوق و آزادی های اساسی مانند آزادی بیان، حقوق دموکراتیک و حق تعیین سرنوشت در هر دو سطح فردی و جمعی شد. تجربه نوشتن و اداره یک مجله به زبان اقلیت، مرا در مرکز برخوردهای مختلف ملی‌گرایانه، قومی و زبانی قرار داد. اصغرزاده روز به روز بیشتر به این درک می رسید که با توجه به تاریخ استبداد شرقی، اتهامات خودسرانه، آزار و اذیت ها و به حاشیه راندن در بافت ایرانی و خاورمیانه، هر گونه تصور از یک نظام دموکراتیک در جامعه ای مانند جامعه ما باید به وضوح مبتنی باشد. اصل بیان شده «حق تعیین سرنوشت». این بدان معناست که هر نظام دموکراتیک برای ما باید مبتنی بر تمایل و تمایل داوطلبانه ملیت های مختلف برای گرد هم آمدن و تشکیل یک نظام سیاسی فدرال یا کنفدراسیون باشد. ضروری ترین نیاز چنین نظامی، هم به رسمیت شناختن و تحقق آزادی فردی و جمعی ملیت ها و اقوام مختلف ایران در انتخاب و تعیین سرنوشت دموکراتیک خود است. برای یک فعال ضد نژادپرستی و ضد ظلم، کار بر روی موضوعات تفاوت و تنوع یک موضوع منحصراً آکادمیک نیست و نمی تواند باشد. این، در درجه اول، کار در جهت آرمان های بزرگتر عدالت اجتماعی، حقوق بشر، فراگیری و دموکراسی است. چنین آرمان هایی ممکن است شانس تحقق در بستر خاورمیانه را داشته باشند، تنها در صورتی که حق متفاوت بودن به درستی به رسمیت شناخته و اجرا شود. زمان انکار تفاوت و تنوع، نادیده گرفتن تکثر قومی، فرهنگی، زبانی و مذهبی در جامعه ما ایران مدت هاست گذشته است. زمان آن فرا رسیده است که از یک دموکراسی نماینده فراگیر مطابق با اصول جهانی حقوق و آزادی های بشر استقبال کنیم. این کتاب به چهار بخش اصلی به هم پیوسته تقسیم شده است: (1) مسائل نظری و روش شناختی. (2) تنوع ایرانی در بافت های تاریخی. (3) گفتمان مسلط و ضد روایت

ترجمه ماشینی: بازار تهران همواره در اقتصاد ایران و در واقع تجربه شهری ایران محور بوده است. کتاب جذاب آرنگ کشاورزیان، اقتصاد و سیاست بازار را در دوران پهلوی مقایسه می‌کند، که در تلاش برای تضعیف آن در تلاش برای مدرنیزاسیون و تحت رژیم انقلابی متعاقب آن، که با مأموریت حفظ بازار به عنوان یک نهاد «اسلامی» به قدرت رسید. . نتایج سیاست های مربوطه آنها کاملاً در تضاد با اهداف آنها بود. علیرغم رویکرد خصمانه شاه، بازار در دوران حکومت او رونق گرفت و خودمختاری سازمانی خود را به حدی حفظ کرد که نقش مهمی در انقلاب اسلامی داشت. برعکس، جمهوری اسلامی سیاست‌هایی را اجرا کرد که ناخواسته شیوه‌های فعالیت بازار را تغییر داد و در نتیجه ظرفیت آن را برای بسیج سیاسی تضعیف کرد. کتاب آرنگ کشاورزیان بینش‌های غیرعادی از سیاست، اقتصاد و جامعه ایران در چهار دهه ارائه می‌کند.

ترجمه ماشینی: مطالعه من در مورد اسلام به جست و جوی حقیقت پیوسته است که از دوران کودکی همراه من بوده است. حتی در آن زمان هم باعث شد دست های زیادی را که به من غذا می دادند گاز بگیرم، از این رو، برخی از افراد ذکر شده در اینجا مشمول این عادت آزاردهنده هستند که من از آن عذرخواهی می کنم، اما بدون پشیمانی. من این کار را به این دلیل انجام دادم که در طول مطالعات بی وقفه با تضادهایی در عمل و عقاید مواجه شدم که چاره دیگری برای آن ممکن نیست، به ویژه با توجه به دستوری که به مسلمانان داده شده است که نادرست را اصلاح کنند و هر زمان که با دشمنان اسلام چنین رفتار کنند. ممکن است. و با وجود اینکه من هنوز در مکتب حکمت اسلام مبتدی هستم، احتیاط دارم، این پیشنهاد را می کنم.

چکیده ماشینی : تشیع با تجربه انقلاب خود در سال 1979 توجه جهان را به خود جلب کرد و متعاقباً در قالب گفتمان یکپارچه اسلام سیاسی رادیکال قرار گرفت. سخنگویان اسلام شیعی چه در قدرت و چه خارج از قدرت، تنها نمایندگان دین نبوده اند. شریعت سنگلاجی (1944-1891) فقیه شیعه و اصلاح‌طل‌گرا، ناسازگار و سازش‌ناپذیر، برخی از باورهای رایج شیعی و جریان اصلی روحانیت را به چالش کشید و از آن محافظت و تبلیغ کرد. در اصلاحات شیعی در ایران، علی رهنما درکی تازه از گفتمان اصلاح طلبانه سنگلاجی از منظر کلامی ارائه می کند و خوانندگان را به قلب بحث های کلیدی مذهبی در ایران در دهه 1940 می برد. رهنما با کاوش در زندگی، موقعیت کلامی و اختلافات سنگلاجی نشان می دهد که به دور از مقاومت در برابر تغییر، بحث در مورد چرایی و چگونگی اصلاح دین از دیرباز در قلب اسلام شیعی بوده است. این کتاب با تکیه بر نوشته ها و خطبه های سنگلجی و همچنین مصاحبه با پسرش، مقدمه ای مفصل و جامع بر اندیشه های اصلاح طلب ارائه می دهد. به این ترتیب، به محققان دین و سیاست خاورمیانه به طور یکسان بینشی نافذ از تأثیری که این عقاید بر تشیع داشته‌اند ارائه می‌کند - تأثیری که امروزه هنوز احساس می‌شود.

ترجمه ماشینی: حسن یوسفی اشکوری، انقلابی و اصلاح طلب روحانی سابق است که به یکی از سرسخت ترین منتقدان جمهوری اسلامی تبدیل شد. اندیشه های او در مورد «حکومت دموکراتیک اسلامی» توجه قابل توجهی را در ایران و جاهای دیگر به خود جلب کرده است. این کتاب با ارائه گزیده‌ای از نوشته‌های اشکوری، خط سیری از مخالفت‌های رایج در همه ملل اسلامی امروزی را آشکار می‌کند و کمکی بسیار بدیع به درک ما از مسائل دشوار اجتماعی و سیاسی پیش روی جهان اسلام می‌کند.

ترجمه ماشینی: از زمان انقلاب خود در سال 1979، ایران به عنوان سنگر اسلام رادیکال و حامی تروریسم در نظر گرفته شده است. به گفته کامروا، تمرکز بر سیاست داخلی پرنوسان و روابط خارجی آن، توجه را از دگرگونی های ظریف تری که در سال های اخیر در آنجا رخ داده است، منحرف کرده است. با فوت آیت‌الله خمینی، فضای سیاسی آرام‌تری در ایران گشوده شد که مشوق بحث‌های فکری و سیاسی بین نخبگان دانش‌آموز و اصلاح‌طلبان مذهبی بود. آنچه از این تعاملات پدید آمد، سه ایدئولوژی رقیب بود که کامروا آنها را به عنوان محافظه کار، اصلاح طلب و سکولار دسته بندی می کند. همانطور که کتاب به درستی نشان می دهد، این تحولات که در حد یک انقلاب فکری است، پیامدهای عمیق و گسترده ای برای آینده جمهوری اسلامی، مردم آن و به احتمال زیاد برای کشورهای خارج از مرزهای آن خواهد داشت. این روایت تامل برانگیز از صحنه فکری و فرهنگی ایران، دیدگاه‌های کلیشه‌ای درباره ایران و روحانیون آن را مخدوش خواهد کرد.