جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی و تحلیل تلاش های جیمز ریچلز برای اثبات اینکه نظریه تکامل داروین پیامدهای فاجعه باری برای اخلاق سنتی مسیحیت دارد، می پردازد. هدف. هدف این پایان نامه بررسی و ارزیابی این موضوع است که آیا پروتولوژی بر اخلاق تأثیر می گذارد یا نه. به‌ویژه، من پیشنهاد می‌کنم که مفاهیم دیدگاه‌های تکاملی در مورد منشأها برای اخلاق، عمدتاً در ارجاع به موضوع ترجیح انسان بر طبیعت در اخلاق، تقطیر شود. من پیشنهاد می‌کنم که درک راشل از مفاهیم تکامل بر ترجیح انسان (حمایت‌های بیشتر از انسان‌ها نسبت به غیرانسان) در اخلاق (مانند اخلاق کتاب مقدس-مسیحی) افشا شود و دیدگاه‌های او بر اساس سازگاری درونی‌اش ارزیابی شود، و دقت استفاده او از تاریخ مسیحیت و داده های کتاب مقدس. منابع. برای دستیابی به این هدف، از منابع بسیاری استفاده شد که از آثار خود راشل شروع شد. برخی از نویسندگان اضافی مورد مشورت عبارتند از: J. V. Langmead Casserly، Richard Dawkins، Stephen J. Gould، John F. Haught، Cornelius Hunter، Jerry Korsmeyer، Andrew Linzey، John Rawls، Tom Regan، Lewis Regenstein، Michael Ruse، Richard Ryder، Peter سینگر، گرهارد فون راد، استفن وب، لین وایت جونیور و بنجامین ویکر. نتیجه گیری اول، جیمز ریچلز اساساً در تحلیل خود از تأثیر تکامل داروینی بر اخلاق مسیحی درست است. دوم، احتمالاً بزرگترین سهم ریچلز شناسایی رد غایت‌شناسی توسط داروین به عنوان عصب فلسفی داروینیسم است. سوم، ریچلز به درستی دو رکن کلیدی ترجیحات انسانی را در اخلاق مسیحی شناسایی می کند و نشان می دهد که چگونه تکامل هر ستون را تضعیف می کند. چهارم، کار الهیدانان تکاملی این ادعای راشلز را تأیید می کند که هر نوع خداباوری که نظریه داروین را در بر می گیرد نمی تواند دیدگاه سنتی مسیحی درباره اخلاق را حفظ کند. پنجم، وابستگی الهی‌دانان تکاملی به الهیات فرآیندی، با محدود کردن پیش‌دانش خداوند، پایه‌های اقتدار اخلاقی او را تضعیف می‌کند. ششم، ویکر در این ادعا که کیهان‌شناسی بر اخلاق تأثیر می‌گذارد، درست است و تغییر از کیهان‌شناسی کتاب مقدس به ماتریالیستی سرانجام اخلاق مسیحی را تضعیف می‌کند. هفتم، نتیجه می‌گیرم که در نظام تکاملی، حقوق بر اساس عملکرد فردی استوار می‌شود، در حالی که در کتاب مقدس توسط خدا اعطا می‌شود، بنابراین پایه‌ای مطمئن‌تر برای آنها فراهم می‌کند.

گرچه در سنت فلسفۀ دین استدلال اخلاقی بر وجود خدا موضوعی شناخته‌تر است، در دهه‌های اخیر فیلسوفان خداناباور به طرح استدلال اخلاقی علیه وجود خدا نیز پرداخته‌اند. این استدلال دست‌کم به پنج شکل متفاوت صورت‌بندی شده است: (1) استدلال از طریق مسئلۀ شر، (2) استدلال از طریق نقد باخودبیگانگی، (3) استدلال از طریق خودآیینی، (4) استدلال از طریق نقد مصلحت‌اندیشی، و (5) استدلال از طریق آموزه‌های غیراخلاقی ادیان. برخی از این صورت‌بندی‌ها را می‌توان استدلال اخلاقی نظری علیه وجود خدا و برخی دیگر را استدلال اخلاقیِ عملی علیه وجود خدا شمرد. استدلال‌های اخلاقی نظری علیه وجود خدا بر شواهدی اخلاقی تمرکز دارند که نشان می‌دهند خدایی در کار نیست و خداباوری کاذب است، در حالی که استدلال‌های اخلاقیِ عملی نشان می‌دهند باور به وجود خدا مانع زندگی شکوفای اخلاقی و دستیابی به غایت آن است یا حتی موجب اعمال غیراخلاقی می‌شود. در پایان مقاله، نتیجه می‌گیرم که هیچ یک از صورت‌بندی‌های استدلال اخلاقی علیه وجود خدا به نتیجۀ مطلوب خود نمی‌رسد. با این حال، توجه به آنها حاوی درس‌های اخلاقی مهمی برای خداباوران است.

این مقاله، نقدی بر برهان جیمز راچلز بر نفی وجود خداوند میباشد که به برهان اخلاقی علیه وجود خدا شهرت یافته است. در این برهان، بنای اخلاق بر استقلال عامل اخلاقی یا همان ملاکی است که کانت برای اخلاقی بودن قائل بود. ادعا شده که اخلاق بر این مبنا با وجود خدای ادیان ناسازگار است؛ زیرا خدای ادیان، شایسته پرستش بهمعنای تسلیم شدن آدمی در برابر وحی و تشریع الاهی است. او بر آن است که وجود وحی و شریعت که بهاعتقاد مؤمنان، راهنمای حیات اخلاقی است، نه تنها چنین نقشی ندارد؛ بلکه برضد عمل اخلاقی است باید وحی و بهتبع آن، خدای ادیان که وحی میکند را بهکنار نهاد. لذا با استناد به وضوح عامل اخلاقی میتوان خدای سزاوار پرستش را که فرستنده وحی است، نفی کرد. البته راچلز چند اشکال بر برهان خود وارد می کند و به آنها جواب می دهد. این مقاله علاوه بر بررسی این اشکالها، به دیدگاه کوئین که معتقد به سازگاری پرستش و به تبع آن، وحی تشریعی با عمل اخلاقی است، می پردازد.