جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

رابطۀ خدا و عالم یا به تعبیری نسبت نامتناهی و متناهی در فلسفۀ رنسانس محوری‏ترین مفهومی است که فکر متفکرین آن دوره را به خود مشغول کرده بود. سرچشمه‏های این موضوع نیز به نوبۀ خود به تلاش‏های فلاسفه و متألهان به تبیین نسبت خدا و خلقت در کتاب مقدس بازمی‏گشت. نیکولاس کوسانوس یکی از متفکرانی است که به حل این معضل فلسفی‌ـ الهیاتی همت کرد و با معرفی مفهوم «نا-دیگری» به مثابۀ تصوری تازه از خداوند یا نامتناهی ضلع تازه‏ای به دوگانۀ «دیگری» و «اینهمان» افزود و بدین ترتیب شرایطی فراهم آورد تا بتوان در نظام مفهومی تازه‏ای به نسبت یادشده نگریست. در این مقاله سعی شده نخست گزارشی از سیر نسبت خدا با عالم در فلسفه به دست داده شود. آن‌گاه دیدگاه خاص کوسانوس و مفاهیم مرتبط با آن‌‌ـ مفاهیمی همچون تاخوردگی و تاگشایی، نا-دیگری، اتفاق اضداد‌ـ بررسی خواهد شد و در این میان به ریشه‏های این نوع تفکر در اندیشۀ دیونوسوس دروغین و مایستر اکهارت پرداخته خواهد شد. در اینجا نشان داده خواهد شد که کوسانوس با توجه به نوع تازه‏ای از متافیزیک، یعنی متافیزیک احدی، و دست کشیدن از متافیزیک مرسوم ارسطویی، یعنی متافیزیک وجودی، و با توجه به تفاسیری که مایستر اکهارت از خلقت و دیونوسوس دروغین از خداوند به دست داده دوگانۀ دیگری-اینهمان را خنثی‏سازی کرده و زمینه را جهت پیدایش فلسفه‏ای درون‏ماندگار فراهم آورده است.

ترجمه ماشینی : مایستر اکهارت، کوزانوس و هگل - علیرغم همه تفاوت‌هایشان - با سؤالی که با شدت تمام مطرح می‌کنند متحد می‌شوند: کدام نفی در واقع ذاتی و متناسب با امر مطلق است؟ این سؤال کاملاً موجه است، تا آنجا که نفی‌هایی که قرار است خود مطلق را مشخص کنند، نمی‌توانند از نوع آن چیزی باشند که مشخص می‌کند آن چیزی که به آن رسیده است. مطالعه تطبیقی ​​استفان گروتز نشان می‌دهد که این سه متفکر جنبه‌های بسیار عجیبی از این پرسش واحد یافته‌اند. - در مورد اکهارت، این مشکل عدم تمایز است که او به شدت به آن فکر کرده است، که از طریق آن خدا با هر چیزی متناهی و متمایز متفاوت است. - کوسانوس بر ایده تصادف تمرکز می کند، که به عنوان تصادف اضداد، همین اضداد را نفی می کند. - هگل بر مسئله آغاز مطلق علم تمرکز می کند که از هر گونه تعیین یا میانجیگری با آنچه در پی آن است معاف است. برای این سه موقعیت مشکل خاص (بی‌تفاوتی - تصادفی - شروع) مسئله خصلت نفی که در اینجا غالب است، تا آنجا تعیین‌کننده می‌شود که بدون آگاهی از این سؤال نمی‌توان به اندازه کافی با این مشکلات برخورد کرد.

ترجمه ماشینی : گفتگوی مذهبی De pace fidei (1453) نوشته نیکلاس کوزا (1401-1464، لاتین: Cusanus) رویکرد اصلی و مسیحی او را به اسلام توسعه می دهد. از دست دادن قسطنطنیه در سال 1453، کوزانوس را بر آن داشت تا ترکیب الهیات خود را از همخوانی مذهبی انجام دهد. برای انجام این کار، De pace fidei داستان کیهانی است در رابطه فعال با کلام و حکمت خدا، عیسی مسیح، که کیهان از او می آید، بر آن متمرکز است و به آن باز می گردد. گفت و گو، بر اساس سنت متافیزیکی نوافلاطونی، از دنیایی پر از سردرگمی و گسست به سوی وضوح درک و تأیید رابطه صمیمانه ادیان جهان با یکدیگر از طریق مشارکت آنها در کلام خدا، که در همه چیز حضور دارند، آشکار می شود. در حالی که همگرایی و وحدت ماهوی ادیان در سطح مشارکت مشترک آنها در کلام کیهانی خدا حاصل می شود، با این وجود تمایزاتی بین اعمال مذهبی و اخلاقی مسیحیان و مسلمانان وجود دارد، همانطور که کوزانوس می گوید: وحدت دین در کثرت. از مناسک.» از آنجایی که De pace fidei ترکیبی دیالکتیکی از ادیان جهان، به ویژه بین مسیحیت و اسلام را پیشنهاد می کند، ما همچنین نحوه ارتباط این ترکیب را با مسیح شناسی که در چهار اثر دیگر کوسانوس از جمله معروف ترین آنها شرح داده شده است، بررسی خواهیم کرد: De concordia. catholica (1433)، De docta ignorantia (1440)، Cribratio Alkorani (1460-61)، و De visione Dei (1453). تا به امروز، مطالعات اندکی بر اهمیت در De pace fidei، مسیح شناسی برای درک وحدت مذهبی توسعه یافته در همین نوشته تأکید می کنند. کوزانوس در طول زندگی خود، به اصطلاح، به دنبال مربع کردن دایره بود: برای آشتی دادن بین انسانیت و الوهیت، کلیسای شرقی و کلیسای غربی، شورا و پاپ، مسیحیت و اسلام. این مطالعه گفتگوی کوزانوس با اسلام را در پرتو مسیح شناسی سازنده آن و برداشت همزمان آن از کلام «همساز» خدا تحلیل می کند. گفتگوی مذهبی نیکلاس کوزا (1401-1464، لاتین: Cusanus) De pace fidei (1453) رویکرد مسیح شناختی منحصر به فرد او را به اسلام ارائه می دهد. سقوط قسطنطنیه در سال 1453، کوزانوس را وادار کرد تا ترکیب الهیات خود را از همخوانی مذهبی آشکار و بسط دهد. برای این منظور، استدلال در De pace fidei شرح دیالکتیکی عمیقی از کیهان ارائه می‌کند که به طور فعال از کلام و حکمت خدا، عیسی مسیح، سرچشمه می‌گیرد، در مرکز آن است و به آن بازمی‌گردد. گفت و گو در چارچوب متافیزیکی سنت نوافلاطونی حرکت می کند، از سردرگمی و گسست به سوی وضوح فهم و از آن جا به تأیید ارتباط ذاتی ادیان جهانی از طریق مشارکت مشترک آنها در کلام خدا به عنوان منشأ و حضور در همه چیز. در حالی که همگرایی و وحدت اساسی ادیان در سطح مشارکت مشترک آنها در کلام کیهانی خدا تحقق می یابد، با این وجود تمایزاتی بین ادیان مختلف مذهبی و اخلاقی وجود دارد.

ترجمه ماشینی: نوشته‌های متکلمان تیری شارتر (متوفی ۱۱۵۷) و نیکلاس کوزا (متوفی ۱۴۶۴) نشان‌دهنده تاریخ گمشده‌ای از برخوردهای مهم بین مسیحیت و ایده‌های فیثاغورث قبل از رنسانس است. نئوفیثاغورسیسم مسیحی قوی آنها تثلیث و تجسم را در چارچوب نظریه اعداد یونانی دوباره درک کرد و فرضیات معاصر ما را در مورد رابطه دین و علم مدرن به چالش کشید. دیوید آلبرتسون شکل گیری آهسته الهیات الهی را از آکادمی قدیمی تا نوافلاطونی باستان تا قرون وسطی بررسی می کند. در مقابل این پس‌زمینه، نوشته‌های تیری شارتر به‌عنوان اولین بازیابی اصیل نئوفیثاغورسیسم در مسیحیت غربی برجسته می‌شود. تیری با خواندن بوئتیوس و آگوستین در برابر دانه، پتانسیل سرکوب شده ای را در سنت های مسیحی باستانی فعال کرد که کلام الهی را با مفاهیم عدد الهی هماهنگ می کرد. با وجود دستیابی به شهرت در طول زندگی، ایده های تیری به خوبی خارج از جریان اصلی قرون وسطی باقی ماند. سه قرن بعد، نیکلاس کوزا، تکه‌های ناشناس تیری و خوانندگان قرون وسطایی‌اش را دوباره کشف کرد و در آثار اولیه‌اش به طور آزادانه از آنها استفاده کرد. با این حال تنش‌های میان این مجموعه از منابع، کوزانوس را وادار کرد تا درک رقیب خود از کلمه و عدد را با هم آشتی دهد. طی چندین دهه، نیکلاس سرانجام یاد گرفت که چگونه آموزه‌های سنتی مسیحی را در یک کیهان‌شناسی کاملاً ریاضی‌شده بیان کند که وضعیت تفکر مسیحی مدرن پس از قرن هفدهم را پیش‌بینی می‌کرد. الهیات ریاضی به طرز ماهرانه‌ای خوانندگان را از طریق جدیدترین پژوهش‌های مربوط به فیثاغورث، مکتب شارتر و کوسانوس راهنمایی می‌کند، در حالی که برخی از مقوله‌هایی را که در گذشته آن زمینه‌ها را از هم جدا کرده‌اند، بازبینی می‌کند.