جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : پراگماتیسم آمریکایی همواره بر مسائل مربوط به جوامع و اخلاق تمرکز داشته است. این کتاب به بررسی آثار مرتبط سه متفکر متاثر از سنت پراگماتیست می پردازد: جوزایا رویس، ویلفرد سلرز و ریچارد رورتی. آثار این متفکران، هم از نظر تاریخی و هم از نظر مفهومی، طیف وسیعی از فلسفه قرن بیستم را در بر می‌گیرد، اما همه نگرانی‌های مشترکی در مورد چگونگی عملکرد اخلاق و آنچه می‌توانیم در تعامل با دیگران به آن امیدوار باشیم، داشتند. استیون میلر استدلال می‌کند که رویس، سلرز، و رورتی یک خط سنتی از وراثت را تشکیل می‌دهند، با این فکر که هر کدام بر اساس بهترین بینش‌های قبلی توسعه می‌یابند. علاوه بر این، او نشان می‌دهد که چگونه سه دیدگاه متفاوت در مورد عملکرد، امکانات و محدودیت‌های جامعه اخلاقی در یک روایت کلیدی در مورد اینکه چگونه می‌توانیم با دیگران و برای افراد دیگر کار کنیم، ادغام می‌شوند، در حالی که تلاش می‌کنیم به دیگران به‌طور گسترده‌ای متفاوت فکر کنیم. از نظر اخلاقی به عنوان "یکی از ما" قابل توجه است.

ویلفرد سلرز، ایده آلیسم و ​​رئالیسم اولین مطالعه در نوع خود است که به طیفی از دیدگاه های رئالیستی و ایده آلیستی الهام گرفته از نامگرایی روانشناختی می پردازد. با گرد هم آوردن رئالیست‌های تحلیلی برتر و مدافعان برجسته ایده‌آلیسم آلمانی، نشان می‌دهد که چرا نام‌گرایی روان‌شناختی یکی از مهم‌ترین نظریه‌های ذهن است که در قرن بیستم مطرح شده است. این نظریه که برای اولین بار توسط ویلفرد سلرز ارائه شد، استدلال می‌کند که زبان تنها وسیله‌ای است که انسان‌ها می‌توانند از طریق آن انواع اعمال مشترک اجتماعی را که به عقلانیت اجازه می‌دهند بیاموزند. اگرچه نظریه سلرز با جنبه‌های مهم ایده‌آلیسم آلمانی پیوند خورده است، اما با عبارات واقع‌گرایانه جسورانه سنت تحلیلی بیان می‌شود. کسانی که با ایده آلیسم آلمانی موافق هستند، تصاحب این رئالیست از ایده آلیسم آلمانی را مشکل ساز می دانند. بنابراین، ویلفرد سلرز، ایده‌آلیسم و ​​رئالیسم، مکان نادری را برای رئالیست‌ها و ایده‌آلیست‌ها ایجاد می‌کند تا در مورد نتیجه معرفتی فرآیندهای ذهنی که هر دو ادعا می‌کنند برای تجربه آنها ضروری است، بحث کنند. بحث حاصل از آنها شکاف بین فلسفه تحلیلی و فلسفی قاره ای را پر می کند. این جلد در ارائه فصل‌های بدیع و قابل دسترس درباره نام‌گرایی روان‌شناختی، موضوعاتی را مطرح می‌کند که با رشته‌های متعددی تلاقی می‌کنند: فلسفه ذهن، فلسفه زبان، معرفت‌شناسی و متافیزیک. همچنین بهترین گزارش موجود را در مورد اینکه چرا انسان ها می توانند استدلال کنند، خودآگاه باشند، بدانند و به عنوان عامل عمل کنند، روشن می کند.

نگاه‌های متفاوتی وجود دارد دربارۀ ماهیت فلسفۀ تحلیلی و این که دقیقاً چه کسی یک فیلسوف تحلیلیِ واقعی به شمار می‌آید. اگر دقیق‌تر نگاه کنیم، دوگانۀ تحلیلی-قاره‌ای مسلماً مشکل‌ساز است. همان‌طور که برنارد ویلیامز اشاره کرده‌است، تقسیم فلسفه به تحلیلی و قاره‌ای یک دسته‌بندی عجیب و بدون معیار واحد است. فلسفۀ تحلیلی را سنتی می‌دانند که از یک طرف از فرگه و از طرف دیگر از مور و راسل شروع شده ‌است و در کشورهای انگلیسی‌زبان رواج و غلبه دارد. پارادایم فلسفۀ تحلیلی از یک طرف پوزیتیویسم منطقی حلقۀ وین و به طور عام‌تر تجربه‌گرایی منطقی است که از دل آن برخاسته‌ است و از طرف دیگر فلسفۀ تحلیل زبانی که در کمبریج و آکسفورد رایج بوده و خویشاوند آن است.

در طول تاريخ معرفت‌شناسي حملات فراواني به نظريه مبناگرايي شده است. به‌جرئت مي‌توان گفت که هيچ‌کدام آنها به اندازه حمله‌اي که سلرز به مبناگرايي کرده، از اهميت برخوردار نيست. در واقع سلرز با نقد «داده» و اسطوره خواندن آن، که بنيان مبناگرايي تجربي را تشکيل مي‌دهد، اساس باورهاي غيراستنتاجي را براي منتهي شدن به معرفت فرو مي‌ريزد. در پي نقدهاي سلرز به «داده» بحراني عميق دامن‌گير مبناگرايي تجربي‎مسلکان مي‌گردد که سلرز مي‌کوشد با طرح مبـاحث بديعي مانند فضـاي مـنطقي دلايل، نوميناليــسم روان‌شـناسانه و رفتارگرايي روش‌شناسـانه در معرفت‌شناسي، راه‌حل مناسبي براي بحراني که خود آن را پديد آورده بيابد. بارزترين نتيجه حملات سلرز به مبناگرايي تجربه‌گرايان نفي «آگاهي مسـتقيم» فاعل شناساست. فيلسوفان مـسلمان بر اين باورند که نفي «آگاهي مستقيم» اساس هرگونه معرفتي در فاعل شناسا را ويران خواهد کرد و دسترسي به معرفت را از جانب وي مخدوش مي‌سازد. بررسي ديدگاه سلرز در نفي «آگاهي مستقيم» و ارزيابي راه‌حل جاي‌گزين آن از اهداف مقاله حاضر است.